เท่ากับที่เดิม ช่วงหลังๆมานี้ นายคนไกลคนนั้น ของฉันมีเรื่องไม่สบายใจ ทั้งเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว เป็นเหตุให้เราใกล้กันขึ้น .. ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขาแทบไม่รู้จักฉันเลย .. ว่ากันจริงๆ ฉันรู้จักเขามาก่อนที่เขาจะรู้จักฉัน เราเคยทักทายกันบ้าง นานๆครั้ง แต่ฉันจำเขาได้ขึ้นใจมาตลอด ตอนนั้นเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรฉัน ด้วยว่าตอนนั้นเขามีคนรัก ที่รักกันหวานชื่น ฉันเองก็เพียง บันทึกความทรงจำถึงเขาไว้ว่า เป็นผู้ชายหยิ่งๆคนหนึ่งเท่านั้น จนวันหนึ่งที่เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจกับชีวิต ก็ได้คุย ได้ปรับทุกข์กับฉันบ่อยขึ้น ฉันเข้าใจอารมณ์เขา คงประมาณว่า .. คนที่รู้จักเราน้อยที่สุด คือคนที่เราสามารถเปิดใจได้มากที่สุด นึกๆแล้วก็แปลกดี เค้าเลือกที่จะเปิดใจกับฉัน .. จนเมื่อฉันรู้เรื่องราวของเขาในระดับหนึ่ง ก็อดไม่ได้ที่จะห่วง .. ในที่สุดก็ต้องเสนอตัวเข้าไปช่วยเหลือ .. โดยที่เขาแทบไม่ได้ขอร้อง .. นานวันเข้า ฉันเริ่มหาเหตุผลไม่ได้ ว่าจะคิดถึง เขาทำไม ไม่อยากให้เขาเข้าใจไปว่า ฉันฉวยโอกาสตอนที่เขาอ่อนแอลง เข้ามาเจ้ากี้เจ้าการในชีวิตเขา ฉันเพียงแค่ ช่วยเท่าที่จะทำได้ .. ฉันไม่ได้ต้องการอะไรกลับมา .. บอกกับตัวเองเพียงว่า ขอให้ถึงวันที่เขาสบายใจขึ้นเมื่อไหร่ วันนั้นฉันก็จะหมดหน้าที่ แล้วคงจากมายืนที่เก่าอย่างเงียบๆ เป็นคนที่เขา แทบ..ไม่รู้จัก เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด ก็เท่านั้นเอง .. 
|
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
นิมนต์...หลวงพ่อมาเจิม
เพื่อเปงศิริมงคลก่องน้า..
จ๋าตุ๊.....จ๋าตุ๊.....จ๋าตุ๊.......ฟิ้วว์....ครอก?...งี้!...