อยากเล่าไม่รู้จะมีใครอยากฟังหรือเปล่า กาลครั้งหนึ่ง เมื่อ 29 ปีก่อน มีเด็กผู้ชายหน้าตาดีได้เกิดขึ้นมาบนโลกในนี้ ณ.โรงพยาบาลศิริราช เกิดมาแล้วก็ต้องเข้าตู้อบ เพราะคุณแม่อยากกินเด็กย่าง มะๆๆๆช่าย คือไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ อบอยู่ตั้งหลายวันแน๊ะ ไข่เกือบจะสุกแล้วมั๊งหมอก็ยังไม่ให้ออกจากตู้ซะที บอกว่ายังไม่พร้อม และก็มีเสียงสวรรค์จากหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นนางพยาบาลที่ดูแลอยู่ตั้งแต่คลอด มาบอกกับพ่อกับแม่ว่า นี่คุณถ้ายังไม่เอาลูกกลับบ้านอีกนะลูกคุณต้องตายแน่นอน มีเด็กเคยถูกอบนานขนาดนี้จะไม่รอด พ่อกับแม่เลยตัดสินใจ ทิ่งเราไว้ที่โรงบาลเลย มะๆๆช่าย จึงไปบอกหมอว่าจะเอาลูกกลับบ้าน หมอก็บอกว่า ถ้าเอากลับไปแล้วเป็นอะไรไปไม่รับผิดชอบนะ พ่อกับแม่เลยบอกหมอไปว่า ไม่เป็นไรไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรหรอก รับผิดชอบเองได้ เราจึงได้ออกมาจากไมโครเวฟนั่นเสียที และก็มาอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวมาบ่นต่อ ตั้ง 29 ปี แน๊ะ เรื่องมันอีกยาว เมื่อยแล้วครับ  นี่ไม่ใช้เรานะเราขี้เหล่กว่านี้เยอะ ฮาๆๆ เอิ้ก มาบ่นต่อแล้ว พอกลับมาบ้านแม่ก็เอาเรามาตากแดด หรือ จะผึ่งแดดดี อะไรก็ช่าง ทำอย่างนี้อยู่ประมาณ 2-3 สัปดาห์ เราก็ดีขึ้นแข็งแรงขึ้น ลองมาคิดดูอีกทีถ้าเรายังอยู่ในตู้อบระก็จะเป็นอย่างไร แต่ก็องค์ประกอบสำคัญอยู่อย่างหนึ่งนะที่ทำให้เราเกิดมาแล้วไปแข็งแรง คือ แม่เราอายุมากแล้ว ตอนมีเราอายุท่าน 43 ปี เข้าไปแล้ว อย่างที่เคยบอกเรามีพี่น้อง 7 คน เราเป็นคนสุดท้อง เราห่างกับพี่ชายคนก่อนหน้าเรา 10 ปีเน๊ะ เขาเลยเรียกเราว่า ลูกหลง เดี๋ยวต้องขอท้าวความก่อน ว่าบ้านเราอยู่ที่จังหวัดนนทบุรี อยู่ติดริมคลองที่เชื่อมมาจากคลองบางกอกน้อย คือที่บอกอย่างนี้เพราะว่าเรามีวีระกรรมริมคลองเยอะ เดี่ยวจะเราให้ฟังคือ เรื่องแรก ตอนยังเป็นเด็ก 2-3 ขวบได้ พี่สาวเรากำลังทำงานบ้านอยู่ เราซนเขาก็เลย ต้องเอาเราไปแช่ไว้ในกะละมังอาบน้ำให้เราเล่นน้ำไป แต่พอเขาหันกลับมาอีกที เราไม่ได้อยู่ในกะละมังแล้ว ทายซิเราหายไปไหนเอ่ย ......ถูกต้องนะคร๊าบเราลงไปอยู่ในคลองเรียบร้อยแล้ว แต่เดชะบุญกุศลที่เคยทำมาแต่ชาติปางก่อน ตอนนั้นน้ำลงพอดีครับเลยมีแต่ขี้โคลน ไม่มีน้ำเราเลยลงไปคลุกขี้โคลนเฉยๆไม่จมน้ำตายไปเสียก่อน ยังมีอีกหลายเรื่องของเด็กบ้านนอก บ้านริมคลอง เดี๋ยวมีต่อ แล้วมาติดตามนะ เรื่องที่สอง เรื่องมีอยู่ว่าตอนเราเราอายุก็คงจะใกล้เคียงกับเรื่องแรกแหละ คือมีอยู่ว่าวันนึงเราอยู่บ้านกับพี่ชายแค่สองคน พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน เราก็เล่นของเราเรื่อยเปื่อยตามประสาเด็กเรียบร้อย เราก็เล่นของเราไปได้พักใหญ่ พี่ชายเกิดนึกห่วงน้องขึ้นมา ก็เลยมาหาเพราะว่ากลัวว่าน้องจะตกน้ำไป เพราะบ้านอยู่ริมคลองอย่างที่บอก พอมาหาเราไม่เจอ ก็เลยโวยวาย น้องตกน้ำ ทายซิว่าเราหายไปไหนเอ่ย.......ยังไม่บอกหรอก เอาไว้เฉลยตอนจบละกัน พอหาเราไม่เจอก็โวยวายใหญ่เลยว่าน้องหาย น้องตกน้ำไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ โวยวายลั่นบ้านเลย เรียกคนแถวนั้นให้ช่วยหาน้องหน่อย ตัวพี่ชายเราก็ลงไปงมหาเราในคลอง ดำผุดดำว่าย อยู่นานสองนาน ว่าแย่แล้วน้องจมหายไปแล้ว ทำไงดีเลี้ยงน้องแล้วไม่ดูให้ดีน้องตกน้ำตาย เพื่อนบ้านก็ช่วยกันหา โวยวายกันใหญ่ ผลสุดท้าย ลองทายอีกทีซิว่าเราอยู่ไหนกัน........ฮา เราไปเผลอรับอยู่ข้างโอ่งน้ำข้างบ้านไม่มีใครเห็น ......สุดท้ายเรื่องนี้ก็จบอย่างมีความสุข ส่วนพี่ชายก็เหนื่อยไปตามระเบียบ ยังมีเรื่องริมคลองอีกหลายเรื่องเดี๋ยวมาเล่าต่อ เรื่องที่สาม (คำเตือนผู้ที่จะอ่านถ้าท่านกำลังกินข้าวอยู่กรุณากินให้เสร็จก่อน) คือมีอยู่ว่า คือว่าตอนนี้โตขึ้นมาหน่อยแล้วประมาณ 11-12 ขวบ ก็โตแล้วล่ะ วันนั้นเราลงไปว่ายน้ำเล่นกันกับเพื่อนอีกสองคน เราก็กระโดดน้ำกันว่ายน้ำกัน พอเล่นกันได้ซักพักใหญ่ๆก็หันมาเห็นวซ่อนแอบันในน้ำ ไม่เคยเล่นซ่อนแอบในน้ำกันล่ะซิ ฮาๆๆ ตอนนี้เราเป็นคนแอบ เพื่อนเป็นคนหา เราก็ไปแอบอยู่ในกอผักตบชวา แต่อยู่ดีเกิดปวดท้องอึ(ขี้)ขึ้นมา ทำไงได้อยู่ในน้ำแล้วนี่ปล่อยมันเลย เราก็คิดว่ายังไงก็ไม่มีคนเห็น เลยปล่อยออกมา อ้า.....สบายท้อง แต่ผลปรากฎว่า พอเพื่อนหาเราเจอเราก็ว่ายออกมา อึเรามันดันตามออกมาด้วยเพราะแรงน้ำที่มันวน ลองนึกภาพซิว่าว่ายน้ำอยู่น้ำที่อยู่ข้างหลังเรามันจะวน อายครับพี่น้อง โดนประนามเลย ทุเรศไหมเรื่องนี้ ถ้าทุเรศก็ขออภัยนะครับ .....อ้วกๆๆๆๆ  คือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับอึอีกน๊ะแหละแต่เรื่องนี้มันอยู่บนบกไม่ใช่อยู่ในน้ำ เริ่มเลยดีกว่า ตอนนั้นเราเรียนอยู่ประถม ประมาณ ป1 หรือ ป2 ไม่ค่อยแน่ใจ ตอนนั้นเป็นตอนพักเที่ยงพ่อดี เล่นอยู่กับเพื่อนหลังโรงเรียน เล่นๆ อยู่เกิดปวดอึขึ้นมาพอดี ห้องน้ำที่โรงเรียนก็มีนะ มีหลายห้องด้วย และก็ไม่มีคนเข้าอีกต่างหาก แต่ไม่รู้มีอะไรมาดลใจก็ไม่รู้ไม่ยอมเข้า ทั้งๆที่ปวดขนาดหนักมากเลยนะ ดันเดินกลับมาที่บ้าน เพื่อจะมาเข้าห้องน้ำที่บ้าน ต้องบอกก่อนนะโรงเรียนห่งจากบ้านประมาณ 2 กิโลเห็นจะได้ ลองคิดดูซิ ไกลขนาดนี้มันจะเหลือเหรอครับ ราดซิครับ เต็มกางเกงเลย เรื่องนี้ก็มีแค่นี้แหละ คิดดูอีกที่จะเดินกลับมาบ้านทำไม่ก็ไม่รู้ เฮ้อๆ วันนี้แค่นี้ก่อนนะ
เป็นคนอาภัพมาตั้งแต่เด็กค่ะเป็นลูกติดแม่แต่แม่ไม่ค่อยอยู่ด้วยแต่จะฝากไว้กับญาติมาหนหนึ่งก็ฝากกับคนหนึ่งเป็นอย่างนี้เรื่อยๆ เพราะแม่อยู่กรุงเทพ จนเดี๋ยวนี้มีครอบครัวแล้วแต่ก็หาความสุขไม่ค่อยได้ อยากไปให้พ้นแต่ไม่มีที่ไป คนรักไม่ค่อยเข้าใจกัน แต่ก็อยู่ด้วยกันมานานแล้วแหละมักใส่ร้ายป้ายสีหาว่าเราคบผู้ชายคนอื่น ทั้งที่ตัวเขาเองเป็นแบบนั้น ใจจริงก็อยากมีคนที่เข้าใจค่ะเป็นคนรักที่คอยปลอบใจกันเวลาที่มีทุกข์คอยปรอบใจเวลาที่ไม่มีใคร ก็มีคนมาชอบเยอะแต่ไม่มีใครกล้าเข้าหาและตัวเองก็เป็นคนไม่วอกแว็กเพราะมีครอบครัวอยู่แล้ว และมีอีกเยอะที่อยากระบาย ขอบคุณที่นี่มากนะคะมีที่อยากเล่าด้วยได้ระบาบในตัวค่ะ
โดย: AE เมืองยศ IP: 125.26.117.118 วันที่: 5 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:27:56 น.
้ื้ื555++
โดย: ยย IP: 180.210.216.131 วันที่: 13 กันยายน 2554 เวลา:18:15:49 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [