ต่อมาก็เดินไปเดินมา ขายไม่ดี ไปเจอร้านขายเสื้อเขาโล๊ะหุ่นพลาสติกครึ่งตัวราคาถูก ก็เลยซื้อมาปรับปรุงสภาพร้าน เอาราวเหล็กแบบที่ขายในโลตัสแขวนเสื้อเหมือนราวผ้าที่บ้าน เปลี่ยนไม้แขวนเสื้อ เริ่มดีขึ้น มีการเอาฉากที่บ้านมาทำห้องลอง (ต่อมาก็ต้องลงทุนทำห้องลองเสื้อจนได้)

ด้วยความที่เราจะคุยกับร้านรอบ ๆ เพื่อนบ้านเราใจดี มีประสบการณ์สูง เขาก็แนะนำว่า มันต้องจัดร้านให้น่าดู สินค้าต้องไม่กระจายหลายหลากแบบนี้
เมื่อเริ่มจับทางได้หลังจากหมดไปหลายบาท เป็นค่าประสบการณ์ เจ้าหุ่นพลาสติกครึ่งตัวก็มานอนอยู่ที่บ้าน กลายสภาพเป็นหุ่นไพเบอร์ (หุ่นนางแรก ร้านข้าง ๆ ขายต่อมาให้ เนื่องจากว่าหุ่นมีหน้าอกแบนใส่เสื้อของเขาแล้วไม่สวย ดังนั้นตอนไปเลือกซื้อหุ่นเอาท่ายืนมาตรฐาน จับหน้าอกดูด้วยนะ เรามีนางหนึ่งท่ายืนแอ่นอก ใส่เสื้อบางชนิดดูไม่ได้เลย) จนปัจจุบันมี 7 นางยืนเด่นรอบร้าน (เราเรียกน้องนางงาม ทุกวันจะแข่งกันว่านางงามนางไหนขายของเก่งสุด มีการตกแต่งใส่สร้อย กำไรข้อมือ) ราวแขวนผ้าเป็นกระดูกงูยึดผนัง ไม้แขวนเสื้อโครเมี่ยม โคมไฟใช้ไฟดูดี ลูกค้ามั่นใจว่าร้านนี้ของมือหนึ่ง ไม่ใช่สินค้ามือสอง แม้กระทั่งป้ายราคาก็เอาให้ดูดี แต่ให้ระลึกด้วยว่าเครื่องมือทำมาหากินต้องดูแลดี ๆ ลูกน้องเราบางทีก็ลากดันจนหุ่นล้มนิ้วหัก วิธีการยกหุ่นเก็บเข้าร้านก็ต้องระวัง ถ้าใช้มือดันคอหรือหัวไหล่หุ่น อาจทำให้แกนที่ลำตัวหักได้ แนะนำมือหนึ่งสอดเข้ากลางเป้าหุ่นประคองเวลายก จะปลอดภัยสุด ส่วนหุ่นพลาสติกแนะว่าอย่าซื้อแบบมีแขนมานะ ถอนใส่ยากมาก

แล้ววันนี้ย้อนมาดูก็จะเห็นร้านที่เขาอยู่มานาน มีประสบการณ์ จะจัดร้านแบบที่คล้ายสูตรสำเร็จ แม้จะมีร้านที่จัดแบบเอกลักษณ์ของตัวเองที่ประสบความสำเร็จบ้าง แต่ร้านที่ใส่ใจกับสินค้า ไม่ให้ตัวร้านดูดความสนใจเกินไป จะจัดร้านแบบสูตรสำเร็จคล้าย ๆ กัน หุ่นสภาพดียืนหน้าร้าน เสื้อผ้าเอาสินค้าดึงดูดตาไว้ข้างหน้า ราคาถ้าถูกต้องแสดงเด่นป้ายชัดเจน ราคาสูงต้องจัดเรียงไม่แน่นจนดูโหล ดังนั้นที่บ้านจึงมีราวเหล็กแขวนผ้า ราวล้อเลื่อน หุ่นครึ่งตัว หุ่นเหล็กเส้น เต็มไปหมด

แค่อยากบอกคนที่สนใจจะลงทุน อย่าเพียงแค่คิดว่าลงทุนน้อยเจ็บน้อย แต่ต้องคิดว่าถ้าจัดแบบบ้าน ๆ ก็ขายไม่สนุก เว้นแต่สินค้าต้องโดนมาก ๆ ไว้ว่าง ๆ จะเล่าประสบการณ์ การเลือกหาสินค้ากันต่อไป