ชีวิตต่างแดน
ภาษาที่ไม่ใช่ของพ่อแม่
เติบโตท่ามกลางอากาศที่ไม่เคยชิน
เริ่มนับหนึ่งใหม่ในวันที่นับใกล้จะถึงร้อย
แถมต้องนับต่างภาษา
ไม่ได้สวยงามเหมือนอย่างในนิยาย
ที่ผู้คนนิยมอ่านและมักจะจินตนาการให้เป็นไปตามนั้น
ไม่ได้เดินอยู่ภายใต้เสื้อขนมิ้งค์และรองเท้าบู๊ทที่แสนแพง
ไม่ได้ตื่นมาพร้อมอาหารเช้าที่วางเตรียมไว้โดยแม่บ้านตามเนื้อเรื่อง
หากแต่ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนา'กาปลุกดัง
พร้อมกับหน้าตาที่แตกตื่นและเสียงที่ก้องดังในหัวว่า "สายอีกแล้วกู" อยู่เป็นนิจ
บางครั้งก็นึกโกรธอยู่ในใจ
ทำไมกูไม่เป็นงี้ ไม่มีงั้น แต่พอสติสตังค์เข้าร่าง
ก็ได้แต่ยิ้มในใจว่า "เป็นแบบมึงนี่แหละดีแล้ว"
ขอบคุณชีวิตการเติบโตอย่างโดดเดี่ยว
ที่ทำให้รู้ซึ้งถึงความสำคัญของมิตรภาพ ความจริงใจ และ ความรัก
หากไม่ได้ล้มซะบ้าง ก็ไม่รู้ว่าเข้าเฝือกมันสนุกอย่างไร
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [