ก็แค่..วันแห่งความรัก 14 กุมภาพันธ์ 2007...รีสอร์ทริมทะเล วันแห่งความรักของทุกปี ฉันและสามีมักจะหาที่พิเศษๆเพื่ออยู่ด้วยกัน จะว่าไปก็คล้ายๆกับการ ฮันนีมูนนั่นแหละ แต่รอบที่เท่าไหร่นี่สิ จำไม่ได้ เราเป็นคู่สามีภรรยาที่ใครๆต่างก็อิจฉา เรามีเวลาให้กันเสมอแม้งานจะหนักแค่ไหน เราตัดสินใจว่าจะยังไม่มีลูก ตราบที่เรายังต้องการอิสระในชีวิต แน่ละ ถึงแม้ฉันจะแต่งงานกับเขาแล้ว เราต่างก็ให้อิสระแก่กัน นี่ละมั้งที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้.. 5 ปี ดูเหมือนจะเนิ่นนาน หากแต่ความหวานที่เราคอยเติมแต่ง จึงเหมือนว่าเราเพิ่งแต่งงานกัน เรามาถึงที่นี่เมื่อวานตอนค่ำ บทรักของสองเราเริ่มต้นเมื่อบานประตูถูกเปิดออก จูบของเขาไม่เคยเปลี่ยน เขายังร้อนแรงอยู่เสมอ เขาทำให้ฉันมีความสุข เราจูงมือไปยังสวรรค์ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งไม่รู้ จนเช้าและมันช่างเป็นเช้าที่คละเคล้าไปด้วยกลิ่นแห่งความรัก นี่เขาหายไปไหนแล้วนะ..ฉันเดินออกมาตรงระเบียง มองเห็นเขาเดินเล่นอยู่ที่ชายหาด เท่ห์จัง ผู้ชายของฉัน.. เสื้อผ้าถูกเก็บเข้าตู้ ข้าวของถูกจัดแจงลงไปในลิ้นชัก โทรศัพท์มือถือของเขาเป็นรุ่นที่แพงใช้ได้เลยละ เขาเคยบอกว่ามันเป็นตัวช่วยจำที่ดีที่สุด พกพาสะดวก และเก็บข้อมูลได้เยอะ อยากรู้จังเขาบันทึกชื่อฉันไว้ยังไง เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงอะไร 'ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ' โอ๊ย ฉันตกใจแทบแย่ ใครนะดันส่งข้อความมาตอนนี้ และด้วยความตกใจนั่นเอง ทำให้นิ้วของฉันไปกดตรงปุ่มอ่านข้อความเข้าพอดี ถ้าสามีฉันรู้ว่ามายุ่งของๆเขาต้องโดนว่าแน่ๆ แต่ก็นะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว 'ไอ้นนท์ เจ๋งว่ะ ของมึงครบสิบแล้ว กูต้องตามมึงให้ทัน แต่มึงอย่าลืมลบไฟล์ออกนะเว้ย เมียมึงเห็น กูว่าบ้านแตก' ข้อความของเพื่อนเขา ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ฉันเดินออกไปดูเขาอีกครั้ง เขายังอยู่ที่เดิม ฉันเปิดไปที่ข้อความ ก็ไม่เห็นมีอะไร เปิดไปที่ไฟล์ภาพ ก็มีแต่ภาพของฉัน ไม่เห็นจะมีอะไรสักหน่อย นี่ฉันคิดมากไปหรือเปล่านะ ก่อนวางโทรศัพท์ลง แล้วในคลิปล่ะ... May..12-05-2005 Ann..19-06-2006 .... .... .... Bow..12-02-2007 ฉันกดเข้าไปดู ภาพเคลื่อนไหวที่อยู่บนหน้าจอทำให้ฉันช๊อค ภาพสามีของฉันกำลังเสพสม กับผู้หญิงขายบริการ ไฟล์แรกจนถึงไฟล์สุดท้ายที่เพิ่งบันทึกไว้ก่อนจะมาที่นี่กับฉัน มือฉันสั่น น้ำตาไหลโดยที่ฉันไม่รู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ด้วยซ้ำ คำถามวิ่งเข้ามาในหัว ฉันควรทำอย่างไร ฉันผิดอะไร ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันควรจะถามเขาไหม เผื่อเขาอยากจะอธิบาย ฉัน...ควรทำเช่นไร 'หายไปไหนมาจ้ะที่รัก' 'ไปซื้อของมานิดหน่อยนะค่ะ เผื่อว่าจะต้องใช้' 'หิวแล้วละ ไปทานอาหารเที่ยงกันดีกว่า' 'นนท์ค่ะ คุณอยากอธิบายเรื่องคลิปที่คุณบันทึกไว้หรือเปล่าค่ะ' 'คลิป คลิปอะไรกันจ้ะ มีที่ไหนกัน เอ่อ.. แล้วนี่ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะไม่วุ่นวายในเรื่องส่วนตัวของกันและกัน' 'ตอนนี้ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วละค่ะ ไงค่ะ อยากอธิบายไหม' 'คือ ผะ ผม มันอย่างนี้นะ บางทีผมก็ต้องไปเพราะผู้ใหญ่บังคับ มันขัดไม่ได้ ผมทำไปเพื่อเราไงจ้ะ อีกอย่างคุณจะไปใส่ใจทำไม ในเมื่อผู้หญิงที่ผมไปนอนด้วย ผมไม่ได้คิดอะไรกับพวกเธอสักนิด คนที่ผมรักคือคุณนะ' 'รักฉันเหรอ..ตอนที่คุณจูบ กอด พวกมัน คุณนึกถึงหน้าฉันไหม หรือฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่มีชื่ออยู่แค่ในทะเบียนสมรส ค่าของฉันหายไปไหน' 'ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้คิดอะไร ผ่านแล้วก็ผ่านไป มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบที่นึก ทำอะไรสนุกๆกันในกลุ่มผู้ชาย มันไม่ได้เกี่ยวกับความรู้สึกสักหน่อย' 'งั้นเหตุผลที่คุณบอกมามันคงไม่ใช่สินะ เหตุผลที่แท้จริงคือความไม่รู้จักพอของคุณ' 'เอ่อ..คือ ผมขอโทษ ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก ให้อภัยผมนะ ผมขอโทษจริงๆ' 'ได้สิค่ะ ฉันให้อภัยคุณ เราอยู่ด้วยกันมานาน บางทีคงเป็นเพราะฉันเองที่ทำให้คุณ ต้องออกไปหาเศษหาเลย...อาหารเที่ยงฉันสั่งไว้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพนักงานก็คงเอามาส่ง' 'คุณน่ารักที่สุดเลย ที่รักของผม ผมสัญญานะว่าผมจะไม่ทำอีก' ............................................................ ......................................... ...................... ฉันจะเชื่อคุณอีกได้ยังไง ในเมื่อคุณทำลายความเชื่อใจของฉันไปหมดแล้ว ฉันไม่คิดให้มันรกสมองด้วยซ้ำว่าคุณจะไปทำอะไรแบบนี้ คุณบอกว่าไปทำงาน ก็คือทำงาน ที่ฉันไม่เคยวุ่นวายเพราะเราต่างตกลงกันไว้ ฉันไม่นึกว่าอิสระที่ฉันยื่นให้คุณ ทำให้คุณออกนอกกรอบไปได้ถึงขนาดนี้..ของที่ฉันออกไปซื้อมา ถึงเวลาเอามาใช้แล้วละ ยาสลบ ออกฤทธิ์ไวดี ดูคุณสิ คุณช่างเหมือนเด็กน้อย นอนเถอะนะคนดี คุณควรได้พักผ่อน ใบมีดโกน ใบมันช่างเล็กเหลือเกิน ฉันจะจับยังไงละเนี่ย รู้อย่างนี้ซื้อปังตอมาดีกว่า เลือดสดๆเลอะเต็มที่นอน กลิ่นของมันคาวยิ่งกว่าอะไร ฉันจะทำยังไงกับส่วนที่ตัดออกมาดีนะ ที่แน่ๆคงไม่เก็บไว้ให้คุณเอาไปต่อได้หรอกนะ คุณควรรู้จักคำว่าพอเสียที ............................................................ ......................................... ...................... ฉันนั่งมองท้องทะเลที่ไร้คลื่น ทุกอย่างนิ่งเงียบ ปล่อยให้เวลาเลยผ่านจนตะวันลาลับขอบฟ้า ดาวระยิบค่อยๆอวดโฉมแข่งกันเปล่งแสง ฉันแหงนหน้ามองไปยังแสงนั้น มันทำให้น้ำตาฉันไหล อีกไม่นานคุณก็คงจะตื่นขึ้นมา ช่างเถอะ จากนี้ไปคุณจะเป็นยังไงก็เรื่องของคุณ 14 กุมภาพันธ์ มันก็แค่วันแห่งความรัก   Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2550 9 comments Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2550 16:04:04 น. Counter : 465 Pageviews. Share Tweet

อารายกานเนี่ย นี่มันวาเลนไทน์รักสยองจัง สวัสดีวันแห่งความรักค่ะ   โดย: บวมแบ๋ว 14 กุมภาพันธ์ 2550 16:38:36 น.

เศร้าจัง แต่ก็สาสมล่ะน่ะ   โดย: v.pok IP: 61.19.235.1 14 กุมภาพันธ์ 2550 16:39:44 น.

โดย: แดนนี่ บอย 14 กุมภาพันธ์ 2550 17:26:00 น.

โห หักมุม ทุกย่อหน้าเลยนะคะ ตอนแรกก็ติดตาม อยากรู้ว่าเขาทำยังไงถึงรักกันนาน แต่พอผู้ชายไปเที่ยวผู้หญิง ก็รู้สึกไม่ดีแล้ว พอเจอเจี๋ยน นี่สยองมาก ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย   โดย: เพนกวินที่รัก (Dearestpenguin ) 14 กุมภาพันธ์ 2550 18:09:33 น.

น่ากลัวจังค่ะ เรื่องจริงป่าวเนี่ย   โดย: I am SeRaPh 14 กุมภาพันธ์ 2550 20:31:25 น.

เศร้ามากเลย   โดย: แอม IP: 58.10.96.147 19 กุมภาพันธ์ 2550 23:42:17 น.

ลมแรงท่าทางว่าฝนจะตกหนัก ฉันผู้หญิงที่หลงรักฤดูฝน..ดีใจทุกครั้งที่ฝนพรำ มีเพียงอย่างเดียวที่ฉันรู้สึกกลัว ฟ้าร้อง.. อย่าเพิ่งหัวเราะสิ ฉันกลัวจริงๆนะ ฉันขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เอามือปิดหู บางครั้งมันก็ทำให้ฉันน้ำตาไหล จนกระทั่งวันนึง..ฉันพบกับใครบางคน แต่อย่าถามเลยว่าเขาคือใคร เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้จักเขาดีนัก แต่ไม่รู้ทำไม..ฉันถึงรักเขา..ได้หมดใจ การเดินทางของเราเป็นเส้นขนาน แถมฝั่งฟ้าก็กั้นไว้..สุดท้าย..ก็สุดทาง รู้ไหม..ระหว่างทาง ฉันได้อะไร ในทุกครั้งที่ฟ้าร้อง ฉันจะยื่นมือออกไป และกำมันไว้ ความอบอุ่นทำให้ฉันเบาใจ ความอบอุ่นที่ฉันแสร้งว่า ได้มาจากมือของเขา แม้จะไม่ได้ทำให้ฉันหายกลัว แต่อย่างน้อย เขาก็อยู่ไม่ไกล..ใกล้ๆกับใจนี่เอง เรียกว่า ฝัน หรือเปล่า...คงใช่นะ ฝันเปล่า..ที่มิอาจเอื้อมมือแตะต้อง แต่จะเป็นไรไป.. ถ้าฝันจะทำให้ฉันเดินต่อไปด้วยความมั่นใจ   โดย: 55 IP: 124.121.152.8 25 เมษายน 2550 10:51:57 น.

ลมแรงท่าทางว่าฝนจะตกหนัก ฉันผู้หญิงที่หลงรักฤดูฝน..ดีใจทุกครั้งที่ฝนพรำ มีเพียงอย่างเดียวที่ฉันรู้สึกกลัว ฟ้าร้อง.. อย่าเพิ่งหัวเราะสิ ฉันกลัวจริงๆนะ ฉันขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เอามือปิดหู บางครั้งมันก็ทำให้ฉันน้ำตาไหล จนกระทั่งวันนึง..ฉันพบกับใครบางคน แต่อย่าถามเลยว่าเขาคือใคร เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้จักเขาดีนัก แต่ไม่รู้ทำไม..ฉันถึงรักเขา..ได้หมดใจ การเดินทางของเราเป็นเส้นขนาน แถมฝั่งฟ้าก็กั้นไว้..สุดท้าย..ก็สุดทาง รู้ไหม..ระหว่างทาง ฉันได้อะไร ในทุกครั้งที่ฟ้าร้อง ฉันจะยื่นมือออกไป และกำมันไว้ ความอบอุ่นทำให้ฉันเบาใจ ความอบอุ่นที่ฉันแสร้งว่า ได้มาจากมือของเขา แม้จะไม่ได้ทำให้ฉันหายกลัว แต่อย่างน้อย เขาก็อยู่ไม่ไกล..ใกล้ๆกับใจนี่เอง เรียกว่า ฝัน หรือเปล่า...คงใช่นะ ฝันเปล่า..ที่มิอาจเอื้อมมือแตะต้อง แต่จะเป็นไรไป.. ถ้าฝันจะทำให้ฉันเดินต่อไปด้วยความมั่นใจ   โดย: 55 IP: 124.121.152.8 25 เมษายน 2550 10:52:22 น.

บอกได้คำเดียวว่า ...จังหวะที่ทิ้งไว้ให้คิดโดยไม่มีบทบรรยายน่ะ...กึ๋ย....โหดอิ๊บอ๋าย...   โดย: เสี่ยวเหลียงจือ 9 มิถุนายน 2550 23:25:48 น.