ชีวิตไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดแต่อย่าสิ้นหวัง

Once Upon a time.

การครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ม โชคชะตาได้นำพาผมมาที่บ.ค้าทองคำดำยักษ์ใหญ่ของโลกและก็พัดพาเกี่ยวดองกับอุตสาหกรรมการบินและก้ได้เป็นลูกเรือของสายการบินเล็กๆแห่งหนึ่งจนได้ แม้ว่าจะไม่สมหวังที่จะได้ไปอยู่ทะเลทรายกับหนูน้อยหมวกแดงทั้งหลาย


ที่สมัครที่สายการบินนี้เพราะดูมั่นคงพอสมควรและมีรูทไปแจแปนแดนปลาดิบๆๆ ในฝันของผม หลังจากที่ต้องถูกดองน้ำมันอยู่ที่พระราม4 ขณะที่เพื่อนได้ไปเทรนที่ยุโรป และอเมริกา ในที่สุดผมก็เริ่มสงสัยว่าทำไมคนที่นี่จึงลาออกเยอะมากทั้งที่ทุกอย่างก็ดีหมด ยกเว้นตัวงานซึ่งไม่มีวันจบสิ้นเรื่องเดิมทุกๆเดือนในปริมาณที่มโหฬารบานบุรีซึ่งเขาบอกว่าให้ผลตอบแทนคุณสูงแล้ว (จบป.ตรีได้มากว่า20พัน) ก็จริงอยู่ แต่เอพี่ที่นั่งข้างๆ ก็ไปเปนแอร์แจล2คน อีกคนหนึ่งก็ ไปเปนนักบินที่ใครๆก็บินได้ อ้าวแล้วผมละที่พึ่งเข้างานมา แถมตอนแรกนึกว่าจะได้ไปต่างประเทศซะอีก นอยด์สุดๆ

ในที่สุดก็คิดว่าเฮ้ยตอนเราขึ้นเครื่องบินครั้งแรกนี่แอร์เจ๋งสุดๆเลยเนอะได้ท่องเที่ยวยิ้มแย้มสวยเจง ประทับใจมากๆๆๆ จนถึงวันนี้ผมยังจำหน้าแอร์บนไฟล์แรกๆชองผมได้เลย ผมเลยตัดสินใจอยากลองสมัครดูเพราะพี่เขาก็แนะ
นำเวปมาให้และที่เพื่อนตอนมหาลัยเชียมากๆไม่เคยคิดเลยว่าอยากจะเปนลูกเรือ และจริงก็อยากสมัครสายการบินแจแปนแต่เขาก็ไม่รับคนที่เกิดมามีช้างน้อยทุกคนคับ ไม่เปนไรฮ่าๆๆๆแล้วในที่สุดก็ได้เปนลูกเรือเกาะแทนที่จะเป็นทะเลทราย


กลับมาเรื่องการบินต่อก่อนครับ ท้าวความซะยาวเชียว
ทำงานที่นี่มาก็ตั้งนานแต่ก็ยังไม่ได้เป็นไปตามใจฝันซักกะที่จนมาวันหนึ่งวันที่นี้ที่รอคอย(แล้วคอยเล่า)หลังจากไปเรียนเครืองบินจิ๋วหรือรถทัวร์ลอยฟ้า
โบอิ้ง717กัน จาก ตอนแรก11ชีวิตในวงก็ขอแยกตัวไปทำอัลบั้มเดี่ยวไป 1 เธอโชคดีซะงั้น
แต่ก็ไปแจแปนไม่ได้อีกแต่เขาก็(พร่ำ)บอกว่าอีกไม่นานหรอกและแล้วก็บินไปตั้ง1ปีเครื่องบินแบบเดียว ผมไม่ใช่นักบินนะครับเป็นแค่ผู้ช่วยไม่จำเป้นต้องบินแค่เครื่องบินแบบเดียว

และแล้วก้ถึงคราวที่ต้องสอบต่ออายุไลเซนทางบ.ที่รักก็ให้ผมไปเรียนเครื่องบินจิ๋วยิ่งกว่าเดิมซึ่งเพดานมันห่างจากศีรษะผมไม่ถึง5เซนเลย เทอบูแลนซ์ที่ก้คงบัท ทางบ.ก็เปลี่ยนให้รุ่นข้าพเจ้าซึ่งมีอยู่6ชีวิตในตอนนั้น (ซึ่งเพื่อนๆก็ทยอยแยกวงไปทีละคน ตอนนี้เหลือ5คนเป็นขบวนการจูเรนเจอร์พอดีเป๊ะเลย ซึ่งคนล่าสุดเป็นสาวน้อยมากความสามารถก็ได้ย้ายไปอยู่ วง กบท เรียบร้อยแล้นดีใจด้วยจริงๆสมาชิกวงจากเริ่มต้นไม่ถึงครึ่ง) ไปโกอินเตอร์เทรนเครื่องบินแบบโบราณ บีเออีของดินแดนที่ราบสูงประเทศที่มีเจ้าชายสุดเท่ห์ เทรนและสอบไลเวนไปเกือบสองอาทิตย์ แต่จากบัดนั้นยัดบัดนี้ก็ยังไม่ได้บินเจงๆๆซะทีเพราะติดที่เอกสารของทางนี้และทางโน้น พอเพื่อนผมที่สงสัยโทรไปถามกับอาจารย์ก้คุยกันดีตกลงกันด้ายด้วยดี แต่ก็ไม่วายมีนางบิดช มาด่าเพื่อนผมว่าไม่ต้องมายุ่งอ้าวซะงั้น แต่ก้ด้วยฝีมือคุณเธออีกที่จัดตารางเรียนทบทวนประจำปีประมาณ 9วัน และทำให้ลูกเรือ ประมาณ 30เปอร์เซนต์ต้องมาเรียนซึ่งทำให้ตารางบินปั่นป่วนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เดชะบุญสวรรค์มีตาท่านซามูไรเพอร์เซอร์(ไม่ใช่เบอร์เกอร์) ได้สงสารและเมตตาส่งชื่อผม ไปเปนตัวแถมไฟล์แจแปนโอ้มาย ก้อดหลังจากที่ภาวนามานานในที่สุด ก้ได้ไปซะทีต้องขอบใจบิดชซะแล้วครับ
ชีวิตเราอย่าหมดหวังนะคร้าบยังมีประกายแสงแห่งความหวังอยู่
ยังไงก็ยังรักสายการบินนั้นไม่เสื่อมคลาย
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะครับ