หลายครั้งที่เหนื่อย..เป็นทุกข์ และท้อแท้...แต่ไม่มีสักครั้งที่สิ้นหวัง....
เพราะคิดอยู่เสมอว่า...

ฉันเป็นผู้ได้โอกาส...มีคนมากมาย...อยากดูแล...ตอบแทนคุณ..
พ่อกับแม่...แต่เขาเหล่านั้น...ไม่มีแม้แต่โอกาส...หมดสิทธิแม้แต่จะคิด
บ้างกำพร้า...บ้างพลัดพราก...ไม่ได้อยู่ด้วยกัน...บ้างคิดได้หลังจาก....
ท่านทั้งสอง...จากไปแล้ว...บ้างเป็นเพราะใจตัวเอง...ที่ไม่รู้จักให้อภัย..
แม้แต่...ผู้ให้กำเนิด...ตอบแทนแต่ผู้ที่ให้เงิน...ให้งาน...สิ่งของ...
และผู้ที่ให้คำหวาน...

ฉันภาคภูมิใจ...และมีความสุขที่ได้ทำ...
แต่คงจะเป็นความสุขที่ไม่มีความทุกข์เจือปน.....ถ้า...
แม่ที่ได้รับความสุขจากลูกที่ได้ดูแล...เป็นแม่...ผู้ไม่ป่วย...
แม่ผู้สามารถช่วยเหลือตัวเองได้...

แต่ถึงอย่างไร...การมีคนที่เรารัก..ให้รู้สึกเหนื่อยหนัก...เป็นภาระ...
และขัดสน...เป็นสุขกว่าไม่มีเป็นไหน ๆ ....เราเหนื่อย...เราเครียด...
ก็พักผ่อน...ไปไหน ๆ ที่อยากไป...เพื่อคลายเครียดได้...

แม่เหนื่อย...แม่เครียด...แม่ก็พักผ่อนได้...แต่แม่มีเวลาว่างมากกว่าเรา
ย่อมมีเวลาที่จะคิดมาก...เสียใจมาก..และเป็นทุกข์..มากกว่าเรา...
หลายเท่านัก

เรารู้สึกเป็นภาระ...แต่เราก็เป็นสุข...และภูมิใจ...ที่เรามีเป้าหมาย...
ที่จะทำงาน...หาเงิน...ต่อสู้...ไม่ใช่เพื่อซื้อบ้าน...ซื้อรถ...
หรือสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ...ไม่ใช่เพื่อให้ได้สิ่งต่าง ๆ...
ที่หลากหลาย...แต่เพื่อให้ได้ชีวิต...คนที่เรารัก...และรักเรา...
ให้อยู่กับเรานานขึ้น...นี่แหละ..ที่เป็นสุข..ที่มีภาระ

แม่เป็นสุข...ที่ไม่มีใครเป็นภาระ..แต่เป็นทุกข์...ที่รู้สึกว่า...
ตัวเองเป็นภาระ...ซึ่งเป็นทุกข์...มากกว่า...อีกหลายเท่า...

เราขัดสน...เดี๋ยวเราก็ทำงาน...ได้เงิน...ได้ของ...ได้อาหาร...ได้ยา
แต่แม่ที่เรารัก..และรักเรา...หาซื้อก็ไม่ได้...สร้างใหม่ก็ไม่มี...
...เรียกคืนได้จากไหน....

ทุกอย่างที่เราเหนื่อยหนัก..เป็นภาระ...และขัดสน...เราแก้ไขได้...

แต่แม่...นอกจาก..เหนื่อยหนัก..รู้สึกเป็นภาระ.. และขัดสน..แล้ว
แม่...ไม่สามารถทำอะไรเพื่อผ่อนคลายได้...ขัดสน...เป็นทุกข์...
กว่าเรา...หลายเท่าตัว...ไปไหน ๆ ก็ไม่ได้...ลำพังจะเดินทอดอาลัย
...ยังลำบาก...หายใจยังติดขัด...จะยกแขน..ยกขา..หยิบจับอะไร..
ก็แสนยาก..จะกลืน..กิน..ข้าวปลา..ยาและอาหาร..ก็ยากเย็น...

ไหนจะเป็นทุกข์...ที่ตัวเองเจ็บป่วย...เป็นทุกข์ที่ทำให้ลูกหลานลำบาก...
เป็นทุกข์ที่ไม่สามารถ...ช่วยเหลือ...แก้ไข...หรือ...ทำอะไร ๆ ได้...
จะพูดตัดพ้อ...ให้กำลังใจ...อธิบายอะไร ๆ...ก็แสนแสนเข็ญ...
ฟังใครก็ไม่ถนัด...พูดให้ใครฟังก็ไม่ชัด...จะต่อสู้ให้ตัวเองมีชีวิตอยู่
...ก็สุดจะพรรณนา...

เวลาที่ใคร ๆ ต่างไปทำงาน...แม่ต้องนอนอยู่บ้านคนเดียว...คิดมาก...
คิดนาน...ฟุ้งซ่าน...รำคาญใจ...รำคาญตัวเอง...จะหันหาใครสักคน...
ก็ไม่มี...

ถ้าแม้แต่ลูกหลานยังไม่เข้าใจ...แล้วใครเล่า...จะเข้าใจ....
ถ้าแม้ลูกหลานยังไม่ดูแลเอาใจใส่...แล้วใครเล่า..จะดูแล...เอาใจใส่..

...แม่ที่เคารพ...และเทิดทูน...ของลูก...


รักแม่สุดหัวใจ

ลูกไม้ไกลต้น