ในวันเวลาของวัยรุ่น ซึ่งเป็นวัยที่คนเป็นแม่ ก็เข้าใจยากมากเหมือนกัน และไม่อาจจะเอามาเทียบเคียงเช่นเดียวกับชีวิตวัยหวานของ จขบได้นะคะ

 เนื่องจากลูกๆเรียนอยู่นิวซีแลนด์ และเมื่อยามที่ได้ไปอยู่ใกล้ชิดดูแล สิ่งที่ต้องเจอและต้องทำ(ไม่อยากจะพูดถึงเลย)

 คือ ก็ต้องคอยพยายามบอกให้ไม่นอนดึก นอนก่อนเที่ยงคืน เพราะเธอคนหนึ่งจะหมกหมุ่นในการโหลดละครไทย แฟชั่น และอื่นๆ ดูอย่างเมามัน และเธออีกคนก็จะเล่นเกมส์ติดพันพัลวัน จนบางวันเล่นเกินไปเป็นเวลาของเช้าวันหยุดกันเลยทีเดียว ชีวิตดูจะติดอยู่กับคอมและโทรศัพท์ เป็นชีวิตที่แยกจากกันไม่ได้เลยทีเดียว

 เหมือนเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของชีวิตค่ะ

 และต้องปลุกให้ตื่นเช้า จัดคิวเข้าห้องน้ำ และใช้เวลาเร่งรีบช่วงเช้าให้เธอคนหนึ่งในการเผื่อเวลาเพื่อแต่งตัว แต่งหน้า กรีดตา ทำผม ให้ทันไปโรงเรียน อีกคนก็พยายามให้กินอาหารเช้าและเตรียมบล๊อกไปกินตอนเที่ยง ซึ่งพอโตแล้วก็ไม่เอาไปกินแล้วค่ะ ซื้อกินเองแล้ว

 ที่ต้องพยายามให้เค้ารีบ เพราะต้องจัดระเบียบเรื่องเวลาค่ะ เพราะถ้าเข้าเลทไม่ทันห้องรูม ทางโรงเรียนจะโทรมากระหน่ำ ทั้งโทรศัพท์บ้าน มือถือ  และทางเมล

 ช่วงเวลาเรียนก็เหมือนกัน ถ้าเธอเกิดหายตัวไป ไม่อยู่ในห้องตามกำหนด การติดตามก้จะเกิดขึ้นเช่นกันนะคะ

 ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนๆกันทุกวัน

 คาดหวังว่า จะดีขึ้นในอนาคตค่ะ

 คงต้องเหนื่อยต่อไปนะคะ

 และจริงๆก็ได้ไอเดียเขียนเมาส์หัวใจทั้งสองดวงนี้มาจากบล๊อคอาจารย์เต๊ะ

 (ขออนุญาตพาดพิงถึงค่ะ) เพราะอ่านแล้วจี๊ดๆๆๆๆถึงหัวใจเชียวค่ะ

 อย่างไรก็ยังมีข้อที่ดีของเค้าที่ จขบ.ชื่นใจ คือเค้าตั้งใจเรียนค่ะ แม้ว่าจะไม่ได้มากมายเหมือนตอนอยู่ที่ไทย แต่ก็ผ่านมาได้แบบตลอดๆ และอีกอย่าง ก็เป็นเด็กดีพอสมควร บางเรื่องบางอย่าง ที่ห้ามปรามก็จะเชื่อฟังค่ะ

 (ยกเว้นเรื่องข้างต้นนะคะ แง๊ๆๆๆๆ)

 ส่วนตัวของปัญหา คือ จขบ.เป็นคนพูดน้อยมาก และขี้เกียจพูดมากค่ะ เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ และมักคาดหวังเสมอว่า ทางข้างหน้าจะต้องดีค่ะ เราแม่ลูก ก็เลยไม่ค่อยได้คุยอะไรกันจริงจังนะคะ

 เราต่างก็มีมุมส่วนตัวของกันและกัน และรับรู้อยู่เต็มหัวใจว่า เราต่างก็รักและห่วงใยกันเสมอๆทุกๆเวลานาที

 ความรักความคิดถึง ส่งผ่านไปหากันและกัน ช่วยเติมเต็มชีวิต และทำให้แต่ละคนได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุดค่ะ

 อย่างไรเค้าก็เป็น หัวใจซีกซ้ายขวาของเรานะคะ

 ก็ต้องพยายามต่อไปค่ะ