:: ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 285 โจทย์ ครั้งแรก :: สวัสดีครับ...วันนี้ผมจะมาเขียนบล็อกเกี่ยวกับถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 285 ในในโจทย์ ครั้งแรก นะครับ ชีวิตคนเรานั้นมันต้องมีการทำอะไรสักอย่างเป็นครั้งแรกในชีวิตเสมอโดยบางทีเราก็ไม่รู้ตัวว่าเราได้ทำมันลงไป ในงานเขียนนี้ ผมจะเล่าเรื่องราวที่เป็นเหมือนความรักครั้งแรกในชีวิตของผมเลย(หรือเปล่านะ) เรื่องนี้ถ้าผมจำไม่ผิดผมได้เคยเขียนเล่าไปบ้างแล้วในโจทย์ถนนสายนี้มีตะพาบ หลักกิโลเมตรที่ 251 โจทย์ สิ่งที่เคยพลาดไป วันนี้ผมจะมาเขียนเล่าให้ฟังอีกครั้งหนึ่งละกันนะครับ ย้อนเวลาไปเมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว(พ.ศ. 2554 ) ในเวลานั้นผมเรียนอยู่ชั้น ป.4 ตอนนั้นผมอายุ 10 จะย่างเข้า 11 ปีแล้ว ได้รับเลือกให้ไปแข่งขันวิชาการเกี่ยวกับละครคุณธรรม ตอนนั้นถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะได้ไปแข่งที่ จังหวัด ตรัง เป็นการเดินทางไกลครั้งแรกในชีวิตผมเลย ในละครคุณธรรมที่ผมได้ร่วมแสดงนั้นก็ได้เป็นตัวเอกของเรื่องเลยในตอนนั้นผมได้รู้จักรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งถ้าเอาจริงๆแล้วเราก็รู้จักกันตั้งแต่อยู่ในโรงเรียนแล้ว แต่ไม่ได้สนิทกัน รุ่นพี่คนนั้นมีชื่อว่า พี่แตงกวา ตอนนั้นพี่เค้าอยู่ชั้น ป.5 ไปแข่งขันวิชาการเหมือนกันถ้าผมจำได้ไม่ผิดอยู่ในโหมดวิชาภาษาไทยแต่จำไม่ได้แล้วว่าพี่เค้าแข่งอะไร ผมก็ได้รู้จักกับพี่เค้ามากขึ้นตอนที่ไปแข่งขันที่จังหวัดตรังเราได้พูดคุยกัน ได้สื่อสารกันมากขึ้น จนสนิทกันขึ้นมาระดับหนึ่งเลย ตอนนั้นผมไม่ค่อยมีใครที่สนิทเลยนอกจากน้องสาวผมแล้ว ผมกับพี่แตงกวาคุยกันไปคุยกัน ในที่สุด เราก็แลกเบอร์โทรกัน โดยผมเป็นฝ่ายที่ขอเบอร์เค้า ว่าไปตอนนั้นผมก็แอบตลกอยู่นะที่ตอนผมขอเบอร์พี่แตงกวาแต่พี่แตงกวาจำเบอร์ตัวเองไม่ได้แต่พี่เค้าก็จะให้เบอร์ผมให้ได้เค้าก็เลยโทรไปถามแม่เค้าว่าเบอร์โทรพี่เค้าเป็นเบอร์โทรอะไรและแล้วผมก็ได้แลกเบอร์โทรกันและกันในที่สุดผมก็ได้เบอร์พี่เค้าและเค้าพี่เค้าก็ได้เบอร์ผม(โดยไม่สมบูรณ์)ไปเช่นเดียวกันที่เขียนว่าไม่สมบูรณ์ ขอเล่านิดหนึ่ง ตอนนั้นผมยังไม่มีโทรศัพท์เป็นของตัวเองเลยตอนไปแข่งขันวิชาการพ่อผมมีโทรศัพท์อยู่ 3 เครื่องพ่อเลยให้ผมยืมใช้เครื่องหนึ่งแม้ว่าในอีก 1 ปีต่อมาโทรศัพท์เครื่องนั้นจะตกของผมในที่สุด ในเวลานั้นเบอร์โทรที่ผมให้กับพี่เค้าไปก็เหมือนผมได้ให้เบอร์ตัวเองไปแต่ไม่ใช่เบอร์ผมอย่างแท้จริง พอการแข่งขันจบลงผมกับพี่แตงกวาก็ยังได้เจอได้คุยกันบ้างตอนอยู่ในโรงเรียนแต่เป็นการคุยกันที่สั้นมาก และได้โทรคุยกันบ้างแต่ไม่บ่อยเท่าไหร่หรอก เพราะตอนนั้นโทรศัพท์ยังไม่ได้ตกป็นของผม ในช่วงเวลานั้นที่ผมได้พูด ได้คุย ได้สื่อสารกับพี่แตงกวาตอนนั้นผมมีความสุขและก็รู้สึกอบอุ่นมากๆ แต่ด้วยวัยของผมในตอนนั้นยังไม่เรียนรู้และเข้าใจคำว่าความรักแม้แต่น้อยเลยทำให้ไม่เข้าใจว่าผมกำลังมีความรักให้พี่แตงกวาโดยไม่รู้ตัวเลย ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากเลย แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่สั้นมากๆเลย เมื่อมีอยู่วันหนึ่งพี่เค้าได้โทรมาหาผมแต่ว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ได้อยู่กับผมแต่มันอยู่กับพ่อผมตอนที่พี่แตงกวาโทรไปพ่อผมเป็นคนรับสายพอพ่อกลับมาบ้านก็บอกเรื่องนี้และล้อเลียนผมรวมถึงคนในบ้านด้วยทำให้ผมรู้สึกอายมากๆเลย ผมก็เลยโทรไปต่อว่าพี่เค้าเรื่องนี้ประมาณว่าทำไมไม่นัดกันก่อนว่าจะโทรมา ตอนนั้นถ้าผมจำไม่ผิดพี่เค้าพูดขอโทษผมที่ทำให้เป็นแบบนี้น้ำเสียงดูเสียใจมากเลย นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมกับพี่แตงกวาเราก็ไม่ได้ติดต่อและพูดคุยกันอีกเลย ตอนนั้นเหมือนผมไม่ได้คิดอะไรเลยแต่จริงๆแล้วผมก็แอบคิดอยู่ ว่าผมทำผิดไปหรือเปล่านะ? และผมก็รู้สึกผิดกับเรื่องนี้เสมอมาแต่เวลาผ่านไปผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆมีเรื่องราวต่างๆเข้ามาในชีวิตทำให้เรื่องราวของผมกับพี่แตงกวาเหมือนถูกเลือนๆไป แต่ผมก็ไม่เคยลืมเรื่องนี้เลย จนกระทั่งเวลาผ่านมา 9 ปี(พ.ศ. 2563) ก็มีโจทย์ของถนนสายนี้มีตะพาบที่ให้เขียนบล็อกเกี่ยวกับสิ่งที่เคยพลาดไป ผมเองก็คิดอยู่ว่าจะเล่าเรื่องอะไรดี และผมก็นึกถึงเรื่องของพี่แตงกวาขึ้นมาก็เลยนำเรื่องนี้มาเล่าในโจทย์ตะพาบของปีที่แล้ว แต่ตอนนัั้นผมไม่ได้เล่าเรื่องละเอียดสักเท่าไหร่ เรื่องนี้ก็เป็นปมในใจที่ผมรู้สึกผิดเสมอมา หากตอนนั้นผมมีความอดทนมากพอต่อการหยอกล้อเรื่องนี้ก็คงไม่เป็นปมความรู้สึกผิดในใจผมมาตลอด 10 ปีมานี้และไม่แน่ความสัมพันธ์ของผมกับพี่เค้าอาจจะไปได้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นนี้มีคนรอบข้างผมรู้เรื่องอยู่ไม่กี่คน ก็เหมือนที่ผมบอกว่าเรื่องนี้เป็นความรักครั้งแรกในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ และมันก็จบลงไปไม่ดีมากๆเลย ผมสัญญากับตัวเองเสมอว่าถ้าเกิดวันหนึ่งผมได้เจอผู้หญิงที่ผมรักและเค้าก็รักผมเช่นกันผมจะรักและซื่อสัตย์กับเค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และถ้าวันหนึ่งผมได้มีโอกาสเจอพี่แตงกวาอีกครั้ง ผมจะขอโทษพี่เค้ากับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนั้นและถ้าพี่เค้าให้อภัยผมจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเพื่อชดเชยกับเรื่องราวที่ผมเคยทำผิดไปในอดีตครับ หากผิดพลา่ดประการใดก็ขออภัยด้วยครับ ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านงานเขียนของผมครับ
ขอบคุณครับน้องเนียร์
พี่ก๋าสบายดีครับ แต่ไม่สบายกระเป๋าตังค์ เพราะไม่ได้ทำงานเลย 555 ป.4 -ป.5 ก็ยังนับว่าเด็กอยู่เลยนะครับ สมัยพี่ก๋าไม่มีโทรศัพท์มือถือ ต้องโทรเข้าเบอร์บ้านอย่างเดียว 555 ความเข้าใจผิดเกิดขึ้นได้ทุกเวลาจริงๆ ถ้าย้อนเวลาได้ ก็คงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้นะครับ  โดย: กะว่าก๋า
  วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:9:38:50 น.ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โคอะไรเลยนะ
ไม่ได้ตามเหรอว่าเขาแต่งงานไปหรือยังปานนี้แล้ว โดย: หอมกร
 วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:9:45:05 น.เรื่องราวน่ารักครับคุณเนียร์.... หลายคนคงมีเขิน อายเมื่อ
ถูกคนล้อ โดย: ไวน์กับสายน้ำ
 วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:11:05:00 น.สมัยผมแต่ก่อนไม่มีโทรศัพท์เลยครับ ใช้เขียนจดหมายแทน เพิ่งมารู้จักโทรศัพท์ตอนเรียนมัธยมละครับ
เรื่องราวน่ารักมากครับ โดย: The Kop Civil
 วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:11:11:05 น.สวัสดีมีสุขค่ะ
รักในวัยเด็ก สวยงามค่ะ แม้จะมีเรื่องที่ไม่โอเค ทำให้ห่างเหินกันไป สักวันถ้าเป็นคู่กันแล้ว ก็คงกลับมาเจออีกค่ะ ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน ไม่พบก็ไม่เป็นไรนะคะ โดย: ตะลีกีปัส
 วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:12:19:40 น.ช่วงอายุนั้น เขินแหละเวลาโดนแซวเลยทำไปแบบนั้น มันพูดยากเหมือนกัน
โดย: คุณต่อ (toor36
 ) วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:15:54:02 น.อ่านแล้วยิ้มตามเลยครับ ป.4 ก็ยังเด็กอยู่ คงยังไม่เค้าใจความรู้สึกตอนนั้น สิ่งที่ทำพลาดไปมันก็ด้วยวัย แต่มันก็คงติดอยู่ในใจอยู่ตลอด ถ้าได้ขอโทษหรือเคลียร์ใจกันก็อาจะทำให้ความรู้สึกนี้ดีขึ้นได้นะครับ
เฟซบุ๊คชอบพาคนที่เคยรู้จัก เพื่อนเก่า ครูเก่า เจ้าหนี้เก่า หรือแฟนเก่า กลับมาหาเราได้ 55555 ไม่แน่วันนึงพี่แตงกว่าอาจจะเป็น suggested friends ก็ได้ครับ วันนั้นน้องเนียร์อย่าลืมแอดเค้าเลยนะครับ อย่าลังเลๆ ^^ แต่เคยไหมครับ พอโตมามุมมองความรักของเราก็จะเปลี่ยนไป ความรักตอนประถม อย่างใสๆ ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลย คิดว่าการจับมือกันคือเป็นแฟนกัน 55555 แต่มัธยม ความรักเรามากกว่านั้นไปอีก บางคนเข้าใจความรักเร็ว บางคนก็เข้าใจช้า แต่ความรักตั้งแต่อายุ 20 ขึ้นไป มันจะโตขึ้นตามเรา มันมีมากกว่าการแชร์เรื่องดีๆ แต่คือการแชร์ทุก ๆนาทีของชีวิตด้วยกัน สำหรับผม ความรักตอนนี้คือเพื่อน แต่คือเพื่อนที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันแบบนี้ไปอีกนานๆ ^^ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมปริ๊นซ์ จะ30แล้ว 5555 นี่ไม่เคยบอกอายุใครเลยนะครับเนี้ย แต่คงเป็นรุ่นน้อง น้องเนียร์ในบล๊อกแก๊ง ผมมาตอน Apr 19 ครับผม ^^ แล้วจะแวะมาอีกนะครับ โดย: จันทราน็อคเทิร์น
 วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:17:30:56 น.สวัสดีค่ะคุณปริ๊นซ์..
ตามมาอ่านนิยายรักด้วยคะ..   โดย: อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ
 ) วันที่: 6 กันยายน 2564 เวลา:18:50:01 น.สวัสดี จ้ะ น้องเนียร์
อายุ 11-12 ปี เป็นช่วงที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยหนุ่มสาว มักจะ มีการชื่นชอบฝ่ายตรงข้ามกันบ้างแล้ว เนาะ อิอิ เรื่องของเธอ จึง เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดปิ๊งกันได้ การถูกล้อ ก็เป็นธรรมดาที่จะมี ความเขินอาย อิอิ น่าเสียดายที่เธอไปต่อว่าพี่แตงกวาของเธอ ซึ่งไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ เพราะใครจะรู้ล่ะว่า เบอร์ที่เธอโทรจะเป็นเบอร์พ่อของเธอ จริงไหม บางครั้งเหตุการณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เป็นสาเหตุเหตุความแตกร้าวได้อย่างที่คาดไม่ถึง ทำให้เป็นปมในใจ ที่เธอเป็นอยู่ขณะนี้ มีโอกาสได้เจอพี่แตงกว่า ก็ขอโทษเสีย จะ ได้คลี่คลายปมในใจให้หายไป จ้ะ โหวดหมวด งานเขียนฯ ครูสบายดี จ้ะ ขอบใจที่ห่วงใย เธอล่ะ เรียนใกล้จบหรือยัง ได้กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่บ้างไหม แต่ช่วงโควิดคงกลับลำบาก ต้องโดนกักตัว ใช้โทรศัพท์ถามทุกข์สุขกัน เนาะ โดย: อาจารย์สุวิมล
 วันที่: 7 กันยายน 2564 เวลา:10:37:28 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เป็น ตะพาบ ที่น่ารัก
คำมั่นสัญญา ตอนท้ายสุดก็ดีจัง
คิดว่า..หากเราจำ ชื่อ นามสกุล พี่แตงกวา ได้
เราก็ตามพี่แตงกวา ในSocial เจอ
และคงได้clear เรื่องที่ค้างคาใจ