ครั้งหนึ่ง..
ความคิดถึงเป็นเช่นแมลง
บินว่อนเต็มท้องฟ้า
บ้างถึงผู้รับ บ้างก็ไม่ถึง
บ้างก็ตกลงมาตายกลางทาง
ครั้งหนึ่ง..
ความรักเป็นเช่นดอกไม้
แม้ไม่มีผู้ใส่ใจ
มันก็ยังคงบานงาม
แล้วปลิดจากขั้วตามกาลเวลา
ครั้งนั้น..
ปีกแมลงไถ่ถามดอกไม้
ไยไม่ออกเดินทาง
มีประโยชน์หรือที่เจ้าจะแย้มบาน
โดยไร้ใครเห็น ไร้ใครใส่ใจ
ครั้งนั้น..
กลีบดอกไม้ถามไถ่แมลง
แล้วมีประโยชน์หรือ
ที่เจ้าจะออกเดินทางไปตามความคิดถึง
เพื่อจะถูกปลิดชีวิตโดยผู้รับที่ไม่ได้คิดถึงเจ้า
แมลงตอบคำ..
เมื่อความรู้สึกเกิดขึ้นในหัวใจ
มันจะพาฉันออกเดินทาง
ไปแห่งใดก็สุดรู้
อาจขึ้นสวรรค์ อาจลงนรก
แต่ฉันก็ยินดีที่จะเสี่ยงกับมัน
ดอกไม้ตอบคำ..
เมื่อความรักแย้มบาน
พื้นดินจะพูดคุยกับท้องฟ้า
ฉันคือถ้อยคำนั้น
ฉันคือความรัก
และฉันก็พร้อมจะเป็นเช่นนั้นไปชั่วกาล
..แมลง
ยังคงออกเดินทาง
ไม่ถึงผู้รับ
ไม่อาจส่งคืน
ร่วงลงตายเกลื่อนพื้น
..ดอกไม้
ยังคงเงยหน้ามองท้องฟ้าสวย
ยิ้มแย้มให้ผู้มาเยือน
ไม่อาจถูกครอบครอง
แล้วปลิดจากขั้วเกลื่อนพื้นเช่นกัน
อีกหลายต่อหลายครั้ง..
ที่แมลงยังมีความสุขที่ได้โบยบิน
และดอกไม้ยังมีความสุขที่ได้แย้มบาน
ด้วยชั่วกาลงดงามอันแสนสั้น
ที่โลกเต็มตื้นไปด้วยความรู้สึก
..
Amarantine by Enya
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
..อ่านเจอในเนตครับ แต่งกลอนซึ้งๆ ไม่เป็นง่ะ
แต่ของคุณเสี้ยว อ่านแล้ว Like มาก