คุณเคยรักใครสักคนไหม
ทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่สำหรับเรา หรือเราไม่ใช่สำหรับเขา ? แปลกดีเนอะทั้งที่บอกว่ารักแต่ก็ไม่ใช่
ผู้เขียนคิดว่ามันเป็นปัญหาใหญ่ที่ทำให้คนสองคนไม่อาจร่วมทางเดินไปด้วยกันได้สุดท้ายก็ต้องจบความรักด้วยคำว่าเข้าใจแทน
ผู้เขียนอยากเล่าประสบการณ์ความเคยรัก (ขอใช้คำนี้ค่ะ เพราะปัจจุบันไม่ใช่ไม่รัก แต่รักแบบเพื่อนชี้กันไปแล้ว)

จุดเริ่มต้นมันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่นะเหรอ
เราสองคนเริ่มคำว่าจากคำว่าเพื่อน
ผู้เขียนคิดว่าคำนี้มีความหมายที่สุดของการอยู่บนโลกใบนี้
แต่จากคำว่าเพื่อนก็สอนให้เราเข้าใจ จนกลายเป็นความรู้สึกที่ว่ารักจากเพื่อนที่ครบกันมาสี่ปี
มาเปลี่ยนเป็นแฟนได้สามปี รวมเป็นเจ็ดปี
นานเหมือนกันแต่ปัจจุบันลบคำว่าแฟนเปลี่ยนสถานะเป็นเพื่อนอีกครั้งสามปี
ก็นานมาแล้วเหมือนกัน อย่าพึ่งสับสนนะคะว่ามันเป็นยังไงเหรอ

เส้นขนานระหว่างเราสองคนเพราะคำว่าเข้าใจมีเหตุผล
ทั้งเค้าและฉันเข้าใจกันดีแม้รู้สึกว่าต้องร่วมทางเดินแต่ทางเดินกลับเป็นเพียงเส้นขนานที่ทำให้เรามองเห็นกันแต่ไม่อาจใช้รถคันเดียวกันได้ไปตลอดของการมีลมหายใจบนโลกนี้
คนที่เราคิดว่าใช่สุดท้ายอาจไม่ใช่
การคาดหวังกับใครสักคนจึงไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับใครสักคนที่ต้องการคาดหวังอะไรจากใครอีกคนเช่นกัน

อย่าใช้คำว่าเวลามาปิดกั้นความเข้าใจแม้เวลาที่ได้เรียนรู้และเข้าใจกันจะผ่านมานานแค่ไหนแต่สุดท้ายเมื่อไม่ใช่
คนที่ใช่สำหรับเราเวลาก็เป็นสิ่งที่บอกเราไม่ใช่เหรอว่าเค้าคือคนที่ไม่ใช่

ต่างคนรับรู้ว่ารักแต่ต่างคนต่างทางเดิน
ไม่มีคำว่าใครผิดใครถูกสำหรับเค้าและฉัน
เพราะต่างคนต่างมีเหตุผลที่เรียกว่าเส้นชีวิตของตนเองแปลกดีเนอะเราเลือกที่จะตามหาเป้าหมายของเราเอง
เค้าก็เลือกที่จะตามหาเป้าหมายของเค้าเอง ในทางของเส้นขนานเป้าหมายเราคนละเส้นทาง
เค้าเลือกที่จะเดินลำพัง เราก็เลือกที่จะเดินลำพัง จากกันทั้งๆที่ยังรัก
จากกันทั้งๆที่ยังเข้าใจ แล้วความรักมันเริ่มจากตรงไหนดีละในเมื่อรักจะประกอบด้วยความเข้าใจ
สุดท้ายคำถามที่เราได้เป็นเพื่อนกันดีกว่าไหม
คำถามนี้แม้ต่างคนต่างเจ็บปวดแต่มันลึกซึ้งในความหมายถึงแม้เราจะลบคำว่าแฟน
แต่มิตราภาพคำว่าเพื่อนไม่เคยเลือนหายไปไหน เท่านี้ก็ดีใจที่เรายังมีเพื่อนที่รู้ใจกันดีแต่ความรักก็เป็นได้แค่ น้ำ กับ ฟ้า