Tokyo in my eyes : First Day

เผื่อใครหลงเข้ามาอ่านต้องบอกไว้ก่อนเลยนะคะ

นี่ไม่ใช่ Blog รีวงรีวิวอะไรทั้งนั้น

ไม่ค่อยมีข้อมูลที่เป็นประโยชน์

อ่านแล้วอย่าเอาสาระ เพราะไม่มี

อย่าหวังดูรูป เพราะมันไม่สวย

ที่สำคัญมันคือไดอะรี่ของอิชั้นเองเพราะฉะนั้นอารมณ์ย่อมมาเต็ม

-------

หายจาก Bloggang ไปนานมาก(เขียนทีไรพูดงี้ทุกทีเหอะ)

หลังจากแต่งงานก็ต้องย้ายเข้าบ้านสามีช่วยขายของ ปลูกผัก เลี้ยงหมา ซักผ้า เดินตลาดนัด

เห็นแมะ !! วันๆว่างซะที่ไหนจะเอาอะไรกะคนมีสามีแล้ว

---------

ด้วยความที่ยุ่งมาก นั่งเล่น Facebook ทั้งวัน

เลื่อน Feed ไปมาเห็นแต่คนไปญี่ปุ่น

โตเกียวมั่งล่ะ ฮอกไกโดมั่งล่ะซัปโปโร ฮิโรชิมา นางาซากิ ฮิตาชิ อายิโนะโมโต๊ะ

ฮึ!!

อย่างกะคนในโลก Social ราว80%ต้องผ่านการไปญี่ปุ่นมาแล้ว

เฮ้ย! นั่นญี่ปุ่นหรืออัมพวาวะคะ เหมารถตู้ไปกันหรอ?

หันมาคุยกับตัวเองในกระจกที่เป็นคราบเล็กน้อยเพราะไม่ได้เช็ด

เฮ้ยทำไมกุไปไม่ปัญญาไปแบบเค้ามั่งวะ นี่กุจนใช่มั๊ย หรือเพื่อนกุรวย หรือยังไง

คุณหญิงแม่สะกิดอีกละ

ไม่เอาค่ะลูก ไม่พูดกูมึงนะคะ

-------

หลังจากพูดคนเดียวเสร็จแล้วตัดสินใจเลยค่ะ

บอกผัวให้ไปเบิกเงินที่ธนาคารเลย มีเท่าไหร่เอามาให้หมด

เราจะไปญี่ปุ่นกัน

ผัวหน้าเหวอไป 11 วิ

-----

ทริปนี้เบิกเงินที่เค้าใส่ซองช่วยงานมาหมดเลยค่ะ

ดีนะ จ่ายค่าโต๊ะจีนไปแล้ว

จริงๆอิชั้นก็ไม่เชิงเป็นคนเรื่องเยอะอะไร

แค่เตรียมแพลนราวๆ 3 เดือน

จองตั๋วล่วงหน้า 2 เดือนแต่ไม่ใช่ว่าจะราคาถูกอะไร แพงกว่าคนอื่นอีก

แต่ไม่บอกใครไง กลัวเค้ารู้ว่าโง่

ขึ้นเครื่องบินทีไร ต้องอุ๊บอิ๊บนั่งริมหน้าต่างค่ะ

เอาไว้เหม่อมองฟ้า จะได้ไม่ต้องมองหน้าผัว

----

ที่นั่งนิ่งๆ คือจริงๆตื่นเต้นมาก

Backpack ครั้งแรกด้วย

ผัวไม่ช่วยวางแพลนด้วย กะเที่ยวอย่างเดียว

ไม่คิดอะไรเลย

อิชั้นนั่งสะดุ้งตลอดทาง

นึกในใจ กุไปเหยียบแผ่นดินเค้าครั้งแรกจะโดน ตม. ไหม

จะหลงไหม ขึ้นรถไฟถูกหรือเปล่า

ทำไมผัวกุเป็นแบบนี้วะ

อ่อ..อันหลังไม่ได้ตั้งใจคิด

พอเครื่องบินใกล้แลนดิ้ง

เห็นแผ่นดินอาทิตย์อุทัยแล้วไง

เริ่มปั่นป่วนมวลท้อง

------

มาถึงนาริตะราวๆ 6 โมงครึ่งเย็น

มาเร็วกว่ากำหนด 30 นาที

กัปตันก็พูดงึมงำๆ กว่าจะฟังรู้เรื่อง

ที่มาถึงเร็วนั่นน่ะ ลมมันแรง วิ่งฉิวเลยนะฮะผู้โดยสารทุกคน

ถึงสนามบิน คือล่กมาก

ไม่ใช่อะไร ทัวร์จีนแม่งเยอะมากกกก

อพยพหรอคะ เดี๋ยวนี้ไม่ได้โล้สำเภาแล้ว มาโล้เครื่องบินแทนรึไง?

อิชั้นต้องรีบไปฝากกระเป๋ากับแมวดำไง (Kuroneko Yamato)

เรื่องของเรื่องกระเป๋าเราใหญ่ ต้องรีบผลักภาระไปให้คนอื่น

กว่าจะคุยกันรู้เรื่องเกือบครึ่ง ชม.

กระเป๋าส่งมาถึงก็บุญนักหนาแล้ว

แต่ฝากกระเป๋ามันก็แค่จุดเริ่มต้น

ขึ้นรถไฟนี่สิชีวิตจริง

คนไปเที่ยวบ่อยอย่ามาหัวเราะ อิชั้นเพิ่งไปครั้งแรก โง่บ้างอะไรบ้างเป็นธรรมดา

ขึ้น N'EX ไปเลยค่ะ ไม่กลัวแพง ไม่งกด้วย เพราะผัวจ่าย 

เหมือนชีวิตเจอแต่วิบากกรรม

มาถึง Shinjuku 4 ทุ่ม ทั้ง 2 ชีวิตหิวโซมาก

หิวแบบเด็กเอธิโอเปียอาย

พอมาลง Shinjuku Sta. ใช้เวลานานมาก กว่าจะหลุดนอกสถานีได้

 แต่ First Impression กับประเทศนี้ คือดีมากสำหรับอิชั้น

ไปโง่กับตู้ซื้อตั๋วอยู่นานมาก จะซื้อ Suica Card ไง

แต่โง่ไปกดซื้อตู้ที่มันไม่ได้ขาย

ก็มีลุงมนุษย์เงินเดือนคนนึง ท่าทางดูมีความรู้ (กว่าอิชั้นแน่นอน)

ช่วงนี้คงมีคนบอกแกให้สะเดาะเคราะห์ เจอใครโง่ๆ ก็ให้ช่วยบอกทางที

แกเลยช่วยบอกทางให้

ใครเจอแก ฝากไปขอบคุณด้วยนะ

------

พอออกจากสถานีได้ ตื่นเต้นมาก

เพราะอิชั้นจำทางได้ค่ะ ไม่หลงค่ะ เบ่งใส่ผัวได้

เพราะอิชั้นเดินตาม Street View มาตลอด 3 เดือน

ตอนนั่งเปิดนั่นยังไม่ลาออกจากงาน

ไอ้คนนั่งโต๊ะข้างๆ มันเห็นทุกวัน บางทีมันอาจจะตามอิชั้นมาด้วยก็ได้นะ

ฮาๆ

-------

อิชั้นก็หิวจนตาลาย จนเห็นผู้ชายแล้วอยากวิ่งตาม

สามีอิชั้นก็ยังเพลิดเพลินไปกับแสงสีย่านคาบูกิโชยามค่ำคืน

ถามกุมั๊ย ว่า Enjoy ด้วยหรือเปล่า

เราคิดอยู่นานมากค่ะ ว่าเราจะกินอะไรกันดี

มื้อแรกถือว่าสำคัญ

เพราะมันเป็นปฐมฤกษ์ ต้องอัพ Facebook อวดเพื่อนได้

อะไรงี้

แต่คิดนานแล้วเริ่มวิงเวียน เหมือนจะเป็นลม

ใจเริ่มหวิว

ตอนนี้หลับตา แล้วลืมตามาเจอร้านไหนตูเข้าร้านนั้นแหล่ะค่ะ

จบที่ราเมง

และไม่สามารถจำชื่อร้านได้ด้วย

กินเสร็จแล้วสบัดตูดไปโรงแรมเลย

ง่วงมาก

ระหว่างทางผัวแวะซื้อของกินอีก

นางชอบร้านนี้มาก

ไม่รู้ว่าติดใจมันญี่ปุ่นหรือติดใจลุงคนขาย

อยู่ร้านนี้เกือบ 15 นาที

ไม่ใช่อะไร พยายามคุยกับคนขาย

ถามแกมั๊ย ว่าอยากคุยด้วยหรือเปล่า

-----

เวลาที่ญี่ปุ่นเร็วมาก

หมดวันแล้ว ยังไม่ได้ไปไหนเลย

-----

ลาด้วยคำกลอน

ญี่ปุ่นน่ารัก คึกคักเวลากินเหล้า

เฮ้!