The Butterfly Journey : #1 The Beginning "การเดินทาง" ไม่ว่าจะไกลขนาดไหน ต้องก้าวผ่านอะไรบ้าง ย่อมต้องมีจุดเริ่มต้นที่ "ก้าวแรก" เสมอ สำหรับ "จุดเริ่มต้น" เส้นทางที่อาจเปลี่ยนชีวิตฉันตลอดกาลไม่ใช่จุดสตาร์ทที่มีโอกาสนับ 1-2-3 แต่คือ "จุดสิ้นสุด" ของสถานะการจ้างงานซึ่งถูกยัดเยียดจากองค์กรที่พยายามเสนอภาพลักษณ์ยิ่งใหญ่อลังการ และต้องการเป็น Employer of choice แต่ในความอยากได้ อยากเป็นทั้งหมดนี้ กลับมีการกระทำสวนทางมากมายเกิดขึ้นจากคนระดับผู้บริหารและหัวหน้างานบางคน ฉันคงโชคดีพอจะได้เห็นเบื้องหลัง "ภาพลวงตา" นี้เข้าอย่างจัง โดยเฉพาะพฤติกรรมน่ารังเกียจของผู้บริหารที่เลือกปฏิบัติ ใช้อำนาจหน้าที่กางปีกปกป้องลูกน้องคนสนิท โดนกดขี่ทั้งคำพูดและการกระทำนับปี หนักสุดคือการประเมินผลงานที่ใช้ความพอใจของตนเอง ตามมาด้วยการตอแหลว่าไม่รู้ไม่เห็นกับคะแนน "4" ที่ระบุชัดเจนในใบประเมินโดยไม่มีเหตุผลใดๆ มาบ่งชี้ว่าได้ตัดสินจาก KPI ข้อใด ขณะที่พนักงานคนนึงที่ KPI เหมือนกันแบบ copy & paste แต่ไม่ค่อยได้ทำอะไรตาม KPI เพราะฉันทำไปเกือบทั้งหมดแล้วไง แถมมาสายได้ทุกวัน ทำอะไรไม่เคยทันตามแผน กลับได้อวยยศโปรโมทเพราะบังเอิญเป็นคนโปรด และอีกมากมายความชั่วร้ายที่สะสมจนสะท้อนชัดเจนยิ่งกว่ากระจกว่าบางคนชาติกำเนิดไม่มีผลต่อกมลสันดาน ต่อให้คุยโม้โอ้อวดว่าอยู่ย่านไฮโซตั้งแต่เกิด แต่พฤติกรรมนั้นต่ำตมเหมือนมาจากขุมนรกมากกว่า ......... สายวันนั้น ฉันถูกโทรบอกให้เข้าไปเซ็นใบลาออกโดยไม่มีการชี้แจงอย่างเป็นขั้นตอนเหมือนต้องเร่ง "เก็บกวาด" สิ่งไม่พึงประสงค์ให้พ้นตัวเร็วที่สุดโดยไม่ต้องคำนึงถึงมารยาทและความเป็นมืออาชีพที่พึงมี ฉันได้แต่ยิ้มอ่อนเมื่อคิดว่าการทุ่มงบประมาณทำ organization culture, employee engagement survey และ core values คงเป็นเพียงการจ้างงานคนกลุ่มนึงเพื่อเอาไว้ใช้ประดับ "เปลือกนอก" ของบริษัทให้ดูดี ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ทางปฏิบัติ หรือซึมซับเป็น DNA ของบุคลากรระดับต่างๆ ในองค์กรแต่ประการใด ....... ในห้องประชุมเล็กๆ มีเพียง HR อาวุโส 3 ท่านที่ฉันคุ้นหน้า คอยชี้แจงและมอบเอกสารให้กับเหล่า "ว่าที่" อดีตพนักงานที่เดินเข้าออกไม่ขาดสายไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ ใช่ค่ะ...ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ได้รับเกียรตินี้ ขณะที่ผู้บริหารคนนึงเคยให้สัมภาษณ์อ้อมแอ้มมาตลอดว่าไม่มีแผนเลิกจ้างพนักงานเพราะวิกฤตโควิดแต่การ transformation อาจทำให้มีการปรับเปลี่ยนอยู่บ้าง ขำๆ ค่ะ วงการบันเทิงอ่ะเนอะ ดูออกแหล่ะ  การเลิกจ้างเพื่อบรรเทาวิกฤต หรือรองรับโครงสร้างองค์กรที่ปรับเพื่อไปต่อเป็นเรื่องปกติของธุรกิจที่เข้าใจและยอมรับได้เป็นสากล หากอยู่บนพื้นฐานของกฏหมายและจริยธรรมที่น่าชื่นชม ซึ่งคงไม่ใช่กรณีนี้ที่ไม่มีความโปร่งใสตั้งแต่การประเมินผลงานที่เห็นชัดว่ากดพนักงานที่ถูกหมายหัวไว้แล้วให้จมเดินแบบปิดไม่มิดว่า "จงใจ" ให้ทนไม่ไหวแล้วลาออกเอง เชื่อเถอะค่ะว่าการอยู่ท่ามกลางความเน่าเหม็นของคนที่มีตำแหน่งสูงกว่ามานานปี ถูกเอาเปรียบสารพัด จนถึงขั้นถูกยัดเยียดคะแนนประเมินต่ำเตี้ยเรี่ยดิน ต้องคอยสะกดใจกับบทสนทนาหาเรื่องสารพัด ในที่สุดฉันบอกตัวเองว่าถ้าอยู่ต่อไปคงได้ถอดรองเท้าตบหน้าเหียกๆ ของบางคนแน่นอน แม้ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีความคิดจะตบใครเลยก็ตาม ...จริงๆ ไม่ทำหรอกค่ะ สงสารรองเท้า จะถูกหรือแพงมันก็มีคุณค่ากว่าคนบางคน  สิ่งเหล่านี้เพียงพอให้ฉันไม่มีคำถามและข้อโต้แย้งใดในวันที่ 29 พ.ค. 63 เมื่อต้องจรดปากกาเซ็นใบลาออก แล้วรับเงินชดเชยตามกฏหมายที่ถูกเรียกเสียใหม่ชวนเบะปากมองบนว่าเงินช่วยเหลือเป็นกรณีพิเศษ 🙄🙄🙄 ทำไงได้...จะเลิกจ้างก็เสียหน้า ตั้งใจบีบออกก็แล้วแต่พนักงานก็ไม่ออก จนต้องใช้ไม้สุดท้ายเอาคะแนนประเมินมาอ้างเพื่อให้พนักงานยอมเซ็นใบลาออกสักที...ถึงจะยอมจ่ายเพื่อจบ แต่ก็ไม่วายสร้างภาพ ณ จุดนี้คงได้แต่อวยพรให้ทำอย่างไร ได้อย่างนั้นแหล่ะค่ะ 🤭 ....... ฉันเรียกใบลาออกนี้ว่า "การประกาศอิสรภาพ" จาก "อีกาหน้าเหียก และฝูงของมัน" เมื่อรู้ว่าต้องเข้าไปเขียนใบลาออกฉันยังนั่งปั่นงานให้มันอย่างสงบ โดยลูกน้องคนโปรดที่รับมงโปรโมทนั่งฟังเงอะงะตามปกติ ไม่ทันได้สำเหนียกหรอกค่ะว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าฉันจะทิ้งทุกสิ่งไว้ข้างหลังแบบตัดจบม้วนเดียว เชื่อมั้ยคะว่าไม่มีใครกล้าแหลมหน้ามาตอแยฉันอีกเลย...เมื่อไม่มี "หัวโขน" อยู่บนหัวตัวเอง ฉันก็ไม่สน "หัวโขน" ของใครเหมือนกัน ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ฉันไม่เคยเสียใจเลยที่เลือกเส้นทางนี้ แล้วชีวิตฉันก็ออกเดินทางโดยไม่เคยคิดเลยว่าจะมี "จุดเปลี่ยน" ที่ยิ่งใหญ่รออยู่ 
|
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [