แรกรัก-รักแรก เมื่อเริ่มท้องชุณฬี่ มุกก็แค่รู้สึกแปลกใจ และรู้สึกว่า อืม...มันมีภาระเพิ่มขึ้น มีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในร่างกาย เป็นอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องพึ่งพาเราทุกอย่าง มันรู้สึกแค่นั้นจริงๆ หรือจะเป็นเพราะว่ามุกเป็นคน sensitive สั้น ก็ไม่รู้ คือเป็นแบบหวั่นไหวแป๊บๆ ลึกซึ้งนิดๆ หน่อยๆ พอหอมปากหอมคอ ไอ้ความรู้สึกที่ว่า รักเหลือเกินมันก็เลยยังไม่เกิดขึ้น พอวันที่ได้เห็นหน้าเค้าจริงๆ  ก็ยังนั่งคิดอยู่เลยว่า นี่เหรอลูกชั้น ทำไมมันน่าเกลียดนักฟะ ไม่ได้เค้าความสวยของชั้นมาบ้างเลย 555555 เหมือนปู่มันชะมัด (อ้าว) ในช่วงเวลา 1 เดือนแรกที่ผ่านไป มันเป็นช่วงที่มุกทุกข์มากที่สุดของชีวิต เพราะนอกจากจะต้องปรับตัวกับการเลี้ยงลูกเล็กๆ ไม่ได้ทำงาน ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบปกติ แล้วยังต้องเจอสภาพที่ลูกมีปัญหา ทำให้รู้สึกทุกข์และท้อใจ จนหลายครั้งก็ยอมรับเลยค่ะ ว่าอยากจะหยุดชีวิตไว้แค่นั้น ต้องทนเห็นลูกถูกตรึงอยู่ในสภาพแบบนี้ทุกวัน ทุกวัน ในแต่ละชั่วโมงที่ผ่าน มันช่างทรมานเหลือเกินค่ะ ได้แต่คิดว่า เมื่อไหร่จะผ่านไป เมื่อไหร่ลูกจะหาย จนถึงตอนนี้ ความรู้สึกสงสารลูก ก็ยังมากกว่าความรู้สึกรัก  แต่พอผ่านมาซักพัก เมื่อลูกเริ่มโตขึ้น ก็ชักรู้สึกว่า อืม มันน่ารักเหมือนกันแหะ (จริงๆ คงต้องบอกว่า น่ารักที่สุดในโลกมากกว่า) ยิ่งได้เห็นเค้ามีพัฒนาการมากขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งอดที่จะรักเค้าไม่ได้ มันค่อยๆ งอกงาม ค่อยๆ เพิ่มพูนในแต่ละนาทีที่ผ่านไป ไม่ว่าเค้าจะอยู่ในอารมณ์ไหน ร้องไห้ ยิ้ม หลับ หัวเราะ อารมณ์ดี หรือหงุดหงิด มันช่างดูน่ารักไปหมดเลย  และแล้ว ความรัก มันก็เกิดขึ้น ไม่รู้ตัวว่า วันไหนที่เริ่มรัก แต่รู้อย่างเดียวว่าเป็นความรักที่ไม่ต้องการอะไรจากเค้า ไม่มีเงื่อนไขให้เค้า ถ้าจะมีก็คงมีแค่อย่างเดียว คือ ขอแค่หนูอยู่กับแม่ แม่ก็มีความสุขแล้ว 
:)
โดย: noname IP: 157.82.246.112 วันที่: 23 มกราคม 2551 เวลา:19:14:43 น.
|
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
หนูน้อยน่ารักแก้มยุ้ยสุดๆ เลยค่ะ