ช้างยักษ์ในรั้วม่วง :: ตามรอยชีวิตเด็กมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ (Prologue) เข็มสั้นของนาฬิกาเคลื่อนผ่านเวลาเก้าโมงเช้ามาได้ไม่ทันไร เสียงโทรศัพท์บ้านคุ้นหูก็ดังขึ้น ผมตื่นงัวเงียมารับโทรศัพท์ ผมนอนดึกตื่นสายเกือบทุกวัน ชีวิตระหว่างรอผลสอบเอนทรานซ์หมดไปอย่างไร้ประโยชน์ ตื่นมาตอนสาย หาข้าวกิน ออกไปเที่ยวเล่นโรงเรียน นั่งเม้าท์นู้นเม้าท์นี่ ไม่นานก็เย็นก็วิ่งเล่นออกกำลังกาย ค่ำมืดอาจารย์พาไปเลี้ยงข้าว ดึกหน่อยกลับบ้านส่วนบางคนก็นอนโรงเรียน ชีวิตเดินไปอย่างไร้สาระแต่ความรู้สึกราวกับแขวนอยู่บนเส้นด้าย ผลสอบเอนทรานซ์จะออกวันไหนไม่รู้ บางวันก็นั่งเครียด บางวันก็ทำเป็นลืม บางวันก็เฝ้ารอคอยให้วันประกาศผลมาถึงโดยเร็ว ผมหยิบหูโทรศัพท์กล่าวสวัสดีด้วยความงัวเงีย เสียงปลายสายหัวเราะคิกคักพร้อมพูดด้วยสำเนียงยินดีปนเย้ยหยัน "อีดอง กูดีใจด้วย มึงติด มช." เสียงหัวเราะอีนังนัทและอีนังโบลอยตามสายมา "เออ มึงอยู่ไหนกันเนี๊ยะ ดูในเนตหรอ" ผมถามกลับ อินเตอร์เนทเมื่อสมัยปี 2543 แสนเชื่องช้า อืดอาด การจะดูผลเอนท์ในอินเตอร์เนทต้องได้ลุ้นกันราวกับลอตเตอรี "อีโบมันมารอดูแต่เช้า ไม่ยอมหลับยอมนอน เห็นเขาว่ามันออกวันนี้ พอออกปุ๊บกูก็ดูปั๊บ ยังไงมึงแวะมาโรงเรียนละกัน" แล้วนัทก็วางสายไป ณ วินาทีนั้น ไม่รู้จะบอกกล่าวความรู้สึกอย่างไรดี ถามว่าดีใจไหม ก็ดีใจที่มีที่เรียนแล้ว แต่อีกอารมณ์หนึ่งก็เครียดขึ้นมาโดยพลัน โอ้ว!! ฉิบหายแล้ว กูต้องไปร้ับน้องจังหวัดสุดโหดสิเนี๊ยะ เพื่อน ๆ หลายคนที่ติด ม.เชียงใหม่ ไปในรอบโควต้าต้องไปรับน้องจังหวัดแล้วทำงานการแสดงที่ชื่อว่า "แฉล้ม" ซึ่งทำงานกันโหด โดนว้ากทุกวัน พวกผมก็มักนินทาว่าร้ายพวกรุ่นพี่ที่ทำกับเพื่อนเราโหด ๆ เสมอ ไม่อยากจะเชื่อว่าวันหนึ่งตัวเองต้องไปอยู่กับพวกนี้ ไม่แปลกที่นังนัทจะโทรบอกผลแล้วหัวเราะไปพร้อม ๆ กัน ผมติดคณะมนุษยศาสตร์ ภาควิชาการสื่อสารมวลชน เป็นผู้ชายคนแรกในรอบกี่ปีไม่รู้ของจังหวัดที่ติดสาขาวิชานี้ ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ติดวิศวะเสียส่วนใหญ่ และทุกคนที่ติด มช. ก็ต้องเข้่าไปรับน้องทำ "แฉล้ม" กันถ้วนหน้า ณ วินาทีนั้นผมไม่อยากไปเรียน มช. อย่างสุดหัวใจ
ยินดีที่ได้รู้จักรุ่นน้องด้วยคน
 โดย: chalawanman
 วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:18:10:11 น.มาร่วมยินดี รับลูกช้างเชิงดอยยืนขาหน้าขาเดียวชูคบเพลิงรุ่น...โหลน โหลน โหลนและโหลน (เอ...นับรุ่นถูกเปล่าเนี่ย) พี่ เอ๊ย ป้ารุ่นสองเก้าค่ะ วิดวะ มช.
โดย: tuktikmatt
วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:18:15:10 น.ลืมไป...เพิ่งเห็นบรรทัดสุดท้าย
สมัยเรียนก็ไม่อยากเรียน มช. เหมือนกัน อยากใส่เสื้อเชียร์สีขมพู หรือ สีเหลืองแดง ตอนลองเอนใหม่ก็ติดธรรมศาสตร์ แต่แม่บอกว่าเรียนวิดวะ มช. เถอะนะลูก ถึงตอนนี้ไม่เสียใจและเสียดายเลยที่จบ มช. รับน้องจังหวัดไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ไม่ไปยังได้เลย เพราะไม่ได้เรียนด้วยกันอยู่แล้ว ตัวใครตัวมัน แต่รับน้องคณะ...ไปหน่อยก็ดี เพราะต้องเรียนด้วยกันจนจบ ระบบซูกัส เอ๊ย โซตัส ก็โอเคอ่ะ ปล่อยให้รุ่นพี่เค้าพล่ามไป คิดว่าเค้าให้พรก็เท่านั้นเอง ที่สำคัญคือ เข้าไปแล้วจะเรียนจบหรือไม่ จบออกมาแล้วจะทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติได้หรือเปล่า อันนี้สำคัญที่สุดค่ะ โดย: tuktikmatt
วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:18:22:10 น.มาอีกทีค่ะ...
ใช่เด็กพิดโลกหรือเปล่าคะ? ถ้าใช่ บอกได้เลยว่า งานแฉล้มพี่ เอ๊ย ป้าไม่เคยไปร่วมเลยอ่ะ โดย: tuktikmatt
วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:18:25:56 น.ยินดีกับลูกช้างใหม่ด้วยครับ
อย่าลืมนะครับ ช้างเชียงใหม่เท่านั้นที่จะชูคบเพลิง  โดย: adeagus
วันที่: 23 ธันวาคม 2551 เวลา:19:19:02 น.^
^ ^ กะเขียนเลียนแบบพี่หม่องครับพี่แป็ด อิอิ โดย: I will see U in the next life.
วันที่: 24 ธันวาคม 2551 เวลา:10:26:14 น.ตามมาอ่านด้วยคะ .. น่าจะมัน
 Merry Christmas and Happy New Year นะคะ โดย: monutto
วันที่: 25 ธันวาคม 2551 เวลา:5:42:24 น.เห็นคำว่า "แฉล้ม" ปรี๊ดดดด เลยค่ะ
แสดงว่าเป็นเด็กพิด'โลก ซินะ จะแวะมาบอกว่า ว่าอ่ะ รุ่นแฉล้ม 2 เลยนะคะ เก๋าใช่ม๊า โฮะ โฮะ โดย: ป้าเอง(ว่ะ) IP: 118.172.135.164 วันที่: 10 มกราคม 2552 เวลา:15:53:18 น.
|
I will see U in the next life.
 ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?] |
|||||||||||||||||||||||
 |
|
