“เมื่อไหร่แม่จะมารับซักที”

         “เดี๋ยวฝนหยุดตก แม่เธอก็มารับเองแหละ”

         ทั้งที่ได้ยินคำพูดจากเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กหญิงก็ไม่วายที่จะเป็นกังวล อาจเป็นเพราะว่าวันนี้เธอคอยแม่ของเธอนานกว่าปกติ ตุ๊กตาหมีสีขาวที่ดูสะอาดสะอ้านยังคงอยู่ในอ้อมอกของเธอซึ่งกอดไว้แน่น ข้างกายมีกระเป๋าลายการ์ตูนที่มีสีสันสดใสวางอยู่ใกล้ๆ ภาพฝนที่ตกทั่วอาณาบริเวณทำให้รู้สึกสบายใจ แต่เมื่อยังไม่มีใครมารับ ความรู้สึกกังวลก็ยังคงแทรกอยู่ภายในจิตใจอยู่ดี

         “โรงเรียนเลิกทีไร เทวดาฉี่แบบนี้ทุกที” เธอหันไปมองเด็กชายที่กำลังรอแม่มารับอยู่เช่นกัน ปกติแล้วแม่ของเธอกับแม่ของเขาจะมาพร้อมกันเสมอ

         “เทวดาฉี่เป็นด้วยเหรอ” เป็นคำถามจากความสงสัยที่เกิดขึ้น หลังจากที่ได้ฟังคำพูดนั้นจบ

         เด็กชายพยักหน้าพลางชี้นิ้วไปยังสายฝนที่ยังคงตกอยู่

         “ก็แบบนี้ไงที่เรียกว่าเทวดาฉี่”

         เธอหัวเราะออกมา เด็กชายก็หัวเราะตามไปด้วย

         “นี่เธอคงไม่เคยได้ยินมาล่ะสิ”

         “ไม่หรอก อันที่จริงฝนตกเพราะกบมันร้องต่างหาก”

         “แต่เมื่อกี้ฉันไม่เห็นกบตัวไหนจะร้องขึ้นมาเลยนะ”

         “มันร้องนะ แต่เราอาจไม่ได้ยินก็ได้” เธอยังคงยืนยันในสิ่งที่เคยได้ยินมา

         “ร้องแบบไหนล่ะที่ทำให้เราไม่ได้ยิน”

         “ก็ร้องเบาๆ ไง”

         เด็กชายหัวเราะออกมาอีก จ้องเธอนิ่ง

         “มันก็จริงของเธอ”

         เด็กหญิงยิ้มแล้วหันไปพูดเรื่องกบของเธอต่อ

         “ฉันว่าเย็นนี้กลับบ้านไปคงได้ยินเสียงกบร้องอีกแหละ กบที่อยู่ในสวนหย่อมของบ้านฉันชอบร้องตอนหัวค่ำ”

         คราวนี้ เด็กชายยิ้มแป้นดูดีอกดีใจจนเห็นได้ชัด

         “เหมือนกบบ้านฉันเลย ชอบร้องตอนหัวค่ำ แล้วก็ร้องไปเรื่อยๆ จนฉันหลับไป ฉันชอบเสียงกบร้องที่สุดเลย”

         “งั้นเธอก็ชอบเหมือนฉันน่ะสิ”

         เด็กชายพยักหน้ารับ

         “เธอรู้รึเปล่า แม่ฉันน่ะเล่านิทานเรื่องเจ้าชายกบให้ฟัง ในเรื่องมีกบตัวเดียวเอง ถ้ากบในสวนหย่อมที่บ้านฉันกลายเป็นเจ้าชายได้ ฉันว่าในสวนของฉันคงมีเจ้าชายเป็นร้อยเลยแหละ”

         “กบจะเป็นเจ้าชายได้ยังไงกัน” เด็กชายแย้งขึ้นมา

         “ก็ตอนที่เจ้าหญิงร้องไห้แล้วน้ำตาตกลงไปยังตัวกบไง”

         แววตาที่จ้องมาดูเหมือนไม่เข้าใจ

         “เป็นไปไม่ได้หรอก”

         “ถ้าไม่เชื่อไปถามแม่ฉันก็ได้ แม่ฉันไม่โกหกฉัน แล้วแม่ฉันก็ไม่โกหกเธอหรอก”...

         แล้วทุกอย่างก็ค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกที่เหมือนดับวูบ...

         เสียงสะอื้นท่ามกลางความมืดมิดลอยตามลมมาอย่างแผ่วเบา มันหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ แล้วก็แทนที่ด้วยความรู้สึกอึดอัด เธอพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พยายามเท่าไหร่ก็เหมือนคนที่ดิ้นไม่หลุด

         ดวงดาวอันไกลโพ้น ทอแสงริบหรี่อยู่ดวงเดียวบนฟากฟ้า มันเป็นแสงแห่งความหวังที่ให้กำลังใจเสมอมาในยามที่ทุกอย่างมืดมน