"เดินทางกับความเงียบ"

   เมื่อฤดูร้อนอันอบอ้าวมาถึง คงไม่มีใครที่ไหนไม่คิดถึงเทศกาลสงกรานต์อันเป็นเหมือนสัญลักษณ์

แห่งความสนุกสนานและปลอบประโลมจิตใจอันเหนื่อยล้าของหลายคนที่ทนทำงานกลางแดดร้อน

จัดมาหลายวัน ภาพของการสาดน้ำ ปะแป้งดูจะกลายเป็นประเพณีที่กลมกลืนไปแล้วในสังคมไทย

และสายตาของชาวต่างประเทศ

   หากแบ่งผู้คนในช่วงวันสงกรานต์อย่างหยาบๆคงจะแบ่งได้เป็นสองแบบ แบบหนึ่งคืออยากเปียก

ส่วนอีกแบบหนึ่งคือไม่อยากเปียก ผมเองเป็นคนประเภทหลังมาตั้งแต่แรกเริ่มรู้จักคำว่า “สงกรานต์”

แต่กระนั้นจะสงกรานต์หรือไม่ก็ตาม ผมก็ไม่อาจปลีวิเวกตัวเองออกจากสังคมได้ตลอด ผมยังคงต้อง

ใช้ชีวิตและออกเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆตามความจำเป็น โชคดีที่ผมมีรถยนต์ที่พออาศัยเป็น

เกราะกำบังจากสายน้ำที่รุนแรงจากกระบอกปืนฉีดน้ำที่พร้อมจะพุ่งเข้าใส่ตัวผมได้ตลอดเวลา สงสาร

ก็แต่คนประเภทเดียวกันบางคนที่ไม่อยากจะเปียกหรือจำเป็นต้องไม่เปียกในวันนั้น แต่พวกเขาก็ไม่มี

สิทธิ์ปฏิเสธหรือร้องขอความเห็นใจเพราะนี่คือ “สงกรานต์”  

   อย่างไรก็ตาม แม้ว่าบทความนี้จะเอนเอียงมาทางผู้ไม่อยากเปียกอยู่บ้าง แต่ก็ใช่ว่าผมเขียนบทความ

นี้ขึ้นเพื่อต่อว่าคนที่อยากเปียกแต่อย่างไร ต่างคนต่างวาระ ความคิดเห็นย่อมแตกต่างกันป็นธรรมดา

ขอแค่มอบความเคารพให้แก่กันในทุกแง่มุม สังคมคงไม่วุ่นวายหรือขัดแย้ง  

   สิ่งที่ผมอยากนำเสนอในแง่มุมของคนที่ไม่อยากเปียกก็คือ “การเดินทางกับความเงียบ” หลายครั้ง

ผมอดสังเกตผู้คนรอบตัวไม่ได้ว่าพวกเขามีความแปลกอยู่ไม่น้อย บางคนขณะทำงานพูดน้อย สุภาพ

เรียบร้อย แต่พอถึงแต่เทศกาลหรือต้องออกเดินทางไปไหนกับเพื่อนฝูง กลับหัวเราะขำขันไม่มีหยุด

ไปตลอดเส้นทาง บางคนกลายเป็นนักร้องมืออาชีพตลอดการเดินทาง หรือบางคนก็กลายเป็นนักเล่า

เรื่องต่างๆจนคิดไม่ออกว่าเขาเอาเวลาที่ไหนหายใจ ทั้งนี้ไม่นับนักเต้นรำและไอ้หนุ่มมัดเมาที่เกิดขึ้น

มาได้อย่างไรก็ไม่ทราบ

   เป็นไปได้หรือไม่ว่า หลายคนเหล่านี้ทุกบีบคั้นด้วยสภาพสังคมที่ทำให้พวกเขาต้องอยู่ในกฏระเบียบ

จนมากเกินพอดี ต้องเรียบร้อยสำรวมเกินกว่าที่พวกเขาเป็น เมื่อถึงเวลาปลดปล่อยจึงระเบิดออกมา

แบบไม่ต้องคิดมาก พวกเขาแปรเปลี่ยนการเดินทางและงานรื่นเริงให้มีชีวิตชีวา ครึกครื้นสนุกสนาน

และตื่นเต้น แต่พวกเขากลับลืมปัจจัยบางอย่างที่มีคุณค่าที่ควรพกพาไปด้วยขณะเดินทางอย่างสิ้นเชิง

    ใช่หรือไม่ว่า การเดินทางกับความเงียบ อาจทำให้การมองโลกรอบตัวเปลี่ยนแปลงไป

  เมื่ออยู่ในความเงียบสงบเราอาจมองเห็นต้นไม้ออกดอกเหลืองแดงบานสะพั่ง เมื่ออยู่ในความเงียบเรา

อาจมีเวลาเพ่งพินิจอาคารบ้านเรือนที่บรรจงสร้างขึ้นด้วยสถาปัตยกรรมอันงดงาม  เมื่ออยู่ในความ

เงียบเราอาจมองเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อยขายพวงมาลัยข้างทาง และที่สำคัญเราอาจได้มีเวลาพูดคุย

ทบทวนตัวของเราเองอย่างเต็มที่ สิ่งเหล่านี้นำมาซึ่งความสงบสุขที่ยั่งยืน ไม่ฉาบฉวยชั่วคราวมิใช่หรือ

   นอกจากนี้ความเงียบยังทำให้เรามองเห็น หรืออาจมีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมรอบตัวและคนแปลก

หน้าผ่านรอยยิ้ม ทำให้เรารับรู้และรับเอาความสุขของผู้คนหรือสิ่งสวยงามที่พยายามแสดงออกให้พบ

เห็นมาเก็บไว้เป็นความทรงจำ หรือบางทีเราก็กลับกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับภาพจำแห่ง

ความสุขเหล่านั้น จนหลายครั้งอดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพแห่งความสุขเหล่านั้นไว้

แทนที่จะที่จะยกกล้องขึ้นเพื่อถ่ายภาพของตัวเองแต่เพียงอย่างเดียว

    แต่อย่างไรก็ตาม หากกล่าวถึงผู้ที่มีตะกอนแห่งความทุกข์ตกค้างอยู่ภายในใจและมุ่งหวังว่าการ

เดินทางในเทศกาลพักผ่อนหยุดยาว ความสนุกสนาน เรื่องเล่าขำขันหรือแม้แต่สิ่งที่เสมือนเสียง

เพลงจะช่วยปลอบประโลมใจจากความเจ็บปวดหรือทำให้ตะกอนเหล่านั้นนอนก้นลงได้บ้าง

การทำลายความเงียบก็นับว่ามีประโยชน์อยู่ไม่น้อย ดีกว่าปล่อยตัวจมอยู่กับความเงียบในขณะที่

จิตใจตัวเองยังไม่เงียบพอที่จะสังเกตหรือเปิดรับสิ่งสวยงามเรียบง่ายรอบตัว เพราะความเงียบนั้น

อาจทำให้เขาดิ่งลึกอยู่กับความเหงาจนไม่อาจถอนตัวขึ้นได้ทัน

    ผมรู้สึกปลอดภัยในรถยนต์ที่ขับอยู่ ขณะที่ต้องเดินทางผ่านม่านฝนเทียมจากปลายกระบอกฉีดน้ำ

แม้มีเด็กน้อยวิ่งมาสาดน้ำใส่รถยนต์บ้าง ผมก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนหรือโกรธเคืองอะไร ทั้งยังชะลอให้

สาดเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นด้วยหากผมเร่งขับหนี สิ่งที่ได้รับจากการยอมให้สาดน้ำคือการมอง

เห็นรอยยิ้มจากความสนุกสนานของบรรดาเด็กน้อยเหล่านั้นอยู่ภายในห้องโดยสารที่เงียบสงบ

นึกไม่ออกว่าพวกเขาจะทันสังเกตเห็นรอยยิ้มของผมบ้างหรือไม่   

   เป็นไปได้หรือไม่ว่า การสาดน้ำปะแป้ง ร้องเพลงสังสรรค์ดื่มสุราเมามายที่มากขึ้นทุกๆปี  อาจเป็นตัว

ชี้วัดว่าพวกเรามีตะกอนแห่งความทุกข์ตกค้างมากขึ้นทุกๆปีด้วยเช่นกัน?

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ