Bloggang.com : ศรนารายณ์7882 : นิทานโทสะ ตอน ไอติม...ไม่อภัย

นิทานโทสะ ตอน ไอติม...ไม่อภัย

นิทานโทสะ ตอน ไอติม...ไม่อภัย
คัดจากธรรมะใสใส ใกล้ตัวคุณ ฉบับที่ 5 วันที่ 30 กรกฏาคม 2552
ผู้แต่งคือ คุณชลนิล

ไอศกรีมที่พวกชอบทำบุญนิยมนำมาแจกจ่าย ทำโรงทานกัน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นไอศกรีมกะทิถังใหญ่ ที่ตักใส่โคนแป้งกรอบ ใส่ถ้วย ไม่ก็ใส่ขนมปัง
งานบุญงานไหนงานนั้น ใครไปมักไม่ค่อยพลาด จะเจอไอศกรีมประเภทนี้แจกอยู่ทุกงาน

ข้อเสียของไอศกรีมกะทิคือเวลาคนมารุมกันเยอะ ๆ จะตักแจกกันไม่ทัน ยิ่งคนยืนรอกันเต็ม ก็ต้องตักแจกแทบไม่เงยหน้า จนข้อแขนล้า ปวดหลังกันทีเดียว

พี่สาวคนหนึ่งนึกอยากทำโรงทานไอศกรีม แต่คิดว่าคงตักแจกไม่ไหว (น่าจะเนื่องจากแก่แล้วหลังไม่ค่อยดี) เลยได้ไอเดียไปเหมาไอศกรีมถ้วยยี่ห้อหนึ่ง ซึ่งหลายคนคงรู้จัก เพราะไอศกรีมยี่ห้อนี้มักจะมากับเสียงดนตรี
เฉพาะตัว ได้ยินที่ไหนก็รู้ รถไอศกรีมมาถึงก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยเต๊นท์โรงทานเป็นที่อาศัยแจก เพราะแค่หาที่ร่ม ๆ จอดรถได้เหมาะ ไม่เกะกะใคร
ก็พอ จากนั้นก็ประกาศว่าแจกฟรี...เท่านั้นแหละเด็ก ๆ ก็จะกรูกันเข้ามาแบบไม่ต้องเรียกซ้ำ

พี่สาวกับเจ้าของรถไอศกรีมช่วยกันหยิบแจกแบบชวนหน้ามืดแทน เพราะถึงไม่ต้องก้มลงไปตัก ก็ยังต้องก้มลงไปหยิบไอศกรีมในถัง จำนวนคนที่หยิบแจกเทียบไม่ได้เลยกับจำนวนคนที่มารอรับ

ผมอยู่โรงทานใกล้ ๆ เห็นความชุลมุนอย่างนั้นเลยเข้าไปช่วย... ดูพี่เขาหยิบไอศกรีมจากในถังมาแจกเด็กทีละถ้วยแล้ว ก็นึกหาวิธีให้แจกได้เร็วขึ้น อาศัยที่มือผมใหญ่กว่า เลยกอบไอศกรีมขึ้นมาวางทีละหลายถ้วย แล้วค่อยให้พี่เขาหยิบแจกเองโดยไม่ต้องเสียเวลาก้ม ๆ เงย ๆ ปริมาณไอศกรีมที่วางทีละจำนวนมาก น่าจะช่วยผ่อนแรงคนแจกได้บ้าง แต่ที่ไหนได้ ยิ่งผมกอบมาวางมากเท่าไหร่ ไอศกรีมก็ยิ่งหายวับรวดเร็วเหมือนตู้แช่มีผีสิง เจ้าของโรงทานไม่ได้แจกเองเพราะเด็ก ๆ ต่างคว้าหมับคว้าหมับกันไป ชนิดที่ไม่ต้องให้ใครมาเชื้อเชิญ

หยิบกันไปคนละถ้วยก็พอทน...หยวน ๆ ได้ถือว่าช่วยผ่อนแรงกัน แต่เด็กก็ไม่คิดจะหยิบกันคนละถ้วยหรอก...ไอศกรีมแบบนี้นาน ๆ จะมีแจกสักที ก็เลยพยายามคว้าไปให้มากที่สุด เท่าที่จะหยิบได้กันทีเดียว แรก ๆ พี่สาวก็พยายามใจเย็น บอกเด็ก ๆ ว่าอย่าหยิบกันเอง เดี๋ยวจะแจกกันไม่ทั่วถึง คนมาก่อนได้มาก คนมาที
หลังจะอด...เฮ้อ...เด็กที่ไหนจะฟังกัน ไอศกรีมกับเด็กเป็นของคู่กันอยู่แล้ว...พูดไปเหอะ...หนูไม่สนหรอก ไอติมมัน อร่อยนี่ ใครจะกินแค่ถ้วยเดียว!

ผมเห็นอย่างนั้นก็พยายามไม่หยิบออกมาทีละมาก ๆ ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเด็กมือไว คว้าเกินโควต้าอยู่ดี...แถมเด็กบางคนกลับเรียกร้องจะเอาสีนั้นสีนี้...รสนั้นรสนี้ ไม่ก็เอ่ยปากขอสองถ้วย สามถ้วย เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ไปหมด จนสุดท้ายปรอทโทสะเจ้าของโรงทานก็แตก

ฝาถังไอศกรีมถูกปิดฉับ พร้อมกับประกาศิต
“ไม่แจกแล้ว...พอ...ไปเลย!”

พี่สาวนักทำทานด้วยของเย็นอย่างไอศกรีม กลับใจไม่เย็นพอเมื่อเจอสารพัดฤทธิ์ความโลภ เรื่องมากของเด็กอารมณ์เดือดปะทุปุดปุดตั้งแต่เด็กแย่งหยิบของเองแต่แรกแล้ว ยิ่งมาเจอเสียงเอะอะดังลั่น สั่งจะเอาโน้นจะเอานี่กรอกเต็มสองรูหู มีหรือ พระเพลิงจะไม่ลงองค์

...ฉันตั้งใจทำทาน แจกไอติมด้วยจิตเป็นกุศล อยากได้บุญนะยะ...แล้วทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้...ไม่เอาแล้วบุญกุศล...โกรธ (เว้ย)!

จิตที่มีกรุณา สามารถพลิกเป็นโทสะได้รวดเร็ว
ของเย็น ๆ ที่นำมาแจก ไม่ได้เป็นเครื่องหมายบอกว่าคนแจกใจเย็นหรอกนะ
คนทำบุญก็โมโหเป็น...เพราะฉะนั้นอย่ามากระตุ้นโทสะเชียว

ผมเห็นอย่างนั้นก็จ๋อย นึกโทษตัวเองเหมือนกันว่าไปช่วยให้เขาวุ่นวายมากขึ้น...ให้พี่เขาหยิบแจกทีละถ้วยดีแล้ว เด็กมันไม่เห็นไอศกรีมหลากหลายรสชาติให้เลือก ความโลภก็ไม่เกิดความหวังดีที่ไม่อยากให้พี่เขาก้ม ๆ เงย ๆ จนปวดหลัง ก็เลยกลายเป็นโทษด้วยประการฉะนี้แล...

ยังไงพี่สาวก็อภัยให้ผมหน่อยแล้วกัน...
คราวหน้า...ผมขอเสนอให้พี่ตั้งโรงทานไอศกรีมสเวนเซ่นส์ดีกว่าครับ...ถ้าพี่โมโหเด็ก ๆ แล้วเลิกแจกเมื่อไหร่ ผมยินดีรับผิดชอบไอศกรีมที่เหลือเอง...อิอิ

Create Date : 15 มกราคม 2554

Last Update : 15 มกราคม 2554 19:20:17 น.

0 comments

Counter : 487 Pageviews.