ถึง เปเป้
ตอนนี้หนูไปโรงเรียนได้ อาทิตย์กว่าแล้วล่ะลูก วันที่หนูเปิดเทอมวันแรก เป็นวันที่แม่อยู่ที่ทำงานแบบไม่เป็นสุขเลยลูก คิดไปต่างๆนาๆว่าตอนนี้หนูกำลังทำอะไรอยู่ หนูเป็นยังไงบ้าง มาเล่ากันเลยดีกว่า เช้าวันที่ 15 พ.ค.51 เปเป้ตื่นตั้งแต่ 6 โมงกว่า ถือว่าตื่นได้เช้ากว่าปกติของหนู แต่เปเป้เริ่มปรับเวลาตื่นนอนมาได้ 1 สัปดาห์ก่อนเปิดเทอมแล้วล่ะลูก ทั้งที่ปกติหนูจะตื่นประมาณ 8 โมงกว่าเป็นประจำ เพราะหนูนอนดึกเกือบทุกคืน สงสัยหนูจะตื่นเต้นอยากไปโรงเรียนใช่ไหมลูก พอตื่นมาหนูก็ให้แม่อาบน้ำ แต่งชุดนักเรียน พร้อมที่จะไปโรงเรียนแล้วค่ะ

เปเป้จะไปโรงเรียนแล้วค่ะ



ถ่ายแบบเต็มยศก่อนออกจากบ้าน

พอไปส่งหนูที่โรงเรียน เปเป้ก็ไม่ร้องไห้ เก่งมากเลยลูก หนูเดินสำรวจโรงเรียนใหญ่เลย




รูปนี้หนูอยู่ที่ ร.ร.แล้วค่ะ

พอถึงเวลาเข้าแถว เคารพธงชาติ หนูก็ไปยืนที่แถว Sunny3 แต่หนูไม่ได้ร้องเพลง และเต้นประกอบกายบริหาร เพราะหนูมัวแต่มองแม่ กับคุณตาคุณยาย พอร้องเพลงชาติและเต้นประกอบกายบริหารเสร็จ คุณครูก็ให้นักเรียนเดินเกาะกันเป็นรถไฟเพื่อขึ้นห้องเรียน แต่หนูเดินออกมาหาแม่ตั้งแต่เริ่มเต้นกายบริหารแล้วล่ะลูก แม่ว่าหนูคงยังสับสน และไม่คุ้นเคยกับการเข้าแถวแบบนี้ แม่พาหนูเดินตามเพื่อนๆไปถอดรองเท้า ถุงเท้าเพื่อเตรียมขึ้นห้องเรียน ตอนเดินขึ้นบันไดครูให้เดินเป็นแถวเรียงหนึ่งขึ้นบันได เปเป้หันมาบ๊าย บาย ให้แม่ แม่คิดในใจว่า เฮ้ย หนูเก่งกว่าที่แม่คิดไว้มากมาย หนูไม่ร้องไห้ หนูเดินตามเพื่อนๆไปได้ แต่แม่ก็สองจิต สองใจว่าจะอยู่แอบดูหนูทั้งวัน หรือจะกลับไปทำงานดี พอแม่ขึ้นไปแอบดูหนูบนห้องเรียนหนูสามารถร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆได้ดี ทำให้แม่สบายใจ แม่จึงกลับไปทำงานต่อ โดยทั้งวันของวันนั้น ในสมองแม่มีแต่เรื่องของหนู คิดแต่เรื่องว่าหนูกำลังทำอะไรอยู่ หนูจะอู่ได้ไหม หนูจะร้องไห้ไหม ทางโรงเรียนไม่ให้ผู้ปกครองโทรหาครูประจำชั้นทางมือถือ แต่จะให้โทรมาที่เบอร์ธุรการของ ร.ร.แล้วทางธุรการจะประกาศให้ครูลงมารับโทรศัพท์ี่ห้องธุรการ ห้องเรียนหนูอยู่ชั้น 3 แม่เกรงใจครูของหนูเลยไม่ได้โทรไป รอไปลุ้นตอนหนูเลิกเรียนดีกว่า พอตอนเย็นตามารับแม่ที่ทำงาน และก็ไปรับหนูที่ ร.ร.พอใกล้จะถึง ร.ร.แม่ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก พอเจอหน้าหนูที่ครูภัทร กำลังอุ้มมาจากสนามเด็กเล่น แม่ก็ยิ้มออก ถามครูว่าวันนี้หนูเป็นยังไงบ้าง ร้องไห้ไหม ครูรีบรายงานว่าหนูร้องไห้ตั้งแต่ 10 โมง ถึง 11 โมง ร้องเสียงดังมากทำยังไงก็ไม่หยุด จนหนูคงเหนื่อยเลยหยุดร้องไปเอง แล้วกลับมาเรียนกับเพื่อนได้ตามปกติ แม่ใจแป้วเลยลูก แม่ประเมินหนูผิดพลาดเลยลูก จริงๆแม่น่าจะอยู่กับหนูตอนที่หนูร้องไห้ แต่พี่ที่ทำงานก็บอกว่าไม่อยู่น่ะดีแล้วต้องใจแข็ง เดี๋ยวเค้าก็ปรับตัวได้เอง ยากเหมือนกันเนอะลูก แต่พอแม่จะรับกลับหนูกลับยังไม่อยากกลับ อยากเล่นชิงช้าต่อ แต่คุณตาจอดรถรออยู่หน้า ร.ร.แล้วเราเลยต้องรีบกลับ สรุปวันนี้ลูกของแม่ร้องไห้ไปเกือบสองชั่วโมงต้อนรับวันเปดเทอมใหม่ ไว้พรุ่งนี้มาดูกันต่อว่าเปเป้จะเก่งขึ้นไหม

แม่รักหนูนะลูก
แม่เอ้

//www.mompepe.bloggang.com