เป็นกำลังใจให้ เราเองก็เคยไปทำงานอยู่ต่างบ้านต่างเมืองมาก่อน กลับบ้านปีละครั้งขณะที่คนไทยด้วยกันไม่กลับบอกเสียดายตัง หมดสัญญาว่าจ้างพรรคพวกต่างหาวิธีอยู่ทำมาหากินกันต่อสารพัด ส่วนเรากลับดีกว่าเจ้าความรู้สึก broken home เนี่ยที่ทำให้อยู่ในเมืองไทยจนนะบัดนาว

  

จริงค่ะ จาก เจอ จาก เจอ มาจะยี่สิบห้าีปีแล้ว ก็ไม่ชิน
ยิ่งพ่อแม่แก่ ยิงกลัวไม่ได้เจออีก ยิ่งแย่
แต่กลับมาอยู่คงไม่กลับแล้ว ที่ยังเป็นบ้านอยู่ ก็เพราะพ่อแม่

  

คิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัวทุกวันเลยค่ะ

10 เดือนแล้วก็ยังคิดถึงๆๆๆ

ไม่กล้าบ่นมาก สงสารคนข้างตัวเหมือนกัน

  

ยังไงก็ไม่หายคิดถึงอ่ะค่ะ
ต้องมีธุระยุ่ง ไม่ก็มีอะไรทำเพลินๆ
ตอนเพลินๆ ยุ่งๆ ก็จะลืมคิดถึงไป
พอกลับมาว่างใหม่ ก็คิดถึงอีก
แต่ คิดถึงเนี่ย ไม่แปลกนะคะ คิดถึงไปเถอะ
ไม่คิดถึงสิ แปลก
เนาะคะ
ที่จะดีที่สุด คือ ให้รู้ว่าเขาอยู่กันสุขสบาย
เราก็คิดถึงเฉยๆ ไม่ห่วง ไม่กังวล พอไหว
พ่อพี่ตาส่งอีเมล์รายงานทุกวัน
ไม่มีอะไรก็จะแค่บอกว่า วันนี้พ่อแม่สบายดี
เท่านั้นเราก็อุ่นใจ ดำเนินชีวิตได้อย่างปกติสุข
พี่ตาโทรหาพ่อ เกือบจะทุกวัน วันละห้าหกนาที
ให้ได้ยินเสียง ว่าสบายดีจริง โทรอย่างถูก นาทีละเพนซ์กว่าๆ
little mouse in big apple มีโทรอย่างถูกมั้ยอ่ะคะ
โทรบ่อยๆ ช่วยให้รู้สึกสบายใจขึ้น

  

โทรหากันทุกวันเนี่ยดีนะคะ เราเองก็ปลายใจ คนทางโน้นก็ไม่รู้สึกห่างหายกันไป ที่แอลเอนี่บัตรโทสับถูกมากๆ เลยค่ะ ยิ่งคุยนานยิ่งได้กำไรนะคะ ใช้ skype ก็ดีนะคะ เห็นคนไกลบ้านเค้าใช้กันเยอะเลยค่ะ

  

ตาเคยใช้แต่ skype บนคอมต่อคอมค่ะคุณวิสกี้
ไม่เคยใช้ทอสับต่อทอสับ ที่ตาใช้อยู่โทรเข้ามือถีอพ่อเลย สะดวกดี ส่วนมากสัญญาณก็จะด มีปัญหาก็เข้าเวป บอกเขา ปั๊บเดียว เขาก็ติดต่อกลับ ให้ลองใหม่ ตาเลยชอบบริการเขา ใช้มาสองปี สามปีแล้ว
วันนี้กลับแล้ว ฮือๆๆ

  

คุณตาขอบคุณที่เข้าไปทักทายกันค่ะ เรากลับเกือบทุกปี แต่พึ่งมาปีก่อนที่แล้ว เป็นปีสุดท้ายที่ได้เจอท่าน เสียไปแล้วทั้งสองคนเลยค่ะ เพราะอุบัติเหตุ

  

อ่านแต่ละคอมเม้นแล้ว น้ำตาไหลอ่ะ เข้าใจทุกๆคนเลย เพราะตัวเองก็เป็นเหมือนกันค่ะ มีอยู่นี่่ปีนี้ก็ปีที่ 4 แล้วเพื่งกลับบ้านไป 2 รอบเอง แต่คิดว่าต่อไปนี้จะพยามกลับให้ได้ปีละครั้งเหมือนคุณตาค่ะ ไม่เป็นไรนะคะ (ปลอบใจตัวเองด้วย) มีอีกหลายคนที่เป็นแบบเรา ยังไงเป็นกำลังใจให้กันและกันค่ะ

PS Thank you for keeping your fingers crossed for me na ka :)

  

คุณซาย ปีแรกๆ ไม่มีปัญญา สิบแปดเดือนกลับที ต่อมามีงานดีขึ้น กลับปีละหน ตอนนี้พ่อแม่แก่ขึ้น เงินเดือนก็พอสบายๆ กลับได้ปีละสองหนพอให้ใจชื้นค่ะ ไม่มีตังค์เก็บไม่เป็นไร ไม่ตายก็หาได้ใหม่ :-)

  

เหมือนซายเลย 5 5 5 5 แรกๆให้กลับบ่อยๆก็ไม่ไหว แต่ตอนนี้ก็โอเคค่ะ ให้กลับปีละครั้งพอไหว 2 ครั้งเท่าคุณตาคงไม่ไหวค่ะ ยังทำใจไม่ได้ เพราะว่าตอนนี้ไม่ได้ทำงานค่ะ แบบว่าตกงาน -"-? อิอิ เพื่งเห็นว่าคุณตาอยู่เมืองเดียวกับซายเลยค่ะ ซายส่งข้อความไปทางหลังไมค์ค่ะ ยังไงช่วยเช็คหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ

  

พี่ยังดี ยังมีจาก เจอ จาก เจอ
ของหนูจากกันไม่ต้องเจอไปหมดแล้ว...แงๆ

แต่ไม่ไร ท่องไว้ คนที่เรารัก พวกเขาจะอยู่ในใจเราเสมอ ไม่ว่าเราจะอยู่ไหน พวกเขาไม่เคยจากเราไปไหนเลยค่ะ