ส่วนที่หายไป.... ส่วนที่ขาดหายไป..นั่งเศร้าเพียงลำพัง  รอคอยใครสักคนที่จะพามันไปที่ไหนสักแห่ง  บ้างก็เหมาะพอดี... แต่ไม่สามารถกลิ้งไปได้  บ้างก็ไม่รู้จักความเหมาะสม  บ้างก็ไม่รู้เรื่องอะไร  บ้างก็มี "ส่วนที่หายไป" มากเกินไป  บ้างก็มี "ส่วนที่หายไป" มากขึ้นเกินไป.. เป็นอันจบกัน  มันเรียนรู้ที่จะซ่อนตัวจากบางอันที่หิวกระหาย  มันพยายามทำตัวให้ดูเตะตาขึ้นมาบ้าง  แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร..  ... แต่แล้วในที่สุด มันก็เจอ.. อันหนึ่งซึ่งมันคิดว่าเหมาะเจาะพอดี  ..มีความสุข..  แต่ทันใดนั้น.. ส่วนที่หายไปก็เริ่มโตขึ้น  "ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเติบโตขึ้น" "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน  "ลาก่อน"" "ฉันกำลังตามหา.. ส่วนที่หายไปของฉัน ที่ไม่เติบโต" .....  และแล้ววันหนึ่ง.. อันหนึ่งซึ่งดูแตกต่างไปก็มาถึง  "เธอต้องการอะไรจากฉันหรือ" "เปล่า" "เธอปรารถนาอะไรจากฉันหรือ" "เปล่า" "เธอเป็นใคร" "ฉันคือส่วนที่สมบูรณ์"  ....... "ฉันไม่มีส่วนใดที่ขาดหาย" "แย่จัง.. ฉันกำลังหวังจะเจอใครสักคนที่จะกลิ้งพาฉันไป" ......"แล้วทำไมเธอไม่หัดกลิ้งไปด้วยตัวของเธอเองล่ะ" "ด้วยตัวฉันเองเนี่ยะนะ.. เป็นไปไม่ได้หรอกเพราะฉันมีมุม ฉันไม่มีรูปร่างที่จะกลิ้งไปได้" ......"แล้วเธอเคยลองหรือยัง .. ถ้ามุมสึกหายไป.. เธอก็จะกลิ้งไปได้ ..เพราะฉันเคยเป็นอย่างเธอ"  ส่วนที่หายไปอยู่โดดเดี่ยวอีกครั้ง.. นานทีเดียว  และแล้ว.. อย่างช้าๆ.. มันก็ลองยกตัวเองขึ้น  พยายาม และพยายาม  และไม่ช้า ขอบมุมของมันก็สึกไป..  และแล้วมันก็สามารถกลิ้งไปข้างหน้าได้ ..โดยไม่ต้องรอคอยความหวัง ลม ๆ แล้ง ๆ จากใครอีก  มันทำได้ !!!! ก็เหมือนกับคนเรานั่นแหละ.. ลองคิดดูละกันว่า กี่ครั้งในชีวิต ที่เราต้องรอความหวัง (ลมๆ แล้งๆ) จากใคร ๆ .. แล้วสิ่งที่รอคอยมันคุ้มค่ากันบ้างไหม.. กับการรอคอย..
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
รอ เพื่อจะได้รู้ว่า การได้พบ มีความสุขเพียงใด
แค่ไม่รออย่างไร้ค่า
แค่ให้ชีวิตเป็นของเรา...ที่พร้อมจะเฝ้ารออย่างเป็นสุข
สักวันเราอาจจะได้ไปเติมเต็มให้กับชีวิตใคร
และอาจมีใครเข้ามาเติมเต็มให้ชีวิตเรา
หรือไม่เราก็อาจจะได้กลิ้งไปพร้อมใครสักคน
ตลอดไป...