ภาพถ่ายประวัติแห่งชีวิต คนทั้งหลายในโลกนี้ ทุกชาติทุกภาษาและทุกเผ่าพันธ์ หากรู้จักการถ่ายภาพย่อมต้องการที่จะมีภาพของตนเอง ครอบครัว และผู้คนที่ตนเคารพรักด้วยกันทั้งนั้น ภาพถ่ายถือเสมือนเป็นประวัติของเหตุการณ์ กิจกรรม และระยะเวลาของเหตุการณ์นั้นๆ อาทิ กิจกรรมของครอบครัว ตนเองและบุคคลที่เคารพรัก ในเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา ซึ่งภาพถ่ายจะสะท้อนให้เห็นและระลึกถึงอยู่เสมอที่หยิบขึ้นมาดูแต่ละครั้ง เราคงเคยเห็นผู้คนที่หยิบภาพถ่ายของบุคคลในครอบครัว ขึ้นมาดูเสมอๆในยามที่มีความระลึกถึง ครอบครัวคนไทยในสมัยก่อนนิยมติดภาพถ่ายของบุคคลต่างๆที่เคารพนับถือ ไว้ตามฝาผนังของบ้าน จะติดไว้มากหรือน้อยก็ตามความสมัครใจ   ผู้เขียนเองยังนึกเสียดายไม่หายเลยว่า ตนเองค่อนข้างถ่ายภาพไว้น้อยมากสมัยเป็นเด็ก อาจจะเนื่องว่าสมัยนั้นการถ่ายภาพเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าไม่มีกล้องเอง ไปจ้างช่างภาพมาถ่ายให้คงไม่มีเงินจ้างเขาแน่ สมัยที่ผมเป็นเด็กๆก็ประมาณเวลาที่ผ่านมา 50-60 ปี ในหมู่บ้านละแวกอำเภอสามพราน นครปฐม มีช่างภาพมืออาชีพท่านหนึ่ง ขออนุญาตเอ่ยชื่อท่านคือ ครูธวัช เย็นสบาย ถึงแก่กรรมไปนานหลายสิบปีแล้ว ที่ใช้คำนำหน้าชื่อว่า "ครู" เพราะท่านมีอาชีพหลักเป็นครูประชาบาล โรงเรียนวัดเชิงเลน ตำบลบางช้าง อำเภอสามพราน นครปฐม อาชีพรองคือเป็นช่างภาพรับจ้างถ่ายรูปงานต่างๆไปทั่วอำเภอสามพราน และอำเภอใกล้เคียง ผมจำไม่ได้แล้วว่าฝีมือถ่ายภาพของท่านเป็นอย่างไร สมัยนั้นยังใช้กล้องที่ถ่ายด้วยฟีล์ม เป็นภาพขาว-ดำ อาชีพช่างภาพสมัยนั้นรู้สึกว่ามีเกียรติได้รับการยอมรับจากชาวบ้านเป็นอย่างดี รายได้ก็คงจะดีไปด้วย เพราะไม่มีคู่แข่งเห็นท่านรับงานอยู่คนเดียว ด้วยความที่มีอาชีพหลักเป็นครู ซึ่งชาวบ้านยอมรับเป็นอย่างดี บวกกับมีอาชีพรองเป็นช่างภาพ เป็นคนโสดหน้าตาค่อนข้างดี จึงเป็นชายหนุ่มเนื้อหอมในหมู่สาวๆสมัยนั้นเป็นอย่างมาก ขนาดผมเป็นเด็กอายุประมาณ 10 กว่าปี ยังอดอิจฉาท่านไม่ได้เลย ย้อนกลับมาเรื่องภาพถ่ายอีกครั้ง ด้วยความที่ผมชื่นชมครูธวัชเป็นคนต้นแบบ ผมจึงมีความไฝ่ฝันที่จะถ่ายภาพบ้าง แต่มันช่างเป็นความฝันที่ไกลสุดเอื้อม เพราะราคากล้องถ่ายรูปสมัยนั้น ขนาดที่ถูกๆและเป็นกล้องระดับเบสิค ก็ยากที่จะมีเด็กคนใดมีปัญญาซื้อหามาใช้ โดยเฉพาะทัศนคติของผู้คนสมัยนั้นยังคิดว่า การเล่นกล้องถ่ายรูปไม่มีสาระอะไร มีแต่ค่าใช้จ่ายทั้งนั้น แต่อย่างไรก็ตามผมก็กัดฟันอดออมเงินค่าขนมประจำวัน ซื้อกล้องเบสิคมาตัวหนึ่ง เรียกกันสมัยนั้นว่า "กล้องบ็อกซ์" เพราะมันเป็นกล่องสี่เหลี่ยม หน้าตาคล้ายๆกับกล้องที่มีชื่อเสียงราคาแพงคือ กล้อง "โรลไลเฟล็กซ์" (Rollieflex) ถ้าผมจำชื่อไม่ผิดนะ  |
บทความทั้งหมด
|
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 24 คน [