ใครอยากเป็นพยาบาล ลองอ่านดูก่อนมั๊ย

ย้อนนึกกลับไป วัยมัธยม
ชีวิตอันบัดซบ งี่เง่า (ทำตัวเอง) ได้ดำเนินมาถึงจุดหนึ่ง
"เอนทรานซ์"

เราพยายามเร่งอ่านหนังสือ มีเวลาเหลือแค่ 6 เดือน
ซึ่งเราไม่เคยตั้งใจเรียนอะไรเลย
ไปโรงเรียน 9 โมง
กลับบ้านสี่ทุ่ม-เที่ยงคืน เที่ยวเล่นทุกวัน
มาสะดุดใจตอนเพื่อนถามว่า "แกจะเรียนอะไรต่อวะ"
เรา "ไม่รู้ง่ะ แกคิดแล้วเหรอ"
เพื่อน "คิดมาตั้งนานแล้ว ฉันจะเรียนวิศวะ"
เรา "เหรอ วิศวะทำอะไรมั่งวะ"
เพื่อน "ก็แล้วแต่สาย ก่อสร้าง เคมี คอมพิวเตอร์ไรเงี้ย"
เรา "แกรู้สายด้วยเหรอ วิศวะคืออะไรเรายังไม่รู้เลย รู้แต่ว่าใส่หมวกสีเหลือง (คิดไปเอง)"
เพื่อน "อือ เนี่ย เดี๋ยวเราต้องไปสอบวิชาเฉพาะ"
เรา "เฮ้ย เราสอบมั่งดิ สมัครยัง"
เพื่อน "เค้าปิดไปแล้ว ไอ้บ้า"
..........

นี่เราละเลยอนาคตตัวเองมากขนาดนี้เลยเหรอ
ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่ผลการสอบ จะเป็นตัววัด ตัวกำหนดชีวิตเราได้
ทำให้เราต่อต้านการเอนทรานซ์มาตลอด
แต่สุดท้าย วันนี้ก็ต้องยอมรับ
เราก็เป็นแค่เด็กมัธยม ที่ไม่ได้มีทางเลือกอะไรมากนัก
คิดได้แค่ "เอนทรานซ์" เท่านั้น

ทุกวันนี้ฉันก็ยังสงสัย
พวกที่เอนทรานซ์ไม่ติดเค้าทำยังไงต่อ
เค้ารู้สึกยังไง
แล้วชีวิตเขาดีกว่าฉัน หรือแย่กว่าฉันยังไง
แต่ตอนนั้น แฉันรู้แค่ว่า หากเอนทรานซ์ไม่ติด ชิวิตต้องวิบัติ

ฉันตะบี้ตะบันอ่านมันทุกวิชา ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ
ไม่สามารถเก็บวิชาเลขได้ เพราะมันซับซ้อนเกินไป
ภาษาไทย-สังคม สายวิทย์ ไม่เน้นอยู่แล้ว ไม่อ่าน
ภาษาอังกฤษ รร. ฉัน ขึ้นชื่อเรื่องนี้ ขี้หมูขี้หมา ฉันก็ได้มาเกือบ 80 แต้ม (เต็ม 100)
ผลออกมา ฉันมีคะแนนตุนมากพอดู
เลือกเรียนคณะต่างๆได้ดังใจ

ระหว่างนั่งแปะคณะที่ต้องการลงในใบเลือกคณะ
1. วนศาสตร์ (หนูรักต้นไม้ค่ะ รักสืบ นาคเสถียร รักป่าชายเลน)
2. ประมง (รักปลามากกกก)
3. ปิโครเคมี (มันคืออะไรอ่ะ ท่าทางจะสนุก)
4.วิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม (เรารักสิ่งแวดล้อม)

เป็นการเลือกแบบไม่มีหลักการ ไม่มีเกณฑ์คะแนน ใดๆทั้งสิ้น
ตามใจ และอุปนิสัยลุยๆอย่างเดียว

คุณแม่กลับมาจากที่ทำงานพอดี เห็นท่าไม่ดี รีบตัดมาแย่งแปะ
1. พยาบาลที่นี่
2.พยาบาลที่นั่น
3.พยาบาลที่โน่น
4.แกเลือกเองก็ละกัน

เราน้ำตาคลอเบ้า
"หนูจะอยู่ป่า หนูจะเลี้ยงปลา หนูอยากดูแลสิ่งแวดล้อม"

"โถลูก จบมาแล้วต้องไปร่อนเร่ที่ไหนเล่า ไม่ห่วงตัวเองรึ เป็นผู้หญิง ตัวเท่าลูกหมา" แม่เริ่มหว่านล้อม

"เป็นพยาบาลสิลูก สบ๊าย สบาย นั่งเฉยๆ ระหว่างเวรก็ถักนิตติ้ง เอาหนังสือมาอ่าน รู้วิธีดูแลตัวเอง ได้บุญ บลา บลา บลา" แม่เริ่มหว่านล้อมหนัก

ตอนนั้นไม่รู้อะไรเข้าสิง + เคลิบเคลิ้มคำแม่ไปเต็มเปา
และตอนนี้
ลูกตระหนักแล้ว
ที่แม่พูดนั้น มันไม่จริงเลยซักคำเดียว!
ชีวิตพยาบาลไทย มันไม่เหมือนที่คนอื่นเข้าใจเลยแม่แต่นิดเดียว
คุณแม่เข้าใจผิดอย่างแรง

โฮ่
เด๋วมาเล่าต่อ

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2553		2 comments
Last Update : 15 เมษายน 2553 4:12:42 น.
Counter : 10116 Pageviews.
Share Tweet