|
รักแรก ของหัวใจ...
รักแรกของชีวิต ....อ่ะ แน่นอน ของทุกๆ คนด้วย นั่นคือ พ่อ กะ แม่ ดังนั้น Blog แรกก็ขอพูดถึงท่านหน่อยล่ะกัน ในช่วงชีวิตที่มีท่านทั้งสอง ในตอนนั้น ไม่เคยกังวลอะไรเลยนะ เหมือนจะมีคนคอยแก้ปัญหาให้เราเกือบทุกเรื่อง มีความสุขดีทุกอย่าง จะมีทุกข์ใจก็นิดๆ หน่อยๆ จากความต้องการของตัวเอง แต่ทุกอย่างในชีวิต ก็ราบรื่น วันๆ ไม่ต้องคิดอะไร คิดแต่ว่า เรียน เล่น ไปวันๆ ไม่เคยสนใจ รายจ่าย รายรับ อยากได้อะไรก็บอก พ่อ กะแม่ .... แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป
....ในวันหยุด .... ไปเรียนพิเศษ ดูหนังด้วย แล้วก็กลับบ้าน .... จากนั้น บ่ายแก่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ ..... แม่ไปรับโทรศัพท์ แล้วจากนั้น ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน ทุกอย่างในบ้านเริ่มเงียบ ทุกๆ คนที่เกี่ยวข้องเข้าห้อง และเริ่มเก็บกระเป๋า อย่างเงียบ ๆ และน้ำตาไหล  .... ใช่แล้ว พ่อจากไปแล้ว .... เราทุกคนต้องไปลาพ่อ เป็นครั้งสุดท้าย แล้วทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป แม่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอเลยจริงๆ แม่ดูแลเราดีมากที่สุด และแม่ก็ป่วย แต่ทุกครั้งแม่ก็หาย จนไม่น่ามีอะไรให้คิดมาก แม่เข้าออกโรงพยาบาลอยู่พักหนึ่ง แต่แม่ก็ยังดูแข็งแรง และวันเวลาก็ดำเนินไป
....ในวันจันทร์ ....เป็นช่วงเวลาที่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ทำไมเราถึงเก็บรายละเอียดได้เยอะขนาดนี้ .... ไปเรียนหนังสือ และแม่บอกให้กลับพร้อมแม่ เพราะแม่จะไปพ่นยาที่โรงพยาบาล ... ทุกอย่างดูไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เราขับรถ แม่นั่งข้างๆ ไปถึงก็เดินไปกับแม่ แม่นั่งพ่นยา เราก็พูดคุยกับแม่ เล่าความฝันให้แม่ฟัง แม่ลูบหัวเรา และยิ้มให้เราอย่างอ่อนโยน  เราบอกแม่ ว่าเราจะไปเรียนเมืองนอกนะ แล้วก็ให้แม่ไปอยู่กับเราด้วย และบอกแม่ว่าเราจะดูแลแม่เอง แม่ยิ้ม รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่เราเห็น .... พอแม่พ่นยาเสร็จ เราก็บอกให้แม่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวไปเอารถมารับ แม่นั่งรอ จากนั้นพอกลับบ้าน แม่อาการไม่ดีเท่าไหร่ แม่บอกว่า ควันบุหรี่ ทำให้ไอมากขึ้น แต่แม่ก็กลับบ้าน ทั้งๆ ที่เราบอกว่านอนโรงพยาบาลหน่อยมั้ย แม่ส่ายหน้า พอถึงบ้าน แม่ขึ้นห้องพักผ่อน แต่ก็ยังไออยู่ตลอด แม่อาการแย่มากเลย แม่บอกต้องการไปโรงพยาบาล เรากับน้าพยุงแม่ลงบันได แต่ไม่ปัดเราออก และเกาะขอบบันไดเดินลงเอง แม่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอเลยจริงๆ น้าขับรถ เราอยู่ข้างหลัง มองดู ด้วยความเป็นห่วงมาก ไปถึงฉุกเฉิน แม่ได้พ่นยาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนครั้งก่อน ยาเหมือนจะไม่เข้าเลย ทุกอย่างดูแย่ลง เราจับมือแม่ แม่บีบมือเรา และ..... ช็อก ..... หมอและพยาบาล มากันเต็ม จากนั้น พยาบาลมากันเราให้ออกไปข้างนอก และบอกว่า "ถึงมือหมอแล้ว ไม่ต้องห่วง" เราออกไปรอ แต่ใจเราไม่สงบเลย ..... จากนั้น พยาบาลเข็นเตียงแม่ออกมา แต่มีสายเต็มตัวไปหมด แม่ตาลอยๆ เราร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาซักหยด น้าจับมือเรา ปลอบเรา แม่นอนที่ห้อง RCU หมดเวลาเยี่ยมแล้ว เราไม่ได้คุยกับหมอเลย ... ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ น้าและเรากลับบ้าน โดยเรากลับไปเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้แม่ เพราะรู้ว่าแม่จะหนาวแน่ๆ เรากลับมานั่งเฝ้าอีกซักแป๊บ แล้วเราก็กลับ เพราะต้องดูแลหลานแทนแม่..... จากนั้น ประมาณ ตีสองกว่า ๆ เรานอนไม่หลับเลย ก็เลยออกมาโรงพยาบาลเพื่อมาดูอาการแม่ .... แต่มันไม่ใช่เวลาเยี่ยม เราได้แต่นั่งข้างนอก ไม่มีกระจกให้มอง เรามองผ่านช่องประตู ไปถึงเตียงแม่ แม่ยังนอนนิ่ง เครื่องวัดชีพจร ยังคงขึ้นเป็นเส้น อยู่ .... เรานั่งดู แล้ว..... เส้นนั้น ก็เริ่มตรง .... ในใจ เราคิด ว่ามันต้องไม่ใช่อย่างนั้น จากนั้น พยาบาลหลายคนเข้าไปที่เตียง และปั้มหัวใจ.... เรากระวนกระวาย .... ผ่านไปซักกี่นาที เราไม่รู้เลย พยาบาลออกมา ไม่พูดอะไร แต่เปิดประตูให้เราเข้าไป เราเข้าไปดู และหันไปมองพยาบาลอีก เราร้องไห้อีกแล้ว ... ร้องและอยากจะเป็นลม สลบ ลงไปเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่มีใครพูดอะไรซักอย่าง เราไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยวางมือลงบนอกของแม่ และเริ่มกด ปั้มหัวใจ พอเรากด เส้นชีพจร ขึ้นให้เราเห็นแต่พอเราหยุด ทุกอย่างก็หยุด เราร้องไห้ ร้องแล้วร้องอีก น้ำตาไม่มีซักหยด ร้องเรียกแม่ บอกแม่ว่าแล้วเราจะอยู่กับใคร เราทำอย่างนั้นนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่คนไข้เตียงอื่นหันมามอง ทุกอย่างให้ห้องเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ เรากดที่หน้าอกแม่ตลอด หลังจากนั้น เราไม่รู้ว่าจะทำอะไรซักอย่าง ....โทรศัพท์กลับบ้าน บอกน้องให้ไปตามน้าที่บ้านของน้า โดยไม่กล้าบอกอะไรซักคำ บอกแค่ให้น้ารีบมาที่โรงพยาบาล ..... ทุกชีวิตต้องดำเนินไปใช่มั้ย....
ใช่แล้วทุกชีวิตต้องดำเนินไป ..... เราทำดีที่สุดแล้ว ... อย่าแปลกใจทำไมเขียนถึงแม่เยอะกว่า .... นั่นเพราะ เราโตแล้วและอยู่ในเหตุการณ์ที่จำไปจนวันตาย..... แต่พ่อ เราอยู่ประถม เสียใจร้องไห้ มีผู้ใหญ่คอยปลอบ ....
ปล. ส่งท้ายซักหน่อย คิดถึงพ่อ ที่คอยเป็นห่วงเราเสมอ และรักพ่อมากค่ะ คิดถึงแม่ ที่ดูแลเราอย่างดี และรักแม่มากค่ะ เกิดชาติหน้าขอให้เป็นลูกพ่อกะแม่อีกนะค่ะ
Free TextEditor
| Create Date : 15 มิถุนายน 2551 |
|
32 comments |
| Last Update : 15 มิถุนายน 2551 11:20:50 น. |
| Counter : 379 Pageviews. |
|
 |
|
.... ใช่แล้ว พ่อจากไปแล้ว .... เราทุกคนต้องไปลาพ่อ เป็นครั้งสุดท้าย แล้วทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป แม่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอเลยจริงๆ แม่ดูแลเราดีมากที่สุด และแม่ก็ป่วย แต่ทุกครั้งแม่ก็หาย จนไม่น่ามีอะไรให้คิดมาก แม่เข้าออกโรงพยาบาลอยู่พักหนึ่ง แต่แม่ก็ยังดูแข็งแรง และวันเวลาก็ดำเนินไป 
เราบอกแม่ ว่าเราจะไปเรียนเมืองนอกนะ แล้วก็ให้แม่ไปอยู่กับเราด้วย และบอกแม่ว่าเราจะดูแลแม่เอง แม่ยิ้ม รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่เราเห็น .... พอแม่พ่นยาเสร็จ เราก็บอกให้แม่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวไปเอารถมารับ แม่นั่งรอ จากนั้นพอกลับบ้าน แม่อาการไม่ดีเท่าไหร่ แม่บอกว่า ควันบุหรี่ ทำให้ไอมากขึ้น แต่แม่ก็กลับบ้าน ทั้งๆ ที่เราบอกว่านอนโรงพยาบาลหน่อยมั้ย แม่ส่ายหน้า พอถึงบ้าน แม่ขึ้นห้องพักผ่อน แต่ก็ยังไออยู่ตลอด แม่อาการแย่มากเลย แม่บอกต้องการไปโรงพยาบาล เรากับน้าพยุงแม่ลงบันได แต่ไม่ปัดเราออก และเกาะขอบบันไดเดินลงเอง แม่ไม่เคยแสดงความอ่อนแอเลยจริงๆ น้าขับรถ เราอยู่ข้างหลัง มองดู ด้วยความเป็นห่วงมาก ไปถึงฉุกเฉิน แม่ได้พ่นยาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนครั้งก่อน ยาเหมือนจะไม่เข้าเลย ทุกอย่างดูแย่ลง เราจับมือแม่ แม่บีบมือเรา และ..... ช็อก ..... หมอและพยาบาล มากันเต็ม จากนั้น พยาบาลมากันเราให้ออกไปข้างนอก และบอกว่า "ถึงมือหมอแล้ว ไม่ต้องห่วง" เราออกไปรอ แต่ใจเราไม่สงบเลย ..... จากนั้น พยาบาลเข็นเตียงแม่ออกมา แต่มีสายเต็มตัวไปหมด แม่ตาลอยๆ เราร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาซักหยด น้าจับมือเรา ปลอบเรา แม่นอนที่ห้อง RCU หมดเวลาเยี่ยมแล้ว เราไม่ได้คุยกับหมอเลย ... ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ น้าและเรากลับบ้าน โดยเรากลับไปเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้แม่ เพราะรู้ว่าแม่จะหนาวแน่ๆ เรากลับมานั่งเฝ้าอีกซักแป๊บ แล้วเราก็กลับ เพราะต้องดูแลหลานแทนแม่..... จากนั้น ประมาณ ตีสองกว่า ๆ เรานอนไม่หลับเลย ก็เลยออกมาโรงพยาบาลเพื่อมาดูอาการแม่ .... แต่มันไม่ใช่เวลาเยี่ยม เราได้แต่นั่งข้างนอก ไม่มีกระจกให้มอง เรามองผ่านช่องประตู ไปถึงเตียงแม่ แม่ยังนอนนิ่ง เครื่องวัดชีพจร ยังคงขึ้นเป็นเส้น อยู่ .... เรานั่งดู แล้ว..... เส้นนั้น ก็เริ่มตรง .... ในใจ เราคิด ว่ามันต้องไม่ใช่อย่างนั้น จากนั้น พยาบาลหลายคนเข้าไปที่เตียง และปั้มหัวใจ.... เรากระวนกระวาย .... ผ่านไปซักกี่นาที เราไม่รู้เลย พยาบาลออกมา ไม่พูดอะไร แต่เปิดประตูให้เราเข้าไป เราเข้าไปดู และหันไปมองพยาบาลอีก เราร้องไห้อีกแล้ว ... ร้องและอยากจะเป็นลม สลบ ลงไปเพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ไม่มีใครพูดอะไรซักอย่าง เราไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยวางมือลงบนอกของแม่ และเริ่มกด ปั้มหัวใจ พอเรากด เส้นชีพจร ขึ้นให้เราเห็นแต่พอเราหยุด ทุกอย่างก็หยุด เราร้องไห้ ร้องแล้วร้องอีก น้ำตาไม่มีซักหยด ร้องเรียกแม่ บอกแม่ว่าแล้วเราจะอยู่กับใคร เราทำอย่างนั้นนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่คนไข้เตียงอื่นหันมามอง ทุกอย่างให้ห้องเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ เรากดที่หน้าอกแม่ตลอด หลังจากนั้น เราไม่รู้ว่าจะทำอะไรซักอย่าง ....โทรศัพท์กลับบ้าน บอกน้องให้ไปตามน้าที่บ้านของน้า โดยไม่กล้าบอกอะไรซักคำ บอกแค่ให้น้ารีบมาที่โรงพยาบาล ..... ทุกชีวิตต้องดำเนินไปใช่มั้ย.... 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ