หนังสือเล่มที่เจ็ด
กรงรักพนันใจ
นามปากกาที่ใช้ รวิปรียา
สำนักพิมพ์อินเลิฟ (พาฝัน - Passion)
จำนวน 260 หน้า
พิมพ์เมื่อ พฤษภาคม 2554
คำโปรยหลังปก
ทันทีที่ จัสติน บรูอิค มหาเศรษฐีหนุ่มหุ้นส่วนคาสิโนยักษ์ใหญ่
ได้เห็นโชว์อันร้อนแรงของ เกรซ นักร้องสาวสุดเซ็กซี่จากประเทศไทย
เพลย์บอยหนุ่มก็ตราหน้าเธอในทันทีว่าเธอเป็นผู้หญิงที่กร้านโลกีย์! ไร้ยางอาย!
ไม่ต่างอะไรกับโสเภณีที่ใช้เรือนร่างยั่วผู้ชายเพื่อแลกเงิน
และจะมีวิธีไหนที่จะยืนยันความคิดนั้นได้
นอกจากว่าจ้างให้เธอมาเต้นระบำเปลื้องผ้าต่อหน้าเขาด้วยค่าเหนื่อยที่แพงลิบ
ในตอนแรกนั้น จัสตินแอบหวังใจว่าเธอคงจะปฏิิเสธและด่าทอเขาที่หยามหมิ่น
ที่ไหนได้ แม่สาวดาวยั่วกลับยอมรับข้อเสนออย่างไม่สะทกสะท้าน
แต่เมื่อมหาเศรษฐีเพลย์บอยได้ทราบข้อมูลใหม่ว่า
เธอยังเป็นสาวพรหมจรรย์ แต่ต้องยอมทำงานนี้เพื่อประทังชีพ
ชายหนุ่มก็เปลี่ยนความคิดใหม่ พร้อมกับหัวใจที่เย็นชาหลอมละลายลงราวกับขี้ผึ้ง
เขาจะทำทุกทางเพื่อให้ได้ตัวของเธอมากกกอด... แล้วขังไว้ในกรงทองแห่งไฟเสน่หา
เล้าโลม... ล่อลวง... ทั้งจับ ทั้งจูบ ทั้งป้อยอพะเน้าพะนอ
หวังให้เธอใจอ่อนยอมเป็น แม่นกกระจิบน้อย ในกรงขังของเขาแต่โดยดี
ซึ่งไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร หรือไม่ว่าจะต้องใช้เล่ห์กลมากมายแค่ไหน
จัสตินก็พร้อมที่จะทำ! เพื่อหวังครอบครองหัวใจและเรือนร่างของเธอแต่เพียงผู้เดียว!
***************
"ยังไงฉันก็ไม่นอนห้องเดียวกับคุณหรอก"
จัสตินหัวเราะในลำคอ "ทีตอนกลางวันล่ะก็... ทำเป็นปากดี"
ดูจากการต่อปากต่อคำของจัสตินแล้ว เกรซก็รับรู้โดยไม่ต้องพิสูจน์ว่า
นอกจากเขาจะไม่เมาแล้ว เขายังคงครองสติครบถ้วน
และสามารถทำให้เธออับจนด้วยคำพูดไม่กี่คำอีกตามเคย
"ฉันก็พูดไปงั้นแหละ เอาเป็นว่าฉันขอนอนตรงนี้เถอะนะ
เชิญคุณตามสบายได้เลย นี่มันบ้านคุณนี่"
ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ "คุณบอกให้ตามสบาย... งั้นผมขอสั่งให้คุณไปนอนในห้องแล้วกัน"
"นี่คุณ!" เกรซขึ้นเสียงพลางถลึงตาใส่เขา
นอกจากชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่รู้สึกรู้สมแล้ว
เขายังเอื้อมมือมาจับแขนเล็กๆของเธอเอาไว้แน่น
"เอาล่ะ... ทีนี้คุณก็บอกมาว่าจะเดินเข้าไปดีๆ หรือจะให้ผมพาคุณเข้าไปในนั้น!"
จากใจคนเขียน
คำโปรยร้อนแรงมากกก และเนื้อหาก็ร้อนแรงเหมือนกันนะคะ ฮ่าๆ
พยายามอยู่นานกับเล่มนี้ในการเขียนเลิฟซีนให้ร้อนแรงขึ้น
และเขียนอย่างมีความพยายามขึ้น
จนในที่สุดก็หาแนวทางในการเขียนเลิฟซีนรูปแบบของตัวเองเจอจนได้
เล่มนี้ทำให้ค้นพบว่าเราสามารถเรียนรู้ได้จากงานของเราเองนี่แหละ
เพราะเขียนแล้วแก้เขียนแล้วแก้
ฉากและตัวละครไม่ได้อยู่ในไทยค่ะ พยายามหาข้อมูลนานเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
แต่พอเขียนจริงๆ แล้วใช้แค่นิดเดียว
ยังแอบคิดในใจเลยว่าอ่านและค้นคว้าทำไมตั้งเยอะแยะ แต่รู้เยอะก็ยังดีกว่าไม่รู้เลย
อย่างน้อยเราก็ไม่หลอกตัวเราเองเป็นเบื้องต้น ถึงจะเป็นการเคารพนักอ่าน จริงไหมคะ?
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [