✿◕‿◕✿นิทานตอนเด็ก แม่หมาดำ ✿◕‿◕✿นิทานตอนเด็ก แม่หมาดำ✿◕‿◕✿ กาลครั้ง หนึ่งนานมาแล้ว ยังมีแม่หมาดำแก่มาก ตัวหนึ่ง ได้ตกลูกออกมา กลายเป็นเด็กชายสองคน แม่หมาเฟ้าเลี้ยงดูแลลูกตัวเองอย่างดี โดยมิให้ผู้ใดรู้ว่าเด็กทั้งสองคนมีแม่แท้ เป็นหมาดำ วันเวลาผ่านไป เด็กทั้งสองเติบใหญ่เป็นผู้คน จึงได้แยกทางออกไปศึกษาหาความรู้ทางการค้าขายที่ต่างเมืองกัน แม่หมาแก่มากแล้ว แทบจะไม่มีแรงเดินเสียด้วยซ้ำ ครั้นพอนึกถึงลูกของตัวเองได้ ก็คิดถึง และเกิดความห่วง...ว่า ลูกของตัวนั้นออกจากบ้านไปไกลเหลือเกิน และนี่ก็นานมากแล้ว แม่หมาอยากจะเห็นหน้าลูกทั้งสองเป็นครั้งสุดท้าย แม่หมาจึงออกเดินทาง ระหว่างทางนั้น แม่หมาเดินทางโดยมิได้คิดถึงความเหนื่อยยาก และลำบาก กลางวันเดินกลางคืนวิ่ง ต่อกันเป็นเวลา เจ็ดวันเจ็ดคืนติดต่อไม่หยุด หิวโซ ครั้นเมื่อถึงหัวเมืองการค้า แม่หมาเดินถามผู้คนในตลาดว่า รู้จักลูกทั้งสองของฉันไหม แม่หมา เฝ้ารอลูกของตัวเองอยู่ที่ประตูเข้าเมือง นานถึงสามวันสามคืนติด และแล้ว วันหนึ่งมีหญิงคนหนึ่ง เดินมาซื้อของในตลาด และได้เอ่ยชื่อลูกชายคนแรกของแม่หมาขึ้นมา ด้วยสัญชาติญาณ แม่หมารู้ทันทีว่านี่คือทางที่จะได้พบลูกชายคนโตแล้ว แต่ครั้นจะเข้าไปถามหญิงสาวว่ารู้จักกับ แม่ตนหรือไม่ ก็กลัวลูกจะอาย จะได้แต่เดินตามหญิงสาวคนนั้นไปไปเรื่อย ๆ จนถึงบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง มีข้าบริวารเต็มไปหมด แม่หมาพบลูกชายตัวเองเข้าแล้ว จึงเข้าไปหา และพูดว่า " ลูกจ๋าจำ เจ้าอยู่สบายหรือไม่ เป็นอย่างไรบ้าง " น้ำตาของแม่หมาไหลพราก ดีใจที่ได้พบลูกชายตน แต่สิ่งที่ลูกทำนั้นต่างออกไป เจ้าลูกอกตัญญู กลัวว่าข้า ทาส บริวาร จะรู้ว่าแม่ตัวเป็น หมาดำ แก่ ๆ จึงให้สาวใช้ เอาน้ำร้อน ราด และไล่ออกไป แม่หมาหัวใจสลาย ลูกชายจำแม่ไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ แม่เองยังจำลูกได้ แม้ลูกเหลือแต่เถ้ากระดูกก็ตาม แม่หมาคิดในใจ แม่หมาทุกข์ทรมารหัวใจเป็นอย่างมาก เที่ยวเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้สติ จนไปถึงริมน้ำ ซึ่งมีบ้าน เก่า ๆ สร้างด้วยจาก และใบตอง แม่หมาเดินเข้าไป พบหญิงสาว เข้า หญิงสาวจึงเอ่ยว่า "แม่หมาท่านมาแต่ที่ใด ใยจึงบาดเจ็บเพียงนี้ " "แม่หมาตอบว่า ดิฉันบังเอิญเดินผ่านบ้านคหบดี จึงถูกไล่ออกมาเท่านั้น" แต่เสียงของแม่หมานั้นทำให้ชายคนหนึ่งระลึกถึงเสียงของ แม่ตัวเองได้ทันที ลูกชายวิ่งเข้ามากราบแทบเท้าของแม่ พร้อมทั้งบอกภรรยาของตัวว่า แม่หมาท่านนี้คือแม่บังเกิดเกล้า ให้ภรรยากราบแม่ของตน ให้ต้อนรับขับสู้ด้วยนมสดเหยือกสุดท้ายที่มี แต่ ด้วยความแก่ และ เหนื่อยล้าของแม่หมาทำให้แม่หมา ทำได้เพียงสั่งเสียลูกชายว่า "แม่พบเจ้า ได้คู่ครองที่ดี แม่ก็พอใจแล้ว หลังจากนี้เมื่อแม่ตายไปแล้ว ให้เจ้านำเอากระดูกของแม่ มามัดรวมกับกิ่งไม้เพื่อใช้กวาดลานบ้านของเจ้า" เสียงของแม่ยังดังก้องอยู่ในหูไม่ทันหาย แม่ก็สิ้นใจไปต่อหน้า ลูกชายได้แต่ เศร้าเสียใจว่าตนเองมิได้ดูแลมารดาบังเกิดเกล้า จนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของชีวิตแม่ รุ่งขึ้นหลังจากทำบุญให้มารดาแล้ว ลูกชายคนจนจึงได้ไปบอกถึงข่าวคราวของแม่แก่ตนแก่ บุตรชายผู้ร่ำรวย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงแต่เศษเงินที่ให้แก่ขอทานคนหนึ่งเท่านั้น ครั้นพอกลับมาถึงบ้านตน บุตรชายคนจน จำคำสอนสั่งเสียของแม่ตัวเองได้ดีจึงทำตามที่แม่ได้บอกไว้ก่อนตาย เขาเอากระดูกของแม่มัดรวมกับกิ่งไม้ ทำเป็นไม้กวาด แต่พอยิ่งกวาด ฝุ่นผง เศษใบไม้กลับกลายเป็นแก้วแหวนเงินทอง เขามีฐานะดีขึ้น มากจนข่าวไปถึงหูของคหบดีลูกแม่หมาผู้อกตัญญู เขาจึงได้มาถามน้องชายว่า ทำอย่างไรเจ้าถึงได้ร่ำรวยภายในระยะเวลาอันสั้นเพียงนี้ บุตรชายผู้กตัญญู มิได้คิดเห็นเป็นอย่างอื่นนอกจากพี่น้อง จึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แก่พีน้องของตน แต่คหบดีอกตัญญู มิได้สนใจอันใดอื่น นอกจากทรัพย์สิน จึงได้แย่งเอา ไม้กวาดนั้นไป ครั้นพอถึง คฤหาสน์ของตัว บุตรชายผู้อกตัญญู ก็นำไม้กวาดมากวาด..ยิ่งกวาด ทรัพย์สินบริวารยิ่งหาย ทั้งคฤหาสน์ เคหะสถานได้พังลง จมกลายเป็นน้ำ กลายเป็นคนขอทานตั้งแต่นั้นมา   Create Date : 05 มีนาคม 2553 1 comments Last Update : 31 สิงหาคม 2553 10:04:25 น. Counter : 1335 Pageviews. Share Tweet

ลูกไม่ดีอกตัญญูต่อบุพการีย่อมมีแต่ความเสื่อมโทรมของชีวิต   โดย: gripenator 5 มีนาคม 2553 15:52:14 น.