Bloggang.com : ยิปซีแห่งไบคาล : รัฐแรกพบ (U.S.A. Road trip ตอนที่2)

รัฐแรกพบ (U.S.A. Road trip ตอนที่2)

รัฐแรกพบ Washington State

“แอปเปิ้ลวอชิงตัน สังเกตง่ายๆให้ดูท้ายห้าปุ่ม”ถ้าใครยังจำโฆษณาทีวีสมัยสิบกว่าปีที่แล้วได้ โฆษณาแอปเปิ้ลที่หวานกรอบ แต่บางครั้งซื้อมากลายเป็นเนื้อยุ่ยๆ แม้จะท้ายห้าปุ่มแล้วก็ตาม นั่นแหละครับแอปเปิ้ลจากรัฐวอชิงตัน รัฐแรกพบของผม ผมใช้รัฐนี้เป็นจุดเริ่มในการขับรถวนไปรอบๆอเมริกา นับได้ 21รัฐ ทั้งที่ผ่านไปเฉยๆ และแวะพักกลางคืน เป็นการเดินทางที่ไม่ค่อยมีแผนอะไร เปลี่ยนแผนอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้กะจะมาดูอะไรเป็นพิเศษ กะว่าจะมาขอสาวแต่งงานก็เลยมาเจอครอบครัวของเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขอ เขาเลยทิ้งเราไปเลยไง..สม!

มีเพื่อนคนหนึ่งถามว่าไปรัฐไหนมา เราตอบว่ารัฐวอชิงตัน เพื่อนคนนี้ชอบโชว์ภูมิความรู้ที่ตนเองอ่านมาจากถุงกล้วยแขก กลัวจะไม่ได้แสดงความรู้ที่ตนเองมี รีบบอก “ออ..นั่นเขาเรียกสั้นๆว่า DC รู้จักมั้ย DC น่ะ”
"รู้..แต่ว่า รัฐวอชิงตันมันคือรัฐ ไอ้DC ที่

ว่านั่นน่ะ คือเมืองหลวง ชื่อวอชิงตัน ดีซี มันคนละอัน และอยู่กันคนละฟากของทวีปเลย"

ที่เห็นอยู่มุมบนทางซ้าย คือรัฐวอชิงตัน ทางขวาคือวอชิงตันดีซี

     ก่อนไปอเมริกาผมก็ยังสับสนระหว่างรัฐวอชิงตัน กับเมืองหลวงวอชิงตัน ว่ามันเป็นอันเดียวกัน แม้จะมีคนอธิบายให้เราฟังเราก็ยังจำไม่ค่อยได้ ว่าอันไหนอยู่ตรงไหน จนกระทั่งได้ไปสัมผัสกลิ่นกายของเมืองนั้นมาด้วยตนเอง จึงสามารถแยกความแตกต่างได้ เป็นคนชอบสูดกลิ่น..เหมือนสุนัข บางครั้งปากก็สุนัข และเห่าเครื่องบินเป็นประจำ
     ในคืนแรกที่มาถึง ผมไปนอนพักที่บ้านของผู้หญิงไทยชื่อพี่แอปเปิ้ล เห็นมั้ยครับว่ารัฐนี้เราหนีแอปเปิ้ลไม่พ้น หน้าบ้านก็ยังมีต้นแอปเปิ้ล และหลังบ้านก็มีต้นแอปเปิ้ล มีแต่แอปเปิ้ลเต็มไปหมด พี่แอปเปิ้ลเป็นคนไทยลูกครึ่งอเมริกัน เติบโตที่จังหวัดสุรินทร์ บ้านเดียวกับโทนี่ จา
แห่งองค์บาก หนังไทยที่ชาวต่างชาติยกนิ้วให้ พี่แอปเปิ้ลเป็นเด็กกำพร้า อยู่มาจนอายุได้13ปี มีชาวอเมริกันมาขอเป็นบุตรบุญธรรม และพาไปอยู่อเมริกาตั้งแต่นั้นมา สามีพี่แอปเปิ้ลเป็นนักบินของกองทัพอากาศ ได้เดินทางไปหลายที่ในโลก ด้านหนึ่งในชีวิตของเขาเราเห็นว่าเขามีความสุขกับการได้เดินทาง แต่เขาจะเครียดทุกครั้งที่ต้องย้ายบ้าน เพราะงานแบบนี้ต้องถูกย้ายไปโน่น มานี่อยู่บ่อยๆ การจะใช้เส้นโยกย้ายตัวเองให้ปักหลักอยู่กับที่ อย่างข้าราชการไทยนี่เป็นไปได้ยาก  การย้ายบ้านย้ายที่อยู่เป็นเรื่องที่สร้างความหนักใจ เมื่อเรามีเพื่อน มีสังคมที่น่าอยู่ และรู้สึกว่าทุกอย่างลงตัวเหลือเกิน เขาก็จะย้ายเราไปอยู่ที่ใหม่ เราต้องห่างจากเพื่อนและสังคมที่เรามี ไปหาเพื่อนใหม่ ไปทำความคุ้นเคยกับสังคมใหม่ๆ แต่ผมเหมือนจะไปมีปัญหานั้นเลย ยิ่งย้ายที่ยิ่งชอบ เป็นคนไม่ชอบอยู่กับที่

แอปเปิ้ลหน้าบ้าน

โรงรถบ้านพี่แอปเปิ้ล

ในบ้านมีหมาอยู่หนึ่งตัวชื่อนังโนว่า เป็นหมาสีขาวเหมือนดัมเมเชี่ยนแต่ตัวเล็กกว่าและไม่มีจุดดำ นังโนว่าเป็นหมาสาธารณะจาก
เกาะโอกินาว่า ก่อนที่พี่แอปเปิ้ลและสามีจะถูกย้ายมาอยู่ที่เมืองสโปแคน รัฐวอชิงตัน พวกเขาเคยถูกย้ายจากที่นึงไปอยู่ที่เกาะโอกินาว่า
เป็นเวลาสองปี เลยได้นังโนว่ามานี่แหละ นังโนว่าเป็นหมาที่เห่าเก่งมาก ทำหน้าที่หมาได้ดี ปกป้องบ้านจากคนแปลกหน้าอย่างผม มันจะตามมาเห่าและขัดขวางการเดินไปตามห้องต่างๆ นอกจากมีหมาแล้ว ยังมีแมวขนฟูตัวอวบอ้วน ที่ได้มาจากโอกินาว่าเหมือนกัน เจ้าแมวอ้วนตัวนี้ชื่อสปุทนิค ชื่อเหมือนดาวเทียมดวงหนึ่ง หรือชื่อยานอวกาศลำนึงที่เคยได้ยินมา สปุทนิคเป็นเพื่อนเล่นกับโนว่า ทั้งสองไม่เคยทะเลาะกันเลย อยู่ร่วมกันได้เป็นอย่างดี

สปุทนิคชอบแอบเข้ามานอนที่นอนของผม และชอบเดินนำผมไปชมห้องต่างๆ ถ้าผมไม่เดินตาม มันจะหยุดแล้วหันหน้ามามอง แล้วเหมือนบอกว่า ตามมาสิ อะไรอย่างนั้น มีครั้งนึงมันเดินนำผมไปชมสวนหลังบ้าน เพื่อมันจะสาธิตวิธีการจับนกคเวล (California quail) หลังบ้านจะเป็นสวน ถัดออกไปจะเป็นป่าหญ้าซึ่งนกคเวลอาศัยซ่อนตัวอยู่ นกคเวลเป็นนกที่หากินเป็นกลุ่ม โดยจะมีหัวหน้ากลุ่มอยู่หนึ่งตัว เดินนำอยู่หัวแถว ตัวหัวหน้าจะมี หงอนบนหัว รูปทรงเหมือนโน้ตดนตรี ตัวหัวหน้าจะคอยสอดส่องสายตาไปรอบๆ ขณะที่นกในกลุ่มจิกกินอาหารบนพื้นดิน เมื่อหัวหน้าตกใจที่เห็นแมว ก็จะบินหนีแล้วนกในกลุ่มทั้งหมดจะบินตามไป มันเป็นนกที่บินได้ไม่สูงนัก แต่บางครั้งตัวหัวหน้าก็บินขึ้นไปอยู่บนหน้าจั่วหลังคา คอยกวาดสายตามองดูรอบๆเขตหากินของลูกทีมบนพื้นดิน เจ้าแมวอ้วนสปุทนิคพูดว่า “ดูนี่นะ” แล้วก็เดินอย่างเชื่องช้า ค่อยๆเดินเข้าไปซ่อนตัวในโพรงหญ้าเพื่อพรางตัว แล้วมันก็รอจังหวะ รอโอกาสที่พวกนกเดินมาใกล้ๆ ผมก็เฝ้าดูมันว่าเมื่อไหร่มันจะตะปบนกให้ดู รอแล้วรอเล่าจนมันนอนหลับอยู่ในโพรงหญ้าอันนั้น

ในวันที่สองผมเข้าไปในตัวเมืองสโปแคน เมืองนี้เป็นเหมือนเมืองในการ์ตูน เหมือนเมืองในเกมซิมซิตี้ สวนสาธารณะมีชิงช้าม้าหมุน มีสวนน้ำพุเล็กๆ ให้เด็กเล่น มีโรงละครกลางแจ้ง และอะไรต่อมิอะไร บรรยายได้ไม่หมด แบบว่าทุกคนสามารถใช้เวลามาพักผ่อนทำกิจกรรมในเมืองได้ โดยที่ไม่ต้องไปเดินห้าง ไปดูหนัง หรือเดินถนนคนเดิน ทำสวนสนุกใส่ไว้ในใจกลางเมือง ไม่ต้องเสียค่าเข้าชม เดินผ่านเข้าไปทื่อๆได้เลย ผมอยากให้มีที่แบบนี้ในบ้านเมืองเราบ้าง บริเวณชิงช้าม้าหมุนมีตู้หยอดเหรียญอันหนึ่ง เป็นเครื่องปั้มเหรียญที่ระลึก โดยใช้เหรียญหนึ่งเซนต์ หยอดเข้าไป เลือกภาพที่จะปั้มบนเหรียญ ซึ่งจะเป็นภาพที่เกี่ยวข้องกับเมืองสโปแคน อยู่3-4ภาพ เมื่อเลือกภาพที่ต้องการแล้วก็หมุนคันโยก บิดไปมาซักสองสามรอบ เหรียญหนึ่งเซนต์ของที่เราหยอดเข้าไปก็จะถูกรีดจนแบนเป็นวงรี และมีภาพที่เราเลือกไว้ปั้มนูนอยู่บนเหรียญนั้น ผมชอบเล่นเครื่องนี้มาก ถ้าพกเหรียญสตางค์ของเรามาด้วยจะลองหยอดลงไปดู หรือไม่ก็สั่งทำตู้นี้ซักเครื่องทำเป็นภาพสถานที่สำคัญในประเทศไทย แล้วปั้มลงบนเหรียญคงจะสนุกดี

ด้านข้างของสวนสาธารณะเป็นแม่น้ำ ชื่อแม่น้ำสโปแคน เป็นแม่น้ำที่ใส ไหลแรง มีระดับชั้นลดหลั่นกัน จะเรียกว่าน้ำตกเตี้ยๆก็ได้ มีนกนางนวลอาบแดดอยู่ตามโขดหิน ปกตินกพวกนี้จะอยู่ตามชายทะเล แต่พวกนี้มายังไงไม่รู้ แถวนี้ก็ไกลจากทะเลอยู่มาก เวลาไปต่างประเทศจะรู้สึกแปลกๆอยู่อย่าง คือมันไม่มีรั้ว ไม่มีกำแพง หาแทบไม่เจอ ทุกอย่างเปิดโล่งไปหมด มันเป็นเรื่องของสเปซไงครับ เป็นเรื่องของสุนทรียภาพ เป็นความงามทางศิลปะ บ้านเมืองเราสมัยผมยังเป็นเด็ก แต่ละบ้านก็เดินทะลุหากันได้ รั้วไม้ไผ่ผักตำลึงไม่นับ นึกถึงความรู้สึกแบบนั้นแล้วมันก่อให้เกิดความสุข ไม่มีอะไรมาบังสายตา รู้สึกถึงความเป็นอิสระ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเอาอิฐบล็อกมาก่อกำแพงกั้นตัวเองทำไม อ้างว่ากันขโมย ถ้าขโมยมันจะขโมย กั้นยังไงมันก็เข้าไปได้อยู่ดีครับ ผมว่านอกจากมันจะบล็อกสายตาเรา มันยังลุกลามไปถึงความคิดและจินตนาการของเราด้วย ผมเชื่อว่ามีส่วนมาก อยู่บ้านเราหันไปมองทางไหนก็เจอรั้ว เจอกำแพง ดูมันทึบตันไปหมด อึดอัด แต่ก็มีบ้างนะครับ กำแพงวัดเก่าๆ แตกๆโชว์อิฐโบราณ ตะใคร่ขึ้น แบบนั้นขออนุรักษ์เอาไว้เลย แต่ล่าสุด.. วัดเก่าแก่แห่งหนึ่งในเชียงใหม่ มีกำแพงสวยอย่างที่บอก ได้ทำการรื้อกำแพงเก่าเหล่านั้นแล้วจัดการก่ออิฐบล็อกขึ้นมา ทาสีแปร๋นๆ ไร้รสนิยม ด้านในมีรายนามผู้บริจาคสร้างกำแพง โหไอ้ควายพวกนี้เองที่มาทุบกำแพงสวยๆของกู หงุดหงิด ไม่อยากจะพูดถึง

แม่น้ำสโปแคน และสวนสาธารณะRiverfront park

มาอยู่ที่เมืองนอกนี่สายตาเรามองได้กว้าง มองได้ไกล มันทำให้สมองเราโล่งเกิดความคิดสร้างสรรค์เยอะ บวกกับการได้อยู่ในเมืองที่ผังเมืองเขาได้ผ่านกระบวนการคิด ผ่านระบบการคำนวณเรื่องของความงาม มันช่วยให้เราผ่อนคลาย สบายตา สบายใจ มองไปทางไหนก็งาม
ถ่ายรูปมุมไหนก็สวย ถังขยะยังสวยเลย ประเทศพัฒนาเขาให้ความสำคัญกับศิลปะมากจริงๆ อยากจะให้นางยกรัฐมนโทของเรา พัฒนาศิลปะด้วย นักเรียนศิลปะก็ควรพัฒนาตัวเองด้วย เราต้องลบภาพศิลปินซ้กม้ก ศิลปินขี้ยาออกไปจากสายตาประชาชน บุคลากรด้านศิลปะควรมีรายได้เทียบเท่าดารานักแสดง นักร้อง คนไทยมีฝีมือด้านงานศิลปะมากว่า เท่าที่ดูๆมาน่ะนะ ฝีมือเราดีกว่ามาก แต่เราไม่ค่อยคิด ความสร้างสรรค์นี่ไม่ค่อยมี งานเมืองนอกนี่เน้นคอนเซปต์กันมาก คอนเซปที่สร้างสรรค์ด้วยนะ ไม่ใช่ว่าเอาแต่ความรู้สึกตัวเอง มันเลวร้าย มันเศร้า เจ็บปวด อย่างนั้นมันชมแล้วบั่นทอน ทำไมกูจะต้องไปเศร้ากับด้วยหะ กูจะซื้อภาพติดห้องรับแขกที่บ้านแขกของกูจะต้องเศร้าไปกับด้วยมั้ย อะไรอย่างนี้ แวนโกะนี่เศร้าแต่ของเค้าสวยนะ เค้าเอาพลังเศร้าของเขามาทำสิ่งสวยงาม (มีเพื่อนเถียงอยู่ข้างๆ เลยต้องพูดกันไว้ก่อน)

เรื่องอาหารฝรั่ง ผมไม่มีปัญหาเลย ผมชอบขนมปัง ชอบชีส ชอบแฮมเบอร์เกอร์ พิซซ่า กินได้หมดทุกอย่าง ร้านอาหารไทยแถวนี้ก็พอมี แต่จากทีได้ยินได้ฟังมาคือไม่อร่อย รสชาติไม่เป็นไทยแท้ แกงเขียวหวานก็กลายเป็นซุปครีมข้นสีเขียวไปอย่างนั้น เลยไม่คิดจะกินอาหารไทยที่นี่ อาหารที่นี่ราคาแพงเมื่อเทียบกับบ้านเรา ยิ่งถ้าไปกินตามร้านจะต้องจ่ายทิปทุกครั้ง แต่มันก็ไม่มีทางเลือกยังไงก็ต้องเข้าร้าน เวลากินก็หาของที่ราคาถูกหน่อย หรือใช้วิธีไปสองคนสั่งหนึ่งอย่าง แล้วแบ่งกันกิน ผมใช้วิธีนี้บ่อยๆ อาหารหนึ่งอย่างมีปริมาณเยอะมาก ผมว่าผมเป็นคนกินเยอะมากแต่เจอไซส์ฝรั่งนี่กินไม่ไหวเหมือนกัน เสริฟมาจานเบ้อเริ่มเทิ่ม มีอาหารฝรั่งเศสอยู่ร้านหนึ่งชื่อร้านแมดดาเลน เลน่าบอกว่าเป็นสาขาจากฝรั่งเศสเลยนะ ตอนที่ฉันไปฝรั่งเศสฉันก็ไปกินที่ร้านนี้ เราลองเข้าร้านนี้กันมั้ย (แมดดาเลนเป็นชื่อเต็มของเลน่าด้วยแต่สะกดต่างกัน ของเลน่าจะสะกดว่า เมกดาเลน่า) ร้านเป็นร้านอยู่มุมถนน มีที่นั่งกลางแจ้งด้านนอก เป็นที่นั่งยอดฮิต คนเขาชอบแสงแดดเพราะฤดูร้อนที่นี่มีไม่ยาวนานนัก ผมสั่งแซนวิชง่ายๆมากิน ชิ้นละ4เหรียญ พ่อแก้วแม่แก้ว ชิ้นใหญ่มาก จับแซนวิชหมุน360องศา เพื่อหาตำแหน่งที่จะสามารถกัดได้สักคำ สุดท้ายต้องใช้มีดตัดเป็นชิ้นแบบผู้ดีเขากินกัน

เรื่องที่ชอบอีกอย่างคือเบียร์ เบียร์ที่นี่มีทั้งที่เป็นเบียร์ห่วยๆ และที่เป็นเบียร์จริงๆ ผมหมายถึงเบียร์ที่มีเนื้อเบียร์ ข้นๆ เวลาดื่มมันมีรสชาติของเบียร์ ไม่ใช่ดื่มน้ำโซดาหมักใสๆ เข้าบาร์เครื่องดื่มต้องแสดงบัตรประชาชนทุกครั้ง งั้นไม่ขายให้ นอกจากว่าจะแอบไปซื้อตามซุปเปอร์มาเกต เบียร์ที่นี่มีเป็นร้อยกว่ายี่ห้อ ไม่ได้ผูกขาดสำหรับตระกูลใดตระกูลหนึ่ง เบียร์ท้องถิ่นนี่สุดๆ ข้นเข้ม ชอบรสไหนสั่งได้เขาจัดให้ได้หมด ผมลงตัวที่ซามูเอล อดัม เบียร์หนึบๆข้นๆ เย็นๆ เสริฟมาเป็นเหยือกหูหิ้วขนาดพอดีมือ ยกขึ้นดื่มแต่ละครั้งนี่...เหนือคำบรรยายจริงๆ

Create Date : 30 มกราคม 2557

Last Update : 30 มกราคม 2557 20:31:33 น.

3 comments

Counter : 2919 Pageviews.

ตามมาจากบล๊อกคุณกาบริเอล กับข้อความเม้นของคุณ
"ตามมาดูเหมือนกัน ยังงงอยู่ เล่นไม่เป็น บล็อกอะไรไม่รู้"

เดี๋ยวรู้ก็ชอบเอง
และชอบข้อความนี้ของคุณ

"มาอยู่ที่เมืองนอกนี่สายตาเรามองได้กว้าง มองได้ไกล มันทำให้สมองเราโล่งเกิดความคิดสร้างสรรค์เยอะ"

โดย: ยายเก๋า (ชมพร

) วันที่: 31 มกราคม 2557 เวลา:11:57:45 น.

ตกลงว่า บล็อกแก๊ง กับพันทิป นี่อันเดียวกันรึป่าว

โดย: อะแห่ม IP: 203.144.144.164 วันที่: 31 มกราคม 2557 เวลา:13:21:04 น.

ขอบคุณที่แวะไปฟังเพลงคุณมัณฑนานะคะ แล้วก็ขอบคุณที่พาเที่ยวเมืองวอชิงตันด้วย ฟังคุณเล่าแล้วเพลินเลยค่ะ

ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ

โดย: haiku

วันที่: 2 กุมภาพันธ์ 2557 เวลา:22:49:00 น.