นานแสนนาน...ไม่เคยลืม มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เราไม่สามารถทำอะไรดีๆ หรือตอบแทนพระคุณให้คนๆหนึ่งได้เลย . . . เพราะเขาได้จากเราไปแล้ว นานแสนนานเท่าไร เราก็ไม่สามารถลืมได้เลย . . เมื่อเช้าหลังใส่บาตรเสร็จ กลับมานอน จากที่ไม่ได้คิดอะไรเลย กลับฝันถึงใครบางคนที่จากเราไปนานแสนนาน...ตั้งแต่ที่เรายังไม่รู้ภาษา ตอนเป็นเด็ก เอาแต่วิ่งเล่นอย่างเดียว ไม่สนใจ ไม่ใส่ใจอะไรซักอย่าง รู้เพียงแค่ว่า"คนๆนี้เขาจากเราไปแล้ว จากไปแบบไม่มีวันกลับ" . . . ตอนนั้นเราอยู่ป.4 เวลาประมาณเที่ยงเกือบบ่ายโมง วันนั้นฝนตกหนักมาก เราวิ่งเล่นอยู่กับเพื่อนที่บนอาคารตรงบริเวณบันได...อยู่ๆแม่ก็มาที่โรงเรียน เดินมาหาแล้วมาพูดว่า"อาจีเสียแล้วนะ" ตอนนั้นเราฟังแล้วก็อึ้งและเงียบไป แต่ก็ไม่อะไร คงเป็นเพราะเราเป็นเด็ก ยังไม่รู้สึกอะไรมากมายเท่าไรนัก . . . . มาวันนี้ ผ่านไปแล้ว 20 ปีที่อาจีได้จากไป นานมากจริงๆ... กลับไปดูรูปถ่ายเก่าๆ ไม่เคยมีรูปที่ถ่ายคู่กันเลย ถ้าจะมีก็คงเป็นรูปหมู่ที่ถ่ายรวมกันทั้งหมด แล้วเรานั่งอยู่บนตักอาจี ยิ้มอย่างมีความสุข รูปนั้นเบลอมาก ไม่ชัดเอาซะเลย แต่รอยยิ้ม และความสุขมันชัดเจนมาก เป็นรูปคู่ที่ถ่ายกับอาจี เพียงไม่กี่รูปเท่านั้นที่ยังเหลืออยู่ . . คิดถึงนะ นู๋คิดถึงอาจีที่สุดในโลกเลย เสียดายและเสียใจที่สุด ที่เราเกิดมาได้รู้จักกัน ได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่ไม่กี่ปีเท่านั้นเอง 10 ปี ที่ได้รู้จักกัน ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นเวลาที่น้อยมากจริงๆ ถ้าขอพรได้ อยากจะขอให้อาจีกลับมา กลับมาอยู่ด้วยกัน ขอให้หลานคนนี้ได้ตอบแทนพระคุณของอาจี ได้พาอาจีไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปทำอะไรดีๆร่วมกัน เป็นครอบครัวเดียวกันอีก... . . . ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราสองคนได้เกิดมาเป็นอาหลานกันอีก ได้อยู่ร่วมครอบครัวเดียวกันอีก และอยู่ด้วยกันนานๆเลย ขอให้หลานได้ตอบแทนพระคุณของอา ผู้เป็นเหมือนแม่คนที่สอง "รักนะคะ รักที่สุดเลยอาจี" 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [