เรื่องของกู ภาคประถม

เรื่องของกู ภาคประถม
ตั้งแต่จำความได้ ผมไม่เคยได้ไปเที่ยวกับพ่อเลยสักครั้ง จะมีที่ใกล้เคียงที่สุด ก็ตอนที่พ่อขับรถมาส่งผมระหว่างทางหลังจากที่ผมไปหาพ่อที่ทำงาน


หลายคนอาจจะว่าเป็นเรื่องไร้สาระ บางคนไม่มีพ่อตั้งแต่เกิดยังไม่เห็นรู้สึกอะไร

แต่ผมคงไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเค้า เพราะการได้ไปเที่ยวกับพ่อเป็นสิ่งที่ผมอยากทำที่สุดในชีวิต
รองลงมาจาก การเป็นนักแสดงตลก ที่ทำให้ชาวบ้านหัวเราะทุกครั้งที่เจอผม


ชีวิตคนน่ะเกิดมาแค่ครั้งเดียว ตายไปคงลืมหมด ไม่งั้นป่านนี้คงมีเด็ก5ขวบเดินไปขอนอนกับแม่หม้ายอายุ 60 เมียเก่าในชาติที่แล้วล่ะมั้ง


เพราะอย่างนั้น ชีวิตผมไม่ควรเกิดมาเพื่อตายไปเฉยๆ แล้วมารำพันก่อนตายว่า อยากทำอย่างนู้น อยากทำอย่างนี้ บางคนอยากทำสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝัน แต่ติดที่ความจำเป็นในชีวิต อาจมีสิ่งที่ต้องรับผิดชอบ.....

อันนี้ก็คงต้องรับสภาพ หรืออาจมีเหตุอื่นหลายอย่างแล้วแต่คนล่ะนะ แต่นี่มันชีวิตคุณนะโว้ย!! ถ้าคุณมีความฝันที่อยากทำแต่ทำไมไม่ลองทำล่ะ จะรู้มั้ยว่าเป็นได้มั้ย?

ขนาดหน้าอย่างผมมีแต่คนดูถูกเรื่องอยากเป็นดารา ผมยังไม่เห็นแคร์ เมื่อมีโอกาสอย่างตอนนี้ผมทำ...ทำให้เต็มที่ ให้รู้ไปเลยว่าอย่างน้อยครั้งหนึ่งในชีวิตก็ยังได้ลองทำ ได้ไม่ได้ช่างมัน ให้มีสองทางคือ ได้ ไม่ได้ ดีกว่า ได้ทำ กับ ไม่ได้ทำนะผมว่างั้น
กลับมาเรื่องตั้งแต่เด็กดีกว่า ตอนเด็กสมัยประถม ผมเป็นเด็กเรียบร้อยมากๆจนเกือบเป็นกะเทยแล้วมั้ง
ขนาดที่ว่า คุณป้าข้างบ้านพาไปซื้อขนมให้ แต่...ผมโค้งไหว้เจ๊เจ้าของร้านที่หยิบขนมส่งให้ผมซะงามงดเชียว บรื๋อออออ!! เป็นไปได้
จำได้เลยนะตอนป.5 หรือ ป.6 นี่หล่ะ การ์ตูนเรื่องดอกเตอร์สลัมฮิตมาก ไอ้ผมนี่ใส่แว่นอันใหญ่ๆแล้ว แถมเรียนเก่งอีกต่างหาก เพื่อนๆในห้องเลยเรียกผมเป็น ดร. เซมเบ้ แล้วจับคู่กับสาวคนนึงในห้องคือ น้องริ (มาจาก นางเอกชื่อ มิโดริ)
น้องริเป็นเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ผิวไม่ขาวมาก ผูกเปียสองข้างยังกะ พี่พจมานกั๊บบบบในละคร ต่างคนก็ต่างๆเขินๆน่ะแต่ผมยังเด็กมาก ไม่ได้คิดอะไรนอกจากชอบที่ได้เป็นตัวการ์ตูนยอดฮิตขณะนั้น แหม ถ้าเป็นตอนนี้นะ อูยยยยย
......แล้วจุดเปลี่ยนในชีวิตผมก็เกิดขึ้น(คิดว่านะ...)
วันนึงตอนใกล้เรียนจบนี่แหละ จำได้ว่าผมกับน้องริโดนล้อมากๆจนทะเลาะกับเพื่อน มันชื่อไอ้พิทักษ์ครับ ผมจำชื่อได้ แบบว่าจากที่ผมโกรธที่มันล้อ วิ่งไล่มันไปรอบห้องเรียน แล้วไหงกลายเป็นมันโมโหมาก วิ่งไล่ผมไปได้ยังไงไม่รู้แฮะ จำไม่ได้อ่ะ จนผมเหนื่อย...มันวิ่งไล่มาจนทัน ชกผมเข้าที่กระพุ้งแก้ม
“พล้อก!!” เสียงต่อยเข้าอย่างจัง
“ซี้ดดดดดดด.....” เสียงผมดังลั่นห้อง
“คิกๆๆๆ ก้ากกกกกกๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมห้องฮาสนั่น
ไอ้ที่ผม ซี้ดซะดังน่ะ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ คือผมเป็นร้อนในน่ะ ไอ้โดนต่อยมันก็เจ็บนะแต่น้อยกว่าระบมร้อนในมากเลย กลายเป็นว่ามันเจ็บจนชาน่ะครับ
ผมยื่นหน้าให้มันต่อยอีก 2 หมัด พร้อมเสียง ซี้ดดดดดดดดด และเพื่อนๆหัวเราะกันกระจายตามระเบียบ
แว่บในความคิดของผมตอนนั้นมันสว่างมากเลย รู้สึกมีความสุขมากที่ทำให้เพื่อนๆหัวเราะ ยิ่งหัวเราะซ้ำๆ ผมก็ยิ่งมีความสุข ไม่ได้ฟ้องครูด้วยซ้ำว่า ไอ้พิทักษ์มันต่อยโพ้มฮับ
กลับมาบ้านผมรีบไปเช่าวีดีโอตลกมาดู จำได้ว่าตอนนั้นที่ดูก็มีคณะ ป๋าเทพนี่แหละ ฮามาก ตอนนั้นยังมีพี่หม่ำ พี่น้อย อยู่เลยนะ ดูไปขำไป อยากจะทำให้เพื่อนๆขำได้อย่างนี้มั่ง ตอนนั้นผมเป็นเด็กขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก ก็ได้แต่เก็บความชอบ ความฝันเอาไว้ในใจ ไม่รู้จะทำยังไงให้เพื่อนหัวเราะกัน
จนผมได้เข้ามาเรียนชั้น ม.ต้น ที่โรงเรียนสุรศักดิ์มนตรี....

Create Date : 19 มิถุนายน 2548 Last Update : 19 มิถุนายน 2548 13:56:24 น. Counter : 343 Pageviews.		23 comments
Share Tweet

	สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (2 ม.ค. 2567 07:30:30 น.)		๏ ... รามคำแหง แรงคำหาม ... ๏ นกโก๊ก (2 ม.ค. 2567 14:22:51 น.)
	สวัสดีปีใหม่ ๒๕๖๗ มาช้ายังดีกว่าไม่มา (2 ม.ค. 2567 07:30:30 น.)		ทนายอ้วนจัดดอกไม้ - จัดดอกไม้ง่ายๆ – แจกันสวัสดีปีใหม่ 2567 - กุหลาบพวงสีชมพู - ขาว ทนายอ้วน (2 ม.ค. 2567 15:16:32 น.)