[AF4 fan fiction] ของขวัญวันเกิด มือใหม่หัดแต่ง ฝากด้วยนะค้า :D ของขวัญวันเกิด - วันที่ 8 มิถุนายน - สาดอ่อนๆยามเช้าส่องเข้ามายังห้องนอนสีขาวสะอาด ผ่านหน้าต่างบานใหญ่ กระทบใบหน้าของหญิงสาวเจ้าของห้องที่กำลังนั่งเล่นอย่างสบายอารมณ์ นานมากแล้วที่ภคมนไม่ได้มีวันสบายๆแบบนี้ หลังจากเธอประสบความสำเร็จอย่างมากในฐานะนักร้องหญิงที่ไปสร้างชื่อเสียงไกลถึงต่างแดน กระแสความนิยมในตัวเธอก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากความสามารถด้านการร้องเพลงและบุคลิกที่โดดเด่น การเดินสายไปแสดงคอนเสิร์ตตามประเทศต่างๆทั่วเอเชียทำให้เธอแทบไม่มีเวลาว่างเป็นส่วนตัว แต่กระนั้นเธอก็พยายามจัดตารางตัวเองอย่างดีให้เหลือเวลาว่างสำหรับวันสำคัญของเธออย่างเช่นวันนี้ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัทพมือถือที่ดังขึ้นเป็นเพลงที่คุ้นเคย ทำให้รู้ทันทีว่าปลายสายเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมรายการ "AF" ซีซั่นเดียวกับเธอ หญิงสาวรีบลุกจากที่เดิมไปคว้าโทรศัพท์มารับอย่างตื่นเต้น "ว่าไงยะแคท" ภคมนตอบรับด้วยความร่าเริง "happy birthday to ลูกโป่งงงงงงงงงง!!" ปลายสายนั้นตะโกนอย่างสุดเสียงจนคนฟังต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบจะทันที "ขอบใจย่ะ เดี๋ยวชั้นก็ได้ไปหาหมอรักษาแก้วหูเป็นการฉลองวันเกิดกันพอดี" เจ้าของวันเกิดพูดกลั้วหัวเราะ อดขำในความรั่วของเพื่อนสาวคู่ซี้ไม่ได้ แคทเป็นเพื่อนสนิทมากที่สุดอีกคนของเธอที่ได้จากรายการ "Academy Fantasia" ด้วยบุคลิกสดใส ชอบสร้างเสียงเฮฮาให้คนรอบตัว ดูจะทำให้พวกเธอถูกชะตาและเข้ากันได้เป็นอย่างดีตั้งแต่วันแรกๆที่รู้จักกัน และยังคงคบหาสนิทสนมกันเรื่อยมา ถึงแม้ว่าชื่อเสียงของลูกโป่งหลังจากอัลบั้มเดี่ยวของเธอประสบความสำเร็จที่ต่างประเทศ จะนำพามาซึ่งงานที่หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย คิวงานที่แน่นตลอดเวลา ทำให้ทั้งคู่มีโอกาสไปไหนมาไหนด้วยกันน้อยลง แต่มิตรภาพของทั้งคู่ไม่ได้จืดจางลงเลยแม้แต่น้อย ภคมนนั้นเพิ่งจะกลับจากการทัวร์คอนเสิร์ตต่างประเทศไม่กี่วัน ทั้ทั้งคู่จึงคุยเม้าท์แตกกันออกรสออกชาติ ตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันนาน บทสนทนาจบลงด้วยการนัดกันไปงานเลี้ยงวันเกิดที่เพื่อนๆร่วมรุ่น AF4 พร้อมใจกันจัดให้ และเป็นการฉลองความสำเร็จของลูกโป่งกับการโกอินเตอร์ของเธอไปด้วยในตัว "โอเค บ่ายโมง แล้วเจอกันย่ะ บ๊ายบาย" ลูกโป่งเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา... เข็มสั้นนาฬิกาเพิ่งจะชี้เลยเลข 9 ไปนิดๆ...อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัดของเธอและเพื่อนๆ เธอหยิบเอาอัลบั้มรูปเก่าๆในลิ้นชักมาพลิกดูเพื่อนึกถึงภาพความทรงจำในอดีตที่ ช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิต...เวลาซึ่งเธอได้อยู่ร่วมกับเพื่อนๆอีก 19 คนในบ้านหลังใหญ่ ทำให้เธอได้พบกับมิตรภาพดีๆที่แสนประทับใจ แม้จะเวลาจะล่วงเลยผ่านมานานหลายปี ภคมนก็ไม่เคยลืมที่จะขอบคุณในโชคชะตาที่ทำให้เธอได้ร่วมรายการ AF4 หรือ Academy Fantasia season 4 รายการ reality ยอดนิยม ซึ่งนับเป็นจุดเริ่มต้นของเธอในวันนี้ก็ว่าได้ สมกับคำว่า At First ที่ผู้ชายที่เธอนับถือมากที่สุดเป็นคนนิยามเอาไว้... ตำแหน่งที่ 5 ของลูกโป่ง ถึงแม้จะเป็นที่เสียดายของคนมากมายที่ชื่นชมในความสามารถการร้องเพลงซึ่งเป็นที่ยอมรับของทุกคนจนได้ฉายาว่า "ภคมน คนพ่นไฟ" แต่เธอกลับรู้สึกพอใจอย่างมาก เพราะในวันตัดสินนั้นเธอได้แสดงอย่างเต็มที่และได้รับเสียงปรบมืออันยาวนานกึกก้องไปทั่วทั้งฮอลล์เป็นรางวัลแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่รางวัลชนะลิศของรายการนี้ตกเป็นของผู้ชายที่ชื่อ "ณัฐ ศักดาธร" ทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดในคืนนั้นเลยก็ว่าได้ คิดดูแล้วก็น่าแปลกที่ความสามารถระดับเธอไม่ผ่านรอบคัดเลือกในซีซั่นที่ 3 แต่กลับผ่านและอยู่ได้ถึงรอบสุดท้ายในซีซั่นที่ 4 ซึ่งคนทั่วไปเห็นตรงกันว่าเป็นซีซั่นที่มาตรฐานความสามารถเฉลี่ยสูงที่สุดเท่าที่มีมาในขณะนั้น... มันคงเป็นโชคชะตาจริงๆ ที่ทำให้เธอได้มาพบกับเพื่อนดีๆมากมาย ได้น้องสาวที่แซุกซน พี่สาวที่น่ารัก และที่ขาดไม่ได้เลยคือ "พี่ชายที่แสนดี"ของเธอ... หวนนึกถึงวันเก่าๆ ภายในบ้านแมคโนเลียส์ ที่เธอและเพื่อนๆเข้าไปใช้ชีวิตร่วมกันท่ามกลางสายตาของคนทั้งประเทศ เรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้น ทั้งเศร้าและสุข ทำให้เธออดรู้สึกคิดถึงความทรงจำเหล่านั้นไม่ได้ หลังจากจบรายการและออกอัลบั้มรวม "X-treme Army" ภคมนโชคดีที่ได้รับการสนับสนุนจากค่ายเพลงใหญ่ที่เห็นความสามารถ จึงไปได้ดีกับการร้องเพลง เพื่อนๆร่วมรายการหลายคนก็หันไปเอาดีด้านการแสดง บางคนก็กลายเป็น idol ขวัญใจสาวๆวัยรุ่น... ทุกคนก็ต่างมีเส้นทางที่แยกกันไป จึงไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก การนัดเลี้ยงวันเกิดให้เธอวันนี้จึงถือเป็นเรื่องตื่นเต้นของเธอมากทีเดียว... การแยกจากกันทำให้การกลับมาพบหน้ากันอีกครั้งมีความหมายอย่างที่ใครบางคนเคยพูดเอาไว้จริงๆ... นิ้วเรียวสวยของภคมนพลิกดูรูปถ่ายจากคอนเสิร์ตที่คุณแม่ของเธอถ่ายเอาไว้ จนมาหยุดที่รูปถ่ายสัปดาห์เพลงคู่ ที่เธอได้ร้องเพลง "All I ask of you" รอยยิ้มน้อยๆก็เจือที่ใบหน้าของหญิงสาว พร้อมกับเรื่องราวที่เด่นชัดในความทรงจำ ...ภายในห้อง living room ของบ้านแมคโนเลียส์... หนุ่มสาวนักล่าฝันผลัดกันกอดให้กำลังใจกันในคืนวันศุกร์ของสัปดาห์ที่ 7 ซึ่งเป็นคืนสุดท้ายของกลุ่ม "8เทพอสูรมังกรฟ้า" ก่อนที่จะถึงการแสดงคอนเสิร์ตประจำสัปดาห์ และตัดสินว่าใครจะเป็นคนต้องออกจากรายการไป เหลือเพียง "7ประจันบาญ" ตามที่ครูรัก ครูแอ้คติ้งประจำรายการตั้งฉายาไว้ "ฟู่วว์!! เรื่องเครียดๆจงหายไป" พี่ชายคนโต (แต่ตัวเล็ก) ของบ้านทำท่าเป่าปากใส่น้องสาวบุญธรรม...ที่ได้จากรายการนี้แหละ "พี่นัทเหมือนพ่อมดเลยอะ เสกให้หายเครียดได้ด้วย" ลูกโป่งหัวเราะร่าเริงใหญ่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่นานเธอยังคิดมากกับหลายๆเรื่อง แต่เวทมนต์ของพี่ชายสุดที่รักคนนี้ปัดเป่าเรื่องต่างๆออกไปจากใจเธอได้จนหมดสิ้น "ก็พี่นัทเค้าเป็นพ่อมดจริงๆนี่นา" เสียงของต้อลที่สวนขึ้นมาทันที ทำเอาทุกคนในห้องหันมามองด้วยความงง... มันจะมาปล่อยแป้กแบบไหนอีกล่ะทีนี้ "ก็เรียนจบจากฮอกวอร์ตไง" "ฮาร์วาร์ดดดดดดดด" เสียงทุกคนร้องพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ตามมาด้วยเสียงหัวเราะในความพยายามเล่นมุกของเด็กหนุ่ม... "ต้อลอะดิ พ่อมด แฮร์รี่ พ็อตต้อล ดูดิ แฮร์รี่สมชื่อ คิ้วอย่างหนาเลย" พี่ชายใหญ่สวนกลับบ้าง พร้อมเอานิ้วจิ้มขนคิ้วดกๆของน้องชายตัวดี ฝ่ายเจ้าตัวคนน้องยังไม่ยอมแพ้ รีบยิงสวนทันควันเช่นกัน "เฮ่ย พี่ แฮร์รี่" พูดพลางชี้นิ้วไปที่ศีรษะตัวเอง "ก็ยังดีกว่า เก้าแสนเก้า นะพี่" คราวนี้ชี้ไปที่ศีรษะอีกฝ่ายบ้าง เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เพราะมุกที่หนุ่ม "(พยายาม)ฮาว่ะ" ยิงใส่หนุ่ม "ฮาร์วาร์ด" ทำให้เกิดศึกพี่น้องวิ่งไล่กวดกันเหมือนเด็กๆ เรียกบรรยากาศครึกครึ้นกลับมาสู่บ้านแมคโนเลียส์ รวมทั้งในใจของลูกโป่งด้วย… เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ภคมนก็อดยิ้มแก้มปริไม่ได้ คุณชาย "ณัฐ" ผู้ชายที่ดูจะ "ฮาร์วาร์ด" ไปซะหมดทุกเรื่อง จริงๆแล้วก็มีภาคที่เหมือนเด็กเล็กๆกับเขาเหมือนกัน สำหรับ "ณัฐ" นั้น หลังจากทำตามความฝัน และได้มีอัลบั้มเดี่ยวของตัวเองแล้ว ก็กลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยชื่อดังที่เดิม เพื่อกลับมาดูแลสืบทอดธุรกิจใหญ่ของครอบครัว เพราะเข้าใจว่าชื่อเสียงและความสำเร็จที่ได้จากวงการบันเทิงเป็นสิ่งไม่มั่นคงเท่าไรนัก แม้ว่าทัศนคติ และความคิดที่เป็นผู้ใหญ่ จะทำให้ลูกโป่งประทับใจในตัวนัทอย่างมาก แต่การที่นัทตัดสินใจกลับไปเรียนต่อนั้นทำให้ลูกโป่งใจหายอยู่ไม่น้อย เพราะนั่นหมายความว่าเขาและเธอจะไม่ได้เจอกันอีกนานทีเดียว แต่กระนั้น นัทก็ไม่เคยลืมวันสำคัญของน้องสาว นัทจะส่งการ์ดที่ทำเองมาให้เป็นของขวัญวันเกิดทุกปี แต่ปีนี้ต่างออกไป เพราะเป็นปีที่นัทเรียนจบพอดี และมีกำหนดว่าจะกลับในอีกไม่ช้า เจ้าตัวจึงบอกว่าขอให้ของขวัญย้อนหลังด้วยตัวเองแทน - เวลาประมาณบ่าย 2 โมง - ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตากันในงานเลี้ยงที่บ้านของแคท ซึ่งเป็นตัวตั้งตัวตีในการชวนเพื่อนๆนักล่าฝันทุกคนมาร่วมสังสรรค์กัน งานเลี้ยงเล็กๆที่บรรยากาศเป็นกันเองแบบนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกเหมือนวันที่อยู่ด้วยกันในบ้านแมคโนเลียส์เมื่อหลายปีก่อนไม่มีผิด หลังจากจบรายการครั้งนั้น นานแล้วที่ทุกคนไม่ได้รวมตัวกันแบบนี้ แม้จะมีโอกาสได้เจอกันบ้างตามงานต่างๆอยู่หลายครั้งหลายคราว แต่ก็ไม่ได้พร้อมหน้ากันครบทุกคน รวมทั้งไม่เป็นส่วนตัวอย่างในวันนี้ ภคมนมองเพื่อนๆที่ห่างหายไปนานมารวมตัวกันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความดีใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังไม่วายแอบนึกเสียดายเล็กๆที่พี่ชายสุดที่รักของเธอไม่ได้มาร่วมด้วย "เสียดายเนอะ ขาดพี่นัทไปคนนึง ไม่งั้นได้เป็นงานเลี้ยงรุ่นแล้ว" เพื่อนคนอื่นๆได้แต่มองหน้ากันยิ้มๆ และพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการเห็นด้วย แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งแคทตะโกนขึ้นมา เรียกเพื่อนๆให้มารวมตัวกัน "เอ้าๆๆ ได้เวลาสำคัญแล้ว เดี๋ยวก่อนที่จะเอาเค้กออกมาให้เป่า ต้องปิดตาอธิษฐานก่อนนะ" เธอเอิ้อมมือไปปิดตาเพื่อนซี้ และนำเพื่อนๆร้องเพลงอวยพรวันเกิดอย่างครึกครื้น "Happy Birthday to you... Happy Birthday to you..." พอจบเพลงแคทก็เอามือที่ปิดตาเจ้าของวันเกิดเอาไว้ออก พร้อมกับที่เจ้าตัวค่อยๆเปิดตาขึ้นอย่างช้าๆ... "พี่น้าทททททททททท" ลูกโป่งร้องเรียกพี่ชายอย่างดีใจ ทั้งยังประหลาดใจแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พี่ชายสุดที่รักของเธอกำลังถือเค้กวันเกิดรอให้เธอป่าอยู่ข้างหน้านี่เอง "มาได้ไงเนี่ย ก็ไหนบอกจะกลับเดือนหน้าไม่ใช่หรอ" "อ้าว ก็กลับมางานนี้ไง ไม่ดีใจหรอ งานเลี้ยงรุ่นจะขาดเดอะวินเนอร์ได้ไงล่ะ" นัทตอบยิ้มๆ ดีใจปนขำที่ตัวเองหลอกเซอร์ไพรส์น้องสาวได้สำเร็จ "แล้วนี่จะไม่เป่าเทียนหรอ พี่เมื่อยแล้วนะ" "อือ นั่นดิ ต้อลก็อยากกินเค้กแล้วด้วย" อีกเสียงดังขึ้นมาสมทบทันทีแบบไม่ต้องสืบ... ก็พี่นัทพูดอะไร น้องต้อลก็เออออเห็นด้วยทุกเรื่องนั่นแหละ ไม่ว่าจะห่างกันไปนานแค่ไหนพี่น้องคู่นี้ก็เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน "เป่าสิ เค้กพี่นัทถือมาให้นะ ไม่เป่าได้ไง" เจ้าของวันเกิดยิ้มหน้าบานก่อนจะเป่าเค้กที่พี่ชายถือไว้ และก็เป็นไปตามสูตรสำเร็จ... หลังจากเป่าเค้กกันเป็นที่เรียบร้อย ทุกคนก็พร้อมใจกันรุมกันจ้วงกิน...ต่อด้วยจ้วงป้ายเค้กก้อนโตอย่างเมามัน เลอะเทอะกันถ้วนหน้า ระหว่างที่คนอื่นยังชุลมุนกับการเล่นวิ่งหนี วิ่งไล่ กันไม่เลิก หลายคนก็หมดสภาพจากการโดนรุมจนต้องหลบมานั่งพัก โดยเฉพาะสาวคนหนึ่งที่ดูจะโดนหนักเป็นพิเศษ โทษฐานที่เป็นเจ้าของวันเกิด... "สุขสันต์วันเกิดนะ" เจ้าของเสียงค่อยๆนั่งลงข้างๆ พร้อมกับยื่นการ์ดใบเล็กๆที่บรรจงทำอย่างสวยงามให้น้องสาวที่รีบรับเอาการ์ดไปด้วยความดีใจ ท่าทางที่ดูเหมือนเด็กน้อยได้ของเล่นนั้นทำเอาชายหนุ่มอดอมยิ้มไม่ได้ "ไหนๆๆ มีใครให้อะไรลูกโป่งบ้างอะ สู้ของขวัญที่พี่ให้ได้รึเปล่า" เห็นพี่ชายแกล้งถามแบบนั้น น้องสาวมีหรือจะนิ่งเฉยได้ ใจจริงจะอยากจะตอบว่า "ไม่มีของขวัญไหนสู้ของพี่นัทของหนูได้ร้อก..." และโผเข้ากอดให้รู้แล้วรู้รอด เพราะสำหรับลูกโป่งแล้วของขวัญที่พี่นัทให้มาไม่น้อยหน้าของขวัญชิ้นไหนๆจริงๆ แต่ยังไม่ทันที่ลูกโป่งจะได้ตอบอะไร แคทก็แกล้งขัดจังหวะขึ้นมาก่อน "โอ๊ยยยย พี่นัท อย่าไปถามเลย ยัยนี่ได้ของขวัญดีๆทั้งนั้นอยู่แล้ว นี่ใคร super star ระดับเอเชียนะคะ" แม่สาวตัวฮาประจำรายการแกล้งแซว พร้อมโพสท่าสวยเลิศเชิดหยิ่ง เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆยกใหญ่ รวมทั้งลูกโป่งซึ่งรับมุกเพื่อนซี้ ตามน้ำลุกขึ้นมาเล่นโพสท่านางแบบตามไปด้วย "แต่โป่งเพิ่งได้ของขวัญที่ดีที่สุดมะกี้เองนะ ก็ได้เจอทุกคนพร้อมกันนี่ไง" "โหยยยยยยยยยยยยยย" เสียงโห่ของทุกคนดังขึ้นแทบจะพร้อมกัน และตามมาด้วยเสียงฮา... ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าถึงจะฟังดูน้ำเน่าไปนิด แต่ก็ออกมาจากใจจริง เพราะไม่ใช่แค่ของขวัญที่ที่สุดสำหรับลูกโป่งเท่านั้น การที่ได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันครั้งนี้เป็นของขวัญชิ้นเยี่ยมสำหรับทุกคนเช่นกัน "ถ้างั้น พี่ให้ของขวัญอีกชิ้นนะ" พูดไม่พูดเปล่า สองแขนของนัทโอบน้องสาวเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง พลางถามติดตลก "อันนี้สู้ของขวัญชิ้นอื่นได้รึยังเนี่ย" ลูกโป่งถอนตัวออกมาขยิบตาให้เล็กน้อย ก่อนจะกอดพี่ชายแน่นอีกรอบ... อ้อมกอดของพี่ชายที่แสนดีของเธอยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังอบอุ่นไม่เคยเปลี่ยน... ส่วนคำตอบของคำถามนั้น เป็นที่ "รู้กันในใจ" ... ;) +++++++++ |