โลกของคนไม่มี... วันนี้ขับรถไปทำธุระที่อยุธยา ระหว่างทางเห็นเด็กหนุ่มสะพานเป้ยืนโบกรถที่ผ่านไปมา ไม่รู้ทำไมใจดีแวะรับเขาขึ้นมา เมื่อเด็กหนุ่มคนนี้ขึ้นมาบนรถ เขาบอกผมว่า "ขอบคุณครับพี่ อุตส่าห์รับผมขึ้นรถ" ผมถามว่าจะไปที่ไหนเหรอ เขาบอกผมว่าจะกลับบ้านอยู่ในตัวเมืองอยุธยา ผมถามเขาว่ายืนโบกรถอยู่นานหรือยัง เขาตอบผมว่า ประมาณ 2 ชั่วโมงแล้ว ผมถามต่อว่าทำไมถึงคิดว่าจะมีคนแวะรับล่ะ เขาบอกผมว่า "พี่ครับคนเราตอนที่มันไม่มี ก็ต้องมองหาโอกาส ถึงแม้จะต้องรอนานซักแค่ไหน เพราะถ้าได้โอกาสก็จะทำให้ผมมี แม้จะไม่ใช่สตางค์ แต่ถ้าผมไม่มีสตางค์และยังไม่หาโอกาสอีก ผมคงไม่ได้กลับบ้าน และคงต้องนอนอยู่ข้างทางแหง๋ๆ" ผมไม่ถามต่อ แต่ขับรถไปส่งเด็กหนุ่มคนนี้จนถึงบ้าน บุริม โอทกานนท์ 13-01-08
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
ขอบคุณ คุณบุรินที่ถ่ายทอด อย่างน่ารัก