เมื่อครั้งยังเด็ก....ฉันเต็มไปด้วยความสงสัย อะไรคือคนดี ?

เมื่อครั้งยังเด็ก ฉันชอบที่จะสังเกตุพฤติกรรมของบุคคลรอบๆ ตัว แล้วก็ลองทำตาม โดยที่ไม่รู้หรอก ว่าดีหรือไม่ จะรู้ว่าไม่ดี ก็เมื่อโดนแม่ตี หรือโดนดุด่าว่ากล่าว
ฉันเติบโตขึ้นมาในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง โลกของฉันดูจะแคบมากๆ ฉันรู้จักคนเกือบทั้งหมู่บ้านเลย ชอบหนีแม่ไปเที่ยวสำรวจทั่วทั้งหมู่บ้าน ขยายออกไปถึงไร่นาของเพื่อนๆ แต่ละคน มีอะไรให้ทดลองเล่นมากมายไปหมด ทั้งเลื้ยงควาย จับตั๊กแตนด้วยกับดักที่สานขึ้นมาจากก้านดอกหญ้า เล่นน้ำในทุ่งนายามน้ำหลาก เล่นกองภูเขาฟางข้าว ที่เหลือจากการดีเอาข้าวเปลือกไปแล้ว ชีวิตวัยเด็กเล็ก จึงสนุกสนานเหลือเกิน
เมื่อเข้าเรียนชั้นประถม ด้วยว่า พ่อและแม่ของฉัน เป็นครู ที่โรงเรียนของหมู่บ้าน คุณปู่คุณย่า ก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของหมู่บ้าน ย่าทวดของฉัน เป็นคนกลุ่มแรกๆ ที่เข้ามาถากถางพื้นที่แถวนี้ และจับจองเป็นที่อยู่อาศัย แม่เล่าให้ฟังว่า ย่าทวดขยันและแข็งแรงมากๆ ถางหญ้าได้มากจึงได้ที่ได้ทางมาเยอะ ที่โรงเรียน ฉันจึงมีศักดิ์เป็นลูกครู เพื่อนๆ ก็ต้องให้ความเกรงใจ ส่วนคุณครูคนอื่นๆ ก็จะทำอะไรกับฉันเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ไม่ได้ คงเพราะเกรงใจพ่อกับแม่ของฉัน ฉันจึงรู้สึกว่า ฉันต้องเรียนเก่ง ฉันต้องเป็นเด็กดี เพื่อจะได้ไม่ทำให้คนอื่นๆ ว่าได้
ฉันชอบอ่านหนังสือมากๆ หนังสือนิทาน นิยายต่างๆ ทำให้โลกในจินตนาการณ์ของฉันกว้างขึ้น ฉันเรียนรู้คนนิสัยต่างๆ จากนิทาน นิยายเหล่านั้น
ตัวอย่างเหล่านั้น ทำให้ฉันรู้ว่า นี่คือคนดี นี่คือคนไม่ดี แต่บางอย่างที่ไม่มีในหนังสือเหล่านั้นล่ะ เราจะรู้ได้อย่างไรว่าดีหรือไม่ดี
จำได้ว่า มีรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว มาเล่านิทานให้พวกเราฟัง ว่ามียักษ์ตนหนึ่ง คอยดักกินมนุษย์ที่จะผ่านทาง โดยจะตั้งคำถามว่า อะไรคือคนดี หากตอบไม่ได้ ก็จะถูกยักษ์กิน ซึ่งที่ผ่านมาก็ยังไม่มีใครรอดพ้นไปได้ จนวันหนึ่ง มีพระรูปหนึ่งเดินผ่านทางมา ยักษ์ตนนั้นก็ตั้งคำถาม พร้อมกับขู่ว่า หากตอบไม่ได้ จะต้องถูกยักษ์ตนนั้นกิน พระรูปนั้นพนมมือขึ้น พร้อมกับตอบออกไปว่า คนที่ไม่เห็นแก่ตน คือ คนดี เหมือนฟ้าผ่าลงตรงกลางใจยักษ์ตนนั้น และกลางใจของฉันเช่นกัน ยักษ์ตนนั้น ก้มลงกราบพระรูปนั้น ที่ช่วยปลดปล่อยเค้าให้เป็นอิสระจากความสงสัยใคร่รู้...
ฉันนำคำๆ นั้นกลับมาคิดอยู่หลายปี ว่าคนดี คือคนที่ไม่เห็นแก่ตัวจริงหรือ หากเราได้เจอกับคนที่ไม่เห็นแก่ตัว แน่นอน เราต้องยกย่องว่าเค้าเป็นคนดีแน่ๆ แล้วเราล่ะ จะทำได้มั้ย มันยากนะ ที่จะไม่เห็นแก่ตัว
ฉันพยายามฝึกฝนตัวเอง ให้เป็นคนไม่เห็นแก่ตัว ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ตามแต่สถานการณ์
วัยประถมของฉัน สิ้นสุดลงตามความต้องการของใครหลายๆ คน ฉันได้เป็นหัวหน้าชั้นหลายครั้ง สอบได้เกรด 4 เกือบทุกวิชา ได้เป็นประธานนักเรียน เป็นกัปตันทีมวอลเล่ย์บอลของโรงเรียน สอบแข่งขันได้เป็นที่หนึ่งของตำบล แต่ฉันก็ยังไม่มีความมั่นใจ ยังเหมือนเด็กหลงทาง ที่หาทางเดินของตัวเองยังไม่เจอ...มีแต่ทางที่ผู้ใหญ่ ขีดให้เดินไปเท่านั้น...

Create Date : 08 มิถุนายน 2551		2 comments
Last Update : 8 มิถุนายน 2551 21:51:15 น.
Counter : 647 Pageviews.
Share Tweet