Bloggang.com : [- SowOn -] : Comment ละครเวที Jojosang (สปอยด์มั่กมาย) มุมมองของคนธรรมดาๆจ้า

Comment ละครเวที Jojosang (สปอยด์มั่กมาย) มุมมองของคนธรรมดาๆจ้า

ได้มีโอกาสไปดูละครเวทีเรื่องโจโจ้ซัง นำแสดงโดยเอเอฟทั้งหลาย
รอบที่ส้มดูคือรอบ ตุ้ย-โป่ง ตอนทุ่มนึงค่ะ
ซึ่งก่อนเราจะเข้าไปดูละครเวทีกันเนี่ย ทั้งทีมงานและผู้ชมได้มีโอกาสเชียร์มวย คุณสมจิตร ชิงเหรียญทองกันที่บูทกรุงศรีด้วย
สนุกสนานมากมายเลยล่ะ!~

การคอมเม้นครั้งนี้เป็นมุมมองของเราเองล้วนๆ ไม่ได้วิจารณ์โดยอิงหลักละครเวที
หรือวิชาการอะไรใดๆทั้งสิ้นค่ะ เพราะเราไม่มีความรู้ในด้านนี้ อันนี้เป็นมุมมองของคนดูธรรมดาๆจริงๆค่ะ

เราจองบัตรด้านหลังเกือบสุดเลยค่ะ นั่งแถวที่ 3 จากหลังสุด แต่ด้วยความที่โรงละครเล็กดี
ก็ยังได้รับอารมณ์ของนักแสดงอยู่ ถึงแม้จะมองไม่เห็นการแสดงสีหน้า หรือน้ำตา ที่บัตร 3 พัน เขาได้เห็นก็ตาม

[b] การเปิดตัว [/b]

ตกใจมาก คือนั่งดูไปสักพักแล้วเกิดอาการงงเล็กน้อยว่า นี่มาดูผิดเรื่องหรือเปล่า
ด้วยความที่สมองช้า เลยเก็ตช้าไปหน่อยว่าเขาเปิดเรื่องโดยยุคปัจจุบัน
พัดชาที่เป็นเคทแสดงเป็นนักเต้นชื่อ จจซ (บอกแล้วสปอยด์นะจ้ะ เล่าทุกอย่างนะจ้ะ) ส่วนคนแก่ที่มาก่อความวุ่นวายตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นใคร
แต่พอเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ ถึงได้รู้ว่าคือ โกโร่...

โกโร่ คือคนเล่าเรื่องทุกอย่าง เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ และก็เป็นจุดจบของเรื่องนี้เช่นกัน ซึ่งอ๊อฟเล่นได้ดีมากเลย สมคำร่ำลือนะ
เสียงไม่มีตก ไม่มีแหบ และก็ต่อมุขกับคนโน้นคนนี้ได้ดี เล่นได้เป็นธรรมชาติ
บทของโกโร่ หนักมาก เปิดตัวและปิดตัวในยุคปัจจุบัน เล่นเป็นคนแก่อายุ 100 ปี ต้องทำตัวแก่ๆ ทำเสียงแก่ๆ ร้องเพลงด้วยเสียงแก่ๆ คิดเอาละกันว่ามันยากแค่ไหน แต่อ๊อฟทำได้อย่างดีเยี่ยม
ในส่วนที่เป็นเนื้อเรื่อง โกโร่เป็นเหมือนนายหน้า ทำโน่นทำนี่ให้ทุกอย่าง
คือต้องการอะไรบอกโกโร่ได้เลย จัดให้ทุกสิ่ง แล้วโกโร่ก็คือคนที่นำพาพิงเคอร์ตั้นให้มาเจอกับโจโจ้ซัง...แต่ในตอนท้าย
อ๊อฟก็ได้นำเสนอคาแรกเตอร์อีกแบบของโกโร่ เป็นด้านมืด นิสัยชั่วช้าออกมา ซึ่งจริงๆแล้ว โกโร่ก็ต้องการ โจโจ้ซังเหมือนกัน แล้วการพยายามจะล่วงเกินโจโจ้ซังในครั้งนี้ ก็ทำให้เรื่องราวทั้งหมดเริ่มขึ้น เนื่องจากคำสาปของโจโจ้ซังนั่นเอง

สำหรับบทในช่วงนี้เราคิดว่ามันดีนะ คือก็เซอร์ไพร้ส์เล็กน้อย ที่แบบ เออ ดำเนินเรื่องแบบนี้ ต้นเรื่องจะงงๆหน่อย ว่าตาแก่เนี่ยอยู่มาได้ยังไงตั้งนาน
แต่พอใกล้ๆจะจบเรื่องก็ถึงบางอ้อ ว่าเรื่องนี้มันกำเนิดยังไงมีที่มาที่ไปยังไง

[b] เข้าสู่ยุคอดีตกาล กับ นางาซากิ [/b]

ขอคอมเม้นเรื่องฉาก ฉากเนี่ย น้อยมาก หมายถึงความหลากหลาย ถ้าเทียบกับเงิน เงิน เงิน อันนั้นสถานที่เปลี่ยนไปเยอะแยะเลย
มีความปราณีตในการทำฉากมากด้วย แต่ในเรื่องของการเคลื่อนย้ายฉาก เงินเงินเงิน มันทำไม่ค่อยดีเท่าโจโจ้ซัง

สำหรับโจโจ้ซัง ฉากมี ฉากเมือง ฉากวัง ฉากร้านของเกอิชา ฉากโบทถ์ แล้วก็ ท่าเรือ

เราแอบจับผิดความบกพร่องของฉากได้เล็กน้อย คือฉากของโรงเกอิชา กับ บ้าน ของโจโจ้ซัง มันคือฉากเดียวกัน
จนทำให้เราสับสนว่า ฮิโตมิ ยกบ้านหลังนั้นให้โจโจ้ซังไปเลยรึ
เพราะตอนเปิดตัวแกอิชา ก็มีบ้านหลังนี้ โจโจ้ซังเปิดตัวจากบ้านหลังนี้แต่ก็นึกว่ามันก็เป็นแค่ห้องพักหรืออะไรประมาณนั้นมั้ย
แล้วสุดท้าย โจโจ้ซังกับ ซาซากิ ก็อยู่ที่บ้านนี้ไปเลย ก็เป็นบ้านโจโจ้ซังไปเลยงั้นเหรอ
เห็นแล้วมันงงๆ ควรจะมีฉากบ้านโจโจ้ซังแยกกับฉากของโรงเกอิชามั้ยนะ

[b] มาดูนักแสดงกันบ้าง [/b]

บทของโจโจ้ซัง เท่าที่อ่านมาบอกว่าลูกโป่งเล่นได้แข็ง แต่สำหรับเราเราชอบมากเลยนะ
คือลูกโป่งวางเสียงได้ไม่เหมือนลูกโป่งอ่ะ มันอ่อนหวาน อบอุ่น โดยเฉพาะตอนใกล้ๆจะจบ ตอนที่พูดกับลูกน่ะ มันแบบ เสียงของคนเป็นแม่จริงๆ
ลูกโป่งแสดงให้เราเชื่อตรงนั้นได้ เก่งนะ ..

บทของพิงเคอร์ตั้น ไม่รู้ว่าเป็นความซวยของเราหรือเปล่าที่ตุ้ยดันเสียงแหบ
สงสัยเล่นหลายรอบแล้ว ใช้เสียงไปเยอะแล้วเสียงเลยแหบ การร้องดรอปลงอย่างเห็นได้ชัด (ขอเทียบกับเงินเงินเงินนะ อันนั้นตุ้ยร้องดีมาก)
แล้วบทของพิงเคอร์ตั้นในลุคนี้ทำให้เรามองไม่เห็นว่า จุดไหนของ พิงเคอร์ตั้นที่โจโจ้ซังรัก ... เล่นของป่าว????...
การแสดงถามว่าดีมั้ย ก็ดีนะ มันไม่มีใครทำได้ไม่ดีหรอก แต่พิงเคอร์ตั้นพลังยังมาไม่ถึงบัตรพันห้านะจ้ะ
ในเรื่องของการรักกันกับนางเอก เราไม่เชื่อแม้แต่น้อย จนละครจบแล้วเรายังงงๆว่า
ตกลงพิงเคอร์ตั้นรักโจโจ้ซังจริงๆป่ะนั่น? แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ใช่ตัวแสดงไม่ทำให้เราเชื่อนะ
อาจจะเป็นเพราะบทด้วยอะไรด้วย มันเลยทำให้ไม่อินกับตรงนี้

บทของเจ้าชายยามาโดริ โดยพี่นัท ... จะแข็งก็แข็ง จะอ่อนก็อ่อน มันปุบปับไปนิดนึงในส่วนของการทำให้แข็งเป็นอ่อน อ่อนเป็นแข็ง (อย่าคิดลึกกันนะ)
หมายถึง ความน่าเกรงขามของคนที่เป็นถึงเจ้าชายแห่งญี่ปุ่น (อันนี้คือความแข็ง)
ส่วนความอ่อนโยน และความรักอันอบอุ่นที่มีให้กับโจโจ้ซัง (อันนี้คือความอ่อน)
สิ่งที่ขาดไปของพี่นัท คือ ตรงกลาง ความพอดี .. ถามว่าพี่นัททำการบ้านมาดีมั้ย ดีมากเลยนะ คือจะดุ จะเกรงขาม จะเข้มแข็ง ก็ทำได้ดี
จะอ่อนโยนกับโจโจ้ซัง บทที่แสดงให้โจโจ้ซังเห็นว่าเจ้าชายรักเธอจริงๆจนแทบจะสละทุกอย่างให้ได้ ก็ทำได้ดีมาก (คนดูร้องไห้ไปเลย)
ฉากที่เล่นกับซอโร่ก็น่ารักอบอุ่นดีเหมือนกัน แต่คือมันจะดูขัดๆไปหน่อย
บางคนอาจจะมองว่า เจ้าชายที่น่าเกรงขามทำไมอ่อนแอแบบนี้เมื่อเจอผู้หญิง
บางคนอาจจะมองว่า คนที่อบอุ่นขนาดนี้จะปกครองญี่ปุ่นได้ด้วยเหรอ คือมันจะมีความรู้สึกนิดๆๆ ว่ามันก้าวกระโดดในคาแรกเตอร์ของเจ้าชายไปนิด
แต่การแสดงความรู้สึกในแต่ละบทพี่นัททำได้ดีมาก

หลายคนไม่ชอบการก้มลงไปกราบกับพื้น ขอความรักกับโจโจ้ซัง ว่ามันปุบปับเร็วไปหน่อย
แต่เรากลับชอบมากๆ ต้องเร็วๆแบบนี้แหละ คือเขาตัดสินใจได้เด็ดเดี่ยวไง ศักดิ์ศรีเกียรติยศ เขาทิ้งหมดแล้ว เขารักผู้หญิงคนนี้ เขาต้องการให้เธอเชื่อในความรักของเขา ต้องการให้เธอมีความสุข ไม่ต้องมานั่งรอพิงเคอร์ตั้นแบบนี้ มันทำให้คนรู้สึกว่า ทำไมเจ้าชายต้องทำขนาดนี้ รักมากขนาดนี้เลยเหรอ ซึ่งมันเด็ดอ่ะ ชอบมาก
สมมติถ้าค่อยๆลดตัวลงไปกราบ ส้มว่ามันเหมือนคนอ่อนแอ อารมณ์แบบว่าไม่รู้จะทำยังไงแล้วถึงได้ต้องทำแบบนี้เพื่อเอาชนะใจผู้หญิงคนนึง
ดังนั้น จู่ๆก้มลงไปแบบเร็วๆแบบนี้ล่ะ เจ๋งแล้ว มันกระชากอารมณ์ดี เหมือนอยู่ๆมีคนมาดึงหัวใจเราไปเลยอ่ะ มันชัดเจนและกระชากจิตดี

(คอมเม้นพี่นัทมากหน่อย เพราะชอบนะคะ แหะๆๆ)

สรุปแล้วในเรื่องของการส่งอารมณ์การแสดง และการร้องพี่นัททำได้ดีนะคะ การร้องแข่งกับตุ้ยนี่แบบสู้ได้นะ (ตอนแรกนึกว่าจะล่ม 5555+)
อาจจะต้องแก้ไขในการหาจุดที่พอดีในการเปลี่ยนอารมณ์บ้าง เล็กน้อย พอให้บทและอารมณ์มันสมูทกว่านี้นิดนึง
และการออกท่าทางที่อยากให้ชัดเจนกว่านี้ หันหน้าให้คนดูมากกว่านี้ (แต่ก็เข้าใจในเรื่องขององศาการยืน คิดว่าน่าจะมาจากบล๊อคกิ้งที่ซ้อมมากกว่านะ) นอกนั้นก็โอเคแล้วแหละ เริ่ดมาก ปราบปรื้มมากถึงมากที่สุด

ซาซากิ โดย ซาร่า ... ใครบอกว่าซาร่าร้องเพลงเพี้ยนขอเถียงหัวชนฝาเลย คุณน้องพัฒนาการร้องได้ดีขึ้นมาก
ในการแสดงในส่วนของเกอิชา ส้มไม่ชอบเกอิชาแบบนี้ (ไม่ได้หมายถึงซาร่านะ หมายถึงแก๊งค์เกอิชาทั้งแก๊งค์เลยอ่ะ)
แต่ก็เข้าใจว่าผู้กำกับคงอยากเอามาเป็นสีสันแก๊งค์ตลก แต่ส้มดูแล้วเหมือนแก๊งค์นางอิจฉากับนางเอกตบกันในละครไทยมากกว่าอ่ะ *- -
ซึ่งจริงๆแล้วเนี่ย เกอิชาเนี่ย เขาเน้นความสวยงาม ปราณีตในความสามารถทางการแสดงและบริการผู้เข้าชมมิใช่หรือ
นี่โผล่มาก็ตบๆๆๆๆๆกันทั้งเรื่องเลย ชั้นละกลุ้ม แต่ก็ตลกดีนะ

ส่วนของ ซาซากิที่ส้มชอบที่สุด คือส่วนตอนที่โจโจ้ซังจะฮาราคีรี
คือตอนนั้นร้องไห้หนักมาก แต่ไม่ใช่เพราะสงสารโจโจ้ซัง แต่สงสารซาซากิอย่างแรง
ตอนนั้นคงทรมาณใจไม่ใช่น้อยเลยล่ะ ซาร่าเล่นส่งมาก ทั้งตอนที่ชวนลูกของโจโจ้ซังไปเล่นซ่อนหา ให้นับ 1-10 แล้วพอเริ่มนับ คือ ซาซากิตอนนั้นคงเป็นคนที่ปวดใจที่สุดแล้ว
มันเศร้ามาก และซาร่าก็ทำได้ดีมากสุดๆไปเลย

บทอื่นๆที่ชอบ ก็บทลุงของโจโจ้ซัง เล่นเด็ดขาดดีมากอ่ะ อยากรุ้ว่าเป็นใคร 55555+
นักแสดงรับเชิญเขาก็มีฝีไม้ลายมือมากมายแล้ว ไม่ต้องพูดถึง สุดยอดที่สุดแล้ว

เคท นำโดยพัดชา บทน้อยเกินจะวิจารณ์ได้ เอาเป็นว่าชอบตอนเปิดตัวมากที่สุด
ส่วนตอนเศร้ามันดูยังไงๆอยู่ ดูแล้วก็สับสนอารมณ์ของเคท ตกลงจะข่ม โจโจ้ซัง หรือจะเสียใจที่พิงเคอร์ตันไม่จริงใจ (แล้วจะเสียใจทำไม ในเมื่อพิงเคอร์ตันบอกว่าพูดอยู่ทุกวันว่าเลือกแต่งงานโดยหน้าที่ ยังจะหลอกตัวเองว่าเขารักอีกนะ)

[b] บท [/b]

เป็นจุดอ่อนของละครเวทีเรื่องนี้ ในส่วนของการจีบโจโจ้ซังของพิงเคอร์ตัน
และการรักพิงเคอร์ตันของโจโจ้ซัง มันดูไม่มีเหตุผลและความหมาย
คือ ทำไมถึงคิดจะจีบ แล้วทำไมถึงรับรักเขา
มันดูไม่มีการปูเรื่องหรืออารมณ์เลย เลยทำให้ไม่อินกับความรักครั้งนี้สักเท่าไหร่นัก
การจีบของพิงเคอร์ตัน ก็แค่โผล่หน้า เดินไปเดินมา ซื้อโน่น ซื้อนี่ให้
แล้วพอหายตัวไป โจโจ้ซังก็คิดถึง ฮุ้ยย คิดถึงกันง่ายๆเลยเนอะ

แล้วพอมาเทียบกับการบอกรักตรงๆ และจริงใจของเจ้าชายยามาโดริ
เราเลยรู้สึกเชื่อในความรักของเจ้าชายที่มีต่อนางเอกมากกว่าความรักของนางเอกและพระเอกที่มีให้กัน

ในส่วนของโกโร่ ก็แบบว่า มันจู่ๆจะมาแสดงว่าชอบโจโจ้ซังไปเลย ในช่วงท้าย ก็ปุบปับไปหน่อยนะ
คือโกโร่ เป็นคนพาพิงเคอร์ตันมาเจอโจโจ้ซังเอง
แล้วพอโจโจ้ซังโดนทิ้ง ก็คิดจะขืนใจซะงั้น ตกลงมันเป็นคนยังไง แล้วตกลงก็อยากได้โจโจ้ซังเหมือนกันงั้นเหรอ?

ในบทของช่วงที่นินจาจะลอบฆ่าเจ้าชาย ตอนปืนลั่น เจ้าชายล้มลง
ทั้งโรงคิดว่าเจ้าชายโดนยิง เพราะคุณเธอเอามือไปแตะไหล่ แล้วก็ฟื้นเร็วมาก พร้อมกับบอกว่าเราไม่เป็นอะไร
สรุปยิงโดนหรือไม่โดนอ่ะพี่นัท อยากรู้นะ 555555+

ในส่วนของบทคนทรยศ ที่โจโจ้ซังโดนตบ แล้วมีชาวบ้านบางคนวิ่งเอายามาให้โจโจ้ซัง
ให้เอาไปทาแผลที่โดนตบซะ แล้วจู่ๆญาติพี่น้องของโจโจ้ซังก็มาด่าๆๆๆ คนทรยศๆๆๆ สรุปชาวเมืองก็ร้องด่าไปด้วย
เอ๊ะ แล้วตกลงให้อภัยเขาหรือยังไม่ให้เนี่ย แอบงงนะจ้ะ

ไหนจะเรื่องของบทเคท ที่แบบว่า ตัวพระเอกก็บ่นอยู่ทุกวัน ว่าแต่งตามหน้าที่
แต่ก็ยังเชื่อว่า เขารักเราจริงอยู่ แล้วก็มาอกหักแล้วก็ฟื้นตัวเร๊วเร็ว มันดูยังไงๆอยู่นะ

จะเห็นได้ว่าบทมีจุดให้จับผิดเพียบเลย ถ้านั่งดูแบบสุดยอดแห่งความอคติคงสามารถจับผิดได้มากกว่านี้

[b] การดำเนินเรื่อง [/b]

เป็นส่วนที่ชอบที่สุดนะ การใช้โกโร่เป็นคนดำเนินเรื่องถือว่าเด็ดดี
ตอนแรกนึกว่าตัวละครเอกสองตัวจะเป็นคนดำเนินเรื่องซะอีก แล้วอ๊อฟก็เล่นได้ดี

ตอนแรกเป็นคนแก่ มาเล่าเรื่องให้ฟัง แล้วช่วงท้ายๆของละคร ก็ไขปริศนาให้รู้ว่าทำไมโกโร่ถึงอยู่มาได้ขนาดนี้

แต่ที่งงก็คือ พอเล่าเรื่องจบ ซดเหล้า แล้วจู่ๆก็หายไป โดยที่ทุกคนก็งงๆว่ามันหายไปไหน
สรุปนี่คือการพ้นคำสาปชิมิ? ...

สรุปแล้ว คือถึงแม้เราจะติเล็กติน้อยมากมาย แต่ถ้าดูโดยรวมแล้ว ละครเวทีเรื่องนี้สนุกมาก
ดูแบบไม่ต้องคิดว่าจะเก็บรายละเอียดมาวิจารณ์นะ คือสนุก

ไอ้ที่ตลก ก็ตลกจริง มีการใช้มุกให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน เช่น มวยชนะแล้ว สมจิตรได้เหรียญทอง
หรือปุยฝ้ายที่มีการเอาชื่อเพลงตัวเองเข้ามาอยู่ในบทพูด เล่นเอาเรียกเสียงฮาจากคนดูได้เยอะแยะเลยทีเดียว

ส่วนที่เศร้าก็เศร้าจริง เราร้องไห้ทั้งหมด 3 รอบ
องค์แรก เป็นตอนที่ โจโจ้ซังเขาตอบรับรักพิงเคอร์ตัน ก็คือเลือกหวีสับผีเสื้อ
แล้วก็เข้าฉากแต่งงาน แล้วเจ้าชายเหมือนจะเข้าไปแสดงความยินดีอะไรสักอย่าง (อย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่หรอก)
แล้วพระเอกนางเอกเดินผ่านพระรอง แล้วพระรองก็ชะงักขา เหมือนแบบ โลกนั้นมีแต่เขาสองคน เราคือส่วนเกินอย่างแรง
เล่นเอาสงสารเจ้าชายสุดๆ นั่งร้องไห้ไป 1 ตลบ

ฉากที่สอง มันมากับองค์ที่สอง
คือตอนที่เจ้าชายมาขอความรักจากโจโจ้ซังเป็นครั้งสุดท้าย
ถึงขั้นยอมทิ้งความทนงทุกสิ่ง ก้มลงกราบกับพื้นอย่างทันที ขอให้โจโจ้ซังไปกับเขาด้วย แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะรอ
เจ้าชายร้องเพลงสุกี้ยากี้ แล้วจบด้วยคำว่า ลาอ่อน โจโจ้ซัง
คืออีตอนนี้ อิชั้นปล่อยโฮแบบไม่อายใครกันเลยทีเดียว
ถือว่าเป็นจุดที่เศร้าที่สุดสำหรับเราแล้ว

จุดสุดท้ายคือตอนที่โจโจ้ซังจะฮาราคีรี แล้วซาซากิพยายามห้าม
แต่สุดท้ายก็ห้ามไม่ได้ โจโจ้ซังสั่งสอนลูกที่ไม่รู้ว่าแม่จะทำอะไร
แล้วซาซากิก็ต้องทำตัวเข้มแข็งชวนซอโร่ไปเล่นนับ 1-10 โดยทั้งๆที่รู้ว่าพอนับ 10 แล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ชั่วเวลา 1-10 นั้นคงที่ปวดใจสุดคงเป็นซาซากิแล้ว เราก็ร้องไห้เลย...เศร้ามาก

ในตอนจบของละคร มันดื้อๆไปหน่อย แต่เอาเหอะ ก็นับว่าสนุกสนานครบทุกรส
และนักแสดงทุกคนก็ทำได้ดี เพียงแต่ถ้าเห็นข้อติมันก็นำมาติกันได้อ่ะนะ ด้วยความที่อะไรหลายๆอย่างมันไม่เคลียร์นี่

อีกเรื่องที่อยากจะเม้น คือการพรีเซ้นท์โปรโมทกับของจริงไม่ตรงกัน

เช่น ฉากประมูลโจโจ้ซังในเอมวีโปรโมท มีการแสดงของโจโจ้ซัง เจ้าชายนั่งจิบชา พิงเคอร์ตันนั่งดูโจโจ้ซังด้วยสายตาที่รักและชอบ ต้องการจะได้
โจโจ้ซังก็รำอย่างสง่างาม แต่ในละครเวทีกลับไม่มีจุดนี้เลย
โจโจ้ซังก็ยืนเฉยๆ เจ้าชายมาถึงก็ให้องค์รักมาชูแหวน แล้วจู่ๆพิงเคอร์ตันก็มา
ฮิโตมิถามว่า โจโจซังจะอยากให้พิงเคอร์ตันเข้าชิงด้วยป่าว แล้วชีก็คำนับถือเป็นการตกลง แล้วก็กดดันให้โจโจ้ซังเลือก โจโจ้ซังก็เลือกหวีสับด้วยความที่ไม่รู้ว่าชั้นเลือกทำไมวะ แต่ใจมันเลือกไปแล้ว (ลูกโป่งแสดงให้เรารู้สึกแบบนี้นะ)
แต่ในเอมวี โจโจ้ซังเลือกหวีสับด้วยความรัก และคิดดีแล้วแบบชนิดไม่ต้องลังเลว่าจะเลือกใคร เห็นป่าวว่ามันตรงกันข้ามเลย

แล้วส่วนที่เคทจะมาเอาลูก ในเอมวี ก็มากับพิงเคอร์ตัน มานั่งโค้งๆแล้วก็เอาลูกไปขึ้นรถ
แล้วลูกก็กลับมา (ไม่รู้มันกลับมาได้ไง) แต่กลับมาไม่ทันแม่
แต่ในละครเวที พิงเคอร์ตันไม่ยอมไปหาโจโจ้ซัง เคทเลยไปหาคนเดียว
แล้วก็พอสุดท้ายตัดสินใจฮาราคีรีก็ทำต่อหน้าลูก (แต่มีผ้าปิดตาลูกไว้)
มันคนละเรื่องกับที่โปรโมทเลยนะ

ก็เลยยังงงๆอยู่ ว่าสรุปแล้ว เรื่องราวมันเป็นยังไงเนี่ย
ถ้าคิดจะมีอีก อยากให้การโปรโมทและการแสดงจริงเป็นไปในทิศทางเดียวกันจะดีมาก

จบการบ่นแต่เพียงเท่านี้

สรุปแล้วคือ สนุก อิน เศร้า เคล้าน้ำตา และรักเจ้าชายเพิ่มขึ้นล้านเท่า

55555+

Create Date : 24 สิงหาคม 2551

Last Update : 24 สิงหาคม 2551 23:49:08 น.

6 comments

Counter : 898 Pageviews.

อ๋อย ทำตัวหนาผิด แต่ขี้เกียจจะแก้ เพราะง่วงแล้ว ไปนอนล่ะ

โดย: [- SowOn -]

วันที่: 24 สิงหาคม 2551 เวลา:23:52:45 น.

อ่อย ยาวมากน้องเอ๋ย อ่านไปง่วงไป (ใครให้มาอ่านเวลานี้เนี่ยะ)
ส้มเก็บรายละเอียดเยอะดีจ้า

แต่พี่ว่าฉากบ้านโจโจ้ซังกับโรงเกอิชาต่างกัน 2 จุด คือฉากหลังกับทางเข้า
โรงเกอิชา ฉากเป็นวัง ทางเข้าเป็นประตู
บ้านโจโจ้ซัง ฉากเป็นภูเขา ทางเข้าเป็นสะพานค่า

ของประมูล ของพิงเคอร์ตันเป็นปิ่นปักผมรูปผีเสื้อนะ แตกต่างจากในเอ็มวีที่เป็นหวีอ่ะ

เห็นด้วยเรื่องซาซากิ ฉากสุดท้ายของซาซากิทำได้ดีมาก ส่งอารมณ์ให้ยิ่งสงสาร มากขึ้น สงสารซอโร่ที่ต้องขาดแม่ และสงสารซาซากิ ที่ต้องเห็นโจโจ้ซังตาย

พูดแล้วเศร้าจริงๆ ส้มเม้นต์สนุกดีอ่ะ ชอบๆ จ้า

โดย: satorn IP: 125.25.30.50 วันที่: 25 สิงหาคม 2551 เวลา:1:32:36 น.

มาอ่านแล้ว ซว เขียนยาวได้ใจอิชั้นมาก ชอบๆๆ เพราะเราก็เขียนยาวเหมือนกัน
เรื่องบ่นเนี่ย ขอให้บอกเหอะ กรักๆๆๆ

เห็นด้วยในหลายสิ่ง โดยเฉพาะเรื่องบท คาดว่าจะเห็นเหมือนกันทั่วประเทศ กร๊ากกกก

โดย: วลีวิไล

วันที่: 27 สิงหาคม 2551 เวลา:10:37:25 น.

อาจารย์! เปลี่ยนสีบ้านใหม่ น่ารักจัง

โหวตให้ผมด้วยนะครับ //www.buzzidea.tv/imc.php
B17 ครับ แก่เป็นที่สองเลย ๕๕๕

อีกหน่อยเค้าคงจะมีรายละเอียดของทุกคนมากกว่านี้ครับ
ถ้ามีแล้วจะแปะลิ้งค์ให้นะครับ

ขอบคุณครับ ฮิฮิ

เค็นเน็ธ

โดย: เค็นเน็ธ IP: 124.120.209.9 วันที่: 27 พฤศจิกายน 2551 เวลา:23:00:56 น.

ละคอนเวทีเด๋วนี้ก้อหนุก

แต่ไม่ค่อยได้ดู

เพาะงานเยอะ

ตอนนี้ยังอยากไปดูเรื่อง

วงคำเหลา

คิดเรื่องอื่นไม่ออก

น่าจามีเวบดูไรก้อได้

ดูย้อนหลังหรือไรก้อได้

ดีออก

โดย: ใบเตย IP: 117.47.246.49 วันที่: 29 มิถุนายน 2552 เวลา:19:30:19 น.

โดย: linghuicute

วันที่: 4 กันยายน 2555 เวลา:22:15:54 น.