งานหนังสือคราวก่อน ถ้าจำไม่ผิด ฉันเห็นหนังสือเล่มนี้ แต่ไม่ได้ซื้อ ปีนี้ฉันพามันกลับบ้านมาเมื่อวันเสาร์ จาก สนพ. มูลนิธิเด็ก ฉันนั่งอ่าน แล้วก็พบว่าตัวเองได้พบกับเพื่อนเก่า แต่เพื่อนคนนี้เป็นใครกันหนอ ฉันคลับคล้ายคลับคลาว่าต้องเคยอ่านมาก่อน จนฉันยกประโยคจากในหนังสือ มาใช้เป็นชื่อ msn ว่า ความทุกข์ ความสุข ไม่มีประตู อยู่ๆ ก็ไป อยู่ๆ ก็มา ไม่มีเวลาจะเคาะประตู เพื่อนสมัยเรียนคนหนึ่งก็ทักเข้ามา แล้วยืนยันว่า หนังสือเล่มนี้เป็นเพื่อนเก่าของเราจริงๆ เพิ่อนเก่าสมัยสตรีสาร ดอกไม้บนภูเขา เรื่องเล่าจากหมู่บ้านกะเหรี่ยง โดยสองขา ผู้แต่ง สองขา ขนาด 16 หน้ายกพิเศษ จำนวน 392 หน้า สนพ. มูลนิธิเด็ก เรื่องราวของครูชาวกรุงและเด็กๆ ในหมู่บ้านกระเหรี่ยงห่างไกลความเจริญบอกเล่าผ่านการเรียนรู้ระหว่างกัน ทั้งในเรื่องความรู้ ภูมิปัญญา วิถีวัฒนธรรมรวมถึงการให้และการรับ นับเป็นประสบการณ์ที่งดงามช่วงหนึ่งของชีวิตการเป็นครู "สำหรับเด็กๆ ทุกคน คนที่ทำงานเพื่อเด็ก และผู้ใหญ่ที่มีหัวใจให้เด็ก" หนังสือเล่มนี้อ่านง่าย อ่านแล้วสุขใจ อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความใสซื่อและจริงใจ ย้อนระลึกถึงวัยเยาว์ที่เลือนหายไปตามกาลเวลา นอกจากความรู้สึกอิ่มเอมใจกับเรื่องราวแล้ว มีความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งแทรกขึ้น คือฉันกลายเป็นผู้ใหญ่ไปแล้ว ความเป็นเด็กที่ยังเหลืออยู่ในตัว ความฝันใฝ่ในวัยเยาว์ที่เหลืออยู่อย่างเลือนลาง เริ่มตั้งคำถามกับตัวตนวัยผู้ใหญ่ของตัวเอง ทำไมจึงเป็นแบบนี้ และที่เป็นอยู่นี้ ดีแล้วหรือ เป็นคำถามและหนังสือที่ฉันได้อ่านในเวลาที่เหมาะสมอีกครั้งหนึ่ง ฉันยังไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่ผุดขึ้น แต่หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสืออีกเล่มหนึ่งที่เมื่ออ่านจบแล้ว ฉันอยากให้คนอื่นได้อ่านด้วยเยอะๆ ถ้าใครมีห้องสมุดแนะนำ ช่วยบอกด้วยนะคะ จริงด้วย คืนนี้ พระจันทร์สวยสุกสว่างกระจ่างตา และดูเหมือนว่าจะยิ้มลงมาให้มนุษย์ตัวเล็กๆ ที่อยู่บนพื้นดินด้วย "พระจันทร์เป็นของขวัญของโลกนะครับ ทุกคนได้ชมจันทร์เท่าไ กันไม่ว่าจะเป็นใคร หรืออยู่ที่ไหนก็ตาม เพียงแค่แหงนดูบนฟ้า" อาเซะรำพึงเบาๆ "ตอนหนูไปเที่ยวในเมืองกับครู บางทีหนูก็สงสารค่ะ" อะปลีบอก "สงสารอะไรคะ" ครูสงสัย "สงสารพระจันทร์ที่ไม่มีใครดู และสงสารคนเมืองที่ไม่ได้ดูพระจันทร์ เพราะเอาแต่ดูโทรทัศน์กันทั้งคืน ทุกคืน ครูรู้สึกเหมือนเป็นอลิซที่ลมหนาวหอบให้มาเที่ยวในดินแดนมหัศจรรย์แห่งนี้ ดินแดนที่ผู้คนยังอยู่กันอย่างง่ายๆ มีความสุข สงบ งาม แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางความยากลำบากด้านปัจจัยสี่ และไม่มีปัจจัยที่ห้า ที่หก หรือที่ แปด แต่ดวงหน้า แววตา และการเคลื่อนไหวของคนรอบลานข้าวยังรื่นรมย์ คนกรุงอย่างครูค่อยๆ เรียนรู้ที่จะรับความสุขในความรู้สึกอย่างนี้ อย่างที่ไม่ต้องมีวัตถุสิ่งของหรือตัวเลขมาเป็นเครื่องยืนยันกับคนอื่นๆ การเรียนรู้เหล่านี้ค่อยๆ ไหลรินเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนน้ำรินทราย ครูหวานตั้งใจที่จะเก็บรักษาความงามง่ายๆ อย่างนี้ไว้ ไม่ให้เหือดหายไปไม่ว่าจะอยู่ในสิ่งแวดล้อมอื่นใดบนโลกใบนี้ก็ตาม ปล. จริงๆ ซื้อหนังสือเล่มอื่นๆ มาอีก แต่ขอเขียนถึงเล่มนี้เล่มเดียวพอ เพราะอ่านแล้วอิ่มใจ จริงๆ   Create Date : 30 มีนาคม 2552 16 comments Last Update : 30 มีนาคม 2552 8:34:24 น. Counter : 2696 Pageviews. Share Tweet

สงสารคนเมืองที่ไม่ได้ดูพระจันทร์ //ฉึกๆ .. โดนนนนน =)   โดย: hunjang 30 มีนาคม 2552 8:42:03 น.

อ่านแล้วน่าจะอิ่มจริงๆ หนะแหละแข อยากบริจาคเหรอ? (ที่ถามหาห้องสมุด) ไม่สนใจของมูลนิธิกระจกเงาหละ? น่าอ่านอ้ะ เอาไว้จะหาซื้อมาอ่าน ทุกคนได้ชมจันทร์เท่าไ กันไม่ว่าจะเป็นใคร - ไม้มลายเกินเด้อ แล้วก็คำพูดเรื่องคนเมืองไม่มองพระจันทร์ตกเครื่องหมายคำพูดปิดจ้า   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 30 มีนาคม 2552 8:42:10 น.

เด็กเมืองจะบอกว่า บางทีพยายามเหลียวมองหาพระจันทร์ แต่หาไม่เจอ ตึกบัง อิจฉาคนอยู่ที่โล่ง เด็กนอกเมืองเห็นอะไรมากกว่าเด็กเมืองเยอะ ดีจังเลย   โดย: อั๊งอังอา 30 มีนาคม 2552 9:08:00 น.

มี้ อยากอ่าน   โดย: แพนด้ามหาภัย 30 มีนาคม 2552 10:43:56 น.

อืมม...เราก็รู้สึกแก่ไปเยอะเหมือนกันเวลาหยิบหนังสือที่เคยอ่านตอนเด็กๆมาอ่านใหม่ เป็นผู้ต้องหาเต็มๆ...ไม่เคยแหงนดูพระจันทร์มานานแล้ว ครั้งสุดท้ายก็ตอนที่พระจันทร์ยิ้มให้น่ะแหล่ะ หลังจากนั้นก็ดูแต่ทีวีกับจ้องจอคอมพิวเตอร์ตลอด...พระจันทร์คงไม่อยากยิ้มให้แล้วหล่ะ จะไปงานหนังสืออีกรึเปล่ามี๊   โดย: อปอช (apple_cinnamon ) 30 มีนาคม 2552 11:28:15 น.

คุ้นเคยว่าเคยอ่านในสตรีสารเหมือนกันค่ะ ว่าแต่ว่า คุณแขหายไปไหนมาค่ะ   โดย: อุ้มสี 30 มีนาคม 2552 20:23:06 น.

ภาษาสวยจัง   โดย: ปลายเทียน 30 มีนาคม 2552 20:34:50 น.

"พระจันทร์เป็นของขวัญของโลกนะครับ ทุกคนได้ชมจันทร์เท่ากัน ไม่ว่าจะเป็นใคร หรืออยู่ที่ไหนก็ตาม เพียงแค่แหงนดูบนฟ้า" ^ ^ ชอบมาก เป็นข้อความที่สื่อให้เห็นว่ามนุษย์ทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน   โดย: ThE BooK@HoLiC 31 มีนาคม 2552 11:17:03 น.

โดนประโยคเดียวกะสาวฮันเหมือนกัน   โดย: prncess 31 มีนาคม 2552 12:26:51 น.

ซื้อมาเหมือนกันเป็นหนังสือดีเล่มหนึ่งเลย   โดย: may IP: 202.91.19.194 3 เมษายน 2552 10:07:14 น.

.................................................... เส้นเริ่มต้น ไม่มีอะไร เด็ก ผู้ใหญ่ ครอบครัว ตาย ไม่มีอะไร ....................................................เส้นสุดท้าย (ว่าจะเขียนอะไรต่อ แต่ไม่เขียนและ)   โดย: อะไรดี 7 เมษายน 2552 16:38:36 น.

หลังไมค์ด้วย   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 8 เมษายน 2552 16:44:33 น.

เป็นหนังสือที่ชอบมากๆ เล่มหนึ่งค่ะ ดีใจที่ได้เจอเพื่อนๆ ชาวสตรีสาร คิดถึงๆ พี่ปรียา พี่ปีนัง เจ้ามอ ฯลฯ จริงๆ   โดย: จั่น IP: 87.68.176.255 19 เมษายน 2552 18:03:12 น.

หลังไมค์ ลอกสกจซ   โดย: อั๊งอังอา 11 มิถุนายน 2552 9:17:13 น.

ชอบมากๆเลยเรื่องนี้ บทจะซึ้งก็ซึ้ง เด็กๆน่ารักเนาะ ครูหวานก็ใจดี๊ใจดี ตอนจบก็ยิ้มทั้งน้ำตาเลย ยังไม่อยากให้ครูหวานไปเลย   โดย: เด็กกระเหรี่ยง สังขละ IP: 113.53.150.244 1 มีนาคม 2553 14:48:04 น.

ดีมากค่ะ   โดย: จิตพิสุทธิ์ IP: 182.53.160.227 6 ตุลาคม 2554 21:16:47 น.