16. บทส่งท้าย  เส้นทางรถไฟสายTrans-Siberian เป็นสิ่งที่เราใส่เข้าไปในสิ่งที่ต้องทำก่อนตาย ตั่งแต่ได้รู้จักกับมันเป็นครั้งแรก ตอนนั้นน่าจะเป็นปี 2551 น่าจะเป็นหลังจากที่เราเรีนยจบได้ไม่นาน จริงๆแล้วสิ่งที่เราใส่เข้าไปในลิส ฟังดูแล้วเหมือนเป็นสิ่งที่เรา "คิด"ว่าอยากจะทำเสียมากกว่า แต่บางอย่าง มันก็ดูจะไกลเกินไป จนถ้าคนอื่นมาล้อว่าคงจะเป็นได้ความฝัน เราก็คงไม่ได้รู้สึกคัดค้านมากมายอะไรในใจ การเดินทางบนรถไฟข้ามทวีปแบบนี้ ตอนที่เราเล่าให้คนอื่นฟัง ก็มีแต่เสียงบ่นว่า "โห แล้วทำไมไม่นั่งเครื่องบินไปหละ หรือว่านั่งรถไฟถูกกว่า แต่พอเราบอกรายละเอียดคร่าวๆไปว่า ค่าใช้จ่ายในการเดินทางอยู่ที่เท่าไหร่ เค้าก็จะบอกเราว่า แล้วทำไมไม่นั่งเครื่องบินไปหละ อยู่ดี ปีนี้ เรามีโอกาสไปแลกเปลี่ยนวัฒนะธรรมและฝึกงานที่ปักกิ่ง พอจบโปรแกรมเมื่อเดือนสิงหาคม เราก็ตัดสินใจ ถึงแม้จะไม่มีใครร่วมเดินทางไปกับเรา เราก็คงจะไปคนเดียวเพราะไหนๆ ก็อยู่ครึ่งทางตั่งปักกิ่งแล้ว  ช่วงเวลาสิบสี่วันที่ เราเดินทางคนเดียว อยู่กับตัวเอง พอได้อยู่นิ่งๆสงบๆ ได้คุยกับตัวเองมากขึ้น มันก็เหมือนกับว่าเราได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างเพิ่มมากขึ้นด้วย ได้สังเกตสิ่งรอบตัว ที่เราคงจะไม่สังเกตเห็น ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ และได้เติบโตขึ้นมาอีกนิด จตุรัสแดงเป็นสถานที่สุดท้ายที่เราได้เยี่ยมชม เรานั่งรถไฟครั้งสุดท้ายเพื่อเดินทางไปที่สนามบินร่างกายเราเต็มไปด้วยความรู้สึกอ่อนล้าที่เราไม่คิดจะบ่นให้ใครฟังเลยแม้แต่น้อย เวลาสิบสีวัน ที่เราเดินทางจากปักกิ่งจนมาถึงณ.จุดนี้ มีสิ่งต่างๆที่เราไม่คาดคิดเกิดขึ้นมากมาย มีกี่ครั้งไม่รู้ต่อกี่ครั้้งที่เราคิดถึงที่นอนของตัวเองในบ้านของตัวเอง กี่ใครที่เราฝันว่าถ้าตื่นขึ้นมา แม่จะทำข้าวต้มร้อนๆ หมูทอดกับไข่เจียวเตรียมไว้ให้ มีกี่ครั้งที่เราคิดว่าถ้าหลงทางก็จะโทรศัพท์ขอให้พ่อขับรถมารับกลับบ้าน แต่ถึงจะมีความคิดถึงแบบนั้นเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ กลับไม่ได้ทำให้เรารู้สึกท้อถอยที่่จะเดินทางต่อไปเลย แต่เรากลับเฝ้าขอบคุณ ถึงความโชคดีของตัวเอง ที่ได้ออกเดินทาง ขอบคุณถึงสิ่งต่างๆที่เราได้เรียนรู้มา และถึงแม้ว่า เราจะไม่ได้เติบโตขึ้นเหมือนอย่างที่เราหวังไว้ เราก็ยังรู้สึกขอบคุณอยู่ดี :) 
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [