ความ หลังครั้งโควตา วันนี้ฟ้าครึ้ม และฝนตกเบาๆทั้งวัน ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนบางเบา เหมือนม่านพลิ้ว คลี่ตัวสะบัดตามแรงลม ท้องฟ้าสีเทาหม่นแบบนี้มันช่างชักชวนให้ไม่อยากตั้งใจเรียนหนังสือ ผมนั่งใจเหม่อลอยคิดเรื่อยเปื่อย หลายเรื่องแต่ที่สำคัญ วันนี้มันเป็นวันที่จะประกาศผลโควตา มข. เสียด้วย ผมสอบโควตา ตอนเดือน ตุลา จำได้ว่าช่วงนั้นเครียดมากๆ เพราะมันหมายถึงการสอบEntrance ด้วย ผมเอาคะแนนนั่นแหละไปสมัครสอบโควตา มหาวิทยาลัยขอนแก่น เพราะผมเป็นนักเรียนโรงเรียนในภาคอีสาน เลยมีสิทธิเลือกสอบมหาลัยในภาคนี้ได้ คือ ม.ขอนแก่น ม.อุบล ฯ ม.มหาสารคาม และม.สุรนารี แต่ผมเลือกจะสอบมข. เพราะมันคือมหาลัยอันดับหนึ่งแล้วในภูมิภาคนี้ ผมเรียนสายวิทย์แต่เก่งศิลป์ เลยเลือกสอบมนุษยศาสตร์ฯ เอกบรรณารักษศาสตร์และสารนิเทศศาสตร์ ซึ่งแลดูน่าจะเข้ากับผมได้ที่สุด เพราะถ้าจะให้เรียนภาษาไทย ก็ไม่รู้ว่า จบไปจะทำอะไรดี หรือจะให้ไปเรียนพัฒนาสังคม ผมก็ไม่ขี้เกียจออกภาค สนาม จะให้ไปเรียน Eng กับ Fr ก็โง่ภาษาอีก เรียนบรรณารักษ์ฯ นี่แหละวะ จบมาอย่างน้อยก็เป็นบรรณารักษ์ ได้อ่านหนังสือ ได้อยู่ห้องสมุดติดแอร์ เข้าได้กับนิสัยพอดี แต่จะติดหรือเปล่า ผมยังลุ้นด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ ถ้าเกิดพลาดมาผมคงต้องไปลุ้นเอาใหม่ตอนEnt’ ใหญ่ซึ่งเสี่ยงมากว่าจะไม่ติด ฝนยังตกไม่หยุด โรยรินอ้อยอิ่งเหมือนจะแกล้งให้ใจอึดอัด เสียง สัญญาณพักเที่ยงดังขึ้น ผมรีบเก็บข้าวของอย่างเร่งร้อน รีบเดินไปห้องแนะ แนว “ติดมั้ยพี่” รุ่นน้องหลายคนร้องถามตามทาง ผมก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ “ไม่รู้จะเป็นไง ” แล้วก็รีบจ้ำไปห้องแนะแนว “ยังไม่ออกจ๊ะ ...ตอนเย็นมั้ง..หรืออาจพรุ่งนี้ ครูเช็ค ในเน็ต มันก็ยังไม่ประกาศนะ ต้องรอรุ่นพี่เค้าโทรมาบอก เราน่ะติดอยู่แล้วแหละ” อาจารย์ยิ้มพลาง ตบบ่าให้กำลังใจ ผมถอนหายใจ แล้วเดินไปโรงอาหารหาอะไรกิน ทั้งๆที่ไม่หิวอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ขึ้นไป เรียนวิชาคาบบ่าย ด้วยอาการเบลอๆ เมื่อตอนเรียนม.๕ ผมลองEnt’ ครั้งแรก เชื่อมั้ยครับ สมัยนั้น มข.นี่ไม่ได้อยู่ในสายตาผมเลย ช่วงนั้นฝันสูงเลือกโน่น จุฬาฯ, เชียงใหม่, ศิลปากร,บูรพา ความคิดแค่ขอให้ติดมหาลัยสวยๆ บรรยากาศดีเหมือนในทีวี คะแนนสูงก็ช่าง, จะลง ไม่ได้คิดเลยว่าจะเรียนได้มั้ย จะสะดวกสบายอย่างไร หรือเหมาะกับเราแค่ไหน ผลก็ไม่ติดสิครับ ช่วงนั้นเลยเสีย Self ไปเลย ตอนหลังพอขึ้นม.๖ เลยคิดได้ ปรึกษาพ่อแม่แล้วก็บอกให้ลง มข. นี่แหละ ทั้งๆที่อยู่อุบลฯ มีม.อุบลฯก็ตาม แต่ว่าถึงความพร้อมแล้ว ตอน นั้นมข.น่าเรียนที่สุด [ไม่ได้ว่าม.อุบลไม่ดีนะครับ] ฝนยังรินไม่หยุด .... แต่ใจผมตอนนี้เต้นเร็วถี่ มองเข็มนาฬิกา จะหมดคาบเรียนบ่ายอยู่ แล้ว .....หมายถึงต่อจากเวลานี้ จะติดหรือไม่ติดคงรู้แน่ พอสิ้นเสียงสัญญา...ผมเก็บหนังสือเรียนใส่กระเป๋า สูด หายใจลึกๆเพื่อระงับความตื่นเต้น เมื่อวานผลโควตา ม.อุบลประกาศแล้ว เฉลิมพล-หัวหน้าห้อง ติดเภสัชฯ เชื่อมั้ยครับ ยังกับเทวดาเลย ใครๆก็รุม แสดงความยินดี จับไม้จับมือ..นึกถึงตัวเองแล้วก็อยากมีความรู้สึกอย่างนั้นบ้างจัง เพื่อนหลายคนก็สอบโควตาเหมือนกัน ส่วนมากลง แพทย์ วิศวะ หรือไม่ก็ ‘ถาปัด มีผมโดดมาลงมนุษย์ฯ คนดียว “เฮ้ย ..ไปดูผลด้วยกันมะ” ผมร้องถามต๊ะ เพื่อนสนิท “บายว่ะ ...ไม่ติดอยู่แล้ว” มันโบกมือแล้วหันไปชวนเพื่อนเตะบอล ผมสะพายกระเป๋าแล้วรีบเดินไปห้องแนะแนวคนเดียว ...ฝน เริ่มซาแล้ว แต่ฟ้ายังครึ้ม พอใกล้จะถึงได้รินเสียงเฮมาเป็นระยะๆ เพื่อ นม.๖ หลายคนเดินสวนมา ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ถามถึงรู้ว่าติดวิทย์ฯคอมพ์ แน่แล้ว ผลออกแน่แล้ว... เหงื่อไม่รู้ว่ามาจากไหน เต็มฝ่ามือ ผมเดินเบียดเพื่อนๆที่มุงดูบอร์ดหน้าห้องแนะแนว ด้วยหัวใจที่เต้นแทบจะทะลักออกมา หูอื้อไม่ได้ยินเสียง ลายมือหวัดๆบนกระดาษสีขาว เขียนชื่อนักเรียนที่ติดโควตา แสดงว่ารุ่นพี่คงโทรมาจากขอนแก่น มาบอกอาจารย์ ผลที่เป็นทางการจากมหาลัยยังไม่มา อาจจะมาพรุ่งนี้ เห็นชื่อคณะแพทย์ วิดวะ ยาวเป็นพรืด มนุษย์ อยู่ไหนหนอ....อยู่ไหน.. "นายลัญจกร ธรรมานนท์ มนุษย์-บรรณฯ" ติด! “เย้.......” ผมตะโกนออกมาอย่างลืมตัว ไม่รู้มือใครต่อใครมารุมยินดีด้วย เสียงเฮดังก้องเต็มหัวผมแทบกระโดดตัวลอย ฝ่าฝูงคนออกมาที่หน้าตึก เมฆครึ้มค่อยๆคลี่ตัว เผยให้เห็นแสงของยามเย็นระยิบระยับลอดผ่านเป็นทาง ยาว วันนั้นเองผมถึงรู้ว่าฟ้าหลังฝนมันงามแค่ไหน ....... เขียนเมื่อ 14 ธ.ค. 46
แสดงว่าเทอเริ่มแกร่คร่ะ
โดย: ดีชั้นเองคร่ะ IP: 202.29.76.66 วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:14:17:15 น.
|
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [