น้าน มาอารมภ์ซึ้งอีกแล้ว

“สยาม”
แล้วฉันก็ได้พบความแปลก ปรกฏรอยร้าวแยกแห่งกาลสมัย
เคยพบรอยยิ้มอันพิมพ์ใจ เล่ห์ร้ายกลับกลับซุกไว้ในแววตา
ฉันผ่านเมืองนี้มานานนัก รอยยิ้มความรักอุ่นหนักหนา
น้ำใจแห่งสยามยังตรึงตา แววแห่งการเข่นฆ่ามาจากใด
แลไปข้างหลัง เห็นซากปรักหักพังแห่งยุคสมัย
อโยธยา ละโว้ สุโขทัย เหลือแต่เพียงรอยไว้ให้ไทยแล
แลไปข้างหน้า เห็นซากผ้าไตรรงค์ไทยคงแพ้
แพ้ให้ความผุกร่อนความอ่อนแอ พ่ายให้ความท้อแท้ทุกผืนไทย
ยามศึกเรารบ ยามสงบฆ่าฟันกันเองไฉน
สยามยืนอยู่ยั้งได้อย่างไร เมื่อสยามเผาไหม้สยามเอง ฯ

วูล์ฟอ่อนไหวไม่รู้จะบอกว่าควรทำยังไง

แต่วูล์ฟจะไปไหนอย่าลืม ร่ม

จ้าก......... สายดำแห่งกวี
กวีแห่งสายดำ
ความน่ากัว บนความซึ้ง
กึ๋ย.....

โดนใจอย่างแรง ฮ่าๆๆ

แหงนมอง อย่างเดียว ก็พอ
เพราะยิ่งเอื้อมมือคว้า ยิ่งรู้ว่ายังอีกห่างไกล
สำหรับเราน๊า

จากชุดเทกลายเป็นชุดเทพไปซะง้านนนนน
แฉบบบตา ><