혼자 써 เข้ากลางฤดูหนาว เป็นอีกครั้งที่ผมได้กลับมาที่นี่ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปเร็วในแค่ระยะเวลาไม่กี่ปี ผมกลับมาเพื่อตามหาฝันตัวเองอีกครั้ง ทุกๆอย่างมันเหมือนจะดีตอนที่วางแผนไว้ ตอนมาเกาหลีวันแรก โชคดีที่ได้คนเกาหลีที่เรานับถือเป็นพ่อลูกกัน เค้าได้ดูแลผมในช่วง 2 วันแรก เพราะท่านต้องไปราชการต่อที่ต่างประเทศ ผมก็ไม่อยากรบกวนท่านมาก เกรงใจ เพราะว่าไม่อยากให้ท่านผิดหวังกับชีวิตที่ยังไม่ประสบ ความสำเร็จของผม ตอนนี้ผมอยู่ปูซาน ที่บ้านของฮีแจ รอไปอบรมวันที่ 17 - 23 ที่ได้รับทุนมาอบรม การที่อยู่บ้านกับฮีแจ เพื่อนที่เคยเจอกันที่เมืองไทยเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ผมได้เข้าใจความเป็นครอบครัวชาวเกาหลี ผมอยุ่บ้านฮีแจเกือบจะสองอาทิตย์ได้ แต่ด้วยความเกรงใจผมพยายามทำตัวให้เป็นภาระน้อยที่สุด อยู่ฟรี กินฟรี ทำให้ผมเป็นหนี้ชีวิตครอบครัวฮีแจในครั้งนี้ ครั้งนี้ผมต้องหาทุนเรียนต่อโทให้ได้ จะต้องไม่พลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมา ผมรู้แล้วว่า ไม่มีที่ไหนจะน่าอยู่ได้เท่ากับประเทศไทยบ้านของเรา แต่ผมจะต้องอดทนเก็บทุกอย่างไปจากที่นี่ เอาไปสร้างอนาคตให้ตัวเอง เพื่อคนที่ผมรัก และมีพระคุณ ซึ่งมันอาจจะต้องแลกกับความสบายและโดดเดี่ยวอยู่บ้าง แต่เมื่อนึกถึงผลลัพธ์ที่จะได้รับ มันคุ้มค่ากับที่ควรแลก ผมอยากกลับไปอยุ่ไทยเหลือเกิน อยากกลับบ้าน อยากกลับไปหาคนที่เราสามารถคุยกับคนที่เข้าใจเรา  คิดถึงครอบครัว คืดถึงแม่และน้าที่เคยอุปการะดูแล คิดถึงน้องชายตัวเล็กซึ่งป่านนี้กำลังจะขึ้นม.1 แต่รอก่อนนะ ขอให้ผมได้ประสบความสำเร็จก่อน ถ้าครั้งนี้ผมได้ทุนเรียนต่อ สามปีผมจะทำให้ดีที่สุด ผมจะดูแลทุกคนให้ดี ผมสัญญา
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [