สับสน...ทำไมเรามักมีปัญหากับการปฏิเสธเสมอ วันนี้เขียนไว้ที่เฟสบุ๊คว่า วันนี้..ด้วยความมั่นใจ..ฉันจะใช้คุณธรรมนำหน้า...ไม่ต้องมีมากมาย..แค่ที่มีอยู่ก็เพียงพอ ขยายความ....วันนี้เรามีนัดให้คำตอบกับบริษัทฝรั่ง และมันก็คือ การปฏิเสธนั่นเอง เงินเดือน หกหลัก หุ้นส่วนบริษัท 30% แลกกับ ทิ้งลูกน้อง..ทิ้งเจ้านายที่แสนจะมีบุญคุณ หลังจากทบทวน สับสน แอบโลภ ไม่ใช่เรื่องเงินแต่ความมั่นคงของบริษัท บริษัทที่มีลูกค้าอยู่ในมือ ไม่ต้องวิ่งหาเหมือนที่เรากำลังทำ และองค์กรใหญ่กว่าที่เราทำอยู่มาก แหม..ถ้าได้ทำที่นี่ ตำแหน่งเราคงโก้ไม่หยอก บินคงบิสซิเนส พักคงห้าดาว ไม่เหมือนที่เราทำเอง บินถูก ๆ พักถูกไว้ก่อนประหยัด ๆ เงินไว้จ่ายเงินเดือนลูกน้อง ฝัน ๆ ๆ (คนมีปมด้อยโดนดูถูกไว้เยอะ เพื่อนฝรั่งคนนึงมันเป็นพวกลูกจ้างไฮโซ เงินเดือนแพงลิบ องค์กรจ่ายค่าเช่าอพาร์ทเม้นต์หรูในกลางเมืองอย่างโตเกียว มันเคยดูถูกว่าบริษัทเรา ..กระจอก (ซึ่งก็จริงของมัน) ตอนนั้นแอบแค้น... และแล้ว....ไม่เอาดีกว่า ..เงินเดือนที่ได้อยู่มันต่างกันตรงไหน (หามาจ่ายตัวเองไงที่ต่าง) เราไปลูกน้องตกงาน ได้ชื่อว่า "เนรคุณ" ...ไม่ดีกว่าเราเที่ยวไปบอกใคร ๆ ว่าฉันเป็นคนมีคุณธรรม ถึงคราวที่ต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำแล้วกระมัง หลังจากโทรขอกำลังใจจากพี่ ๆ ว่าข้าตัดสินใจถูกต้องที่สุด โอ้ยยยย..โคตรภูมิใจในตัวเองเลย พ่อแม่โคตรเง้าคงภูมิใจในตัวเรา...เฮ้อ.... 12:30 ณ เพรสซิเด้นทาวน์เวอร์ (ฝรั่งโทรตามพอดี) (กว่าจะถึง รถก็ติด ที่จอดรถก็หายาก จะนั่งรถไฟฟ้าก็เมื่อยเพราะส้นสูง ร้อนเพราะเสื้อสูท) ฉัน: เอ่อ..ฉันทบทวนข้อเสนอของพวกคุณแล้วและอยากจะขอบคุณ..เกริ่น ๆ ๆ ...แต่ฉันคงทิ้งลูกน้องฉันไม่ได้เพราะ...... ฝรั่ง: โอ้ย...ฉันเข้าใจดีก็เลือกมาสักคน สองคนซิ ฉัน: เลือกไม่ได้หรอกพวกเขาอยู่กับฉันด้วยความซื่อสัตย์มานานทิ้งไม่ได้หรอกพวกเขาจะตกงาน.. ฝรั่ง: งั้นเอามาทั้งหมดมีกี่คน.... ฉัน: (ทำไมทำให้เรื่องมันยากจังว้า...) สะ..สิบคน และ ขอ ..ข้อ..สะ.... ฝรั่ง: เอาน่าไม่ต้องห่วงฉันเชื่อว่าเรามีทางจัดการได้ ป่ะ ไปกินข้าวกันก่อน เราจะคิดอะไรไม่ออกเลยถ้าเราหิว... ฉัน: (นี่ยังไม่จบข่าวใช่มั๊ย..คือมีอีกข้อ...ยังพูดไม่จบเลย) อึกอัก ฝรั่งอีกคน: ลุกขึ้นยืนผายมือ..เชิญออกไปนอกห้อง... ฉัน: เลี้ยงข้าวฝรั่งแทนดีกว่าเพราะมาปฏิเสธเค้า...แถมกินข้าวฟรีไม่งามเดี๋ยวคนครหา เลือกร้านอาหารไทยในโรงแรม อินเตอร์คอนฯ นั่นแหละ ....แม่เจ้า ....อาหารจานเดียว จานละ 210 บาท ฝรั่งฉงน....อ้าว.....เราไม่เลือกแบบเป็นกับมาแบ่งกันทานเหรอ ด้วยความงก ....(ฉัน)...อย่าดีกว่าเอาแบบจานเดียวดีกว่าอาหารกลางวันนะอย่าให้อลังการฯ เลย ฝรั่ง: เอาซิ ๆ ถูกของเธอ ฉัน: เข้าประเด็น.....คุณทอมัสเล่าให้เธอฟังเกี่ยวกับเจ้านายฉันไหม ว่ากับฉันท่านมีบุญคุณแค่ไหน ฉันคงไม่สามารถ leave ท่านได้เพียงเพราะได้รับข้อเสนอที่ดีกว่า อีกอย่างฉันจะไม่สบายใจมาก ๆ พวกคุณคงเข้าใจวัฒนธรรมชาวเอเชียดีนะ ฝรั่งทั้งสอง: พูดแทบจะพร้อมกัน...เข้าใจ ๆ พวกฉันเองก็ไม่อยากให้เธอมาทำงานกับเราเพียงเพราะเงินหรอก และความสบายใจของเธอต้องมาก่อนเสมอ วันนี้เราคุยกันทานข้าวกัน แล้วอาจจะไม่ได้ร่วมงานกัน..บ๊ายบายมันเป็นเรื่องปรกติพวกเราเข้าใจดี...บลา ๆ ฉัน: เฮ้อ..ค่อยยังชั่วหน่อย...สบายใจ.. คุยเรื่องความเป็นไปได้ทางธุรกิจด้านนี้ต่อยอดตรงนี้คงรุ่งแชร์ไอเดีย รื่นนนนนนนนนนน ฝรั่ง: จบแล้วบอกว่าเราคงยังไม่ต้องคิดเรื่องนี้กันจนกว่าจะหลังปีใหม่ ฉันจะคุยกับทอมัสเรื่องที่วันนี้เราคุยกัน ฉัน: โล่งอก...กลับบ้าน...ฝรั่งจ่ายค่าข้าว ค่า ชา ค่าของหวาน ...... ..ถึงบ้านเชคเมล...แป่ววววววว After the three of us had met on 22nd December, Khun Tuk has been able to consider the various aspects of our offer to set up a Joint Venture company between herself, yourself and our group of companies. I am pleased to advise that she is positively inclined to participate in this project and become our Partner here in Thailand. Naturally, we were delighted to hear this.
 May love and laughter fill your life at Christmas and throughout the New Year. Loong Add  โดย: ลุงแอ๊ด
 วันที่: 25 ธันวาคม 2553 เวลา:22:43:04 น.  Christmas Greetingsโดย: เริงฤดีนะ
วันที่: 26 ธันวาคม 2553 เวลา:16:30:28 น. |
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ว่า หกหลัก เลยเหรอค๊ะ