ที่แห่งนั้นไม่ใช่อาณาที่ใครครอบครอง

แต่กลับเป็นอาณาที่ความทรงจำเข้าครองในภายหลัง

              เส้นทางรถไฟพาดผ่านที่แห่งนั้น ที่แห่งนั้นที่มีหลายๆ แห่ง และในปลีกย่อยของแห่งที่เหล่านั้น ยังมีอาณาจักรกว้างที่ความทรงจำวัยเยาว์ล้อลมอยู่ หินก้อนใหญ่ขนาดเท่ากับจักรยานยนต์ขนาดย่อมๆ นอนกองอยู่ในหมู่หญ้า สายลมที่พัดผ่านมาเย็นชื่นระรื่นใจ

              มันเป็นวัยเด็กที่ผ่านแล้ว ย่อมผ่านเลย

              หวนมาอีกครั้งก็แค่ความทรงจำอันตราตรึงเพียงเท่านั้น

              ที่แห่งนั้นเป็นขอบเขตของทางการ แต่ก็ทิ้งไว้ให้ชาวบ้านได้แพ้วร้างถางพงทำโน่นนี่ได้โดยไม่มีใครว่า หากจะทำแค่เพียงสวนสวยเล็กๆ โยนเมล็ดพันธุ์ต้นไม้ให้ได้ออกผลเก็บกิน

              แรกเริ่มที่นั่นจะมีต้นจามจุรีใหญ่ ยุคสมัยวัยเด็กเริ่มต้นที่นั่น ใบหญ้าไพรพฤกษ์ก็เริ่มสร้างอาณาเขตของตนที่นั่น

              และแล้วมันก็เปลี่ยนผ่านไป ทิ้งฟืนไว้ให้ในฤดูหนาวหนึ่ง และยังข้ามไปถึงฤดูหนาวต่อๆ มา

              ดอกไม้สีแดงสดที่บานสะพรั่งปีแล้วปีเล่า ยังคงบานอยู่ในความทรงจำ ในทรงแห่งจำที่ต้นไม้ต้นนั้นยังคงอยู่

              วานวันผันผ่าน เราค่อยๆ เติบโตขึ้น น้องสาวของเรายังเล็ก ไปโรงเรียนได้แล้ว ได้เรียนโรงเรียนเดียวกันกับเรา

              หน้าบ้านลานสวนใกล้ทางรถไฟจึงเป็นสถานที่เล่นของเรา ที่ครั้งหนึ่งปู่ไปรดน้ำต้นไม้เป็นประจำ สวนแห่งนั้นจะงามงด มีดอกไม้งอกงามแม้กระทั่งในความฝัน

              ใต้ต้นมะยมจะมีลานหนึ่ง เรามาดีดลูกแก้วเล่นเป็นประจำ ก็เพราะเราแข่งกับเพื่อนแล้วสู้ไม่ได้ จึงเก็บกดมาเล่นเองที่บ้าน น้องสาวยังดีดลูกแก้วไม่เป็น จึงวิ่งเล่นอยู่ข้างๆ

              ครั้งหนึ่งครูบอกให้ไปหาดอกบานไม่รู้โรยมาประดับตกแต่งกระทง เราก็ไปหาไอ้ดอกม่วงขาวนั่น ดูราวกับอะไรแหลมๆ แต่ไม่เจ็บมือเวลาจับ ทนมือ ไม่เสื่อมความงามไปโดยง่าย หน้าบ้านตรงสวนริมทางรถไฟไม่มี เรากับน้องเดินไปจนเกือบจะถึงสถานีรถไฟโน่นจึงพบ

              ลานสวนริมทางรถไฟมีหลายยุคสมัยที่หมู่ไม้เปลี่ยนผ่าน มีอยู่ครั้งที่ก้อนหินมหึมามาปรากฏ มันไม่อาจมาด้วยความบังเอิญและไม่อาจหล่นมาจากฟากฟ้า แต่ทว่าใครสักคนคงมาทำการซ่อมแซมก่อสร้างแถบทางรถไฟแล้วทิ้งมันไว้ จนเราและน้องได้มีศิลานั้นไว้เล่นไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง

              หินก้อนใหญ่พอให้ขึ้นไปเหยียบทำท่าโอหังเล่นได้ ข้างๆ มีโคลนเลนที่แช่หยาดพิรุณห่าใหญ่เมื่อวานวัน และที่แปลกคือมีบานไม่รู้โรยม่วงขาวงอกงามที่นั่น เป็นความแปลกของเหตุผลที่เราไม่อาจหยั่งได้ ดอกไม้นั้นอาจปลิวมากับสายลม ลิ่วมาใต้เวิ้งฟ้า หรือมากับการนำพาของใครสักคน ที่เราไม่รู้เลย

              คิดถึงยามวันลอยกระทงที่ครูให้ค้นหา ก็แสนเสียดายยามที่มันมาบานในเวลาที่ล่วงไปแล้วหลายขวบปี

              แถบนั้นยังเป็นที่เล่นของเราและน้องจวบจนเราโต

              เวลาที่เราไปยังแห่งนั้นเริ่มน้อยลง เมื่อเราเข้าวัยผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ไปเล่นที่นั่นอีก

              ดอกไม้ที่ไม่รู้โรย ยังคงเบ่งบานในความทรงจำ

              ส่วนเวลานั้นผ่านแล้วผ่านไป ไม่ได้หวนกลับมาอีก

              นานไปที่นั่นก็คงรกร้าง แล้วก็มีดอกบานไม่รู้โรยดอกใหม่ ที่ผลิบานอยู่ในหัวใจใครสักคนที่ผ่านเข้ามาพบ