เรื่องของน้องเพิร์ล : หนูออกมาดูโลกแล้วค่ะ ห่างหายจากการอัพเดทไดอารี่ไปนานมากๆ ตอนท้องมีแต่ง่วงกับหิวแล้วก็กินๆๆ 555 เลยขี้เกียจอัพไดอารี่มากๆ ตอนนี้น้องเพิร์ลตัวน้อยออกมาดูโลกแล้ว เลยต้องขอเขียนประสบการณ์คลอดเอาไว้นิดนึงก่อนที่หม่ามี้จะลืมไปซะก่อน น้องเพิร์ล คลอดวันที่ 27 ธันวาคม 2551 เวลา 13.24 น. น้ำหนัก 3,100 กรัม สูง 51 ซม. คลอดที่โรงพยาบาลพญาไท 3 ด้วยวิธีผ่าคลอดโดยคุณหมอสุวิทย์ ศุภภิญโญพงศ์ ตอนคลอดน้องเพิร์ลอายุครรภ์ได้ 39 วีค 3 วันจ้า น้องหนูอยู่เกือบครบ 40 วีคเต็มเลยทีเดียวเชียว ช่วงก่อนคลอดมีแต่คนโทรมาถามว่าเมื่อไหร่ยัยหนูจะออกมาซักที เราก็ตอบไปได้อย่างเดียวว่าไม่รู้ง่ะ เจ็บเตือนก็ไม่ค่อยมี ท้องแข็ง ท้องลดก็ไม่เป็นแฮะ ยังคิดว่ายัยหนูต้องคลอดเลยกำหนดแน่ๆเลย แต่วันเสาร์ที่ 27 ธันวา นอนอยู่บนที่นอน รู้สึกเหมือนปวดท้องเมนส์แต่เราคิดเอาเองว่าสงสัยจะปวดฉี่ เลยเดินไปฉี่แต่ไม่ยอมเดินไปห้องน้ำเพราะว่าง่วงมากมายเลยฉิ้งฉ่องใส่กระโถนก่อนจะได้กลับไปนอนต่อขี้เกียจเดินลงบันไดนี่หน่า อิอิ แต่ปรากฏว่าตอนฉี่เสร็จมองไปในกระโถน แอบเห็นลิ่มเลือดเหมือนตอนเป็นเมนส์ด้วยอ่ะ เอาแล้วงานเข้า !!! น้องเพิร์ลจะออกมาแล้ว... เท่านั้นแหล่ะอิแม่มือไม้สั่นรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ไปบอกเอ้ก แล้วก็โทรลงไปบอกคุณแม่ที่กำลังเตรียมมื้อเช้าให้อยู่ว่าแม่จ๋าหนูจะคลอดแล้ววววว เอ้กออกไปทำงานแล้ว ส่วนแม่เตรียมข้าวเช้าให้อยู่ข้างล่าง โชคดีที่เฮียเอกไม่ได้ออกไปไหนเพราะยังเช้าอยู่ 8 โมงครึ่งเอง เลยให้แม่ปลุกแล้วช่วยให้ไปส่งที่โรงพยาบาล ส่วนเรายังไม่เจ็บอะไรมาก ขออาบน้ำสระผมก่อนเพราะคงไม่ได้สระอีกหลายวัน จากนั้นก็ไปถึงโรงพยาบาลเก้าโมงกว่าๆ วันสาร์คุณหมอสุวิทย์ไม่เข้า เลยต้องรอคุณหมอท่าอื่นมาตรวจปากมดลูกก่อน รอซักพักก็ถึงคิวเราเป็นหมอผู้หญิงมาตรวจหมอตรวจภายในแล้วบอกว่าปากมดลูกเปิดแค่ 1 ซม.เอง ตั้งใจจะคลอดเองใช่ไหม คลอดยากหน่อยน่ะเพราะเท่าที่ดูปากมดลูกอยู่สูงเชียว แป่ววว ใจหายเลย นี่ชั้นต้องเจ็บนานเลยใช่ไหมเนี่ย แหง่วๆๆ จะคลอดเองได้ไหมเนี่ย หมอเลยบอกว่าต้องให้ Admit ก่อนเพราะปากมดลูกเปิดแล้ว ส่วนคุณหมอสุวิทย์พยาบาลโทรไปเรียกแล้วกำลังมา เราเลยต้องไปนอนรอที่ห้องรอคลอดชั้น 6 เอ้กก็ตามไปเฝ้าอยู่ห่างๆ ตอนรอคลอดเค้าก็เอาสายวัดหัวใจวัดการดดิ้นของลูกมาแปะไว้ที่หน้าท้อง ระหว่างนั้นก็มีโทรศัพท์ของคุณหมอสุวิทย์โทรฯเข้ามาหาเอ้ก เพื่อที่จะบอกว่าเคสเราคงต้องผ่าเพราะปากมดลูกเปิดน้อยมากเท่าที่ดูเบื้องต้นหัวเด็กยังไม่จุ่มลงมาเลย ถ้าคลอดเองจะใช้เวลารอนานแล้วก็ยังไม่รู้จะคลอดเองได้ไหมเลยแนะนำให้ผ่าจะดีกว่า ใจเราก็ลังเลไม่รู้จะเอาไงดี คุยกันซักพักก็ตัดสินใจผ่าดีกว่ากลัวรอแล้วก็คลอดเองไม่ได้อีกเจ็บสองต่อไม่เอาดีกว่า อีกอย่างหมอแนะนำให้ผ่าก็ผ่าดีกว่าเพื่อความปลอดภัย เอ้กให้คำตอบหมอว่าผ่า หมอเลยนัดเวลาไว้ 13.30 น. โอ้ววว รวดเร็วปานนั้นเชียว ใจเต้นตึ๊กๆกลัวง่ะ พอได้คำตอบว่าผ่าคลอดแล้วพยาบาลก็จัดการทำความสะอาดหน้าท้อง โกนขน แล้วก็สวนถ่ายให้ เตรียมพร้อมรอผ่า พร้อมทั้งไล่ญาติไปเตรียมตัว ไปทานข้าวกันก่อนรอเวลา ส่วนเราก็นอนอ่านหนังสือรอ แต่ซักพักพยาบาลเดินมาบอกว่าหมอขอเลื่อนเป็นผ่าคลอด 13.00 น.ตรง อุแม่เจ้าเร็วเข้าไปอีก มองเวลาตอนที่เค้ามาบอกมันเที่ยงกว่าๆแล้วนิ ต้องรีบโทรไปบอกเอ้กให้มาเร็วๆ สักพักเดียวเท่านั้นเอง พยาบาลก็มาเข็นเตียงพาเราลงไปห้องผ่าตัด ไปนอนรอที่ห้องผ่าตัดซักพักเอ้กกับแม่ก็มาถึง หมอวิสัญญีเดินมาแนะนำตัว หมอดูกันเองมากๆทำให้เราไม่เกร็งเลย สักพักบุรุษพยาบาลก็เดินมาบอกให้เอ้กไปแต่งตัวเตรียมเข้าห้องคลอดด้วย แล้วก็มาเอากล้องไปศึกษาวิธีใช้เพื่อที่จะถ่ายรูปในห้องคลอดให้ แอบขำเอ้กอ่ะมีถ่ายรูปตัวเองเก็บไว้ด้วย บอกว่าอยากรู้ว่าตัวเองใส่ชุดแบบหมอแล้วจะออกมาเป็นยังไง อิอิ ทำไปด้ายยยซะมีเฮา 555 แม่ก็มานั่งคอยอยู่หน้าห้องคลอดด้วย ตู้อบปรับอุณหภูมิก็เตรียมไว้รอหนูเพิร์ลแล้ว ช่วงที่เอ้กไปแต่งตัวเค้าก็พาเราเข้าไปห้องผ่าตัด ตอนนี้นี้แหล่ะที่เรากลัวปนตื่นเต้นมากๆๆๆ ทุกคนในห้องผ่าตัดทำทุกอย่างเร็วมาก อุ้มเราขึ้นเตียงผ่าตัด แล้วก็จับถอดแขนเสื้อ จับนอนเตรียมบล็อคหลังเค้าให้เรานอนขดตัวให้มากที่สุด ตอนนั้นรู้สึกแน่นท้องอ่ะเพราะเค้าจับเรางอตัวเยอะมากแล้วน้องเพิร์ลก็อยู่ในท้อง พุงมันค้ำแน่นท้องมากเลย สักพักก็เอายาชามาฉีดข้างหลังตอนทาแอลกอฮอล์รู้สึกเย็นวาบเลย จากนั้นแป๊บเดียวก็ตามด้วยยาบล็อคหลัง ความรู้สึกมันรู้สึกตามเส้นเลยว่ามีอะไหลดันเข้ามาในเส้นเรา แล้วขาข้าขวาก็กระตุกเบาๆรู้สึกเหมือนโดนดันยาไปสามครั้ง สักพักก็เริ่มชาๆที่ปลายเท้า แล้วก็ได้ยินเสียงถามว่าตอนนี้เจ็บไหมหมอเอาครีมหยิกที่หน้าท้องอยู่น่ะ ตอนนั้นไม่รู้สึกเลยจริงๆ แล้วตอนนั้นหมอสุวิทย์ก็เข้ามาแล้ว ถามเราว่ากลัวไหมเราเลยบอกกลัวค่ะ ฮ่าๆๆ อินี่ไม่อายเล้ยยยย กลัวไว้ก่อนหมอจะได้ปราณี อิอิ ตอนนั้นเอ้กก็เข้ามาแล้วเหมือนกันหมอบอกให้จับมือเราไว้ เอ้กเลยปลอบว่าไม่ต้องกลัวน่ะอย่ากลัว ตอนนั้นเลยรู้สึกไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่เพราะมีเอ้กอยู่เป็นเพื่อนด้วยแหล่ะ ลุ้นๆๆ ระหว่างผ่าหมอก็บอกดีแล้วน่ะที่ผ่าคลอดเพราะหัวลูกยังลอยอยู่เลย แล้วสักพักก็ได้ยินหมอบอกอีกว่า ดีแล้วที่ผ่าคลอดเร็วน่ะเนี่ย เพราะลูกเริ่มถ่ายขี้เทาออกมาแล้ว โดยปกติถ้าเคสธรรมดาทั่วไปจะไม่มีขี้เทา พอสินเสียงหมอก็ได้ยินเสียงลูกร้องจ้าดังมากๆเลย วินาทีนั้นมันปลาบปลื้มบอกไม่ถูก คิดในใจว่าออกมาแล้วน่ะลูกแม่ ร้องไห้แต่แบบไม่มีน้ำตามันรู้สึกว่าเวลาแห่งการรอคอยมาเก้าเดือนมาถึงแล้วจริงๆ น้อเพิร์ลร้องเสียงดังมากๆร้องตั้งแต่หมอยังไม่ดึงออกมาจากท้องซะอีก วินาทีแรกของน้องเพิร์ลจ้า หนูร้องไห้อย่างเดียวเลย เอ้กหันมาบอกว่าลูกเราตัวขาวจั๊วะเลย ระหว่างนั้นลูกก็ร้องไห้ดังตลอดเวลา ซักพักพยาบาลก็อุ้มลูกมาให้ดูบอกคุณแม่ลูกเป็นเพศหญิงน่ะค่ะพร้อมกับเอาจิ๊มิน้อยเปิดให้ดู แล้วก็เอาแก้มลูกมาให้เราหอม เราหันไปมองลูก ลูกตัวขาวจั๊วะเลย ทุกอย่างมันเร็วไปหมดจำอะไรไม่ค่อยได้นัก แต่ก็แอบเอาที่ช่วยหายใจออกแล้วหันมาถามเอ้กว่าลูกตากี่ชั้น เอ้กบอกสองชั้น หมอวิสัญญีได้ยินยังหัวเราะเลย 555 อินี่ยังไม่วายห่วงเรื่องเหล่าเต๊งลูก ฮี่ๆๆ ก็แอบคิดในใจนี่หน่าว่าชั้นเดียวเหมือนป่าป๊าแน่ๆ ในที่สุดเราก็มีส่วนร่วม ลูกตาสองชั้นเหมือนเรา Yesssssssss รูปครอบครัวรูปแรกของเรา สามคนพ่อ แม่ ลูก น้องเพิร์ลตัวยาวมากๆค่ะ สักพักพอเค้าให้เราหอมแก้มลูกแล้ว เค้าก็บอกว่าเด๋วจะให้คุณแม่พักน่ะค่ะ จากนั้นเราก็หลับไปเลยอ่ะ มารู้สึกตัวอีกทีดูนาฬิกาก็เข้าไป 4 โมงเย็นแล้ว จากนั้นเค้าก็เข็นพาเราไปที่ห้อง 747 ทุกคนรออยู่ในห้องแล้ว ส่วนน้องเพิร์ลอยู่ที่ห้องเนอสเซอรี่อยู่ในตู้อบปรับอุณหภูมิ มุมนี้หนูเพิร์ลหน้าเหมือนป่าป๊าเอ้กเลย ช่วงที่อยู่โรงพยาบาลเพื่อนๆพี่ๆมาเยี่ยมกันเยอะเลยทำให้ไม่เหงาแล้วก็หายเจ็บแผลไปเยอะเลย นอนโรงพยาบาลอยู่ 4 วันไม่เจ็บแผลเท่าไหร่น่ะ แต่จุกเสียดตลอดเวลาอ่านหนังสือเจอเค้าว่าเป็นเพราะเอาไส้ติ่งออกแล้วทำให้กระเพาะและลำไส้หยุดทำงาน เลยทำให้เกิดลมเยอะไม่น่าเลยตรู นอนไม่หลับต้องนั่งหลับทรมาณมากๆๆ ส่วนแผลก็เจ็บแค่เดินก้าวแรกเท่านั้นแต่กว่าจะเดินได้ พยาบาลแทบจะกระชากออกจากเตียงเพราะอินี่ไม่ยอมลุก 555 ก็ลองลุกเดินก้าวแรกมันเจ็บนี่ฝ่า แต่พอก้าวที่ 2 ทีนี้พริ้วเลย แต่ก็ต้องใส่แผ่นรัดหน้าท้องช่วย วันที่สามก็เดินลงไปหาลูกที่เนอสเซอรี่ได้เลย อิอิ พยาบาลที่พญาไทดีมากๆ คือบริการเหนือความคาดหมายจริงๆ คิดไม่ผิดที่เลือกคลอดที่นี่แฮะ จากนี้ไปกลับบ้านต้องเจออะไรอีกเยอะเลย แล้วจะมีเวลามาอัพไดอารี่ไหมเนี่ย สู้ๆ เพื่อน้องเพิร์ลสุดที่รักของหม่าม๊าน่ะ จุ๊บๆ อ้างอิง; กรุ๊ฟเอาไปเขียนและลงรูปใน LSQ ด้วยตามลิ้งค์นี้ //www.ladysquare.com/forum_posts.asp?TID=52569&KW=%E1%CD%EA%BE&PN=0&TPN=1   Create Date : 16 มกราคม 2552 3 comments Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2552 21:03:56 น. Counter : 5431 Pageviews. Share Tweet

เปิ้ล ยินดีด้วย นะจ๊ะ ลูกสาวน่ารักมากๆๆๆ ขอให้น้องเพิร์ลสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง และเปิ้ลมีน้ำนมพุงกระฉูดๆๆเลยนะ ^^ อ่านที่เปิ้ลบรรยายแล้ว ตื้นตันใจจังเลย เฮ้อๆๆสู้ๆๆ เด่วยุ้ยก็จะตามไปติดๆๆนะจ๊ะ   โดย: inpairs IP: 118.174.100.70 16 กุมภาพันธ์ 2552 15:22:54 น.

มาอ่านประสบการณ์คลอด ขำที่แม่แอ๊พถามว่าน้องเพริ์ลตากี่ชั้น ขอให้น้องเพริ์ล เลี้ยงง่าย โตวันโตคืนนะคะ   โดย: เกด IP: 86.108.54.172 16 กุมภาพันธ์ 2552 15:29:48 น.

น้องเพิร์ลตัวน้อยๆ น่าชังนัก ดีใจกับครอบครัวแอ๊พเพิ่ลเอ้กด้วยนะจ๊ะ ไว้มีโอกาสจะไปเยี่ยมหนูเพิร์ลนะ   โดย: numainew 26 กุมภาพันธ์ 2552 13:38:29 น.