Bloggang.com : thisisduan : สำราญบ่ายวันอาทิตย์

สำราญบ่ายวันอาทิตย์

สวัสดีค่ะ วันนี้พาคุณแม่ไปฟังเพลงที่ศูนย์วัฒนธรรมฯช่วงบ่ายๆ
ทำใจไปแล้วประมาณนึง...กับชีวิตที่ต้องไปอยู่ในหมู่ผู้สูงอายุ แหม...ก็นะ
บางครั้งเพื่อให้คนใกล้ตัวสบายใจ เราคงต้องทำเหมือนว่า...เราก็สบายใจด้วย

แต่ชีวิตมันไม่ง่ายอย่างง้านนนน.... วันนี้จึงจะมาบ่นๆๆๆ แอบบ่นคนเดียว

เมื่อเก็บสมาชิกได้ครบก็มุ่งตรงไปยังสถานที่เป้าหมายทันที
เมื่อใกล้ศูนย์วัฒนธรรม...ตามเส้นทางทำให้ต้องชิดขวาสุดๆ
อยู่ๆรถคันหน้าก็ขับช้าลง ช้าลง....ทำท่ายึกยัก แล้วก็หยุด
หยุดตรงประตูที่เขียนว่า "ทางออก ห้ามเข้า" เออนะ...เค้าก็เขียนไว้ชัดนี่

อ่ะขอกดแตรนิดนึง (เบาๆ) แต่สมาชิกในรถบอกว่า...ใจเย็น ใจเย็นๆ
นับหนึ่ง สอง สาม (ช้าๆ) เฮ้ย...รายฟระ ทำไมใช้เวลาอ่านนานอย่างนี้เนี่ย

ยกเลี้ยวออกดีก่า ไม่อยากยุ่งกะมัน (จริงๆแล้ว ถ้ามาคนเดียวล่ะก็....)
แต่แล้ว....เมื่อจะเบนกลับเข้าเลนเดิม เจ้านั่นมันก็ออกตัวอย่างเร็ว!!!!
แหม...ตอนโง่ยังช้าเป็นเต่าอยู่เลย พอฉลาดเข้าหน่อยทำเป็นกระบือวิ่งเชียวนะ

เลี้ยวเข้ามาจอดในลานโล่งกลางแดดบ่าย ร้อนพิฆาตจริงๆเลย
ผู้คนยังมาไม่มากก็สบายอย่างนี้แหละ เลือกจอดได้ตามใจชอบ...รมณ์ดีนิดนึง

แวะทานอาหารภาคบังคับของที่นี่...ข้าวแกงกับหนึ่งอย่าง30 สองอย่าง40
ลูกชิ้นหมูไม้ละ10บาท (ชิ้นเอ็นอร่อยกว่านะ..เผื่อใครจะไปลองดู)
ชาเย็น กาแฟเย็น ชามะนาว...รสชาติหวานแสบคอจึงไปจบที่น้ำเปล่า

ใกล้ถึงเวลาก็เข้าหอประชุมกันไป...พบว่าคนชอบยืนออกันที่หน้าประตู
ส่วนผู้จัดงานมีการปรับที่นั่งจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง...ก็มีความวุ่นเกิดอีก

ระหว่างเอาบัตรไปแจ้ง...ก็มีคุณป้าท่านนึงแทรกมาทางด้านซ้าย
ข้าพเจ้า "หือ" (ส่งเสียงเบาๆ และส่งสายตาเย็นชาไปอย่างแรง)
คุณป้า "มีคิวเหรอคะ แหมไม่รู้จริงๆนะคะ นี่โน่นนั่น..."(ออกตัวมากมาย)
ข้าพเจ้า "ค่ะ" (ยิ้มให้นิดนึงละกัน แต่อย่าหวังจะแซง...ไปเลยไป)
....แล้วคุณป้าก็ไปต่อด้านหลังแต่โดยดี

ถึงคิวแล้วเรา เย้ๆ แต่แล้ว...มีหญิงวัยสี่สิบตอนปลายทำมึนมาแทรกอีกแล้ว
เลียบเคียงมาถามโน่นนี่นั่นกับเจ้าหน้าที่ แล้วเสียบบัตรมาตัดหน้า!!!
สามสิบหน้าใจร้าย "เดี๋ยว" (เสียงแข็งแบบอยากมีเรื่อง) "ตามคิวได้มั้ย"
....ช้านบอกคุณเจ้าหน้าที่ค่ะ...
สี่สิบหน้ามึน (ทำหน้าซื่อเกินหนังหน้า) "เอ่อ แค่จะ...zzz"
สามสิบหน้าใจร้ายสุดสุด (ไม่ฟังเว้ย) "เร็วสิคะ คนรอคิวกันยาวแล้ว"

และแล้วก็พาทีมมานั่งกันอย่างสบายใจ (ได้อัพเกรดที่นั่งก็ดีใจอ่ะแหละ)
คอนเสิร์ตยังไม่เริ่ม ผู้คนก็ทยอยเดินเข้ามากันโดยมีน้องชุดไทยช่วยชี้ตำแหน่ง
...เสียงเพลงสรรเสริญพระบารมีก็ดังขึ้นพร้อมกับไฟที่หรี่ลง รีบลุกโดยเร็ว
เป็นช่วงเดียวของบ่ายนี้เลยมั้งเนี่ย ที่ทุกคนยอมหยุดทุกสิ่งเพื่อยืนสงบนิ่ง

หลังจากลงนั่งแล้ว รายการเพลงก็เริ่มขึ้นอย่างน่ารำคาญเป็นที่สุด
คนมาช้าก็ทยอยกันเดินเข้ามา เดินตัดผ่านหน้าคนอื่นอย่างชักช้าไม่เกรงใจ
บ้างก็มาเป็นกลุ่มคนนั้นเรียกคนนี้เสียงดังล้งเล้งไปหมด (มันนึกว่ามาซื้อปลามั้ง)

บ้างก็อยู่ที่นั่งด้านในแต่มาช้ามาก คนเค้านั่งฟังเพลงอยู่ก็ต้องลุกให้ผ่าน
แค่ขยับขาหลบก็ไม่พอเพราะสถานที่มันเหมาะสำหรับคนไทยไซส์เด็ก
ดังนั้นเมื่อคนมาทีหลังขอทาง จะดูเหมือนกำลังเล่นเวฟกันทั้งแถวยังไงอย่างงั้น

เมื่อเรื่องราวการหาที่นั่งยุติ อย่า...อย่าเพิ่งนึกว่ามันจะสงบ
ตอนแรกเห็นคนแถวหลังเอาเด็กเล็กๆมาดูด้วยก็รู้สึกแล้วว่ามันเป็นลางไม่ดี
แต่เอาเข้าจริงคุณน้องนั่นไม่ได้ทำเสียงรบกวนเลย มีแต่คุณลุงคุณป้าทั้งนั้น
เสียงคุยยังดังอยู่...เครื่องเสียงที่ศูนย์วัฒนธรรมฯเอาไม่อยู่เลยแฮะ

ข้าพเจ้า "จึ๊ก" (ทีเดียวและหันไปด้านหลัง จ้องมันทั้งกลุ่ม...เผื่อว่าจะสำนึก)
กลุ่มป้าหน้าหนา (มองมาเฉยๆ แต่ยุติการพูดหนึ่งอึดใจ) "ชู่ว์...งึมงำๆๆ"
โดดเดี่ยวที่ทำเสียงจึ๊ก โดนมารดาเอามือมาจับไว้ (สงสัยกลัวตกมัน 555)

นับหนึ่ง สอง สาม (ช้าๆ) เอาโทรศัพท์ออกมาเล่นเกมส์ดีก่า เบื่อๆๆๆ
หนึ่งในทีมด้านซ้ายเอียงมากระซิบ "เสียดายตังค์ ซื้อบัตรมาเล่นเกมส์เหรอจ๊ะ"
(-.-)" (ยิ้มๆ...อะไรนักหนาฟระ ตังค์ช้าน เวลาช้าน เกมส์ช้าน<< คิดในใจนะ)

เอาอีกแล้ว ว่าแล้วว่าต้องมี...มีคนร้องเพลงตามเสียงดัง ตำแหน่ง 13นาฬิกา
(มานี่ต้องฟังค่ะ คนร้องอยู่บนเวทีโน่น เข้าใจยากนักเหรอวะเนี่ย..คนสมัยนี้)

เมื่อหันไปมอง คุณลุงเหมือนอยากบอกใครสักคนอยู่แล้วจึงบอกว่า...
"เพราะมั้ย ชอบมากเลยนักร้องคนนี้ เสียงดีมากล่ะ ตอนนี้ก็ยังเพราะอยู่"
(ยิ้มๆ...ที่ได้ยินน่ะไม่เพราะ ไม่รู้ด้วยว่าคนบนเวทีร้องดีมั้ยเพราะลุงนั่นแหละ)

กว่าคอนเสิร์ตนี้จะผ่านพ้นไปเล่นเอาเหนื่อยใจไปเลย
คงได้บ่นอย่างนี้อีกทุกสัปดาห์ เพราะว่ามารดาจองบัตรหลายคอนเสิร์ต
และมีเหตุผลมากมาย เช่น

...คนเกษียณแล้วอยู่บ้านมันก็เบื่อน่ะ หรือจะให้แม่ไปกับเพื่อนเองก็ได้นะ...
(แหมๆ ก็เห็นไปกันเองออกบ่อย อยู่บ้านทุกวันตรงไหนอ่ะคะ)

...ไปทำงานทุกวัน หาเวลาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้างสิ...
(ให้ลาออกมาอยู่เป็นเพื่อนทุกวันเลยก็ได้นะคะ ขอเงินเดือนเท่าเดิมได้ป่ะล่ะ)

...เรากลับดึกตลอดๆ หาเวลาพักผ่อนบ้างจะดีกว่านะ...
(ดีกว่าแน่ๆล่ะ แต่การมาทำอย่างนี้มันไม่ใช่การพักผ่อนของข้าพเจ้านี่นา)

...มัวไปเทคแคร์คนโน้นคนนี้ ลืมพ่อกะแม่หรือเปล่า....
(พอเค้าไม่ใส่ใจใครๆก็มาว่าหยิ่ง พอไปใจดีกะคนอื่นก็หาว่าลืมพ่อกะแม่)

ว้าย...บ่นเกินเวลา ควรไปเอางานของพรุ่งนี้มาดูได้แล้ว
ขอบ๊ายบายใครก็ตามที่ผ่านมาเจอรถด่วนขบวนบ่นไปก่อนล่ะค่ะ /

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2554 22:40:32 น.

59 comments

Counter : 690 Pageviews.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่วืด

อ่านตาม
แล้วก็รู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดจังเลยนะครับ