กอดเล็กๆ "นพ เดี๋ยวไปประชุมด้วยกันนะ" เสียงนายเรียกแบบไม่ทันตั้งตัวแต่ต้องไป "แต่เดี๋ยวพี่ไปรับลูกที่โรงเรียนก่อนนะ" นายบอกสถานการณ์ล่าสุด ถึงโรงเรียนแถวเลียบทางด่วน ก็ได้เจอเจ้าตัวเล็กลูกสาวคนโตของนายอายุราวๆสองขวบขวัญใจพนักงานประจำออฟฟิศสองปีซ้อน ชื่อ ฟิ้ว ระหว่างที่นั่งรถไปประชุมเธอก็ซนไปตามภาษาเด็กสองขวบ สร้างความสดชื่นให้ชีวิตเป็นอย่างมาก หลังจากประชุมเสร็จก็ไปกินข้าวกันที่สามย่าน เธอก็ยังสร้างความน่ารักไม่หยุดแม้มันจะหกตกหล่นเลอะเทอะไปทั่วโต๊ะก็ตาม ต่อจากนั้นก็นั่งรถกลับออฟิศเธอก็มานั่งเล่นกับเราที่เบาะหลัง เริ่มต้นจากการตอบคำถามจากการสัมภาษณ์พิเศษระหว่างเรากับเธอ "ฟิ้วในกระเป๋าใบนี้มีอะไรคร้าบ" เราถามถึงถุงผ้าที่ใส่ของใช้นักเรียน "มีผ้ารอแม่อยู่" งงเลยเรา "ผ้ารอแม่คืออะไรเหรอ" เราถาม "ก็เวลาแม่ยังไม่มาก็จะเอาผ้านี้มาหนุนนอนรอแม่มารับ" อืม...ศัพท์ใหม่จากเด็กสองขวบ "ที่โรงเรียนมีครูกี่คน" เราถามเพิ่มเติม "มีครูเอ๋ย และครูออย" มีสองคนผู้หญิงทั้งคู่ "ครูคนไหนสวยกว่า" งั้นทดสอบการวิเคราะห์ของเด็กน้อยเลยละกัน "เฉยๆ ฟิ้วสวยกว่า" น่านเอากะเธอซิ พอฟังคำตอบเสร็จทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะลั่นรถ ชีวิตที่เศร้าๆของเราในช่วงที่ผ่านมากลับสดใสจากเด็กสองขวบคนนี้ "พี่โน๊บ อยากดู นีโม" และเธอก็เข้ามานั่งหนุนตักเรา เราก็เปิดนีโมจากมือถือเราให้เธอดู ระหว่างที่เธอดูไป เราก็ได้แอบกอดเธอไปด้วย ดูไปสักพักเธอก็หลับไปในอ้อมกอดเรา รู้สึกดีจัง การได้กอดใครสักคน ๐๐รู้สึกเกิดขึ้นตอนกลับจากการประชุมใหญ่ๆในรถคันเล็กๆ๐๐
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
^
^
^