เพราะ...จิต(๑)

กระจกบางใสถูกกดลงไปตามแรงเกลียด..
ใช่..ฉันฆ่าตัวตาย ฉันอยากตาย คุณคงสงสัยว่าอะไรที่ทำให้ฉันตัดสินใจทำแบบนี้
มันหนักหนามากเหรอ อยากฟังใหมละ ฉันจะเล่าให้ฟัง

‘พิม คืนนี้แกมานอนบ้านฉันนะ พ่อกับแม่ไม่อยู่อ่ะ ฉันไม่กล้านอนคนเดียว’
‘อืม..ได้สิ จะได้ช่วยกันทำรายงานด้วย อาทิตย์หน้าต้องส่งแล้วนิ’
‘กลับบ้านแล้วรีบออกมาเลยนะ’
‘อืม..’

‘เอ้า พิมเข้ามาเร็ว นี่ๆฉันจะแนะนำให้แกรู้จัก พี่ศักดิ์ แฟนฉันเอง
แล้วนี่ก็พี่เชาว์เพื่อนพี่ศักดิ์’
‘เอ่อ.ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ’

ฉันลากเพื่อนออกมา ‘เฮ้ย อะไรเนี่ย มันไม่ดีนะ อันตรายด้วย’
‘โหยย แกอย่าเว่อร์ไปหน่อยนะ จะอันตรายอะไร
พี่ศักดิ์ก็แฟนฉัน พี่เชาว์ก็เพื่อนพี่ศักดิ์ ไว้ใจได้
ไปๆ ไปนั่งกินขนมด้วยกันก่อน เอาน่าเดี๋ยวพวกเขาก็กลับแล้ว’
‘แต่ว่า…’


.
.
.
.

‘ไอ้เหี้ย..ปล่อยกู ไอ้ชาติชั่ว..!!’
สองมือสากๆของไอ้สัตว์เดรัจฉานพยายามล่วงล้ำผ่านเสื้อผ้าของฉัน

วิ วิ ช่วยฉันด้วย..!!
วิเป็นเพื่อนฉัน แต่ทำไมไม่ช่วยฉัน ทำไมปล่อยให้มันมาทำกับฉันแบบนี้

‘ไอ้เหี้ย ปล่อยกู’
ลิ้นสากๆ ที่โลมเลียอยู่บนใบหน้าฉัน มันน่าขยะแขยงเหลือเกิน

วิ แกคงไม่ช่วยฉัน..
แกหลอกฉัน แกหลอกฉันมาให้ไอ้เลวนี่ แกทำได้ยังไง เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ
.
.
.
.
ฉันต้องกลายเป็นของมันอย่างหรือ ไม่..ไม่.. ฉันไม่ยอม..!!
.
.
.
.
อ๊าคคคคค..!!!!!!
สองมือของฉันบีบไปที่ไอ้เหี้ยห่าของมันสุดแรง มันลงไปนอนกองที่พื้น

ฉันวิ่ง วิ่ง และวิ่ง วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
วิ่งไปไหนก็ได้ที่ให้ไกลจากสัตว์เดรัจฉานพวกนั้น

………………………..
……………..
……

ทำไมเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดกับฉันด้วย ทำไม ทำไม….
คำถามยังคงซ้ำวนอยู่ในหัว

ถึงแม้ฉันจะหลุดรอดมาได้ แต่มือสากๆของมันยังคงติดอยู่ที่เนื้อตัวของฉัน
แล้วจะมีใครมาสนใจในตัวฉันล่ะ เขาต้องรู้แน่ๆ ฉันจะทำยังไง
ปวดหัวเหลือเกิน ยา..ยา..ยาอยู่ไหน ช่วยฉันที ฉัน..ฉันควรทำยังไงดี

.
.
.
พอกันที..!! ฉันไม่อยากรู้แล้วว่าทำไม ฉันเกลียดตัวเองเหลือเกิน
.
.
.
.
ฉันมันสกปรกเหลือเกิน

กระจกบางใสถูกกดลงไปตามแรงเกลียด..
ใช่..ฉันกำลังจะหลุดพ้นจากคำถาม จากความน่ารังเกียจ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี้ ฉันเอามีดกรีดข้อมือตัวเอง เพื่อสำรวจดูว่าเลือดยังเป็นสีเดิมอยู่หรือเปล่า
อย่าเพิ่งตกใจสิค่ะ ฉันไม่ได้กรีดลงไปลึกพอที่จะทำให้ตัวฉันต้องตายหรอกน่า

เพราะฉันยังจำวันนั้นได้ดี ถ้าไม่มีคนมาช่วยฉันไว้ ฉันคงตายไปแล้ว
และคงไม่ได้กลับมาสัมผัสกลิ่นหอมๆของเลือดอีกครั้ง

ใช่ค่ะ..มันเป็นปกติเวลาที่ฉันสับสน การได้เห็นเลือด มันอิ่มเอมในใจบอกไม่ถูก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ออ..หากเจอกัน อย่ามาแอบดูที่ข้อมือฉันเชียวนะ มันอาจจะทำให้คุณกินข้าวไม่ลง

23-08-06
-tanada-
uncensor-team

Create Date : 10 กันยายน 2549		0 comments
Last Update : 10 กันยายน 2549 16:09:37 น.
Counter : 410 Pageviews.
Share Tweet