เราเป็นคน แสนยากจน ทนเศร้า
อาภัพ จริงเรา คิดยิ่งเศร้า เหลือทน
มิตรที่ดี หลบหนีหน้าทุกคน เพราะเรามันจนแสนจน
ผู้คนเขาเมินหน้า ก่ายหน้าผาก
หักใจหวังได้หลับนอน แว่วได้ยินเสียงคนปากบอน
ย้อนเอ่ยเย้ยมา โถจะนอน
คนเขายังค่อนนินทา ไม่ ขอใครกินเลยนา
ไฉนนินทาพาตรม
มีเงินทอง นับเป็นน้องเป็นพี่
ไปไหน ก็มี มิตรไมตรี นิยม
นับเช่นคน กว้างขวางในสังคม
หันหน้ากันมานิยม พูดชมทุกเวลา
เกียรติศักดิ์ นี่คงวัดกันด้วยเงิน
เมื่อเราจนเขาจึงได้เมิน เหินห่างร้างรา
หรือว่าคน นับถือพระเจ้าเงินตรา
ที่ ไหนมีเงินนำพา ที่ นั้นบุญมามีเอง