เสียงปรบมือต่อภาพยนตร์เรื่องนี้ เคยเกิดขึ้นในปี 2005
เมื่อ Be with me ภาพยนตร์จากสิงคโปร์
ที่ได้รับเลือกเข้าฉายในสาย Directors’ Fortnight
(หนังทุนสร้างน้อย แต่มีพลังทางศิลปะสูง)
ในเทศกาลหนังเมืองคานส์ได้รับการปรบมือยาวนานกว่า 5 นาที

เสียงปรบมือจบลง
Be with me คือหนังที่เล่าชะตากรรมของคนเล็กๆในสังคมที่ผูกโยงกับเรื่องราวของความรัก

หนังดำเนินไปอย่างเศร้าๆ เล่าเรื่องนิ่งสนิท
เกินกว่าครึ่งของหนังดูเหมือนไม่มีความหวังอะไรให้คนดู เพราะเต็มไปด้วยความเงียบในการเล่าเรื่อง

ความเงียบของหนังก่อตัวตั้งแต่เปิดเรื่องกินเวลาหลายนาที
หนังพาเราไปจับจ้องค่อยๆไล่มองชะตากรรมของตัวละครหลายคน
เริ่มตั้งแต่ “ลุงแก่ๆ” เจ้าของร้านขายของชำ
คนดูได้เฝ้าสังเกตการณ์พฤติกรรมของลุงที่ใช้ชีวิตประจำวันปกติ
แต่วันๆหนึ่งลุงก็ไม่พูดกับใครเลย- -

หนังปล่อยให้แต่ละฉากของลุงดำเนินผ่านไปอย่างเงียบเชียบ
ไม่มีเสียงใดๆของลุงเล็ดลอดให้เราได้ยิน ลุงแก่ๆอยู่ในความเงียบกับตัวเองเพียงลำพัง

หนังตัดกลับมาเป็นเสียงเคาะแป้นคอมพิวเตอร์ดังรัวกระชั้นชิด
“เด็กสาววัยรุ่น 2 คน” กำลังคุยกัน
แต่เราไม่ได้ยินเสียงพวกเธอคุยกัน เพียงได้อ่านสิ่งที่พวกเธอคุยกันผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์
เพราะทั้งสองกำลังแชท
กว่าครึ่งเรื่องแรกหนังพาเราไปอ่านตัวอักษรพร่ำรักของพวกเธอผ่านการแชท และการส่งเมสเสจหากัน- -

ทั้งสองอยู่กันเงียบๆในโลกของพวกเธอ โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

ฉากต่อมา “ยามอ้วน” ที่อยู่ในห้องคอนโทรลของอาคารแห่งหนึ่ง
แอบเคลื่อนกล้องวงจรปิดเฝ้าติดตามมองหญิงสาวนักบริหารที่ตัวเองแอบชอบทุกเช้า
เป็นการจับตาดูอย่างเงียบๆ

แม้ไม่มีเสียงใดมาบอก แต่ภาพที่ปรากฎเรารู้ได้ทันทีว่านี่เป็นการแอบรักมาเนิ่นนาน- -
และไม่มีความหวังใดๆแม้สักนิด
แต่ยามอ้วนก็ขอทำตามสิ่งที่อยู่ในหัวใจนั่นคือการพยายามเขียนจดหมายรักถึงหญิงสาวอย่างยากเย็น

เรื่องราวของตัวละครทั้งหมดถูกร้อยรัด โดยมีชะตากรรมของตัวละคร “หญิงตาบอด หูหนวก” เป็นแกนเรื่อง
อีกทั้งหนังมีนัยให้เห็นการใช้ช่องทางสื่อสารจำนวนมาก แต่ตัวละครในเรื่องก็ยังไม่เข้าใจกัน
ฉะนั้นหากเทียบกับตัวละครต่างๆทในเรื่อง หญิงตาบอด หูหนวกที่ช่องทางสื่อสารเธอดูแคบที่สุด
เสมือนเธอ “ขาด” ที่สุด และอยู่ในความ “เงียบ” กับตัวเองที่สุด

แต่เธอกลับมีปัญหาต่อชะตากรรมตัวเองน้อยกว่าคนสมบูรณ์อื่นๆที่ว่ามา
เราได้เห็นเธอเป็นครูสอนนักเรียน สอนวิธีสานกระดาษ ช้อปปิ้ง ทำกับข้าว
แม้กระทั่งพิมพ์ดีดเพื่อบอกเล่าเรื่องราวความรัก เธอตั้งคำถาม “รักแท้มีจริงหรือไม่”
และเหมือนชีวิตของเธอนั่นเองที่ตอบคำถามหรือทลายทุกข์ให้กับทั้ง ลุงแก่ หญิงสาววัยรุ่น 2 คน และยามอ้วน
ที่ต่างก็ “เลือก” หาทางออกจากความทุกข์ที่เกิดจากความรักทั้งในรูปแบบโศกนาฎกรรม และการยอมรับ

Be with me ดำเนินเรื่องอย่างนิ่งเอื่อย เงียบอย่างจงใจให้คนดูได้ซึมซับ
ฉากที่เงียบและดีที่สุดคือการแช่ภาพหญิงตาบอดหูหนวกกำลังทำกับข้าว และนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวกินเวลาหลายนาที- -

เราอาจสงสารในชะตากรรมของเธอ- -
แต่ด้านหนึ่งมันแสดงให้เห็นว่า ชะตากรรมของมนุษย์แม้จะแสนสาหัส แต่ต้องอยู่ให้ได้
ใน Be with me เราจึงได้เห็นตัวละครในเรื่องที่ดูภายนอกสมบูรณ์กว่าเธอนั้น
อันที่จริงทั้งขาด น่าสงสาร และหลงทางกว่ามากมาย

ป.ล.หนังใช้นักแสดงหญิงตาบอดจริง "เทเรซ่า เฉิน" และชีวิตจริงเธอก็มีสีสันไม่แพ้ในหนังเช่นกัน
จริงๆชีวิตเธอเป็นแรงบันดาลใจในการเขียนบทหนังเรื่องนี้นั่นเอง

อีกป.ล.อันที่จริงหนังมีมุมที่พูดถึง "รักแท้มีจริงหรือไม่?" เป็นพล็อตหลักด้วยซ้ำ
แต่เพราะอยากเขียนถึง "ความเงียบ" ของตัวละครมากกว่าค่ะ
หนังใช้ความเงียบ และช่องทางสื่อสารหลายทาง(ยกเว้นการพูด)

มุมมองต่อรักแท้ ใน Be with me
บางครั้งอาจสมหวัง และไม่สมหวัง
และบางครั้งรักแท้อาจอยู่กับเราไปตลอด โดยที่อีกฝ่ายอาจรู้ และไม่อาจรู้ก็ตาม