ลงจากเครื่องบินด้วยดอกกล้วยไม้สีม่วงปักหราแสดงว่ามาจากการบินไทย แต่ความภูมิใจที่ว่าไม่ได้เอาไปไหนมาไหนด้วยได้เสมอ เพราะจากนี้ฉันจะกลายเป็นใครก็ไม่รู้อยู่ในประเทศที่ไม่รู้ว่าจะรู้จักดอกกล้วยไม้หรือไม่...

มาถึงวันแรกฉันก็ได้ขึ้น TGV (Train à Grande Vitesse) รถไฟที่ขึ้นชื่อว่าวิ่งเร็วที่สุดในโลก (แย่งกันเป็นเจ้าของสถิติกับชินคันเซ็นของญี่ปุ่นอยู่) ซึ่งความเร็วเท่าไหร่ฉันไม่รู้หรอก แต่ต้องมารอรถไฟออก 2 ชั่วโมงที่ปารีสและอีกชั่วโมงครึ่งที่ Lyon แทบจะเรียกว่าสถิติวิ่งเร็วของเค้าไม่มีความหมายอะไรไปเสียเลยเพราะต้องเสียเวลาไปเกือบทั้งวัน แต่ถึงอย่างไรก็ตาม วิวสองข้างทางของชนบทตั้งแต่ออกจากปารีส ก็น่าจะพอชดเชยค่าโดยสารแพง ๆ และเวลาที่เสียไปได้เหมือนกัน

ทุ่งหญ้าเขียวขจีสลับกับทุ่งดอกไม้สีเหลืองสุดสายตา สวยจนตะลึง บางทีก็มีบ้านสีน้ำตาลสดกับฝูงวัวนอนหลบแดด เพิ่งจะรู้ว่ารถไฟวิ่งเร็วจริง ๆ ก็ตอนที่พยายามถ่ายรูปให้ได้ดังใจแต่ไม่เคยได้เลยสักรูปนี่ล่ะ ภาพส่วนใหญ่จึงเป็นภาพเบลอ ๆ ของรถไฟวิ่งเร็ว ๆ เสียมากกว่า จนคุณยายข้าง ๆ อาจจะเริ่มรำคาญว่าผู้หญิงเอเชียข้าง ๆ เธอลั่นชัตเตอร์ไม่หยุดนั่นล่ะ ฉันจึงวางกล้องลง ทำใจให้พอกับภาพภาพที่ได้เพียงไม่กี่ภาพ และหลับพักผ่อนสักงีบสองงีบ





การผจญภัยอันใหญ่หลวงของฉันเริ่มต้นขึ้นตรงที่ฉันต้องติดต่อกับผู้คนเป็นภาษาฝรั่งเศสนี่ล่ะ ฉันลงคอร์สเรียนภาษาฝรั่งเศสก่อนที่จะออกเดินทางมาเพียงแค่ 6 เดือน แต่เรียนแบบเร่งรัดสุด ๆ เรียกว่าเรียนทุกวันจนจำใจให้ต้องเป็นนี่ล่ะ แรกเริ่มเลยฉันตั้งใจว่าจะติดต่อกับพนักงานในสนามบินหรือรถไฟด้วยภาษาอังกฤษไปก่อนเพราะกลัวว่าเริ่มพูดไปแล้วจะไม่มีใครเข้าใจและฟังเขาไม่รู้เรื่อง แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ฉันก็เลยเริ่มลองเชิงภาษางู ๆ ปลา ๆ ของฉันกับสาวน้อยในบูธ Informations ในสนามบิน ฉันเริ่มจากการลองถามข้อมูลไร้สาระทั่วไปซึ่งฉันรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

"Je voudrais aller à Vichy, où est-ce que je dois acheter le billet?" ฉันถามว่าจะไปเมืองวิชชี่ ซื้อตั๋วได้ที่ไหนคะ...เค้ารู้เรื่อง!! และตอบฉันกลับมาด้วยรอยยิ้มว่าให้ไปช่องเบอร์ 8-12 (นะคะ) และฉันรู้เรื่อง!!...เท่านั้นแหละที่ฉันพลันเกิดความกล้าบ้าบิ่นในการใช้ภาษาอย่างผิด ๆ ขึ้นมาทันใด นอกจากจะนำมาสู่การพูดแบบไม่สนแกรมม่าอีกต่อไปหลังจากนั้นแล้ว ยังนำไปสู่หายนะเล็ก ๆ อีกไม่น้อยครั้ง!...

ครั้งหนึ่งในนั้นคือการที่ฉันพยายามซื้อซิมการ์ดจากร้านขายของชำในสนามบิน หลังจากหาข้อมูลไปก่อนแล้วว่าระบบไหนดีกว่าอันไหนจากการสอบถามเพื่อนฝูงที่พอมีอยู่บ้างในฝรั่งเศส ได้ความเป็นอย่างดีก็จัดการเอาซิมการ์ดมาอยู่ในโทรศัพท์เรียบร้อย แต่คู่มือการใช้และการเปิดเบอร์เป็นภาษาฝรั่งเศสทั้งหมดนี่สิ! เล่นเอาต้องเดามั่วประกอบกับดิกชั่นนารีก็พอเข้าใจได้ นั่นยังไม่แย่เท่ากับการเติมเงิน ซึ่งเข้าใจเอาเองอย่างไร้เดียงสาว่าจะเหมือนระบบ 1-2-call คิกขุแบบเมืองไทย คือ ได้รหัสยาว ๆ มาแล้วก็จิ้ม ๆ ไปตามระบบ แต่หาได้เป็นเช่นนั้นไม่...กลับต้องโทรศัพท์เข้าไปฟังระบบอัตโนมัติที่บอกให้กดเลขอะไรบ้างก็ไม่รู้เพื่อไปเติมเงิน!!

ต้องสารภาพตรงนี้ว่านั่นคือหายนะชัด ๆ เพราะฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยสักนิด! ลำพังเครื่องอัตโนมัติภาษาไทยยังคุยกันแทบไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่นี่เป็นภาษาอะไรก็ไม่รู้ที่มันไม่เหมือนกับตอนเรียนมา 6 เดือนก่อนหน้านี้สักนิด! ครั้นจะกลับไปให้คนขายเติมให้ก็มีฟอร์มมากกว่านั้น เลยอาศัย 'สัญชาติญาณสากล' ที่คาดหมายว่าเขาน่าจะต้องให้ทำอะไรบ้าง---ลองกดเลข 1 เครื่องอัตโนมัติพูดเหมือนจะให้กดอะไรอีก...ลองกดรหัสดู...เงียบ....เงียบ...หรือจะให้กดดอกจันไม่ก็สี่เหลี่ยม...เดาว่าสี่เหลี่ยม...เธอพูดว่าอะไรสักอย่าง 10 ยูโร!! อ๊ากก...สำเร็จ!





แน่ล่ะ...ยังมีความเปิ่นเท่อท่าของฉันกับภาษาแปลก ๆ ภาษานี้อยู่อีกหลายเรื่อง อาศัยว่าถ้าเป็นฉันคงอภัยให้กับสาวน้อยแปลกหน้าจากต่างแดน ก็เลยคิดว่าคนที่ติดต่อกับฉันแต่ละคนคงจะเข้าใจและให้อภัยฉันได้ วันแรกกับการผจญภัยทางด้านภาษา การขึ้นรถไฟต่างแดนคนเดียวครั้งแรก การบุกบั่นมาถึงเมือง Vichy การเจอมาดามที่จะไปอยู่ด้วยนับว่าผ่านพ้นไปด้วยดีครึ่งทุลักทุเลมากกว่าครึ่ง แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ประสาอะไร แต่ก็ภูมิใจในตัวเองทีเดียวที่พากระเป๋าหนักกว่า 50 โล 3 ใบฝ่าแดนภาษาและสถานที่แปลกใหม่ไปจนถึงที่หมาย ผ่านวันแรกไปได้อย่างนี้ จากวันนี้ไป...ฉันก็มั่นใจแล้วขึ้นมาแล้วล่ะ ว่าที่นี่ไม่ได้ดุร้ายกับฉันจนเกินไป

คงมีพื้นที่ให้ฉันได้ยืน ได้ใช้ชีวิตอยู่บ้างนะ...ฝรั่งเศส


*ภาพ Vichy มุมหนึ่งจากหน้าต่างห้องนอน