"ดอกไม้บนภูเขา" เรื่องเล่าจากหมู่บ้านกะเหรี่ยง

งานหนังสือคราวก่อน ถ้าจำไม่ผิด ฉันเห็นหนังสือเล่มนี้ แต่ไม่ได้ซื้อ
ปีนี้ฉันพามันกลับบ้านมาเมื่อวันเสาร์ จาก สนพ. มูลนิธิเด็ก

ฉันนั่งอ่าน แล้วก็พบว่าตัวเองได้พบกับเพื่อนเก่า
แต่เพื่อนคนนี้เป็นใครกันหนอ
ฉันคลับคล้ายคลับคลาว่าต้องเคยอ่านมาก่อน

จนฉันยกประโยคจากในหนังสือ มาใช้เป็นชื่อ msn ว่า
ความทุกข์ ความสุข ไม่มีประตู
อยู่ๆ ก็ไป อยู่ๆ ก็มา
ไม่มีเวลาจะเคาะประตู

เพื่อนสมัยเรียนคนหนึ่งก็ทักเข้ามา
แล้วยืนยันว่า หนังสือเล่มนี้เป็นเพื่อนเก่าของเราจริงๆ
เพิ่อนเก่าสมัยสตรีสาร

ดอกไม้บนภูเขา เรื่องเล่าจากหมู่บ้านกะเหรี่ยง โดยสองขา

ผู้แต่ง สองขา
ขนาด 16 หน้ายกพิเศษ จำนวน 392 หน้า
สนพ. มูลนิธิเด็ก

เรื่องราวของครูชาวกรุงและเด็กๆ ในหมู่บ้านกระเหรี่ยงห่างไกลความเจริญบอกเล่าผ่านการเรียนรู้ระหว่างกัน ทั้งในเรื่องความรู้ ภูมิปัญญา วิถีวัฒนธรรมรวมถึงการให้และการรับ นับเป็นประสบการณ์ที่งดงามช่วงหนึ่งของชีวิตการเป็นครู

"สำหรับเด็กๆ ทุกคน
คนที่ทำงานเพื่อเด็ก
และผู้ใหญ่ที่มีหัวใจให้เด็ก"

หนังสือเล่มนี้อ่านง่าย อ่านแล้วสุขใจ
อ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความใสซื่อและจริงใจ
ย้อนระลึกถึงวัยเยาว์ที่เลือนหายไปตามกาลเวลา

นอกจากความรู้สึกอิ่มเอมใจกับเรื่องราวแล้ว

มีความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งแทรกขึ้น
คือฉันกลายเป็นผู้ใหญ่ไปแล้ว
ความเป็นเด็กที่ยังเหลืออยู่ในตัว ความฝันใฝ่ในวัยเยาว์ที่เหลืออยู่อย่างเลือนลาง
เริ่มตั้งคำถามกับตัวตนวัยผู้ใหญ่ของตัวเอง
ทำไมจึงเป็นแบบนี้ และที่เป็นอยู่นี้ ดีแล้วหรือ

เป็นคำถามและหนังสือที่ฉันได้อ่านในเวลาที่เหมาะสมอีกครั้งหนึ่ง

ฉันยังไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่ผุดขึ้น
แต่หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสืออีกเล่มหนึ่งที่เมื่ออ่านจบแล้ว
ฉันอยากให้คนอื่นได้อ่านด้วยเยอะๆ

ถ้าใครมีห้องสมุดแนะนำ ช่วยบอกด้วยนะคะ

จริงด้วย คืนนี้ พระจันทร์สวยสุกสว่างกระจ่างตา
และดูเหมือนว่าจะยิ้มลงมาให้มนุษย์ตัวเล็กๆ ที่อยู่บนพื้นดินด้วย
"พระจันทร์เป็นของขวัญของโลกนะครับ ทุกคนได้ชมจันทร์เท่าไ กันไม่ว่าจะเป็นใคร หรืออยู่ที่ไหนก็ตาม เพียงแค่แหงนดูบนฟ้า" อาเซะรำพึงเบาๆ
"ตอนหนูไปเที่ยวในเมืองกับครู บางทีหนูก็สงสารค่ะ" อะปลีบอก
"สงสารอะไรคะ" ครูสงสัย
"สงสารพระจันทร์ที่ไม่มีใครดู และสงสารคนเมืองที่ไม่ได้ดูพระจันทร์ เพราะเอาแต่ดูโทรทัศน์กันทั้งคืน ทุกคืน

ครูรู้สึกเหมือนเป็นอลิซที่ลมหนาวหอบให้มาเที่ยวในดินแดนมหัศจรรย์แห่งนี้
ดินแดนที่ผู้คนยังอยู่กันอย่างง่ายๆ มีความสุข สงบ งาม
แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางความยากลำบากด้านปัจจัยสี่ และไม่มีปัจจัยที่ห้า ที่หก หรือที่ แปด
แต่ดวงหน้า แววตา และการเคลื่อนไหวของคนรอบลานข้าวยังรื่นรมย์
คนกรุงอย่างครูค่อยๆ เรียนรู้ที่จะรับความสุขในความรู้สึกอย่างนี้
อย่างที่ไม่ต้องมีวัตถุสิ่งของหรือตัวเลขมาเป็นเครื่องยืนยันกับคนอื่นๆ
การเรียนรู้เหล่านี้ค่อยๆ ไหลรินเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนน้ำรินทราย
ครูหวานตั้งใจที่จะเก็บรักษาความงามง่ายๆ อย่างนี้ไว้
ไม่ให้เหือดหายไปไม่ว่าจะอยู่ในสิ่งแวดล้อมอื่นใดบนโลกใบนี้ก็ตาม

ปล. จริงๆ ซื้อหนังสือเล่มอื่นๆ มาอีก แต่ขอเขียนถึงเล่มนี้เล่มเดียวพอ
เพราะอ่านแล้วอิ่มใจ จริงๆ

Create Date : 30 มีนาคม 2552 Last Update : 30 มีนาคม 2552 8:34:24 น. Counter : 1789 Pageviews.		16 comments
Share Tweet