อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง หัวข้อนี้ไม่ได้ไปเที่ยวค่ะ แต่มาขอรำลึกถึงเพื่อน ๆ สองคนที่อยู่แดนไกล ************************************************* 1. คนแรกเพื่อนรักที่สุดในชีวิตของเรา "เพ็ญ" ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว เย้ๆๆๆ จบปริญญาโทด้านบัญชีเลย ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะทำได้ เพราะว่าตอนที่เรียนอยู่ปี 1 เธอติดโปรค่ะ อิอิ เกือบไม่รอดแล้นนน ตอนนี้เธอเปิดร้านอาหารอยู่ที่เมลเบิร์น แต่ว่าตอนนี้จะขายแล้วค่ะ ยอมขาดทุนไป 6 แสน โอ้ววว มายก๊อตตตต ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห่างกันไกล แต่เรายังเหมือนใกล้กัน ฮ่วย เขียนอย่างก๊ะเป็นผัวเมียกัน เราโทรศัพท์หากันบ่อยมาก ด้วยความที่เราคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่มีความลับต่อกัน ต่างก็ไว้ใจกันและกันมากที่สุด แม้กระทั่ง เรื่องที่ต่างคนต่างเคยทำสิ่งที่ไม่ดีไว้ อิอิ ความลับ ไม่บอกหรอกเรื่องอะไร เราชอบเขียนจดหมายหากัน ไม่ชอบเขียนทางอีเมล์ เหมือนมันไม่ได้อารมณ์และอรรถรส ฮ่าๆๆ อาจดูเหมือนล้าหลัง แต่เวลารับจดหมายที มันดีใจและกินใจอย่างบอกไม่ถูก นี่เป็นภาพที่เธอปริ้นท์ส่งมาให้เราพร้อมกับจดหมาย ยังผอมหัวโตเหมือนเดิมเลย เสียดายที่เราไม่ได้ไปหาเพื่อนเราเลย ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะไปวันที่ 15 ธันวาคมนี้ แต่เนื่องจากงานเยอะ และยังมาตั้งท้องอีกด้วย เลยต้องระมัดระวัง และจะคอยให้คลอดจนลูกโตพอก่อน (อาจซัก 1-2 ขวบ) แล้วจะไปหา เพื่อนเราก็ดีใจหาย บอกว่าไม่ต้องมางานรับปริญญาหรอก ไว้เราคลอดลูกแล้วจะกลับมาเยี่ยม (ได้ยินตอนนั้นแล้วอยากจะร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง)    2. ส่วนเพื่อนอีกคน "แอ้" เป็นคนที่สนิทที่สุดเมื่อสมัยตอนมาทำงานใหม่ ๆ แอ้เป็นผู้หญิงที่สวยและน่ารักมาก ๆ ผิวขาว จมูกโด่ง ดูดีทั้งกิริยามารยาท เพอร์เฟ็คเกิร์ลว่างั้นเถอะ เธอทำอยู่ได้ประมาณปีกว่า ๆ เธอก็ลาออกไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา ด้านไอที เธอชวนเรายิก ๆ ให้เราไปเรียนภาษาที่นู่นด้วยกัน แล้วให้เราหาลู่ทางทำงานและส่งตัวเองเรียนต่อ (ส่วนเธอมีทุนบุพการีอยู่แล้ว) ตอนนั้นเราก็อยากไปอ่ะนะ แต่ว่าติดแฟน ซึ่งก็คือสามีพี่หมีเรานี่เอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้เธอแต่งงานไปแล้วกับสามีคนอเมริกา "แบรนดอน" เป็นคู่รักที่น่ารักและลงตัวที่สุด เธอกลับมาแต่งงานเมื่อเดือน พ.ค. ปี 48 แล้วเธอก็กลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่นู่น เราขาดการติดต่อไปได้พักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ก็ยังส่งฟอร์เวิร์ดเมล์ถึงกันตลอด เวลาได้ยินเพลงเบิร์ดที่ไร จะนึกถึงแอ้ทุกครั้ง "ฝนที่ตกทางนู้น หนาวถึงคนทางนี้ ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว เธอลำบากอะไรมั้ย เธอสู้ไหวหรือเปล่า อย่าลืมเล่าสู่กันฟัง.......เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน" ((ขอไม่เอาภาพของแอ้มาลงนะคะ เพราะเธอชอบความเป็นส่วนตัวค่ะ))
สำหรับเราเพื่อนมีความหมายมากเหมือนกันค่ะ
โดย: fahtsuki
 วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:15:47:04 น.Hello Oat,
When are you coming to Texas to see me? I guess I will go over there to see you and your son first. Take care Air โดย: Air IP: 99.165.62.108 วันที่: 7 พฤษภาคม 2551 เวลา:12:05:30 น.
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [