ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่14)_เมตะวรรณ

สาวน้อยที่เพิ่งก้าวเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นเห็นพี่สาวกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการเปิดดูหนังสือกองโตบนโต๊ะเล็กด้านหน้าสลับกับจดอะไรบางอย่างลงในสมุดเล่มหนึ่ง รวิกาก้าวเข้าไปนั่งเคียงข้างและชะเง้อมองสิ่งที่รกันดากำลังทำอยู่

“พี่กันต์กำลังทำอะไรอยู่คะ”

“กำลังเลือกแบบเสื้อผ้าล็อตแรกที่จะเอามาขายน่ะจ้ะ วิอยากช่วยพี่เลือกมั้ยล่ะ”

“ไม่ดีกว่าค่ะวิไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้ซักเท่าไหร่แล้วอีกอย่างวิก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการแต่งตัวเหมือนอย่างพี่กันต์ด้วย”

“พี่ก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญอะไรนักหรอก วิธีเลือกก็ไม่ได้ใช้ความรู้อะไรมาก แค่ชอบแบบไหนก็เลือกแบบนั้น พี่กับมินช่วยกันเลือกเพราะเราชอบสไตล์ที่ไม่ค่อยเหมือนกัน พี่ชอบแบบเรียบๆ ดูดีส่วนมินชอบแบบเรียบๆ แต่แอบเซ็กซี่” รกันดาบอกให้รวิกาฟังในขณะที่มือกับสายตายังคงจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำ

“แล้วเรื่องร้านไปถึงไหนแล้วค่ะ”

“ก็เริ่มตกแต่งแล้วล่ะจ้ะ อีกประมาณสองถึงสามอาทิตย์ก็น่าจะเสร็จสมบูรณ์ ระหว่างนั้นก็รอสินค้าล็อตแรกส่งมาถึง ทีนี้พอร้านตกแต่งเสร็จสินค้าก็ได้รับแล้วพี่กับมินก็จะสามารถเปิดร้านริชี่มอร์แกนสาขาประเทศไทยอย่างเป็นทางการได้” รกันดาบอกก่อนหันมองคนที่นั่งข้างๆ เมื่อนึกขึ้นได้ “วิมีอะไรจะคุยกับพี่หรือเปล่า วิถามถึงร้านพี่ก็เลยโม้ซะเพลินเลย”

“วิจะมาปรึกษาเรื่องที่จะจัดปาร์ตี้ฉลองที่วิสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ค่ะ”

“แล้ววิขอคุณแม่รึยังล่ะ ถ้าคุณแม่อนุญาตพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว”

“วิคุยกับคุณแม่แล้วค่ะแต่คุณแม่บอกให้มาคุยกับพี่กันต์อีกทีเพราะคุณแม่บอกว่าเผื่อว่าพี่กันต์จะเลี้ยงขอบคุณพี่ภาสไปพร้อมๆ กันเลย”

“เลี้ยงขอบคุณที่เขาช่วยพี่ไว้น่ะเหรอ” รกันดาให้ความสนใจขึ้นมาทันทีเมื่อมีชื่อของภาวัฒน์ร่วมด้วย

“ใช่ค่ะ คุณแม่บอกว่าอยากจะทำอะไรซักอย่างเป็นการตอบแทนที่พี่ภาสช่วยพี่กันต์ไว้แต่ถ้าจะให้เป็นสิ่งของหรือเงินคุณแม่ก็กลัวว่าพี่ภาสจะรู้สึกไม่ดีคุณแม่ก็เลยเห็นว่าถ้าเป็นการเลี้ยงขอบคุณน่าจะดีกว่าก็เลยให้วิลองมาคุยกับพี่กันต์ดูว่าพี่กันต์เห็นว่ายังไงบ้าง”

“พี่เห็นด้วย” รกันดาตอบรับอย่างกระตือรือร้น “แล้ววิจะจัดงานวันไหนล่ะเพราะช่วงนี้พี่ภาสของวิเขาไปต่างจังหวัดพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับเมื่อไหร่แต่คิดว่าไม่น่าจะเกินอาทิตย์นี้”

“วิไม่รีบหรอกค่ะ รอพี่ภาสกลับมาก่อนแล้วค่อยกำหนดวันกันอีกทีก็ได้ค่ะ”

“เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ” รกันดาพูดด้วยรอยยิ้มสดใส

“เพื่อนวิต้องถูกใจมากแน่ๆ เลยที่งานนี้มีเลี้ยงขอบคุณพี่ภาสด้วย” รวิกาก็พูดด้วยรอยยิ้มสดใสไม่แพ้พี่สาว

“ทำไมเพื่อนวิต้องดีใจด้วยล่ะ”

“ก็เพื่อนวิปลื้มพี่ภาสกันทั้งนั้นนี่คะ”

“แล้วทำไมถึงปลื้มหรือว่าเขาไปหว่านเสน่ห์ใส่เพื่อนวิไว้” เวลานี้ใบหน้าของรกันดาไม่มีร่องรอยของรอยยิ้มเหมือนกับตอนก่อนหน้านี้แล้ว

“ไม่ใช่หรอกค่ะ คือเวลาเพื่อนวิมาหาวิที่บ้านถ้าพี่ภาสว่างพี่ภาสก็จะมาช่วยถ่ายรูปให้ เพื่อนวิก็เลยปลื้มเพราะว่าพี่ภาสถ่ายรูปเก่งแล้วก็ยังใจดี พูดก็เพราะหน้าตาก็หล่อด้วยค่ะ ช่วงนี้ก็เห็นบ่นๆ กันว่าอยากเจอพี่ภาสอีก”

ตอนนี้ความรู้สึกของรกันดาเกิดขุ่นๆ เคืองๆ ขึ้นมาและอยากจะพูดว่าไม่อยากจะจัดงานนี้แล้ว

“สรุปแล้วเอาแบบที่ตกลงกันไว้เมื่อกี๊นี้นะคะ”

เสียงของรวิกาสะกิดให้คนที่กำลังนั่งหน้านิ่งแต่ใจไม่นิ่งปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มน้อยๆ

“จ้ะ เดี๋ยวพี่รับอาสาเป็นคนจัดการเรื่องอาหารให้เอง”

“ถ้าพี่กันต์อาสาอย่างนี้แล้ววิว่านมจัดการให้เต็มที่แน่เลยค่ะเพราะว่าคุณหนูคนโปรดเป็นคนขอเอง”

“พี่คงไม่ให้นมเป็นคนทำหรอก สั่งจากข้างนอกดีกว่านมจะได้ไม่เหนื่อยด้วย”

“แล้วแต่พี่กันต์เถอะค่ะ วิยังไงก็ได้อยู่แล้ว”

รกันดายิ้มอ่อนๆ ให้รวิกา หลังจากน้องสาวขอตัวออกจากห้องไปแล้วเธอนั่งคิดถึงภาวัฒน์และรู้สึกว่าตัวเองจะอาการหนักเกินไปหรือเปล่าที่แค่ได้ยินว่าหลายสาวน้อยปลื้มเขาก็ทำให้รู้สึกขุ่นเคืองได้แล้ว ไม่ได้เคืองผู้หญิงแต่หมั่นไส้เจ้าตัวคนโดนปลาบปลื้มที่เสน่ห์แรงเกินไป รกันดาแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้เพราะแทนที่จะดีใจที่คนที่ตัวเองชื่นชมก็เป็นที่ชื่นชมของคนอื่นเหมือนกันแต่นี่กลับอยากให้เขาเป็นที่ชื่นชมของเธอคนเดียวมากกว่า หรือว่าที่รู้สึกอยู่นี้จะคืออาการหึงหวง แล้วเธอจะหึงและหวงเขาได้ยังไงในเมื่อเขากับเธอเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น และก็คงจะตลกกว่านี้ถ้าคนที่เธอหึงและหวงเขาจะคือคนรักของเขาเองซึ่งมีแนวโน้มที่สูงมากว่าจะเป็นแบบนั้นเพราะแค่ครั้งแรกที่ได้พบหน้าผู้หญิงคนนั้นเธอก็รู้สึกแย่เป็นอย่างมาก ครั้งแรกอาจจะเพราะตั้งตัวไม่ติดก็เลยแค่รู้สึกเจ็บที่หัวใจแต่ไม่ได้รู้สึกโกรธหรือขุ่นเคืองเพราะว่าอาการหึง แต่ต่อๆ ไปถ้าได้เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอีกเธอค่อนข้างมั่นใจว่าจะต้องเกิดความรู้สึกแบบนั้น ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องตลกสิ้นดีและก็เป็นเรื่องตลกที่ร้ายกาจกับจิตใจของเธอเป็นอย่างมากด้วย หรือบางทีอาจไม่ต้องรอให้ถึงวันที่เห็นภาวัฒน์กับรันทพรอยู่ด้วยกันเพราะเมื่อย้อนนึกถึงมือของฝ่ายหญิงที่ถูกมือของฝ่ายชายกอบกุมในวันที่มาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลรกันดาก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกขุ่นมัวในใจ หญิงสาวปัดภาพและความรู้สึกทั้งหลายออกไปก่อนจะหันมาสนใจสิ่งที่ทำค้างไว้ต่อแต่กระนั้นก็ต้องใช้เวลาอีกหลายนาทีกว่าที่จะกลับมามีสมาธิกับงานได้อย่างเต็มที่

เมื่อเข้าสู่ช่วงค่ำทั้งเพราะบรรยากาศยามค่ำคืนและทั้งเพราะความคิดถึงที่มีต่อใครคนหนึ่งทำให้หญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ตรงระเบียงห้องนอนรู้สึกเหงาขึ้นมา รกันดาก้มมองดูโทรศัพท์มือถือในมือที่ตอนนี้หน้าจอปรากฏรายชื่อของคนที่ตนเองกำลังคิดถึงแต่ว่ายังไม่ได้กดต่อสาย เธอได้เบอร์ของภาวัฒน์มาจากนางมาลัยโดยข้ออ้างที่ใช้คือต้องการจะโทรหาเขาเพื่อสอบถามเรื่องงานเลี้ยงที่รวิกามาปรึกษา รกันดากำลังนั่งคิดหนักว่าจะโทรหาภาวัฒน์ดีหรือไม่เพราะถึงจะมีจุดมุ่งหมายในการโทรคือสอบถามถึงวันกลับเพื่อจะเอาไปกำหนดวันจัดงานแต่เธอก็รู้ว่าเรื่องดังกล่าวเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้น จุดประสงค์ที่แท้จริงคือเพราะอยากได้ยินเสียง อยากได้พูดคุยซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมถ้าเธอจะทำแบบนั้นกับคนที่มีเจ้าของทั้งตัวและหัวใจอยู่แล้วอย่างเขา

รกันดารู้สึกอิจฉาคนรักของภาวัฒน์ที่คิดจะโทรหาเขาตอนไหนก็ได้ หรือบางทีเขาก็เป็นฝ่ายโทรหาเองหลังจากนั้นก็คงจะได้พูดคุยกันนานนับชั่วโมง มีคำว่าคิดถึงและคำว่ารักออกจากปากของเขาให้ได้รู้สึกชื่นใจ แต่สำหรับเธอแล้วมีแต่คำว่าคิดถึงและคำว่ารักที่ไม่สามารถเอ่ยปากให้ใครรับรู้ได้โดยเฉพาะกับตัวเขาเอง แค่จะโทรหาเพื่อพูดคุยธุระก็ยังต้องคิดแล้วคิดอีก เธอกับผู้หญิงคนนั้นมีหนึ่งอย่างที่เหมือนกันคือรักผู้ชายคนเดียวกันแต่ความรู้สึกที่กำลังประสบกลับแตกต่างกันคนละขั้วเพราะผู้หญิงคนนั้นกำลังมีความสุขส่วนตัวเธอกำลังเป็นทุกข์และมีแนวโน้มว่าจะอาการหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย

เวลาใกล้เคียงกันที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งในจังหวัดแม่ฮ่องสอนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เข้าพักที่ห้องพักของรีสอร์ทดังกล่าวกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าพันกายหนึ่งผืน ในมือคือผ้าขนหนูผืนเล็กที่เจ้าตัวกำลังใช้เช็ดผมที่เปียกหมาดๆ หลังจากการสระ งานที่ภาวัฒน์ได้รับมอบหมายให้มาทำกำลังจะเสร็จสิ้นในอีกไม่กี่วันซึ่งถ้าเสร็จเมื่อไหร่เขาก็จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ ได้ทันที

ขณะกำลังนั่งดูโทรทัศน์พร้อมกับเช็ดผมไปด้วยโทรศัพท์มือถือมีคนโทรเข้า เขาลุกขึ้นก้าวเข้าไปดู ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มเมื่อเห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา เขารีบกดรับสายทันที

“คิดถึงผมเหรอครับ”

“ถ้าไม่คิดถึงแล้วจะโทรมาเหรอคะ”

“ก็ไม่แน่หรอกเพราะผมก็คิดถึงรันเหมือนกันแต่ผมก็ไม่ได้โทรไป”

“แล้วทำไมไม่โทรล่ะ”

“ก็ผมไม่แน่ใจว่ารันเลิกงานรึยัง แล้วตอนนี้รันอยู่ไหนครับ ทำงานเสร็จแล้วเหรอถึงได้โทรมาได้”

“เสร็จแล้วค่ะ วันนี้ลูกค้ากลับเร็วเพราะว่าต้องไปงานเลี้ยงของบริษัทรันกับเพื่อนก็เลยต้องกลับเร็วด้วยเพราะอยู่ต่อก็ทำอะไรไม่ได้เพราะต้องรอเอกสารจากลูกค้าก่อน นี่รันก็เครียดๆ อยู่กลัวจะทำงานเสร็จไม่ทันเวลาเพราะระบบของที่นี่ไม่ค่อยจะดีเลยค่ะ เอกสารก็ไม่เตรียมเอาไว้ให้พร้อมงานของรันก็เลยไม่ค่อยเดิน” น้ำเสียงที่สดใสในตอนแรกเวลานี้เจือแววกังวลจนคนฟังรับรู้ได้

“รันอย่ากังวลไปก่อนเลย รันทำงานเก่งยังไงก็เสร็จทันแน่”

“รันก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเพราะถ้าไม่เสร็จรันก็ต้องกลับมาตามงาน ทีนี้ก็จะยุ่งกันใหญ่เพราะงานใหม่ก็ต้องทำงานเก่าก็ต้องตาม รันอยากให้เสร็จเป็นงานๆ ไปไม่อยากให้มีอะไรคั่งค้างเพราะจ๊อบใหม่จะได้ทำได้เต็มที่”

ภาวัฒน์ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มเพราะรู้สึกเป็นห่วงและกลุ้มใจแทนแม้จะเพิ่งบอกให้รันทพรไม่ต้องคิดมากไปหยกๆ ก็ตาม

“ภาสเงียบเลย รันเอาเรื่องงานมาบ่นให้ภาสรำคาญหรือเปล่าคะ”

“เปล่าเลยครับ รันอย่าพูดอย่างนี้อีกนะ การที่รันมีปัญหาหรือมีเรื่องกลุ้มใจแล้วรันเอามาพูดให้ผมฟังก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วไม่ใช่เหรอครับเพราะว่าเราเป็นแฟนกัน ถ้าคนเรามีปัญหาแล้วไม่พูดให้คนใกล้ชิดฟังแล้วจะพูดให้ใครฟังล่ะจริงมั้ย”

“มันก็จริงแต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาหนักอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วสำหรับอาชีพออดิทที่จะต้องมานั่งกลุ่มใจรายวันเรื่องงาน รันว่าทางที่ดีรันไม่ควรจะเอามาพูดให้ภาสต้องกลุ้มใจไปด้วยแต่ว่าเมื่อกี๊นี้รันเผลอตัวไปหน่อยรันขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วรันกินข้าวแล้วรึยัง”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ วันนี้รันกับเพื่อนร่วมงานกลุ้มหนักไปหน่อยก็เลยชวนกันไปกินเป็นการระบายแล้วภาสล่ะกินอะไรแล้วรึยัง”

“เรียบร้อยแล้วเหมือนกันครับ”

“แล้ววันนี้ภาสไปถ่ายรูปที่ไหนมาคะ”

“อุทยานทุ่งบัวตองครับ สวยมากเลยนะ ผมอยากให้รันมาด้วยจัง” ภาวัฒน์เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียงเพราะรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อเรื่องราวที่คุยเริ่มผ่อนคลาย

“รันก็อยากไปค่ะแต่ก็ติดหลายๆ อย่าง เอาเป็นว่าเดี๋ยวรันรอดูภาพถ่ายฝีมือภาสแก้ขัดไปก่อนแล้วกันนะ”

“ดูจากภาพมันก็เทียบกับมาดูด้วยตาตัวเองไม่ได้หรอกครับ ถ้ามีช่วงไหนที่พอจะว่างรันลางานเถอะนะเราจะได้มาเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกันบ้าง รันต้องออกมาทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ผมก็มาเฉลี่ยเดือนละครั้งแต่เรายังไม่เคยได้มาต่างจังหวัดด้วยกันเลย”

“คงต้องรอซักระยะนั่นแหละค่ะเพราะช่วงนี้เป็นช่วงหลังปิดงบปลายปี เป็นช่วงที่งานหนักมากที่สุด คงต้องรออีกซักสามสี่เดือนรันถึงจะลาพักร้อนยาวๆ ได้”

“ไม่เป็นไรครับ รันว่างตอนไหนเราก็ค่อยไปตอนนั้น”

“ภาสไม่โกรธรันนะคะ รันอยากไปเที่ยวกับภาสมากนะแต่รันไม่ค่อยมีเวลาจริงๆ”

“ไม่โกรธหรอกครับ แค่น้อยใจนิดหน่อย” หลังพูดจบปลายสายเงียบไป ภาวัฒน์รู้สึกใจคอไม่ดีจึงรีบบอก “รัน ผมพูดเล่นนะ ผมไม่ได้โกรธแล้วก็ไม่ได้น้อยใจด้วย ผมเข้าใจรันทุกอย่าง”

“จริงนะ”

“จริงครับ” หลังคำบอกกล่าวโทรศัพท์ส่งสัญญาณว่ามีคนโทรเข้า “รันแป๊บนึงนะครับ มีสายซ้อน”

พูดจบภาวัฒน์เอาโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อจะดูรายชื่อแต่ปรากฏว่าขึ้นเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น

“เบอร์ใครก็ไม่รู้ไม่คุ้นเลย”

“แล้วภาสไม่รับเหรอคะ”

“ไม่หรอกครับ คุยกับรันก่อนดีกว่าคนอื่นค่อยเอาไว้ทีหลัง”

มือเรียวสวยวางเครื่องมือสื่อสารลงบนตักหลังจากที่ปลายสายไม่ยอมกดรับ รกันดาถอนหายใจก่อนจะเหม่อมองท้องฟ้าต่อไป รู้สึกเสียดายที่เขาไม่รับเพราะกว่าจะตัดใจโทรไปได้เธอก็ใช้เวลานั่งทำใจนานพอสมควรแต่ในเมื่อเขาไม่รับก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงและเธอก็คงจะไม่โทรหาเขาอีก

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงร่างบอบบางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม โทรศัพท์ไม่ได้อยู่บนตักแต่วางอยู่บนโต๊ะที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ขณะที่รกันดากำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ใจของเธอเต้นระรัวเมื่อหยิบมาดูแล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ของคนที่ตนเองโทรหาเมื่อเกือบครึ่งชั่วโมงที่แล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะกดรับสายแต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไรปลายสายเลยต้องเป็นฝ่ายพูดก่อน

“เมื่อกี๊คุณโทรมาเบอร์นี้หรือเปล่าครับ”

“ใช่”

“นั่นใครครับ”

“ฉันเอง”

“ฉันไหน”

“ก็ฉัน”

“ก็ฉันน่ะรู้แล้วแต่ว่าฉันไหนล่ะครับ” เสียงของคนปลายสายนั้นเจือแววขบขันทำให้รกันดารู้ว่าภาวัฒน์กำลังกวนใส่อยู่และเขาก็น่าจะรู้แล้วว่าฉันไหน

“ถ้าไม่รู้ว่าใครก็ไม่ต้องคุย แค่นี้นะ”

“หงุดหงิดง่ายขนาดนี้จะมีใครนอกจากคุณหนูกันต์ของนมมาลัย” ชายหนุ่มไม่รีบเร่งตอบกลับเพราะรู้ว่าที่บอกว่าจะวางก็แค่ขู่

“รู้แล้วจะถามทำไมตั้งหลายครั้ง เงินค่าโทรศัพท์มีเยอะมากนักรึไง” รกันดาสวนกลับยิ้มๆ

“ไม่เยอะหรอกครับแค่สงสัยว่าแค่พูดชื่อตัวเองทำไมมันพูดยากนัก”

“พูดไม่ยากแต่ไม่อยากพูดมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“นี่จะโทรมาหาเรื่องผมแก้เซ็งใช่มั้ยเนี่ย” คนปลายสายพูดกลั้วหัวเราะส่วนคนทางนี้ก็ยังไม่คลายรอยยิ้ม

“ใครหาเรื่องใครก่อนพูดให้ดีๆ นายนั่นแหละกวนประสาทฉันก่อน”

“ผมก็แค่ล้อเล่น แล้วคุณกำลังทำอะไรอยู่” ขณะพูดร่างสูงใหญ่ก้าวเดินออกไปที่นอกระเบียงห้องพักเพื่อจะชื่นชมแสงจันทร์ยามค่ำคืน เมื่อได้มองท้องฟ้าภาวัฒน์ก็รู้สึกได้ว่ารกันดาเปรียบเหมือนกับดวงจันทร์ เป็นสิ่งที่สวยงามท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิดกว้างใหญ่ แม้จะมีดวงดาวมากมายรายล้อมแต่สำหรับคนมองพระจันทร์ก็ยังให้ความรู้สึกถึงความอ้างว้างเดียวดายและเปลี่ยวเหงาแต่กระนั้นก็ยังสุกใสและสวยงามในตัวของมันเอง

“ไม่ได้ทำอะไร”

“แล้วคุณโทรมาหาผมทำไม มีธุระอะไรหรือเปล่าหรือว่าเหงาอยากหาเพื่อนคุย”

“มีธุระนิดหน่อย” เธอบอกก่อนจะเล่าถึงเรื่องของงานเลี้ยงและลงท้ายด้วยคำถาม “นายจะกลับวันไหนฉันจะได้กำหนดวันจัดงานถูก”

“น่าจะเป็นวันศุกร์ถ้างานไม่มีปัญหาอะไรนะครับ แต่ผมคิดว่าคงจะไม่มีปัญหาเพราะก่อนมามีคนอวยพรไว้ว่าขอให้งานของผมราบรื่น”

“ถ้าอย่างนั้นฉันคงจะให้วิจัดงานไม่วันเสาร์ก็วันอาทิตย์หรือถ้ายังไม่สะดวกก็เอาเป็นอาทิตย์ถัดไป ต้องดูวิอีกทีว่าว่างวันไหน” รกันดาหลบเลี่ยงที่จะย้อนพูดถึงเรื่องคำอวยพรที่เขียนบอกเขาไว้เพราะรู้สึกอายเนื่องจากไม่เคยทำ
แบบนั้นให้ใครมาก่อน

“ถ้าผมจะบอกว่าไม่ต้องเลี้ยงขอบคุณผมก็ได้คุณจะโกรธผมมั้ย”

“แล้วนายว่าไงล่ะ”

“ผมเดาว่าน่าจะโกรธ หรือไม่ก็อารมณ์เสียเพราะมีคนขัดใจ”

“นายก็คิดถูกแล้ว”

“งั้นผมไม่พูดดีกว่า คุณก็ช่วยทำเป็นไม่ได้ยินที่ผมพูดเมื่อกี๊นี้ด้วยนะครับ” ภาวัฒน์พูดด้วยรอยยิ้มขณะที่สายตากำลังมองขึ้นไปบนท้องฟ้า “คุณอยู่ที่ห้องนอนอยู่หรือเปล่า ถ้าอยู่ลองเดินออกมาดูพระจันทร์สิ ผมว่าคืนนี้พระจันทร์สวยดี หรือเป็นเพราะผมมองจากต่างจังหวัดบรรยากาศดีก็เลยทำให้ดูสวยกว่าตอนมองจากกรุงเทพฯ”

“พระจันทร์ดวงเดียวกันจะมองจากที่ไหนมันก็ไม่แตกต่างหรอก” แต่มองในสถานการณ์ไหนอาจจะทำให้รู้สึกแตกต่างได้ ซึ่งสำหรับเธอแล้วมองตอนที่กำลังคุยกับเขาทำให้เห็นว่าพระจันทร์สวยเป็นพิเศษ

“มันก็ใช่ สงสัยผมจะกำลังอารมณ์ดีมั้งเลยเห็นว่าพระจันทร์สวย”

“แล้วทำไมถึงอารมณ์ดี”

“ก็ผมเพิ่งวางสายจากรันเมื่อกี๊นี้เอง คนเพิ่งได้คุยโทรศัพท์กับแฟนก็ต้องอารมณ์ดีเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอครับ” ภาวัฒน์ไม่ได้บอกว่าเพราะได้แกล้งหยอกเธอทางโทรศัพท์ด้วย ใช่ที่ว่าเมื่อก่อนพอได้พูดคุยกับรกันดาแล้วเห็นเธออารมณ์เสียก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและรำคาญแต่ตอนนี้ต่างออกไปเพราะเขารู้แล้วว่ารกันดาเป็นคนที่หงุดหงิดง่ายแต่แค่ไม่นานก็หายเพียงแค่ให้เขาใจเย็นและพูดจาดีๆ ด้วยหรือไม่ก็เป็นฝ่ายออกปากขอโทษก่อน เมื่อรู้อย่างนั้นเลยทำให้เขาจากที่ไม่อยากพูดคุยด้วยก็กลายมาเป็นชอบแกล้งแหย่ให้เธอหงุดหงิดเล่นแทน

“งั้นนายก็ดูพระจันทร์ต่อไปก็แล้วกัน แค่นี้นะ” พูดจบรกันดาก็กดวางสายทันที จากที่อารมณ์ดีๆ ตอนนี้ภาวัฒน์กำลังงง เขาส่ายหัวระอาคนที่อยู่ๆ ก็โทรมาทั้งที่ไม่เคยแม้แต่จะมีเบอร์โทรของกันและกันแต่แล้วอยู่ๆ ก็วางสายไปซะอย่างนั้น ร่างสูงใหญ่เดินกลับเข้าไปในห้องเพราะว่าหมดอารมณ์ดื่มด่ำบรรยากาศสดชื่นงดงามยามค่ำคืนต่อไป

ด้านรกันดาหลังจากวางสายตอนนี้กำลังนั่งหลับตาข่มอาการเจ็บแปลบๆ ที่หัวใจ อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก ความรู้สึกดีความรู้สึกแย่ตีรวนอยู่ในใจไปหมด เธอเพิ่งเข้าใจลึกซึ้งถึงความหมายของวลีที่ว่าความทุกข์ที่ปรารถนาเหมือนที่เพื่อนของเธอหลายๆ คนเคยประสบเมื่อความรักเกิดปัญหาแต่ก็ไม่อยากจะถอยห่างออกจากคนที่รักไป เธอเคยให้คำปรึกษาว่าให้ตัดใจแล้วจะได้ไม่เป็นทุกข์แต่พอเมื่อมาประสบเองถึงได้รู้ว่าแม้จะทุกข์แต่ถ้าจะให้ตัดใจและถอยห่างมันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันได้ง่ายๆ บางคนก็ไม่เคยคิดจะทำเลยด้วยซ้ำไป แต่สำหรับเธอแล้วคิดอยู่เสมอและก็พยายามจะทำให้ได้แต่สุดท้ายก็ไม่เคยเอาชนะเสียงเรียกร้องจากหัวใจได้เลย ท้ายที่สุดก็เลยต้องมานั่งสับสนวุ่นวายใจเพราะหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้อยู่อย่างในเวลานี้

++++++++++++++++++++

เสียงกรุ๊งกริ๊งเบาๆ ดังขึ้นเพราะประตูกระจกถูกเปิดออก พนักงานต้อนรับของร้านหันมองไปที่ทางเข้าร้านทันที แนนรีบปรี่เข้าไปต้อนรับแขกสองสาวสวยที่ระยะนี้มาที่สตูดิโอแห่งนี้ค่อนข้างบ่อย

“คุณกันต์คุณมินเชิญค่ะ แนนเพิ่งบ่นกับพี่รินทร์อยู่เลยว่าวันนี้คุณกันต์กับคุณมินจะมาหรือเปล่าเพราะจำได้ว่าคุณมินติดสอนแต่งหน้าให้แนนไว้”

“นึกว่าอยากให้มาเพราะคิดถึงกันซะอีก ที่แท้ก็อยากให้สอนแต่งหน้าให้นี่เอง” สาวเปรี้ยวแสร้งทำเป็นพูดออกแนวน้อยอกน้อยใจจนทำให้สาวแนนใจคอไม่ดี

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ คิดถึงด้วยค่ะแต่ก็อยากให้สอนแต่งหน้าให้ด้วยเพราะว่าคุณมินแต่งหน้าเก่ง แต่งออกแนวหวานอมเปรี้ยวแบบนี้แนนชอบค่ะ”

“คุณแนนอย่าคิดมากเลยค่ะ บอกว่าอยากให้มาถ่ายทอดเคล็ดลับความงามให้กับบอกว่าคิดถึงมินถูกใจอย่างแรกมากกว่าแน่นอนค่ะ” สาวอีกคนที่มาด้วยกันบอก ผู้มาเยี่ยมเยียนสองสาวก้าวเข้าไปนั่งที่ชุดโซฟาส่วนที่เอาไว้ต้อนรับลูกค้าที่ตอนนี้ไม่มีลูกค้านั่งอยู่เพราะไม่ได้เป็นวันหยุดลูกค้าก็เลยไม่หนาตาเท่าที่ควร

“ถูกต้องเลยค่ะ คุณแนนว่างใช่มั้ยคะมินจะได้เริ่มถ่ายทอดความงามให้เลย”

“ถ้าอยากจะว่างก็ว่างค่ะแต่ถ้าไม่อยากว่างก็ไม่ว่างแต่ตอนนี้พี่รินทร์ยังไม่ลงมาจากข้างบนแนนว่างก็ได้ค่ะ” สาวแนนว่าแล้วก็ก้าวเข้ามานั่งข้างๆ รตีพรหลังจากนั้นไม่นานเจ้าของร้านก็ลงมาจากชั้นบน

“คุณกันต์ จะมาไม่เห็นโทรมาบอกก่อนเลยครับ” นครินทร์รีบก้าวเข้ามานั่งข้างๆ รกันดา ส่วนสาวแนนเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านไม่ได้ว่าอะไรเลยทำเป็นเนียนนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อจะรับฟังการถ่ายทอดวิชาความรู้จากรตีพรต่อ

“กันต์ไม่ได้ตั้งใจมาหรอกค่ะ มินชวนกันต์ออกมาเดินช้อปปิ้งเราก็เลยแวะไปดูที่ร้าน พอดูเสร็จมินก็เลยชวนเข้ามาที่นี่ค่ะ”

“คุณกันต์ไปดูร้านมาแล้วเหรอครับ ผมก็เพิ่งเข้าไปดูมาเมื่อตอนสาย มัณฑนากรเค้าทำงานเร็วดีนะครับ งานเดินหน้าไปค่อนข้างเยอะแล้วแต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจคุณกันต์หรือเปล่า”

“ถูกใจค่ะ เป็นอย่างที่กันต์กับมินอยากได้ทุกอย่างเลยค่ะ บางจุดก็ทำได้ดีกว่าที่เราคิดไว้ซะอีก”

“ถ้าคุณกันต์ชอบผมก็ดีใจครับ”

“เพราะว่าเฮียเป็นคนแนะนำให้ใช่มั้ยล่ะถึงได้ดีใจ แต่จะพูดว่าดีใจคงไม่ถูกเท่าไหร่ ต้องบอกว่าโล่งใจมากกว่าที่แนะนำคนไม่ผิดไม่อย่างนั้นได้อับอายขายขี้หน้าแน่” ถึงปากจะพูดอยู่กับสาวอีกคนแต่รตีพรก็สามารถแยกประสาทการรับรู้เพื่อฟังอีกสองคนคุยกันได้และเมื่อสบช่องก็รีบหันมากัดแกมหยอกลูกพี่ลูกน้องหนุ่มทันที

“จะดีใจหรือโล่งใจแล้วมันหนักส่วนไหนของแกไม่ทราบ”

รตีพรยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะหันไปพูดกับแนนต่อทำให้นครินทร์ได้สังเกตว่ามีลูกน้องนั่งอยู่ด้วยอีกคน

“แนนมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้แล้วทำไมไม่เอาน้ำมาเสิร์ฟคุณกันต์”

พนักงานต้อนรับสาวแอบทำหน้าเบ้ที่ถูกทักจนได้ก่อนจะลุกขึ้นไปทำตามที่เจ้านายบอก

“ขอน้ำให้มินด้วยนะคะคุณแนนเพราะแขกมีสองคนค่ะไม่ใช่มีคนเดียวเหมือนที่ใครบางคนเข้าใจ” รตีพรพูดไล่หลังคนที่เพิ่งลุกออกไป

“เอามาแก้วเดียวพอแนน แขกของฉันมีคนเดียวคือคุณกันต์ส่วนคนอื่นถ้าอยากกินก็ให้มันลุกไปเอาเอง”

รตีพรหัวเราะถูกใจเมื่อแนนเดินกลับมาพร้อมน้ำสองแก้ว

“ขอบคุณคุณแนนมากเลยนะคะที่เห็นความสำคัญของมิน เรามานั่งติวเรื่องความงามกันต่อเถอะค่ะ”

“จะดีเหรอคะเดี๋ยวพี่รินทร์ว่า”

“ดีค่ะ คุณแนนนั่งเลยค่ะไม่ต้องไปสนใจคนอื่นค่ะ”

นครินทร์ส่ายหัวแต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร เขาหันไปส่งยิ้มให้รกันดาที่ตอนนี้กำลังนั่งขำสองพี่น้องที่กัดกันตลอดเวลา ส่วนสาวแนนก็นั่งลงตามคำบอกกล่าวของรตีพร จากนั้นบทสนทนาของสี่คนก็แยกเป็นสองกลุ่ม สองสาวพูดคุยถ่ายทอดเรื่องราวเกี่ยวกับความสวยความงามส่วนชายหนุ่มหนึ่งเดียวชวนสาวที่หมายปองคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อยเปื่อย

“ค่ำนี้คุณกันต์ว่างหรือเปล่าครับ”

“คุณรินทร์มีอะไรเหรอคะ”

“ผมจะชวนคุณกันต์ไปทานอาหารค่ำด้วยกันน่ะครับ”

“พูดให้ละเอียดว่าสองต่อสองหรือว่ามีฉันด้วย” รตีพรพูดแทรกเข้ามาเมื่อได้จังหวะ

“ถ้าไม่มีแกแล้วแกจะยอมเหรอล่ะ”

“ไม่ยอม” บอกทันทีก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน “ตกลงเลยกันต์ เดี๋ยวค่ำนี้เราไปถล่มเฮียกัน”

“จะถล่มให้หมดตัวยังได้เลยครับ ผมเต็มใจถ้าเป็นคุณกันต์” คราวนี้นครินทร์ไม่ขัดญาติสาวแต่รีบเออออเพราะเข้าทางตัวเอง ด้านรกันดาก็กำลังลำบากใจเพราะตั้งใจว่าจะรีบกลับบ้านเนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ซึ่งเป็นวันกำหนดกลับจากต่างจังหวัดของภาวัฒน์ หญิงสาวอยากจะปฏิเสธแต่เมื่อนึกถึงความช่วยเหลือของนครินทร์ในหลายๆ เรื่องก็เลยทำให้ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น

“ตกลงค่ะแต่กันต์คงไม่ถล่มคุณรินทร์หรอกค่ะ กันต์กินแค่พอประมาณพอ”

“ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละครับเพราะคนที่คิดจะทำอย่างนั้นได้ต้องเป็นคนที่จิตใจไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่”

“โดนว่าว่าจิตใจไม่ค่อยดีแต่ได้กินฟรีถือว่าคุ้มใช่มั้ยคะคุณแนน”

“ใช่ค่ะ คุ้มที่สุดเลยค่ะ” สาวแนนเออออห่อหมกเพราะตอนนี้ถูกอกถูกใจสาวสวยสองคนที่เป็นไฮโซแต่ไม่ถือตัวและให้ความเป็นกันเองก็เลยเลือกที่จะอยู่ข้างนี้มากกว่าอยู่ข้างเจ้านาย

“ถูกต้องค่ะเพราะคนสวยต้องมั่นใจและไม่แคร์อะไรทั้งนั้นค่ะ นี่เป็นสโลแกนแกนของมินเองค่ะถ้าคุณแนนอยากเอาไปใช้บ้างมินก็ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะคะ”

“เอาไปใช้แน่นอนค่ะเพราะคุณมินกับคุณกันต์เป็นแบบอย่างของสาวสมัยใหม่ถูกใจแนนมากเลยค่ะ แนนอยากเป็นอย่างคุณมินกับคุณกันต์บ้าง”

“เป็นอย่างคุณกันต์ดีแต่เป็นอย่างคุณมินคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่” เสียงแสดงความคิดเห็นจากชายหนุ่มหนึ่งเดียวแต่ก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาสาวสองคนที่ตอนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย บทสนทนาในช่วงหลังๆ ไม่ได้อยู่ในการรับรู้ของอีกหนึ่งสาวเพราะรกันดากำลังนั่งนิ่งแปลกใจเมื่อมองผ่านกระจกไปเห็นร่างคุ้นตาของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินมุ่งหน้ามาที่ร้านและไม่นานประตูร้านก็ถูกเปิดออก ทุกคนหันมองไปยังทิศทางเดียวกัน

“อ้าวไอ้ภาส มาได้ไงวะเนี่ย” ชายหนุ่มหนึ่งเดียวเป็นคนทักคนแรก ภาวัฒน์มองนครินทร์ก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่รกันดาและรตีพร เขายิ้มให้กับสาวคนสุดท้ายที่มองเพราะเจ้าตัวส่งยิ้มให้ก่อนก่อนจะหันกลับมาทางนครินทร์เพื่อจะตอบคำถาม

“มาเอางานกลับไปทำ วันหยุดว่าจะทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ เดี๋ยวขอขึ้นไปเอางานข้างบนก่อน” ภาวัฒน์ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปบนชั้นสองเพื่อจะไปเอาไฟล์งานกลับไปทำในช่วงวันหยุดเมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินกลับลงมา ขณะที่กำลังก้าวลงบันไดเขามองไปทางรกันดาและได้สบตาเมื่อเธอมองมาหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขายิ้มให้เธอและก็ได้รอยยิ้มอ่อนๆ กลับมา

“นี่เพิ่งกลับมาถึงสดๆ ร้อนๆ หรือว่ายังไง” นครินทร์เป็นคนถามขณะที่ภาวัฒน์เดินไปหยิบแก้วน้ำที่อีกมุมของร้านก่อนจะเดินกลับมาตรงที่กลุ่มของนครินทร์นั่งอยู่ เขาหย่อนตัวนั่งลงตรงที่ว่างซึ่งอยู่ใกล้กับสาวแนน

“เอากระเป๋าไปเก็บที่บ้านก่อนแล้วก็ออกมา ว่าจะเอาไฟล์งานกลับไปด้วยตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วแต่ลืม”

“คุณภาสขยันจังเลยค่ะ เพิ่งไปทำงานต่างจังหวัดมาแท้ๆ พอมีวันหยุดก็น่าจะนอนพักผ่อนแต่นี่ยังมาเอางานกลับไปทำอีก”

“เพราะว่าผมเอาเวลางานที่นี่ไปทำงานนอกนี่แหละครับเลยต้องเร่งทำให้เสร็จ เดี๋ยวไม่ทันส่งลูกค้าตามกำหนดแล้วจะเสียชื่อไอ้รินทร์มัน”

“ถ้าเพราะเหตุผลนี้ยิ่งไม่ต้องห่วงเลยค่ะเพราะชื่อเฮียน่าจะเสียมาตั้งนานแล้ว” รตีพรพูดขำๆ ซึ่งก็ทำให้ภาวัฒน์ขำไปด้วย ด้านคนที่โดนพาดพิงถึงก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเริ่มขี้เกียจเถียง ด้านภาวัฒน์เมื่อพักกินน้ำเสร็จก็ลุกขึ้นเอาแก้วน้ำไปเก็บที่และก็เดินกลับมาตรงบริเวณเดิมแต่ก็ไม่ได้นั่งลงเพราะกำลังจะกลับ

“ผมกลับก่อนนะครับคุณมิน ฉันกลับก่อนนะไอ้รินทร์แล้วเดี๋ยววันจันทร์เจอกัน”

หลังจากที่รตีพรกับนครินทร์ตอบรับแล้วภาวัฒน์บอกลาแนนและมองหน้ารกันดานิดหนึ่งก่อนจะเปิดประตูก้าวออกจากร้านไป รกันดาได้แต่มองตามขณะที่หัวใจนั้นลอยตามเขาไปแล้วและก็เป็นเหมือนเดิมที่หัวใจมักจะชนะเหตุและผลหรือความถูกต้องเสมอ

“คุณรินทร์คะกันต์เพิ่งนึกออกว่าวันนี้คุณแม่จะกลับมาทานอาหารเย็นที่บ้านกันต์ก็เลยคิดว่าคงจะไปทานอาหารเย็นกับคุณรินทร์ไม่ได้แล้วเพราะว่านานๆ คุณแม่จะว่างซักทีกันต์ก็เลยอยากอยู่ทานข้าวกับท่านค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอครับ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวค่อยเอาไว้โอกาสหน้าก็ได้”

“ถ้าอย่างนั้นกันต์ขอตัวกลับเลยก็แล้วกันนะคะ” เธอบอกพร้อมกับหยิบกระเป๋ามาสะพายและขยับตัวเตรียมลุกขึ้นยืน

“แล้วคุณกันต์จะกลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งมั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวกันต์กลับพร้อมภาสก็ได้จะได้ไม่ต้องรบกวนมินหรือว่าคุณรินทร์เพราะขามามินก็เป็นคนไปรับกันต์ที่บ้านแล้ว กลับกับภาสจะได้ประหยัดค่ารถแล้วก็ไม่ลำบากคนอื่นด้วยค่ะ” เธอพูดจบก็ลุกขึ้นยืนทันที “กันต์กลับก่อนนะคะ มินฉันกลับก่อนนะ”

“ครับ” นครินทร์ตอบรับส่วนรตีพรก็พยักหน้ารับและจากนั้นไม่กี่วินาทีรกันดาก็หายลับไปจากสายตา นครินทร์หันมามองหน้ารตีพรงงๆ

“คุณกันต์เป็นอะไรทำไมรีบร้อนจัง”

“นานทีปีหนแม่กันต์มันจะว่างซักทีมันก็เลยกลัวพลาดโอกาสจะได้กินข้าวกับแม่มั้งแล้วก็คงจะรีบตามไปให้ทันคุณภาสด้วย”

“ไอ้ภาสมันจะมาทำไมวะ ฉันเลยอดเป็นคนไปส่งคุณกันต์เลย”

“พี่รินทร์ก็ตามไปสิ ไปส่งทั้งพี่ภาสทั้งคุณกันต์เลยไง” แนนเป็นคนให้คำแนะนำ นครินทร์ทำท่าว่าเห็นด้วย

“ไม่ต้องเลยเฮีย สัญญาแล้วว่าจะเลี้ยงมือเย็นถึงกันต์ไม่อยู่แต่ฉันยังอยู่นะ”

“ไอ้ภาสคนเดียวไม่พอยังมีแกมาเป็นมารขวางคอฉันอีก”

“โถ่ แค่ขับรถไปส่งครั้งเดียวความสัมพันธ์มันจะเดินหน้าขนาดไหนเชียว ต่อไปกันต์มันก็ต้องมาที่ร้านเสื้อทุกวันทีนี้ก็มีเวลาให้เฮียทำคะแนนอีกเยอะ หรือกลัวใครจะทำคะแนนตัดหน้า ฉันไม่เห็นจะมีใครเป็นคู่แข่งเฮียซักคน”

“ตอนนี้ไม่มีต่อไปอาจจะมีก็ได้ คนสวยเพอร์เฟคอย่างคุณกันต์ผู้ชายที่ไหนก็อยากได้มาเป็นแฟนทั้งนั้น”

“แล้วผู้ชายที่ไหนที่เฮียว่ามันจะโผล่มาจากไหนในเมื่อวันๆ กันต์มันก็อยู่แค่ที่บ้านกับออกมาข้างนอกกับฉัน เฮียยังไม่รู้จักกันต์มันดี เห็นมันเป็นสาวไฮโซลูกคุณหญิงแบบนั้นแต่มันเป็นคนไม่ค่อยชอบสังคมนะ มันชอบอยู่ของมันเงียบๆ เพราะฉะนั้นเฮียก็ไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะมีหนุ่มที่ไหนมาสมัครเป็นคู่แข่งเพราะผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ มันก็มีแค่เฮียกับคุณภาส หรือเฮียกลัวคุณภาสจะตัดหน้าเอากันต์ไปกิน”

“ไอ้ภาสไม่กลัวหรอกแต่ก็ไม่รู้สิวะ ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ควรไว้วางใจเพราะจีบคนเพอร์เฟคอย่างคุณกันต์ไม่น่าจะเป็นเรื่องง่ายฉันก็เลยอยากเร่งทำคะแนน”

“ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากหรอก กันต์มันมีจุดอ่อนถ้าตีตรงจุดก็ไม่น่าจะมีปัญหา”

“จุดอ่อนอะไร” นครินทร์ถามอย่างสนอกสนใจ

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก มันเป็นคนขี้เหงา ขาดความรักความอบอุ่น กับแฟนเก่ามันก็ไม่ได้รักไม่ได้ชอบอะไรมากมายแต่เพราะมันเหงาแล้วอีกฝ่ายก็ตามตื้อตามจีบสุดท้ายมันก็ตกลงเป็นแฟน เฮียก็พยายามเอาอกเอาใจมันหน่อยก็แค่นั้น แล้วฉันว่ากันต์มันน่าจะชอบผู้ชายประเภทแบบอบอุ่นๆ เป็นที่พึ่งทางใจให้มันได้ ถ้าเฮียไม่ได้เป็นแบบนั้นก็รีบปรับปรุงตัวเองด่วน เห็นว่าเป็นญาติหรอกนะถึงได้แนะนำไม่งั้นปากแล้วก็นิสัยอย่างเฮียนี่ฉันไม่มีทางเชียร์ให้กันต์มันเด็ดขาด”

“ขอบใจแกมาเลยว่ะ เพิ่งเห็นส่วนดีของแกก็วันนี้แหละ ตกลงว่ามื้อเย็นนี้ฉันเลี้ยงไม่อั้นตอบแทนที่แกช่วยเชียร์ฉัน แนนไปด้วยกันก็ได้ ฉลองล่วงหน้าที่พี่จะมีแฟนสวยเพอร์เฟคอย่างคุณกันต์”

“จริงเหรอพี่รินทร์ ถ้าชวนแนนไม่ปฏิเสธนะ”

“ก็เพิ่งชวนอยู่หยกๆ ยังจะมาถามอีก”

“งั้นโอเคเลย ไปทำงานต่อดีกว่าที่นี้พอใช้พลังงานเยอะท้องจะได้ว่างแล้วก็จะได้กินอาหารมื้อต่อไปได้อย่างเต็มที่”

“ถูกต้องเลยค่ะคุณแนน นอกจากมั่นใจไม่สนใจใครแล้วคนสวยต้องฉลาดด้วยค่ะ ถือว่าคุณแนนเริ่มจะเข้าใจการเป็นคนสวยรุ่นใหม่ได้ทีละนิดๆ แล้วค่ะ”

“ก็เพราะอยู่ใกล้คุณมินนี่แหละค่ะแนนเลยซึมซับ ถ้าไงแนนขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” แนนว่าแล้วก็ลุกเดินออกไปทันที

“สรุปว่าไม่ได้ไปกับคุณกันต์แต่ได้ไอ้แนนไปแทน ดีจริงๆ เลยฉัน ว่าแล้วก็อิจฉาไอ้ภาสมัน เพิ่งกลับมาไม่เท่าไหร่อยู่ดีๆ ก็หยิบชิ้นปลามันได้นั่งรถกลับบ้านกับคุณกันต์ซะงั้น”

“อิจฉาทำไม คนเขาไม่ได้คิดอะไรเขาก็เฉยๆ คุณภาสเขาไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาจะได้อยู่ใกล้กันต์แบบเฮียนี่”

“ถึงไม่ได้คิดอะไรแต่ได้อยู่ใกล้สาวสวยเป็นใครก็ถือว่าโชคดีทั้งนั้น ยิ่งถ้าเป็นคุณกันต์ด้วยแล้วแค่ได้นั่งใกล้ได้กลิ่นน้ำหอมแค่นี้ก็ถือว่าบุญแล้ว”

“เฮียนี่ท่าจะเป็นเอามาก” รตีพรบอกสีหน้าคล้ายระอาแกมหวั่นๆ เพราะเห็นว่านครินทร์อาการหนัก

“ฉันก็ว่างั้น ถ้าฉันเป็นไอ้ภาสนะจะถือโอกาสแต๊ะอั๋งคุณกันต์เป็นระยะๆ”

“คุณภาสเขาเป็นคนดีแล้วเขาก็มีแฟนแล้วเขาไม่ทำอย่างที่เฮียว่าหรอก”

“ก็นั่นแหละฉันถึงได้พูดว่าถ้าฉันเป็นมันแล้วฉันจะทำเพราะเสียดายโอกาสที่มันจะปล่อยทิ้งขว้างไปเฉยๆ”

“ฉันคิดถูกคิดผิดเนี่ยที่จะเชียร์เฮียให้กันต์มัน”

“คิดถูกที่สุดเพราะไม่มีใครเหมาะสมกับคุณกันต์เท่ากับฉันอีกแล้ว”

“นี่ถ้าคุณภาสยังไม่มีแฟนฉันจะเชียร์เขาแทนเพราะดูแล้วเขาจะเป็นคนดีมากกว่าเฮียหลายสิบเท่าเลย”

“แต่บังเอิญว่ามันมีแฟนแล้วแล้วมันก็รักแฟนมันมากด้วยแล้วอีกอย่างฉันว่าคุณกันต์คงไม่ชอบผู้ชายเรียบๆ นิ่งๆ ไร้รสชาติอย่างไอ้ภาสมันหรอกเพราะฉะนั้นแกเชียร์ฉันนั่นแหละถูกต้องแล้วน้องเอ๋ย”

“แต่ฉันว่าคุณภาสนั่นแหละที่ไม่สนใจกันต์มันเพราะดูแล้วคุณภาสไม่น่าจะชอบประเภทคุณหนูเอาแต่ใจเหมือนกันต์แต่แบบเรียบร้อยน่ารักดูเอาการเอางานอย่างคุณรันนั่นแหละใช่เลย แค่เห็นก็รู้แล้วว่าสองคนนี้เกิดมาเพื่อกันและกันเพราะดูเข้ากั๊นเข้ากัน”

“สองคนนี้คงไม่พ้นได้แต่งงานกันแน่ แกเตรียมตัวไปงานแต่งสองคนนี้ได้เลยว่ะ”

“คุณรันโชคดีจังได้รู้จักกับผู้ชายแบบคุณภาส แต่กันต์มันกำลังจะซวยที่ได้รู้จักเฮีย” สาวเปรี้ยวทำหน้าเบ้ขณะที่พูดประโยคหลัง

“กำลังได้พบของดีต่างหาก ฉันเป็นเพื่อนไอ้ภาสมานานฉันก็ต้องซึบซับความดีจากมันมาบ้าง แล้วฉันก็รับปากกับไอ้ภาสมันแล้วด้วยว่าฉันจะจริงใจไม่ไก่กากับคุณกันต์”

“ทำไมต้องรับปากแบบนั้นกับคุณภาสด้วย” รตีพรถามสีหน้าแปลกใจ

“ก็มันบอกว่ามันเป็นห่วงคนบ้านนั้นเพราะรู้สึกผูกพันมันเลยไม่อยากให้ใครซักคนเจอกับเรื่องไม่ดี”

“โอโห้ คุณภาสนี่เป็นคนดีจริงๆ เลย ไม่รู้ว่าคุณรันทำบุญมาด้วยอะไรถึงได้ผู้ชายแบบนี้เป็นคู่ แข่งอะไรแข่งได้แต่แข่งบุญแข่งวาสนามันแข่งไม่ได้เลยจริงๆ ใครเห็นฉันกับกันต์ก็คงรู้สึกอิจฉาที่เหมือนจะมีพร้อมแต่เอาเข้าจริงอะไรมันจะดีมากไปกว่าได้คู่ชีวิตที่ดี เรื่องนี้ฉันว่าฉันกับกันต์สู้คุณรันไม่ได้แน่ๆ”

“มันไม่ได้ขึ้นกับบุญวาสนาอะไรหรอก มันขึ้นกับว่าใครทำบุญร่วมกับใครมามากกว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกันเคยได้ยินหรือเปล่า และฉันก็หวังว่าฉันกับคุณกันต์คงทำบุญร่วมกันมาเมื่อชาติที่แล้ว”

“เบื่อเฮียอ่ะ จะพูดอะไรก็ลากเข้าเรื่องตัวเองทุกที ใครทำบุญมาร่วมกับเฮียนี่เรียกว่าซวยแท้ๆ” รตีพรบอกสีหน้าหน่ายๆ ก่อนจะส่ายหัวแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากบริเวณดังกล่าวเพื่อจะไปพูดคุยกับคนอื่นในร้าน ด้านคน ที่เหลือก็ทำหน้าเบื่อหน่ายเช่นกันเพราะคิดว่ารตีพรมีวิสัยทัศน์คับแคบถึงได้พูดออกมาแบบนั้นจากนั้นก็ลุกขึ้นไปจัดการงานส่วนของตัวเองต่อหลังจากนั่งอู้มานาน
______________________________________

Create Date : 27 ตุลาคม 2553 Last Update : 27 ตุลาคม 2553 23:47:07 น. Counter : 789 Pageviews.		2 comments
Share Tweet

	ป๋าดัน รันวงการ จันทราน็อคเทิร์น (11 เม.ย. 2568 00:07:45 น.)		๏ ... ผัวผ่อนผ้าผวย ... ๏ นกโก๊ก (8 เม.ย. 2568 01:46:27 น.)
	การขจัดความยากจนอย่างยั่งยืน! peaceplay (7 เม.ย. 2568 13:09:38 น.)		บินบ่อยๆ มีวิธีจองตั๋วเที่ยวบินให้ได้ราคาคุ้มๆ ถูกๆ อย่างไร สมาชิกหมายเลข 1008458 (6 เม.ย. 2568 00:56:03 น.)