เรื่องแม่เล่า

ฉันจำถึงเรื่องราวที่แม่เคยบอกได้ว่า

ตอนเป็นเด็กฉันดื้อเอามากๆเลย แล้วก็เจ้าเล่ห์มากด้วย แม่เล่าให้ฉันฟังทุกครั้งที่ฉันบ่นกับแม่เกี่ยวกับความดื้อและเอาแต่ใจของหลานๆของฉัน ซึ้งถ้าให้พูดกันตามตรงแล้วไม่ว่าแม่หรือญาติพี่น้องจะบอกกล่าวอย่างไรฉันก็ทำใจให้เชื่อได้ยากมากเกี่ยวกับตัวฉันในวัยเด็ก เพราะมันดูห่างไกลกับฉันเหลือเกิน ถึงแม้วันนี้ฉันจะยอมรับกับตัวเองว่าฉันก็เป็นคนที่ดื้อเอาการคนหนึ่งเหมือนกัน แต่ยังไงเรื่องที่ทุกคนพร่ำบอกกับฉันมันก็เกินจะเชื่ออยู่ดี



แม่บอกว่า

วันหนึ่งฉันไปซื้อขนมบ้านญาติคนหนึ่งของฉัน แค่บาทเดียวหรือสองบาทนี่แหละ (แต่สมัยนั้นเงินแค่บาทสองบาทก็มากพอสำหรับเด็กอายุแค่ไม่กี่ขวบ )
เมื่อฉันเลือกขนมได้ฉันก็ไปจ่ายตังค์ค่าขนมกับตาเจ้าของร้าน แต่ด้วยความเป็นญาติ ตาแกเลยบอกกับฉันว่าตาแถมขนมให้ฉันชิ้นหนึ่งแล้วกัน แม่บอกว่าพอฉันได้ยินที่ตาบอก ฉันก็ไม่รอช้ารีบบอกแกไปทันทีว่า "งั้นหนูไม่เอาที่ซื้อเมื่อกี๊แล้วน่ะเอาแต่ของที่ตาแถมแล้วกัน พูดจบฉันก็ขอเงินค่าขนมคืนทันที



แม่บอกว่า...พ่อเคยบอก

ฉันเคยขอบุหรี่พ่อสูบด้วย ตอนนั้นฉันอายุเท่าไหรแม่ก็ไม่ได้บอก แม่บอกแต่ว่าตอนนั้นฉันอยู่ชั้นอนุบาล ฉันพยายามขอพ่ออยู่นานสองนาน ไม่ว่าพ่อจะบอกเหตุผลว่ามันไม่ดียังไงฉันก็ไม่ฟัง (มันจะไม่ดียังไงละก็เห็นพ่อยังสูบเลย)ตอนนั้นพ่อโกรธมาก จะด้วยความดื้อแบบไหนที่ทำให้พ่อฉันโกรธได้มากถึงขนาดยอมยื่นบุหรี่ให้ฉัน ฉันนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ แต่พ่อมาบอกตอนหลังว่าถ้าห้ามไม่ฟังก็ต้องให้ลองเอง พ่อบอกว่าฉันสำลักอยู่หลายคร้ง แล้วก็ชี้หน้าพ่อพร้อมกับเรียกแม่ออกมาฟ้องว่า"พ่อบังขับให้หนูสูบบุหรี่ หนูบอกว่าไม่เอา ไม่เอาพ่อก็ยังจะให้อีก"
หลังจากนั้นแม่บอกว่าพ่อหยุดบุหรี่ไปนานเลยทีเดียว ฉันไม่สามารถรู้ได้หรอกว่าพ่อฉันคิดอะไรอยู่ถึงได้หยุดบุหรี่ไปพักหนึ่ง แต่ฉันรู้ว่าสาเหตุมันน่าจะมาจากตัวฉัน ก็พ่อรักฉันนิเนอะ



แม่บอกว่า

ฉันเคยวิ่งไล่ตามรถของแม่ ในตอนที่แม่ไปธุระที่ไหนซักแห่ง ฉันวิ่งไปไกลหลายร้อยเมตรอยู่เหมือนกัน จนฉันเริ่มมองไม่เห็นรถของแม่ ฉันหยุดและนั้งร้องให้อยู่บนถนน ตาของฉันและญาติๆ(ที่บอกว่าญาติๆ เนื่องจากแม่บอกว่าเวลาที่ฉันร้องให้และอยูในอารมณ์แบบนี้จะเป็นช่วงที่น่าแกล้งเป็นที่สุด)พยายามทำทุกทางให้ฉันกลับไปอยู่ที่บ้าน แต่เนื่องจากจะเป็นที่รู้กันว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเมื่อไหร่ฉันจะไม่ไม่ยอมทำตามใครน่าไหนทั้งนั้น แถมยังไม่มีกลัวใครอีกด้วย

สึ่งแรกที่ตาทำ คือบอกให้ฉันกลับขึ้นบ้านไป แต่นั้นก็เป็นวิธีที่ทุกคนรู้กันว่าไม่เป็นผลแน่ๆ
ทางที่สอง โบราณว่าไว้ค่ะ รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี แต่ขอโทษค่ะวิธีนี้ใช้ไม่ได้กับฉัน แม่บอกว่าแถวบ้านไม่มีใครกล้าตีฉันหรอก ไม่ใช่ว่ากลัวหรือไม่กล้าแต่ประการไดหรอกนะ แต่ทุกคนพร้อมใจกันให้เหตุผลว่า"ตีไปฉันก็ตายเปล่า" ซึ่งก็จริงตามที่แม่บอก วันนั้นตาฉันก็ต้องยอมแพ้
วิธีที่สาม ตาอุ้มฉันขึ้นบ้าน ถ้ามาถึงตรงนี้แล้วคุณคิดว่าทำไมไม่ใช้วิธีนี้ตั้งแต่แรกมัวแต่ทำอะไรกันอยู่ ฉันขอบอกว่าคุณคิดผิดค่ะแม่บอกว่าฉันไม่มีทางยอม ซึ้งก็จริงค่ะฉันวิ่งออกมานั้งที่เดิมที่ๆฉันตามแม่ออกมา
วิธีสุดท้ายสำหรับกรณีนี้ที่แม่เล่าให้ฟัง คุณฟังแล้วอาจะรู้สึกแปลกๆ แต่นี่คือเรื่องจริง มดแดงค่ะ ฉันเจอมดแดงเป็นรังเลย แม่บอกว่าฉันนั้งปัดมดแดงอยู่ตรงนั้น ตรงที่เดิมไม่ยอมไปไหน จนสุดท้ายตาต้องเป็นคนมาเอามดออกให้ฉันและพาฉันขึ้นบ้าน

สุดท้ายแล้วฉันอยู่ที่บ้านตลอดหรือลงมาที่เดิมอีกฉันก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน
แต่นี่คือเรื่องแม่เล่า ซึ่งยังมีอีกเพียบแต่วันนี้คงจบแค่นี้ก่อน ไว้กลับมาติดตามตอนต่อไปแล้วกันค่ะตอนนี้ยังนึกไม่ออกไว้รอถามแม่ก่อนแล้วจะมาบอกค่ะ

Myspace Backgrounds
href="//www.freemyspacebackgrounds.net">
alt="Myspace Backgrounds" style="position:absolute; left:0px; top: 0px;" border="0">




เล่าเรื่องแม่ค่ะ

เรื่องแม่ที่จะเล่าให้ฟังมีเยอะแยะมากเลย
แม่.....คนที่เคยนั่งกอดคอกันร้องให้ในวันที่เศร้าและเสียใจ
จริงๆแล้วฉันเป็นคนที่มีปัญหาแล้วไม่ชอบบอกหรือปรึกษาใครสักเท่าไหร่นักเพราะฉนันจะไม่มีใครรู้เลยจริงๆว่าฉันกำลังคิดหรือกำลังมีปัญหาอะไรอยู่นอกจากแม่..แม่เพียงคนเดียวเท่านั้น ทุกครั้งที่ฉันฮำเพลงเล่น แม่จะรู้ทันที่ว่าฉันกำลังเครียดและเมื่อไหร่ที่แม่ถามฉันก็จะบอกว่าไม่มีอะไรแต่ทำไมไม่รู้เหมือนกันน้ำตามันไหลออกมาเองทุกทีแต่ฉันก็ไม่ยอมบอกแม่ และในเมื่อฉันไม่บอก แม่ก็ไม่รู้จะช่วยฉันยังไง แม่ทำได้อย่างเดียวคือนั่งร้องให้ด้วยกัน มันเหมือนฉันเป็นคนไม่ดีเลยที่ทำให้แม่ต้องร้องให้ แต่ก็นั้นแหละปัญหาบางปัญหาก็ไม่มีใครสามารถช่วยเราได้ ต่อให้แม่รู้ไปแม่ก็แค่เป็นทุกข์กับเราแค่นั้นเองคงจะดีกว่าถ้าฉันขอทุกข์เพียงแค่คนเดียว
"ถ้าไม่มีใครรู้ ก็ไม่มีใครเป็นทุกข์"

จำได้แม่เคยบอกครั้งหนึ่งสมัยที่ฉันเข้ามาเรียน กรุงเทพฯใหม่ๆ ช่วงนั้นปัญหาเรื่องนักศึกษาหญิงและชายอยู่ด้วยกันเป็นปัญหาใหญ่มาก แม่เคยเตื่อนเล่นๆว่า อย่าท้องกลับบ้านนะลูกแม่อายเค้า บังเอิญพ่อฉันนั่งฟังอยู่ด้วย พ่อพูดมาประโยคเดียวเล่นซะซึ้งไปหลายปีเลยทีเดียว พ่อบอกว่าลูกพ่อน่ะจะเป็นยังไงพ่อไม่ว่า ต่อให้ท้องมาก็ไม่เป็นไรพ่อเลี้ยงได้ แต่พ่อขออย่างเดียวลูกของพ่อห้ามตาย ถ้าลูกตายพ่อต้องอยู่ไม่ได้แน่ จากวันนั้นจนวันนี้ ฉันยังหาแฟนไม่ได้สักคนเพราะมัวห่วงคำพูดของพ่อนี่แหละ
เคยมีคนถามแม่ว่าสอนลูกยังไงถึงได้อยู่ในโอวาทขนาดนี้ แม่ตอบเค้าไปว่าแม่ไม่เคยได้สอนเลย แต่ไม่มีใครเชื่อแม่สักคน ฉันจะบอกว่าแม่ไม่ค่อยได้สอนฉันจริงๆ ตั้งแต่จำความได้แม่ชอบพูดประโยคซ้ำๆแค่ว่า แม่ไม่หวังให้ฉันเป็นคนเก่ง แม่ขอแค่ให้ฉันเป็นคนดี แล้วฉันก็คิดว่าฉันเป็นคนดีให้แม่ได้จริงๆ
ฉันดีเพราะฉันรักแม่
ฉันรักแม่เพราะฉันรู้ว่าแม่รักฉัน
ถ้าบังเอิญมีแม่สักคนได้อ่านข้อความนี้
ฉันอยากบอกแม่ว่าขอแค่คุณแสดงให้เค้ารู้ว่าคุณรักเขา
รักแบบมีเหตุผลไม่ใช้หลงและแค่หลับหูหลับตาตามใจ
และเมื่อเค้ารู้ว่าคุณรักเค้า
คุณแค่แสดงให้เค้ารับรู้ว่าคุณชอบและไม่ชอบอะไร
แค่นัน คุณก็จะได้ลูกในแบบที่คุณอยากให้เค้าเป็น
ขอย้ำนิดเดียวว่า อย่าลืมคำว่าเหตุผล

Create Date : 22 มีนาคม 2551		0 comments
Last Update : 6 กันยายน 2551 18:21:33 น.
Counter : 309 Pageviews.
Share Tweet